Η Γενιά της αμφισβήτησης των πεζοδρομίων. Τα αντιδραστικά νιάτα που μετρούν τους χτύπους της καρδιάς τους στα χτυπήματα της κατεστημένης νοοτροπίας. Ένα κουτί μπογιά κι ένα μισοτελειωμένο σπρέι που αγανακτεί με τη μίζερη πραγματικότητα και προκαλεί αγανάκτηση στους τακτοποιημένους οικογενειάρχες , τις κινητές κι ακίνητες περιουσίες και φυσικά τις ακλόνητες συνειδήσεις τους.
Πριν από λίγο καιρό, όλο αυτό φάνταζε ως απομεινάρι ενός αριστερίστικου τσιτάτου σε φοιτητική συγκέντρωση. Τώρα, είναι ο απόηχος μιας σκέψης βαθιά φωλιασμένης σε σιωπηλές μέχρι σήμερα συνειδήσεις. Το πλήρωμα του χρόνου, έφτασε. Οι πληρωμές έφτασαν κι αυτές. Στο τέλος τους. Μια χώρα που ακροβατεί μεταξύ κατάρρευσης και υστερίας. Κανένα ντι βι ντι , ροζ ή άλλου χρώματος δεν αρκεί για να πάρει τη σκέψη μακρυά από τα προβληματα. Μια κοινωνία που κοιτά στο καθρέπτη της το ομοίωμά της και τρομάζει. Τα δελτία ειδήσεων, ο καθρέπτης μας. Εμείς το είδωλο. Οι τηλε παρουσιαστές, η φωνή μας. Η σαμπάνια, το απωθημένο μας. Καθημερινά μια νέα μάχη. Εμείς κι εσείς. Η φαρέτρα γεμίζει από μισαλλόδοξα βέλη γεμάτα δηλητήριο. ¨Να πληρώσετε κι εσείς¨. Μισθωτοί εναντίον ελευθέρων επαγγελματιών, άνεργοι εναντίον της γενιάς των 700 ευρώ. ΚΚΕ κατά ΣΥΡΙΖΑ. Τσίπρας κατά Αλαβάνου. Ανανεωτικοί κατά νέο σταλινικών. Πάγκαλος κατά Γλέζου. Έλληνες κατά μεταναστών. Παραλογισμός κατά της λογικής.
Το χαλί σηκώθηκε. Από κάτω του όλο το χάλι που χρόνια κρύβαμε σφυρίζοντας αδιάφορα. Ο βασιλιάς γυμνός, η γύμνια μας βασιλικότερη του βασιλέως. Η στροφή μας όλο και πιο δεξιά. Τα μυαλά μας στα κάγκελα. Η τιμή τους με 21% ΦΠΑ , δεν αγοράζονται πλέον από κανέναν. Τα σπρεντ τους στην ανηφόρα. Το γόητρό μας κατηφορίζει και γίνεται εξώφυλλο στο FOKUS. Το ανάθεμα στη Μέρκελ, η δόξα στους προγόνους μας, σε μας τι;
Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε την δυτική λύπηση. Εκλιπαρούμε για χέρι βοήθειας. Το άλλοθι μας, η ξένη κερδοσκοπία. Η ελληνική; Ούτε λόγος. Όλοι εκείνοι που έφαγαν τα πάντα από το δανεικό φαγοπότι , στο απυρόβλητο. Αντιθέτως μας φταίει ο διπλανός που δεν κόβει αποδείξεις γιατί και σε κείνον κάποιοι δεν έκοψαν. Ναι φταίμε. Ομολογία πανικού. Αναγκαστικά θα περάσουμε από το ταμείο. Εκείνοι που έφαγαν για πάντα την ελπίδα μιας ολόκληρης κοινωνίας πότε αλήθεια θα περάσουν από τα δικά μας ταμεία; Πότε θα λογοδοτήσουν σε όλους εμάς για τα εγκλήματά τους; Οι τράπεζες ως πότε θα στέκουν όρθιες και θα επιχαίρουν για την κερδοφορία τους; Οι πρώην ηγήτορες του πολιτικού σκηνικού ή καλύτερα παρασκηνίου ως πότε θα κοσμούν τις τηλεοράσεις μας σε εθνολυτρωτικές συζητήσεις; Οι μεγαλοεργολάβοι της κοινωνικής μας θανής, ως πότε θα γευματίζουν σε πολυτελείς θαλαμηγούς, τελώντας επιμνημόσυνες δεήσεις κι αναμένοντας τη νέα αφάγωτη πίττα με γεύση ΔΝΤ; Οι δημοσκοπήσεις στη φόρα κι αυτές. ¨Δεν ξέρω, δεν απαντώ.¨ ¨Δεν συμφωνώ με τα μέτρα αλλά δεν γίνεται αλλιώς¨. Γίνεται, αλήθεια; Γίνεται;
Κάποτε, δεν υπήρχε απάντηση. Υπήρχε στάση και πιο καλά αντίσταση. Οι πολλοί στους δρόμους. Οι λιγότεροι στο βουνό. Περήφανα, ανυπότακτα. Οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι σε λαικά δικαστήρια. Η ελπίδα στη παρανομία. Η αντίσταση στις καρδιές. Το κεφάλι ψηλά. Πέρασε και άλλοτε ο λαός πεινασμένα. Μα ξεσηκώθηκε. Τώρα όσοι αντιστέκονται , αποκαλούνται αλήτες. Γνωστοί-άγνωστοι. Αναρχικοί. Τα κόμματα της αριστεράς, πιο βουβά και πιο μίζερα από την ίδια την κοινωνία εξαντλούνται σε συνέδρια και συζητήσεις. Τα συλλαλητήρια τους δεν πείθουν κανέναν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πιο μίζερες αυτές, φυλάνε τα νώτα τους από αυτόκλητους τιμητές της μη δράσης τους, στέλνοντας στον Εισαγγελέα όσους ξέπλυναν την σιχαμάρα τους με ένα μπουκάλι νερό. Καμία πρόταση από πουθενά. Καμία ανάσα για τον πνιγμένο, καμία φωνή για τον βουβό. Ακόμη και ο πολιτισμός και τα γράμματα , το πνεύμα δηλαδή, χωρίς πνοή και ικμάδα , μεθοκοπάει μεταξύ Μπουζ και Βιος, εγκαθιστώντας στις σελίδες των free press, την καλλιτεχνική δικτατορία του κοινωνικά άχρηστου. Σκουπίδια γυμνά παντού.
Όλα αυτά με την ανοχή μας. Τώρα όμως κρίνεται η αντοχή μας. Η αντοχή της μέσης λογικής για τα άκρα όρια της κακής μας ζωής. Με σκυμμένο κεφάλι όμως, όσο κι αν αυτό επιβάλλεται από τα χρέη της πιστωτικής μας κάρτας, την άκρη του τούνελ δεν μπορούμε να την δούμε, πόσο μάλλον να την ελπίσουμε. Από το τούνελ που τριάντα χρόνια πριν μας έβαλε για τα καλά η μεταπολίτευση , έξοδος δεν υπάρχει. Ανατίναξη ναι, έξοδος όχι. Με μαθηματική ακρίβεια , σε λίγο καιρό, θα κληθούμε να ξεπουλήσουμε ο,τι ελάχιστο μας έχει απομείνει. Η κοινωνική συνοχή στον κουβά της κερδοσκοπίας, ξένης και ντόπιας. Εκτός κι ας στον καμβά της μίζερης ζωής μας, αποφασίσουμε να χρωματίσουμε με κόκκινο και μαύρο , μια νεα συνοχή, που δεν θα έχει καμία ανοχή για όλα αυτά και όλους εκείνους που έφεραν σε αυτό το σημειο την αντοχή μας.
Πριν από λίγο καιρό, όλο αυτό φάνταζε ως απομεινάρι ενός αριστερίστικου τσιτάτου σε φοιτητική συγκέντρωση. Τώρα, είναι ο απόηχος μιας σκέψης βαθιά φωλιασμένης σε σιωπηλές μέχρι σήμερα συνειδήσεις. Το πλήρωμα του χρόνου, έφτασε. Οι πληρωμές έφτασαν κι αυτές. Στο τέλος τους. Μια χώρα που ακροβατεί μεταξύ κατάρρευσης και υστερίας. Κανένα ντι βι ντι , ροζ ή άλλου χρώματος δεν αρκεί για να πάρει τη σκέψη μακρυά από τα προβληματα. Μια κοινωνία που κοιτά στο καθρέπτη της το ομοίωμά της και τρομάζει. Τα δελτία ειδήσεων, ο καθρέπτης μας. Εμείς το είδωλο. Οι τηλε παρουσιαστές, η φωνή μας. Η σαμπάνια, το απωθημένο μας. Καθημερινά μια νέα μάχη. Εμείς κι εσείς. Η φαρέτρα γεμίζει από μισαλλόδοξα βέλη γεμάτα δηλητήριο. ¨Να πληρώσετε κι εσείς¨. Μισθωτοί εναντίον ελευθέρων επαγγελματιών, άνεργοι εναντίον της γενιάς των 700 ευρώ. ΚΚΕ κατά ΣΥΡΙΖΑ. Τσίπρας κατά Αλαβάνου. Ανανεωτικοί κατά νέο σταλινικών. Πάγκαλος κατά Γλέζου. Έλληνες κατά μεταναστών. Παραλογισμός κατά της λογικής.
Το χαλί σηκώθηκε. Από κάτω του όλο το χάλι που χρόνια κρύβαμε σφυρίζοντας αδιάφορα. Ο βασιλιάς γυμνός, η γύμνια μας βασιλικότερη του βασιλέως. Η στροφή μας όλο και πιο δεξιά. Τα μυαλά μας στα κάγκελα. Η τιμή τους με 21% ΦΠΑ , δεν αγοράζονται πλέον από κανέναν. Τα σπρεντ τους στην ανηφόρα. Το γόητρό μας κατηφορίζει και γίνεται εξώφυλλο στο FOKUS. Το ανάθεμα στη Μέρκελ, η δόξα στους προγόνους μας, σε μας τι;
Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε την δυτική λύπηση. Εκλιπαρούμε για χέρι βοήθειας. Το άλλοθι μας, η ξένη κερδοσκοπία. Η ελληνική; Ούτε λόγος. Όλοι εκείνοι που έφαγαν τα πάντα από το δανεικό φαγοπότι , στο απυρόβλητο. Αντιθέτως μας φταίει ο διπλανός που δεν κόβει αποδείξεις γιατί και σε κείνον κάποιοι δεν έκοψαν. Ναι φταίμε. Ομολογία πανικού. Αναγκαστικά θα περάσουμε από το ταμείο. Εκείνοι που έφαγαν για πάντα την ελπίδα μιας ολόκληρης κοινωνίας πότε αλήθεια θα περάσουν από τα δικά μας ταμεία; Πότε θα λογοδοτήσουν σε όλους εμάς για τα εγκλήματά τους; Οι τράπεζες ως πότε θα στέκουν όρθιες και θα επιχαίρουν για την κερδοφορία τους; Οι πρώην ηγήτορες του πολιτικού σκηνικού ή καλύτερα παρασκηνίου ως πότε θα κοσμούν τις τηλεοράσεις μας σε εθνολυτρωτικές συζητήσεις; Οι μεγαλοεργολάβοι της κοινωνικής μας θανής, ως πότε θα γευματίζουν σε πολυτελείς θαλαμηγούς, τελώντας επιμνημόσυνες δεήσεις κι αναμένοντας τη νέα αφάγωτη πίττα με γεύση ΔΝΤ; Οι δημοσκοπήσεις στη φόρα κι αυτές. ¨Δεν ξέρω, δεν απαντώ.¨ ¨Δεν συμφωνώ με τα μέτρα αλλά δεν γίνεται αλλιώς¨. Γίνεται, αλήθεια; Γίνεται;
Κάποτε, δεν υπήρχε απάντηση. Υπήρχε στάση και πιο καλά αντίσταση. Οι πολλοί στους δρόμους. Οι λιγότεροι στο βουνό. Περήφανα, ανυπότακτα. Οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι σε λαικά δικαστήρια. Η ελπίδα στη παρανομία. Η αντίσταση στις καρδιές. Το κεφάλι ψηλά. Πέρασε και άλλοτε ο λαός πεινασμένα. Μα ξεσηκώθηκε. Τώρα όσοι αντιστέκονται , αποκαλούνται αλήτες. Γνωστοί-άγνωστοι. Αναρχικοί. Τα κόμματα της αριστεράς, πιο βουβά και πιο μίζερα από την ίδια την κοινωνία εξαντλούνται σε συνέδρια και συζητήσεις. Τα συλλαλητήρια τους δεν πείθουν κανέναν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πιο μίζερες αυτές, φυλάνε τα νώτα τους από αυτόκλητους τιμητές της μη δράσης τους, στέλνοντας στον Εισαγγελέα όσους ξέπλυναν την σιχαμάρα τους με ένα μπουκάλι νερό. Καμία πρόταση από πουθενά. Καμία ανάσα για τον πνιγμένο, καμία φωνή για τον βουβό. Ακόμη και ο πολιτισμός και τα γράμματα , το πνεύμα δηλαδή, χωρίς πνοή και ικμάδα , μεθοκοπάει μεταξύ Μπουζ και Βιος, εγκαθιστώντας στις σελίδες των free press, την καλλιτεχνική δικτατορία του κοινωνικά άχρηστου. Σκουπίδια γυμνά παντού.
Όλα αυτά με την ανοχή μας. Τώρα όμως κρίνεται η αντοχή μας. Η αντοχή της μέσης λογικής για τα άκρα όρια της κακής μας ζωής. Με σκυμμένο κεφάλι όμως, όσο κι αν αυτό επιβάλλεται από τα χρέη της πιστωτικής μας κάρτας, την άκρη του τούνελ δεν μπορούμε να την δούμε, πόσο μάλλον να την ελπίσουμε. Από το τούνελ που τριάντα χρόνια πριν μας έβαλε για τα καλά η μεταπολίτευση , έξοδος δεν υπάρχει. Ανατίναξη ναι, έξοδος όχι. Με μαθηματική ακρίβεια , σε λίγο καιρό, θα κληθούμε να ξεπουλήσουμε ο,τι ελάχιστο μας έχει απομείνει. Η κοινωνική συνοχή στον κουβά της κερδοσκοπίας, ξένης και ντόπιας. Εκτός κι ας στον καμβά της μίζερης ζωής μας, αποφασίσουμε να χρωματίσουμε με κόκκινο και μαύρο , μια νεα συνοχή, που δεν θα έχει καμία ανοχή για όλα αυτά και όλους εκείνους που έφεραν σε αυτό το σημειο την αντοχή μας.
