Γευση απο (πολυ) παλια..

Είχα χρόνια να δω Καραγκιόζη. Κυριολεκτικά βέβαια, αφού μεταφορικά παρακολουθώ πολλούς καθημερινά σε δέκτες ανείπωτης ανοησίας και υποκρισίας. Η παιδική αυτή ανάμνηση, ξεθωριασμένη όσο και τα χρόνια που χθες ένιωσα ότι πέρασαν, έδινε την εντύπωση ότι το λαϊκό αυτό είδος θεάτρου και λαϊκής τέχνης, όχι μόνο έχει ξεπεραστεί άρα και ξεχαστεί, αλλά ότι αποτελεί πλέον απομεινάρι ξεπεσμένων εκφράσεων μιας παρακμασμένης λαϊκής αντίληψης. Κι όμως έπεσα έξω! Εκεί , ¨στου Στράτου¨, στο στέκι που μπορεί κανείς στις ημέρες της διεθνούς οικονομικής αποσυμπίεσης να ακούει ακόμη Θεοδωράκη και Χατζιδάκι μακριά από ¨μπιτάτες¨ διασκευές, πίνοντας έναν καφέ , ή ξημερώματα μια απολαυστική στη ψυχή μπύρα, η αφίσα για την παράσταση Καραγκιόζη, αρχικά με ξένισε. Τι θέση έχει αυτός ο ¨παλαιολιθικός¨ λαϊκός ήρωας σε εποχές τέτοιες, αναρωτήθηκα. Η καχυποψία αυτή, δεν κράτησε για πολύ. Με το ¨αβάντι μαέστρο¨ , όταν τα φώτα της σάλας χαμήλωσαν, χρώματα και μουσικές , όχι μόνο εξαφάνισαν κάθε ίχνος καχυποψίας και προκατάληψης, αλλά παρέσυραν την διάθεση σε μονοπάτια περισυλλογής και τέρψης. Το θέατρο σκιών ¨Αθως Δανέλλη¨, με τους ίδιους εκείνους ήρωες που γαλούχησαν τους παππούδες μας και τους γονείς μας, παρέδωσε μαθήματα γνήσιας λαϊκότητας, σύγχρονης σκέψης και προβληματισμού, απρόβλεπτης χαράς και ανακούφισης. Με ένα κείμενο σύγχρονο και μεστό, προσαρμοσμένο στις ανάγκες, τα προβλήματα και τις απαιτήσεις της εποχής, άφηνε ευχάριστα, μια γεύση ψυχικής και κοινωνικής ανάτασης. Ναι, ο Καραγκιόζης, αν και κουβαλά στις πλάτες του δεκαετίες τόσες όσες και αυτές της σύγχρονης νεώτερης ιστορίας, πάντα νέος και δυναμικός, δίνει το παρόν ακριβώς όταν τον έχουμε ανάγκη. Με την απλότητα , την γνησιότητα και τον αυθορμητισμό του, την αφέλεια και την εξυπνάδα του, κλείνει το μάτι σε όλους εμάς, καλώντας μας με κέφι σε ένα προσκλητήριο εγρήγορσης κι αντίστασης. Κι όπως εκείνος κατάφερε σε εποχές άγονες και σκληρές, να αντέξει δυνάστες ντόπιους και ξένους, έτσι κ εμείς , έχοντας στην γονιδιακή μας καταγραφή, αναφορά του λαϊκού αυτού συμβόλου κι ας μην το γνωρίζουμε καλά-καλά, ίσως ο δρόμος της αντίδρασης να μην είναι και τόσο μακρινός, ούτε τόσο ατελέσφορος. Σημασία άλλωστε, όπως ο ίδιος τραγούδησε χθες, έχει η ζωή, όταν δεν ξυπνάς και κοιμάσαι πάλι, αλλά ΄να είσαι ξυπνητός όταν κοιμούνται οι άλλοι. Κι ο Καραγκιόζης, αν και απολαμβάνει πάντα έναν καλό ύπνο, είναι ¨ξυπνητός¨ δεκαετίες τώρα. Εμείς; (Σημ. Κώστα, ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη χθεσινή ¨βόλτα¨ στα απωθημένα της λαικής μας έκφρασης.)