Όλοι διάλεξαν πλευρά
επιστρέφοντας εκεί
που η ματιά τους κοιτάει
μόνο ευθεία.

τα αρνητικά της σιωπής

Άνθρωποι, δήθεν ανιδιοτελείς, ζητούσαν να τον προστατεύσουν
(προστατευμένοι οι ίδιοι απ τ όνομά του).
Μην κάνεις ετούτο ή τ΄ άλλο- του λέγαν˙
μη δίνεις στόχο,μη λύνεις τα κορδόνια σου ή τη ζώνη σου μπροστά τους,
μη γίνεσαι θύμα κάθε τόσο της ειλικρίνειάς σου.
Εκείνος τους χαμογέλαγε συγκατανευτικά
κι έπαιρνε με τα δυό του δάχτυλα μόνον
ένα ένα τα «μη» τους και τα πέταγε μες το δοχείο απορριμάτων
μαζί με τα ρούχα του.
Κι έτσι γυμνός, ωραίος, επαναστάτης,
φορώντας μονάχα τα τρύπια του (απ τις πολλές ορειβασίες) παπούτσια,
πέρασε κάτω απ τις ζητωκραυγές και τις κατάρες
και χάθηκε γαλήνιος μέσα στην αθανασία


Aπό τη συλλογή "Τα αρνητικά της σιωπής"


2f0https://youtu.be/dtf7BZnx2f0

κι αλήθεια
όλοι εκείνοι ανεξαρτήτως

φύλου, αίματος, αγχιστείας, νήσου, χρώματος, τέχνης, επιστήμης, βαπτίσματος, φιλίας, έχθρας

που  έσπευσαν να διαμερίσουν τα ιμάτια των ανομημάτων
που  τίμια συμμάχησαν με την ηθική της ανηθικότητας
που  στέρεα έστησαν τα ικριώματα της ντροπής

πόσο δίκαιοι -άραγε- στάθηκαν
πάνω απ´ τα μνήματα
άτιμων λειψάνων
 
και πόσο προκλητικά αδιάφοροι
μπροστά στα μάτια
κάποιου κύριου Χόξτον.

εκείνος ο ανήμερος κυματισμός
του λευκού
καταμεσής των λερωμένων γιακάδων
των θλίψεων

πόσο πολύ μοιάζει
μ´ ένα πλαστικό στρατιωτάκι
που έμεινε μόνο του στην αυλή
κάτω απ´ τον ίσκιο
ενός πράσινου φύλλου

---------

χιλιάδες κανόνες γραφτήκαν
για τα δικαιώματα ενός οργασμού
κι ούτε μια λέξη με οίκτο
για το άσυλο
μιας λεηλατημένης
πέτρινης αναπνοής.

καμιά πλάτη δεν στρώθηκε
για να χωρά τόσα πολλά χέρια

κανένα μέτωπο
δεν γίνεται να χωρά
ποτάμια ιδρώτα

καμιά ματιά
δεν αντέχει
την κούραση των βλεφάρων
την υγρασία των σταγόνων
την αδιακρισία των περαστικών

κανένα κίνημα, καμιά δικτύωση, κανένας λόγιος
δεν θα μιλήσει ποτέ
για τους λίγους εκείνους
που φεύγοντας
άφησαν πίσω τους
μόνο
την υποχρέωση της αναπνοής.

( Δ ) παρουσία

Πλησιάζει εκείνη η ώρα
που κανένα φύλλο καρυδιάς
δεν θα μπορεί να σκεπάσει
τα τετριμμένα οστά μου
και τα συντετριμμένα ενήλικα νιάτα μου.

Μέσα σε δυο μέρες
πότε από κοντά και πότε μακρύτερα
αντίκρυσα μετά από χρόνια
ατυχώς καθόλου τυχαία
την ΑΜΜΟ
που έκαψε τη ζωή μου.

Στην μεθεπόμενη ( Δ ) παρουσία
ας κριθώ
μόνο από ένα παιδικό χαμόγελο
για όσα με σκότωσαν.

Κι ύστερα
ας ξαναθαφτώ
με τη μυρωδιά της ίδιας ακτής.

Νικήσατε, ρε.

όσο και να πήξει το δάκρυ

νησί δεν μπορεί να γίνει

μόνο πέτρα που πάνω της θα κοιμάται

η σιωπή ενός ηττημένου.

                        δεν έχω (άλλα) λόγια

                             αποτεφρώθηκα

                       

               ΧΑΡΕΙΤΕ!