ΠΑΡΕΝΘΕΤΗ κυβερνηση ή κυβέρνηση ΠΑΡΕΝΘΕΤΩΝ;

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα είναι το σίγουρο στο πολιτικό προσκήνιο και κυρίως το παρασκήνιο. Ότι δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Ο καταρρέων πολιτικά πολλά υποσχόμενος προ λίγων ετών πρωθυπουργός της χώρας, μπροστά στον θρυμματισμένο καθρέπτη του γραφείου του, προσπαθεί να σχηματίσει εκ νέου το είδωλο της διακυβέρνησής του. Γνωρίζει φυσικά και ο ίδιος ότι όποιο σχήμα κι αν αυτός επιλέξει, είτε δηλαδή αυτό της παρένθετης σε σχέση με την λαϊκή εντολή κυβέρνησης, είτε αυτής των παρένθετων και άρα διεκπεραιωτικών προσώπων , δεν μπορεί να έχει καμία ημερομηνία λήξης, μακρύτερη αυτής που οι πολίτες που συρρέουν στην πλατεία έχουν αποφασίσει.

Αυτόματα προκύπτει και το ερώτημα , για ποιο λόγο επιμένει τόσο έντονα στη συρραφή των θρυμμάτων της κοινοβουλευτικής κι εκτελεστικής εξουσίας του. Είναι άραγε μόνον, μια αγωνία, ίσως λόγω και του ονόματος του, να διαφυλάξει τουλάχιστον την υστεροφημία του και να μην γραφεί στην ιστορία το όνομά του με τον υπότιτλο του παντελώς ανίκανου ή έστω δυσάρεστου πρωθυπουργού, ή κάτι πιο βαθύ; Κι αν αυτό ήδη έχει συντελεσθεί, πόσο απελπισμένες και άρα επιζήμιες είναι οι επιγενόμενες κινήσεις του;

Το σίγουρο είναι, ότι ακόμη κι αυτή τη στιγμή, συνεχίζει να μην λειτουργεί ως πρωθυπουργός των Ελλήνων, να μην ακούει τα κοινωνικά κελεύσματα , ενώ συνεχίζει να λειτουργεί ως εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος. Γνήσιος εκφραστής των ξένων και γηγενών τραπεζικών αγωνιών, γνωρίζει ότι αν τολμήσει να ζητήσει λαϊκή εντολή, η σχεδόν βέβαιη αποδοκιμασία του ελληνικού λαού στο πολιτικό σύστημα της χώρας, δια της ψήφου του πλέον, λόγω της επίπτωσης που αυτόματα θα έχει στην υπόθεση ¨ελληνικό χρέος¨ και όποιας τελικής έκβασης του, θα τραντάξει κυρίως το Ευρωπαικό νομισματικό οικοδόμημα , με περαιτέρω διεθνείς αναταράξεις και με μεγάλες απώλειες στους τραπεζίτες και τους πυλώνες τους. Γι αυτό δηλαδή, με νύχια και με δόντια, αδιαφορώντας για τις όποιες κοινωνικές απαιτήσεις και κυρίως συνέπειες, δεχόμενος ίσως πιέσεις που μετά από πενήντα χρόνια θα μάθουμε, επεξεργάζεται σχέδια και μεθοδεύσεις που ακόμη κι αν κάποιες δεν εγγίζουν τα όρια της συνταγματικής εκτροπής, είναι σίγουρα αντίθετες στις κοινωνικές απαιτήσεις και στην λαϊκή κατακραυγή και άρα την νεώτερη εντολή.

Δεν ξέρω, προσωπικά , αν έχει ακόμη χρόνο, να αλλάξει κάτι στην πολιτική του. Πιθανόν όχι. Με επικοινωνιακούς τρόπους και κοινοβουλευτικά τεχνάσματα θα προσπαθήσει ίσως να κρατηθεί όσο περισσότερο χρόνο γίνεται στην εξουσία. Τότε, σίγουρα δεν θα έχει ακούσει αυτό που βροντοφωνάζει εδώ και ημέρες ο κόσμος. Και μεις – από την πλατεία- του λέμε ότι ήδη έχουμε ξεκινήσει και συζητάμε όχι πια για την κατάρρευση του σάπιου πολιτικού συστήματος , αλλά για την επόμενη ημέρα. Και ενώ σε αυτήν δεν υπάρχουν παρένθετες κυβερνήσεις και έκθετοι κυβερνώντες, EKEINOΣ γιατί ξεμένει τόσο πίσω;