ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ (ΝΑ) ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ

ή αλλιώς ο γάιδαρος , ο Μένιος, ο παραχαϊδεμένος

Ένα από τα μεγαλύτερα μεταπολιτευτικά σκάνδαλα , για το οποίο καμία εξεταστική των ¨δραμάτων¨ επιτροπή δεν θα μπορέσει ποτέ να συγκληθεί, πόσο μάλλον να διερευνήσει, είναι αυτό της ψυχικής και λογικής εξόντωσης ολόκληρης της κοινωνίας, που οδήγησε με μαθηματικά ακριβή τρόπο στην σημερινή της αδράνεια.

Το μεγάλο αυτό μεταπολιτευτικό έγκλημα, διαρκές στη φύση και το περιεχόμενο του και γι αυτό μη επίπτον σε καμία διάταξη όψιμης παραγραφής, αναπτύχθηκε με –κατά τη γνώμη μου- σκοπούμενες διαδικασίες στην εικοσαετία 1980-2000. Είναι η εποχή εκείνη που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα την αποκαλούσαν εποχή του πρώτου ΠΑΣΟΚ ή αλλιώς της ¨προϊστορικής¨ ελληνικής εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας που παρέσυρε συμπαγείς κοινωνικές τάξεις και πλειοψηφίες από τα ανοικτά στάδια παλαικών συναυλιών και τις ¨ανέβασε¨ σε τραπέζια εθνικοσοσιαλιστικού τσιφτετελιού.

Το αποτέλεσμα αυτής της νομιμοποιητικής διαδικασίας ενσυνείδητων και καθόλου ευσυνείδητων παθητικών συμπεριφορών, πέραν της δημιουργίας ενός ιδιωτικού κοινωνικού προτύπου, που ιδιωτεύει και ¨αρπάζει¨ οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει δημόσιο ή κοινωφελές αγαθό, έφερε στο προσκήνιο της κοινωνικής πρακτικής, τον καναπέ της συμφέρουσας ιδιώτευσης και της παθητικής αδιαφορίας. Και το χειρότερο, κατέγραψε την αντίληψη αυτή στον γονιδιακό μηχανισμό και της επόμενης γενιάς. Γι αυτό άλλωστε, μέχρι και σήμερα, εποχή που διαπιστώνεται με τον πιο πρόδηλο τρόπο η μοναρχική αντίληψη διοίκησης-διοικούμενου, η μη έντιμη και ανειλικρινής στάση ακόμη και του ίδιου του πρωθυπουργού, πέραν των όποιων ¨περιθωριακών¨ αντιστάσεων και την συνδικαλιστική υπερεκτόνωση, δεν στάθηκε ικανή να ξεσηκώσει μεγάλα τμήματα πληθυσμού, νεανικά κυρίως, που πάνω τους ασκούνται οι πιο εξοντωτικές πολιτικές και οικονομικές πρακτικές με μεγάλη χρονική προοπτική.

Ανερμάτιστοι και υποταγμένοι , οι περισσότεροι νέοι με τα free press παραμάσχαλα, θιασώτες ¨εναλλακτικών¨ πολιτιστικών δρωμένων σε στέκια πολιτιστικής παρακμής, παραμέρισαν στο δρόμο των κοινωνικών διεκδικήσεων , δίνοντας χώρο σε συνδικαλιστικές μάζες, να παρελάσουν, την αντιδραστική τους κενότητα. Πίσω τους μια αλλαζονική και αυταρχική μηχανή αλλοτρίωσης και εκφοβισμού, σε ρόλο προπαγανδιστικής διαπόμπευσης, αδρανοποίησε εν τη γενέσει του κάθε σπέρμα πραγματικά εναλλακτικής κοινωνικής συμμετοχής. Η κατάληξη, αυτό που μέχρι τώρα ζήσαμε και πιθανόν θα ζήσουμε και αύριο με την γενική απεργία, μια κενού τύπου κινητοποίηση με συνθήματα, μαχητικά ίσως και σημαιούλες με κόκκινες αποχρώσεις, που θα καταλήξει στο Σύνταγμα , έδρα της Ασύντακτης δημοκρατίας μας και υπο το βάρος της κόπωσης των ποδιών και των δακρυγόνων, θα αποσυρθεί ταχέως έχοντας εκπληρώσει το κοινωνικό χρέος της , για να παρακολουθήσει την εσπερινή παράσταση της κας Ολγας Τρέμη ή πιο εναλλακτικά, τον χορευτή-τραγουδιστή που με τα διπλά γεννητικά όργανα, χτυπά κουτάκια της μπύρας σε γνωστό στέκι ¨διαφορετικότητας¨, παράγοντας μουσικές αηδίες, πολυδιαφημιζόμενες από άχρηστες φυλλάδες.

Κάποιοι ελάχιστοι, σε αίθουσα προχείρως τακτοποιημένη, συγκινημένοι, ή μήπως θλιμμένοι θα παρακολουθούν μια θεατρική παράσταση για μεγάλα παιδιά από μια ομάδα ερασιτεχνών στο σανίδι και τη ζωή, για έναν ΓΑΙΔΑΡΟ, τον ΜΕΝΙΟ, τον ΠΑΡΑΧΑΙΔΕΜΕΝΟ, ένα παραδειγματικό παραμύθι για εξουσίες και εξουσιαζόμενους που η αλαζονεία τους συνδέει. Ένα παραμύθι για την χαμένη μας ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ.