Θολά Νερά σε μια Μαύρη Ήπειρο

Δεν έχει κοπάσει ακόμη η μπόρα των ευρω-εκλογών και η Γηραιά Ήπειρος φαίνεται πνιγμένη στις “πλημμύρες” που η ίδια δημιούργησε. Το χειρότερο δε, οτι η ηλικία της και όσα δεκαετίες πριν βάρυναν τη πλάτη της, δεν δείχνουν ικανά έστω και για μια πιθανότητα θεαματικών αλλαγών, ανάλογων φυσικά των διαχρονικών αξιών, θυσιών και ιδανικών της.

Το αντίθετο, το αποτέλεσμα των ευρω-εκλογών συνολικά στις χώρες της Ευρώπης, είναι αντιπροσωπευτικό της αποτυχίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με συγκεκριμένους οικονομικούς και νομισματικούς όρους και μάλιστα με έναν τρόπο κραυγαλέα αδιέξοδο και στην προοπτική του επώδυνο. Πως αλλιώς, άλλωστε, να αναφερθείς στη μεγάλη άνοδο φασιστικών και εθνικιστικών μορφωμάτων που καταγράφουν μια τέτοια δυναμική ώστε ήδη να έχουν θεμελιωθεί σταθερά στο ευρωπαικό αλλά και για κάθε κράτος ξεχωριστά, πολιτικό και κοινωνικό στερέωμα. Όπως επίσης και στα συντριπτικά ποσοστά αποχής, απόδειξη οτι αυτή η Ευρώπη κάθε άλλο παρά των Λαών, δείχνει να είναι.

Από την άλλη, δυνάμεις της αριστεράς που σε συνθήκες κρίσης, οικονομικής υποταγής, ύφεσης και ανεργίας θα όφειλαν αλλά και με ιστορικά αποδεδειγμένο τρόπο θα μπορούσαν να αλλάξουν τη “ροή” και τη τύχη των ευρωπαϊκών κοινωνιών, παρά τη μικρή αύξηση της ευρω-κοινοβουλευτικής τους εκπροσώπησης, στέκουν αμήχανες και συχνά αδύναμες να υπογράψουν ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τους λαούς, να αλλάξουν τους κοινωνικούς πόλους, να επιτύχουν ένα μαχητικό ποιοτικό ρεύμα αλλαγής στα γερασμένα κύτταρα της Γηραιάς Ηπείρου. Πόσο μάλλον για να οργανώσουν μια ευρείας κλίμακας ανατροπή.

Στη παρούσα πολιτική συγκυρία, λύσεις για τα θεμελιώδη και μάλιστα υπαρξιακά πλέον προβλήματα του οικονομικού και νομισματικού αυτού μορφώματος, δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Άλλωστε, οι κυρίαρχες δυνάμεις του, γνήσιοι εκφραστές συμφερόντων, επιμένουν να πετούν κάτω από το χαλί των ευρωπαικών σαλονιών, ο, τι περισσεύει από την οικονομική σάρωση, δηλαδή, ανθρώπους, λαούς, κοινωνίες. Παράλληλα, αποδεχόμενες για καιρό και συχνά ευνοώντας κιόλας την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού από φόβο μήπως και οι λαοί μαζικά εξεγερθούν εις βάρος των συμφερόντων τους, τώρα “έκπληκτες” παρακολουθούν από κοινοβουλευτικά και τηλεοπτικά έδρανα, το σύρσιμο του φιδιού στις χώρες – οικονομικά εκτρώματα που δημιούργησαν. (Απόδειξη ξεκάθαρη, η χώρα μας). Διατηρώντας ως ανόητο άλλοθι τη χαλαρότητα της ψήφου σε θεσμούς σαν τις ευρωεκλογές.

Το χθεσινό μήνυμα των εκλογών για πολλούς κρύβει πολλές αναγνώσεις κι αυτό φάνηκε στις δηλώσεις των ηγετών. Πολλές από αυτές είναι εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, παρά την αξία που μπορούν να έχουν. Σε καμία περίπτωση όμως, η τραγική πορεία της Ευρώπης προς έναν όψιμο κι επαναλαμβανόμενο ολοκληρωτισμό , δεν αντιστρέφεται με εσωτερικούς πολιτικούς όρους. Η Γηραιά Ήπειρος είναι ήδη σκοτεινή και όποιος αλιεύει σε αυτή νικηφόρα αποτελέσματα, “ψαρεύει” μάλλον σε θολά και επικίνδυνα νερά.

I.X 1

ο ενας ωμος πιο ψηλος απ τον αλλο

το ασπρο αλογο πιο βαρυ απ το μαυρο

ενας κυκνος προσπαθει να πεταξει

κι ενας χαρταετος προσγειωθηκε ασχημα σε σωρο σκουπιδιων

ροδες ξεφουσκωτες καταλαμβανουν το οδοστρωμα

κουβερτες ανεμιζουν στη μεση των ιστων

οι αρτηριες αδειασαν

κι η πολη αναζητα πενθιμα τις κορνες

στο παγκακι χορευτριες βαριανασαινουν

τα περιπτερα γεμισαν καπνους

ενα χαρτακι παρασερνει ο αερας

και καποιος ψαλτης ψαχνει τη φωνη

στην ακρη του τσιμεντου ενα τηλεφωνο καλει

βαθρο-νομοι παραδιδουν βραβεια

σ εναν υπονομο ενα παλτο χρωματος γκρι

σταματαει του αιματος τη ροη

Αντι-Μάθημα Δημοκρατίας

Αντι-Μάθημα Δημοκρατίας

Στο δημοκρατικό πολίτευμα, αδιέξοδα όπως και αξιώματα μαθηματικής ακρίβειας δεν φαίνονται πειστικά. Είναι ο κυρίαρχος λαός που με τις εκλογικές επιλογές του, σφραγίζει την κοινωνική νομιμοποίηση καθεστώτων, υποψηφίων, αιρετών, συστημάτων, παρατάξεων, ιδεολογιών ακόμη δε και συμφερόντων εξω- ή εσω-πολιτικών. Και συχνά, την επόμενη κιόλας μέρα που σε αρκετές περιπτώσεις έχει απολέσει την ιδιότητα του κυρίαρχου - όχι όμως και του λαού-, στην ίδια πάντα θέση, αναθεματίζει τη κακή στιγμή του Κυριακάτικου περιπάτου του στα εκλογικά κέντρα της χώρας.

Μεσούσης λοιπόν της “δημοκρατικής” περιόδου κι ενώ οι εκλογικές μάχες σε δήμους και περιφέρειες είναι ακόμη σε εξέλιξη, δεν είναι η στιγμή για τελικές εκτιμήσεις ως προς την συμπεριφορά των ψηφοφόρων, εκτός αν αυτές κρίνονται σκόπιμες για τηλεοπτικές ή εκλογικές χρήσεις. Το αντίθετο, ενδείξεις επιλογών κομμάτων, παρατάξεων, συνδυασμών και φυσικά εκλογέων, ανοίγουν ένα μικρό παράθυρο διαλόγου για το παρόν και το μέλλον της τρέχουσας πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας. Πως αλλιώς, άλλωστε, να αφήσεις στην άκρη φαινόμενα όπως το μεγάλο ποσοστό του φασιστικού μορφώματος σε αρκετές περιοχές της χώρας, την βαρυσήμαντη ήττα του Βουδούρη στη Πελοπόννησο, την πανωλεθρία του Πάχτα στις ματωμένες Σκουριές και πιο απλά παραδείγματα και πιο κοντινά όπως η περίεργη αναντιστοιχία εκλογικής δύναμης που κατέλαβε η ΑΝΑΣΑ του Θοδωρή Γαλιατσάτου στην Κεφαλονιά σε σχέση με το μικρό πράγματι αλλά φιλότιμο ποσοστό των ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΩΝ του Δημητράτου.

Κι ενώ όλα τα ανωτέρω παραδείγματα καλό είναι να απασχολήσουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας και κυρίως την αριστερά που στο άρμα της όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για αλλαγή των συσχετισμών παρά τις αμυδρές πολιτικά μέχρι τώρα επιλογές τους στο σύνολο της χώρας, αυτό που αποκτά άμεσο, επιτακτικό , σχεδόν επείγοντα και αναμφισβήτητα κρίσιμο χαρακτήρα, είναι η τελική επιλογή τους στις Ευρω-εκλογές της επόμενης Κυριακής.

Φαντάζει σχεδόν αντιδημοκρατικό, τουλάχιστον επικοινωνιακά, τη στιγμή που οι ευρωπαϊκοί λαοί καλούνται να επιλέξουν το περιορισμένων αρμοδιοτήτων Κοινοβούλιο τους, στην Ελλάδα, να εγείρεται μείζον πολιτικό ζήτημα για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης, τη προοπτική του αντι-μνημονιακού μετώπου, την κυβερνητική φιλοδοξία και ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ, την διαφαινόμενη και δημοσκοπικά ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ.

Με δεδομένο όμως το παράδειγμα μιας Ευρώπης που παρά τη δημοκρατική και αξιακή της παράδοση, την ύπαρξη και τη λειτουργία θεσμικών οργάνων και την ανάδειξη ευρωβουλευτών αρκετές δεκαετίες τώρα, εγκατέλειψε τη τύχη της σε οικονομικά και νομισματικά συμφέροντα και κολοσσούς που καθιστούν ακόμη και μια δημοκρατική διαδικασία ατελέσφορη για την υποχώρηση των συγκεκριμένων αυτών συμφερόντων, η εσωτερική αξιοποίηση ενός κατ όνομα “ευρωπαϊκού” αποτελέσματος κρίνεται αναμφισβήτητα κυρίαρχο. Κι ας μην ανταποκρίνεται στο θεσμικό του ρόλο που είναι η εκλογή του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Δηλαδή, σε μια συγκυρία που τα συμφέροντα της Ευρώπης έπαιξαν στη πλάτη μας το πιο σκληρό πόκερ, επιβάλλοντας μνημόνια καταστροφής, ανθρωπιστική κρίση και έσπειραν κοινωνική εξαθλίωση, η καταδίκη των εσωτερικών εκφραστών και των επίπλαστων κυβερνητικών πλειοψηφιών αυτών ακριβώς των συμφερόντων, με τη ταυτόχρονη νίκη της Αριστεράς, θα σημάνει όχι μόνο ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, αλλά θα στείλει κι ένα μήνυμα ακόμη πιο σημαντικό από την όποια επιλογή Ευρωβουλευτών, οτι αυτή η άθλια “Ευρώπη” μπορεί να νικηθεί και να σημάνει μια νέα αρχή για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ειδικά στο νότο που τόσο το έχουμε ανάγκη. Σε συνδυασμό βέβαια με επικράτηση της και στις άλλες φτωχές χώρες.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι επιλογές των ψηφοφόρων στο πρώτο γύρω των εκλογών ίσως και να μην είναι αντιπροσωπευτκές της αντιμνημονιακής τάσης της ελληνικής κοινωνίας, το πολιτικό περιεχόμενο που έβαλε πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας και σχεδόν αποδέχτηκε χθες ο Πρωθυπουργός με το “γνωστό” του δίλημμα “μπροστά ή πίσω” θα αναδειχθεί πανηγυρικά την προσεχή Κυριακή και μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που μαστίζονται από τις συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές, θα έχουν μια μοναδική δυνατότητα να επισπεύσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Και σε κάθε περίπτωση και παρά τους όποιους εκφοβισμούς, με παντελώς δημοκρατικό τρόπο. Χωρίς αδιέξοδα, για τη μόνη διέξοδο.

Μη με ρωτάτε γιατι η καρυδιά βιάστηκε να ανοίξει τα φύλλα της και να βγάλει τους καρπούς της. Τόσο νωρίς.

Είναι που ποτίστηκε χρόνια τώρα - 40 ακριβώς - από το αίμα και τα δάκρυα χιλιάδων φυλακισμένων,  εξορισμένων και σκλαβωμένων.
Κι είναι πια τόσο αργά.

μεση-μερι

ας μην γελιομαστε

ηρθαμε αργα στην αφετηρια

τα λαοφορεια ξεκινησαν

χιλιαδες μεμονωμενοι πισω τους

εξαιρεσεις σε κανονες

κι εγινε μικρο το τερμα

κι οχι αργο

κι ολο

πλησιάζει

-πότε-

αλλου μεγαλωσαμε

αλλονων κρεββατια στρωσαμε

σε αλλα μαξιλαρια μαθαμε

στα δικα σας χωρια παιξαμε

αλλους Χριστους ονειρευτηκαμε

αλλες Παναγιες αρνηθηκαμε

κι ας εφυγαν νωρις

και το πιο θλιβερο πως

κι οι δρομοι που πηραμε

δεν ειχαν το δικο μας αιμα

-ποτέ-

δεν υπαρχουμε πια

κι οταν υπηρξαμε

ξενοι περπατησαμε

και φτασαμε εδω

χωρις δυναμεις

παρα μονο με βαλιτσες

αδειες κι αυτες

-που;-

κι ας υποκρινομαστε- ταχα-

πως πρωτοτυπα ζουμε

πρωτοτυπα αγαπαμε

πρωτοτυπα επαναστατουμε

ολοι μας γνωριζουμε

πως παραγωγα ειμαστε

του ποτέ, του πουθενά

και του ούτε.

Κι ας χαίρονται με οργασμούς οι μελετητές, είναι που η δικής μας φάρα απέτυχε, ζωντας, να μην τους γεννήσει.

κλειστα για παντα

Κρυπτόλεξα

Και αναγραμματισμοί

Στεφανώθηκε το Άδικο.

Υπάρχουν άλλοι αρχηγοί

Τελειώσαμε.

Οι πάπυροι κάηκαν

Οι δίαυλοι φράχτηκαν.

Ναυαγοί.

Τρομαγμένοι.

Οι Πομπές έπαψαν.

Ακούς τα τύμπανα;

Εχθρικοί σκοποί.

Η αφηρημένη Δόξα

Ξεχάστηκε.

Στο συγκεκριμένο

Θυσιάστηκε.

Ναυαγοί

Χωρίς Λόγο Υπαρκτό

Απέλπιδες

Απάτριδες

Καταραμένοι.

Και με το φως του σκοταδιου επιστρεψαμε...

ανοικτη επιστολη σε καποιον  νικο και καποια ελενη

Πάει καιρός από τότε. Που η πόρτα έκλεινε πίσω μου, ξεκλείδωτη, μήπως και κάποτε χρειαστεί επιστρέφοντας, να βρω εύκολα το δρόμο. Ήταν η εποχή που η σιωπή κουρασμένη και κουραστική, ανορθόγραφα γραμμένη με ανάσες καυτές, έπαψε να χωρά μέσα της τα όνειρα για κάτι -πιο- προσωπικό.

Κι ύστερα ήρθαν οι τόποι. Τα ματωμένα χώματα των παππούδων μας, που πάνω τους θελήσαμε με γράμματα λευκά, σε μια μαύρη εποχή, να γράψουμε ένα νέο ξεκίνημα. Κι οι τόποι αυτοί, πλημμυρισμένοι από τα απόνερα του Οδυσσέα, άνοιξαν, μεγάλωσαν, απλουστεύτηκαν, ίσα-ίσα για να χωρέσουν μέσα τους νέους ανθρώπους, συντρόφους, συνταξιδιώτες που στα αμνήμονα χρόνια της κρίσης, βάλθηκαν να ξεπεράσουν τα θλιβερά τους πενθήμερα, αναζητώντας τα φτερά των εφηβικών τους ονειρώξεων. Κι έτσι πέρασε ο καιρός, αγανακτισμένος, δακρυσμένος, συχνά αιματηρός, μα πάντα μάταιος. Γιατί οι υγρές νύχτες που κουβαλούν πάνω τους τα έφηβα γεράκια, γερνούν πάντα μάταια, άσκοπα, ατελέσφορα.

Για μια στιγμή, η παρέα μεγάλωσε. Οι ματιές, σιωπηλά συνθηματικές, έκλειναν πίσω τους μια εποχική συνωμοσία πρόσκαιρων-όπως αποδείχτηκε- εξεγέρσεων. Λόγων, όμως, όχι πράξεων. Παραλείψεων, κανονικών. Λόγια του αέρα, λόγια κοπανιστά, λόγια του κώλου. Στο βάθος, τίποτα. Στον ορίζοντα, κενό. Ένας καθρέφτης μόνο, να στέκεται στη μέση του χρόνου, γελοιοποιώντας το μέλλον πως μοιάζει τόσο πολύ στο παρελθόν. Κι οι άνθρωποι, παντελώς ίδιοι. Ίδιες κοιλιές, ίδια μαλλιά, ίδια πόδια ξαπλωμένα σε μια ξηλωμένη παράγκα κι ας έγραψαν στα τεφτέρια κοινωνικών δικτυώσεων -φωναχτά- πως τους καναπέδες μίσησαν και τις αποστάξεις περιμένουν. Στο πρώτο χτύπημα επαναφοράς, έτρεξαν να δώσουν το ιστορικό τους παρόν, χτίζοντας λερωμένα χαρτονομίσματα βγαλμένα σε πανηγύρια εθελοντισμού, μέσα σε γυψοσανίδες περιωπής. Τα όνειρα των εξεγέρσεων (ξανα-) ξεχάστηκαν. Τα υγρά των ματιών τους στέγνωσαν. Τα συνθήματα στους “τοίχους” σβήστηκαν. Τα δακρυγόνα εξατμίστηκαν στον ανιαρό αέρα των πόλεων. Τα όνειρα, αναζήτησαν μια νοικιαζόμενη ξαπλώστρα σε ξεπουλημένες παραλίες. Το μόνο που έμεινε, ένα κόκκινο άλλοθι σε διαφανείς κάλπες, που περνά ξυστά μα δεν ακουμπά, ούτε ξεσηκώνει την γενική μας μοναξιά. Για την προσωπική μας, ούτε λόγος.

Και ξαναμείναμε, ίδιοι. Κι ας καταργήσαμε τις εγκλίσεις και τις εκκλήσεις, κι ας κυνηγήσαμε τα μεγάλα τα κυνήγια, κι ας βγάλαμε τα βουβά κινήματα περιπολία στους δρόμους και τις σειρήνες των περιπολικών, κι ας ξεμείναμε από λέξεις στην αδιατύπωτη λεξικογραφία της απόγνωσης, πάλι πίσω από τις γρίλλιες επιστρέψαμε, στα περιττά σχήματα που κρύβουν τις σκιές των βράχων και των ποταμιών. Και τα σχήματα αυτά, πότε άλογα τετράγωνα, πότε παράλογοι κύκλοι και πότε ανίερα τρίγωνα, γνωστά-άγνωστα χέρια ζωγράφισαν κάτω από τα πόδια μας, μια νύχτα που πιστέψαμε πως η βροχή τη κιμωλία έσβησε και την ελευθερία έδειξε. Μα που...

Κι έτσι η τάξη του χρόνου, πάντα η ίδια και πάντα τάξη, μας έφερε ξανά εδώ, στα γνωστά λημέρια της σιωπής. Τα τραπεζάκια μαζέψαμε μέσα σε αποθήκες της ψυχής και τα ελεύθερα λαγκάδια αφήσαμε για τις εξορίες της ζωής. Τα κύματα επανέφεραν την αχρωμία τους, οι γλάροι και τα γεράκια την αφωνία τους κι ο δικός μας ο Βράχος, ο Βουβός, σε ένα παγκάκι άφησε την τελευταία του φωνή: Ανδρών επιβλαβών πάσα γη, ΒΡΑΧΟΣ.

Κι επιστρέψαμε..