η αλλιως η αριστερά της μιζεριας
Μαθαίνοντας τις υποψηφιότητες για τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου μου ήρθε στο μυαλό το παλιό καλό τραγούδι του Κηλαηδόνη για τα ¨φτιαξίματα¨ των φίλων του που τα φτιαξε η μια με τον άλλον που ήταν πρώην του επόμενου και η επόμενη του άλλου πρώην.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ο ΣΥΝ προτείνει ένα μέλος του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, τον πασοκογενή όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του Αλέξη Μητρόπουλο, που τρεις μήνες πριν είχε προτείνει τον πρώην αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο και πολιτικό πατέρα του Αλέξη Τσίπρα , ο οποίος και δεν πρότεινε τον πρώην μέντορά τον αλλά τον Αλέξη Μητρόπουλο. Ο πρωην πρόεδρος του ΣΥΝ, κατεβαίνει μόνος του χωρίς την στήριξη του ΣΥΝ, αλλά με την υποστήριξη μέρους του ΣΥΡΙΖΑ που επισήμως πάντως προτείνει τον Μητρόπουλο, ενώ οι πασοκογενείς ¨σοσιαλιστές¨ που δια του Αλέξη Μητρόπουλου είχαν προτείνει τότε τον Αλαβάνο, τώρα φαίνεται να καταλήγουν στον Μητρόπουλο κι ας κατεβαίνει στις εκλογές ο προ λίγο καιρό εκλεκτός του. Ταυτόχρονα, στην ανανεωτική αριστερά, κεντρικό ρεύμα του ΣΥΝ από την δημιουργία του κιόλας, σε αυτές τις εκλογές , επιλέγουν να προτείνουν τον πρώην Συνήγορο του Πολίτη, τον κύριο Καμίνη που τελικώς προτάθηκε και από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν πρότεινε κάποιον από το εθνικό του συμβούλιο, μέλος του δηλαδή, αλλά την επιλογή της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Ολος αυτός ο πολιτικός παραλογισμός όμορφος κι ευχάριστος θα ταν αν ήταν τραγουδάκι του Κηλαηδόνη ή φαρσοκωμωδία του Μολιέρου. Επειδή όμως η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση παρά την μεταπολιτευτική της διαπόμπευση, όλη αυτή η υστερική ¨υποψηφιολογία ¨, αποδεικνύει την μετριότητα της ελληνικής αριστεράς στο σύνολό της. Κατώτερη των γενικότερων περιστάσεων και της οικονομικοπολιτικής συγκυρίας, χαώδης , υστερόβουλη και εσωστρεφής, διχαστική και ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε, ανόητη και βλακώδης παντελώς, καταφέρνει για ακόμη μια φορά να γελοιοποιήσει ιδέες και ανθρώπους που ιδιαίτερα σε τέτοιους καιρούς θα έπρεπε συμπαγώς και δυναμικά να εμπνέουν ολόκληρη την κοινωνία. Και προκαλεί απορία, πως είναι δυνατόν το Μνημόνιο και η Τρόικα, αντί να προκαλούν διασπάσεις, έριδες, γκρίνιες, και λοιπά παρασιτικά και διαλυτικά φαινόμενα στα λεγόμενα αστικά κόμματα, αυτά να βγαίνουν αλώβητα , θαρρείς, και από την άλλη οι δυνάμεις που θα πρεπε να σέρνουν τώρα το χορό της αντίστασης στην επιβαλλόμενη ταπείνωση, να γίνονται αυτές πρώτες τροφή στην λαίμαργη ¨μνημονιακή¨ μηχανή, ενός βαθιά άρρωστου πολιτικού συστήματος.
Τα συγκοινωνούντα δοχεία της πολιτικής παρακμής, που τροφοδοτούν την ως άνω μηχανή, διαχέουν πρώτα στα γρανάζια της , οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει εν δυνάμει αντίσταση. Οι δε προσωπικοί μεγαλο ιδεατισμοί των ηγητόρων της κοινοβουλευτικής αριστεράς, αντίθετα από αυτό που διακηρύσσουν, ουσιαστικά καθιστούν , δυστυχώς, όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά ένα ολόκληρο κίνημα, το χειρότερο μεταπολιτευτικό δεκανίκι της πιο επαχθούς για ολόκληρη την κοινωνία, πολιτικής. Γι αυτό και θα λογοδοτήσουν, όχι πια σε επίπεδο εκλογικό , αλλά στην ίδια την ιστορία, που ναι μεν γράφεται από τους νικητές , θέση όμως έχουν σε αυτήν και οι δειλοί, μοιραίοι και βλάκες ηττημένοι.
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ο ΣΥΝ προτείνει ένα μέλος του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, τον πασοκογενή όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του Αλέξη Μητρόπουλο, που τρεις μήνες πριν είχε προτείνει τον πρώην αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο και πολιτικό πατέρα του Αλέξη Τσίπρα , ο οποίος και δεν πρότεινε τον πρώην μέντορά τον αλλά τον Αλέξη Μητρόπουλο. Ο πρωην πρόεδρος του ΣΥΝ, κατεβαίνει μόνος του χωρίς την στήριξη του ΣΥΝ, αλλά με την υποστήριξη μέρους του ΣΥΡΙΖΑ που επισήμως πάντως προτείνει τον Μητρόπουλο, ενώ οι πασοκογενείς ¨σοσιαλιστές¨ που δια του Αλέξη Μητρόπουλου είχαν προτείνει τότε τον Αλαβάνο, τώρα φαίνεται να καταλήγουν στον Μητρόπουλο κι ας κατεβαίνει στις εκλογές ο προ λίγο καιρό εκλεκτός του. Ταυτόχρονα, στην ανανεωτική αριστερά, κεντρικό ρεύμα του ΣΥΝ από την δημιουργία του κιόλας, σε αυτές τις εκλογές , επιλέγουν να προτείνουν τον πρώην Συνήγορο του Πολίτη, τον κύριο Καμίνη που τελικώς προτάθηκε και από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν πρότεινε κάποιον από το εθνικό του συμβούλιο, μέλος του δηλαδή, αλλά την επιλογή της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.
Ολος αυτός ο πολιτικός παραλογισμός όμορφος κι ευχάριστος θα ταν αν ήταν τραγουδάκι του Κηλαηδόνη ή φαρσοκωμωδία του Μολιέρου. Επειδή όμως η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση παρά την μεταπολιτευτική της διαπόμπευση, όλη αυτή η υστερική ¨υποψηφιολογία ¨, αποδεικνύει την μετριότητα της ελληνικής αριστεράς στο σύνολό της. Κατώτερη των γενικότερων περιστάσεων και της οικονομικοπολιτικής συγκυρίας, χαώδης , υστερόβουλη και εσωστρεφής, διχαστική και ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε, ανόητη και βλακώδης παντελώς, καταφέρνει για ακόμη μια φορά να γελοιοποιήσει ιδέες και ανθρώπους που ιδιαίτερα σε τέτοιους καιρούς θα έπρεπε συμπαγώς και δυναμικά να εμπνέουν ολόκληρη την κοινωνία. Και προκαλεί απορία, πως είναι δυνατόν το Μνημόνιο και η Τρόικα, αντί να προκαλούν διασπάσεις, έριδες, γκρίνιες, και λοιπά παρασιτικά και διαλυτικά φαινόμενα στα λεγόμενα αστικά κόμματα, αυτά να βγαίνουν αλώβητα , θαρρείς, και από την άλλη οι δυνάμεις που θα πρεπε να σέρνουν τώρα το χορό της αντίστασης στην επιβαλλόμενη ταπείνωση, να γίνονται αυτές πρώτες τροφή στην λαίμαργη ¨μνημονιακή¨ μηχανή, ενός βαθιά άρρωστου πολιτικού συστήματος.
Τα συγκοινωνούντα δοχεία της πολιτικής παρακμής, που τροφοδοτούν την ως άνω μηχανή, διαχέουν πρώτα στα γρανάζια της , οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει εν δυνάμει αντίσταση. Οι δε προσωπικοί μεγαλο ιδεατισμοί των ηγητόρων της κοινοβουλευτικής αριστεράς, αντίθετα από αυτό που διακηρύσσουν, ουσιαστικά καθιστούν , δυστυχώς, όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά ένα ολόκληρο κίνημα, το χειρότερο μεταπολιτευτικό δεκανίκι της πιο επαχθούς για ολόκληρη την κοινωνία, πολιτικής. Γι αυτό και θα λογοδοτήσουν, όχι πια σε επίπεδο εκλογικό , αλλά στην ίδια την ιστορία, που ναι μεν γράφεται από τους νικητές , θέση όμως έχουν σε αυτήν και οι δειλοί, μοιραίοι και βλάκες ηττημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου