ενα μικρο σχόλιο
Εδώ και αρκετά χρόνια, από την σχεδόν εφηβεία μου κιόλας, η μετά καλοκαιρινή μελαγχολία ενός πάντοτε γκρίζου, στη ψυχή μου, Σεπτέμβρη, μια παρηγοριά εύρισκε και μια εκτόνωση γνώριζε. Περνώντας κάπου εκεί στις 6 το απόγευμα ¨τα Μέγαρα που όταν ερχόμουν τα λεγα Ελευσίνα¨, με έναν πάντα μαγικό λες τρόπο εμφανιζόταν καθαρό και ξάστερο-επιτέλους- το σήμα του Μελωδία μετά από έναν μήνα απιστίας σε τοπικά κανάλια. Και κει που η σιωπή έσπαγε στην άσφαλτο κάθε διάθεση για όνειρα ή σχέδια, η γνωστή εκείνη φωνή, ερχόταν να δώσει νόημα – έστω και στιγμιαία- στην επιστροφή.
Ο Οδυσσέας Ιωάννου, δεν είναι απλά ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ή ένας στιχουργός. Δεν είναι αρκετό να τον αναφέρεις ακόμη , μόνο ως ποιητή των ερτζιανών. Είναι κάτι, πολύ δηλαδή, παραπάνω. Είναι τα ταραγμένα χρόνια της εφηβείας μας, η εκτόνωση της ορμής μας, η γλυκιά υπογράμμιση των άγριων χαρακτήρων και ενστίκτων μας. Το συναίσθημα μέσα σε άχαρα κι ατσούμπαλα εφηβικά κορμιά. Είναι το γούστο μας σε εποχές που η κακογουστιά έκανε την εμφάνιση της παρελαύνοντας στα πρώτα –χρονικά- τραπέζια της φθήνιας. Είναι τα φοιτητικά μας χρόνια, τα τραγούδια των καταλήψεων, η παρέα μας σε αναγνώσεις δύσκολες και συχνά ακαταλαβίστικες, ένα φλιτζάνι καφέ δίπλα στο μοναχικό δικό μας. Είναι ο δάσκαλος που μας έμαθε πως είναι να κάνουμε ραδιόφωνο, ο ¨χρυσός οδηγός ¨μας στην έντεχνη μουσική. Μας έμαθε τα πάντα και τους πάντες γι αυτήν. Μας σύστησε για πρώτη φορά τα έντεχνα παλικαράκια, τότε , που αντρώθηκαν με μουσικές όμορφες και μαζί τους κι εμείς. Είναι σχεδόν, ο ίδιος ο Μελωδία.
Κι όμως στις στυγνές εποχές που ζούμε , με την επίκληση της βαθιάς κρίσης, εκείνοι που κέρδισαν υλικά –και μόνο έτσι τελικά- από εκείνον για πάνω από είκοσι χρόνια, με μια υπογραφή τους τον έδιωξαν μακριά από το ίδιο του το σπίτι. Δικαίωμά τους, σίγουρα. Η επιχειρηματική τους τακτική ακόμη κι αν στερείται επιχειρημάτων, είναι αδιαπραγμάτευτη. Σημείο των καιρών κι αυτό και μια καλή διδαχή για όλους εμάς, ότι όταν οι δομές του πολιτισμού, της μουσικής και την ψυχαγωγίας κινούνται με κριτήρια κερδοσκοπικά και λογιστικά, προκοπή δεν υπάρχει. Κι αν οι καιροί δικαιολογούν ίσως τέτοιες επιχειρηματικές επιλογές, από την σκοπιά τους βέβαια, η παντοτινή ρήση ¨ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος¨ δυστυχώς στην περίπτωση της επιχείρησης ¨ΜΕΛΩΔΙΑ¨, δικαιώθηκε πλήρως. Πάλι καλά όμως, που τόσοι άλλοι ευεργετηθέντες από την ραδιοφωνική ιστορία που ακούει στο όνομα Οδυσσέας Ιωάννου, δικαιώνονται σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια που εκείνος μας έμαθε να ακούμε και να τραγουδάμε. Ευχόμενοι ταυτόχρονα , την καλή μας αντάμωση, ελπίζω, σε έναν δημόσιο φορέα μακριά από την ραδιοφωνική μιζέρια της ιδιωτικής μουσικής κρεατομηχανής.
Ο Οδυσσέας Ιωάννου, δεν είναι απλά ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ή ένας στιχουργός. Δεν είναι αρκετό να τον αναφέρεις ακόμη , μόνο ως ποιητή των ερτζιανών. Είναι κάτι, πολύ δηλαδή, παραπάνω. Είναι τα ταραγμένα χρόνια της εφηβείας μας, η εκτόνωση της ορμής μας, η γλυκιά υπογράμμιση των άγριων χαρακτήρων και ενστίκτων μας. Το συναίσθημα μέσα σε άχαρα κι ατσούμπαλα εφηβικά κορμιά. Είναι το γούστο μας σε εποχές που η κακογουστιά έκανε την εμφάνιση της παρελαύνοντας στα πρώτα –χρονικά- τραπέζια της φθήνιας. Είναι τα φοιτητικά μας χρόνια, τα τραγούδια των καταλήψεων, η παρέα μας σε αναγνώσεις δύσκολες και συχνά ακαταλαβίστικες, ένα φλιτζάνι καφέ δίπλα στο μοναχικό δικό μας. Είναι ο δάσκαλος που μας έμαθε πως είναι να κάνουμε ραδιόφωνο, ο ¨χρυσός οδηγός ¨μας στην έντεχνη μουσική. Μας έμαθε τα πάντα και τους πάντες γι αυτήν. Μας σύστησε για πρώτη φορά τα έντεχνα παλικαράκια, τότε , που αντρώθηκαν με μουσικές όμορφες και μαζί τους κι εμείς. Είναι σχεδόν, ο ίδιος ο Μελωδία.
Κι όμως στις στυγνές εποχές που ζούμε , με την επίκληση της βαθιάς κρίσης, εκείνοι που κέρδισαν υλικά –και μόνο έτσι τελικά- από εκείνον για πάνω από είκοσι χρόνια, με μια υπογραφή τους τον έδιωξαν μακριά από το ίδιο του το σπίτι. Δικαίωμά τους, σίγουρα. Η επιχειρηματική τους τακτική ακόμη κι αν στερείται επιχειρημάτων, είναι αδιαπραγμάτευτη. Σημείο των καιρών κι αυτό και μια καλή διδαχή για όλους εμάς, ότι όταν οι δομές του πολιτισμού, της μουσικής και την ψυχαγωγίας κινούνται με κριτήρια κερδοσκοπικά και λογιστικά, προκοπή δεν υπάρχει. Κι αν οι καιροί δικαιολογούν ίσως τέτοιες επιχειρηματικές επιλογές, από την σκοπιά τους βέβαια, η παντοτινή ρήση ¨ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος¨ δυστυχώς στην περίπτωση της επιχείρησης ¨ΜΕΛΩΔΙΑ¨, δικαιώθηκε πλήρως. Πάλι καλά όμως, που τόσοι άλλοι ευεργετηθέντες από την ραδιοφωνική ιστορία που ακούει στο όνομα Οδυσσέας Ιωάννου, δικαιώνονται σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια που εκείνος μας έμαθε να ακούμε και να τραγουδάμε. Ευχόμενοι ταυτόχρονα , την καλή μας αντάμωση, ελπίζω, σε έναν δημόσιο φορέα μακριά από την ραδιοφωνική μιζέρια της ιδιωτικής μουσικής κρεατομηχανής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου