τα συγκοινωνουντα δοχεια της πολιτικης παρακμης

η αλλιως η αριστερά της μιζεριας

Μαθαίνοντας τις υποψηφιότητες για τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου μου ήρθε στο μυαλό το παλιό καλό τραγούδι του Κηλαηδόνη για τα ¨φτιαξίματα¨ των φίλων του που τα φτιαξε η μια με τον άλλον που ήταν πρώην του επόμενου και η επόμενη του άλλου πρώην.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ο ΣΥΝ προτείνει ένα μέλος του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, τον πασοκογενή όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του Αλέξη Μητρόπουλο, που τρεις μήνες πριν είχε προτείνει τον πρώην αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο και πολιτικό πατέρα του Αλέξη Τσίπρα , ο οποίος και δεν πρότεινε τον πρώην μέντορά τον αλλά τον Αλέξη Μητρόπουλο. Ο πρωην πρόεδρος του ΣΥΝ, κατεβαίνει μόνος του χωρίς την στήριξη του ΣΥΝ, αλλά με την υποστήριξη μέρους του ΣΥΡΙΖΑ που επισήμως πάντως προτείνει τον Μητρόπουλο, ενώ οι πασοκογενείς ¨σοσιαλιστές¨ που δια του Αλέξη Μητρόπουλου είχαν προτείνει τότε τον Αλαβάνο, τώρα φαίνεται να καταλήγουν στον Μητρόπουλο κι ας κατεβαίνει στις εκλογές ο προ λίγο καιρό εκλεκτός του. Ταυτόχρονα, στην ανανεωτική αριστερά, κεντρικό ρεύμα του ΣΥΝ από την δημιουργία του κιόλας, σε αυτές τις εκλογές , επιλέγουν να προτείνουν τον πρώην Συνήγορο του Πολίτη, τον κύριο Καμίνη που τελικώς προτάθηκε και από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν πρότεινε κάποιον από το εθνικό του συμβούλιο, μέλος του δηλαδή, αλλά την επιλογή της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Ολος αυτός ο πολιτικός παραλογισμός όμορφος κι ευχάριστος θα ταν αν ήταν τραγουδάκι του Κηλαηδόνη ή φαρσοκωμωδία του Μολιέρου. Επειδή όμως η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση παρά την μεταπολιτευτική της διαπόμπευση, όλη αυτή η υστερική ¨υποψηφιολογία ¨, αποδεικνύει την μετριότητα της ελληνικής αριστεράς στο σύνολό της. Κατώτερη των γενικότερων περιστάσεων και της οικονομικοπολιτικής συγκυρίας, χαώδης , υστερόβουλη και εσωστρεφής, διχαστική και ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε, ανόητη και βλακώδης παντελώς, καταφέρνει για ακόμη μια φορά να γελοιοποιήσει ιδέες και ανθρώπους που ιδιαίτερα σε τέτοιους καιρούς θα έπρεπε συμπαγώς και δυναμικά να εμπνέουν ολόκληρη την κοινωνία. Και προκαλεί απορία, πως είναι δυνατόν το Μνημόνιο και η Τρόικα, αντί να προκαλούν διασπάσεις, έριδες, γκρίνιες, και λοιπά παρασιτικά και διαλυτικά φαινόμενα στα λεγόμενα αστικά κόμματα, αυτά να βγαίνουν αλώβητα , θαρρείς, και από την άλλη οι δυνάμεις που θα πρεπε να σέρνουν τώρα το χορό της αντίστασης στην επιβαλλόμενη ταπείνωση, να γίνονται αυτές πρώτες τροφή στην λαίμαργη ¨μνημονιακή¨ μηχανή, ενός βαθιά άρρωστου πολιτικού συστήματος.

Τα συγκοινωνούντα δοχεία της πολιτικής παρακμής, που τροφοδοτούν την ως άνω μηχανή, διαχέουν πρώτα στα γρανάζια της , οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει εν δυνάμει αντίσταση. Οι δε προσωπικοί μεγαλο ιδεατισμοί των ηγητόρων της κοινοβουλευτικής αριστεράς, αντίθετα από αυτό που διακηρύσσουν, ουσιαστικά καθιστούν , δυστυχώς, όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά ένα ολόκληρο κίνημα, το χειρότερο μεταπολιτευτικό δεκανίκι της πιο επαχθούς για ολόκληρη την κοινωνία, πολιτικής. Γι αυτό και θα λογοδοτήσουν, όχι πια σε επίπεδο εκλογικό , αλλά στην ίδια την ιστορία, που ναι μεν γράφεται από τους νικητές , θέση όμως έχουν σε αυτήν και οι δειλοί, μοιραίοι και βλάκες ηττημένοι.

για τον Οδυσσέα Ιωάννου

ενα μικρο σχόλιο

Εδώ και αρκετά χρόνια, από την σχεδόν εφηβεία μου κιόλας, η μετά καλοκαιρινή μελαγχολία ενός πάντοτε γκρίζου, στη ψυχή μου, Σεπτέμβρη, μια παρηγοριά εύρισκε και μια εκτόνωση γνώριζε. Περνώντας κάπου εκεί στις 6 το απόγευμα ¨τα Μέγαρα που όταν ερχόμουν τα λεγα Ελευσίνα¨, με έναν πάντα μαγικό λες τρόπο εμφανιζόταν καθαρό και ξάστερο-επιτέλους- το σήμα του Μελωδία μετά από έναν μήνα απιστίας σε τοπικά κανάλια. Και κει που η σιωπή έσπαγε στην άσφαλτο κάθε διάθεση για όνειρα ή σχέδια, η γνωστή εκείνη φωνή, ερχόταν να δώσει νόημα – έστω και στιγμιαία- στην επιστροφή.

Ο Οδυσσέας Ιωάννου, δεν είναι απλά ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ή ένας στιχουργός. Δεν είναι αρκετό να τον αναφέρεις ακόμη , μόνο ως ποιητή των ερτζιανών. Είναι κάτι, πολύ δηλαδή, παραπάνω. Είναι τα ταραγμένα χρόνια της εφηβείας μας, η εκτόνωση της ορμής μας, η γλυκιά υπογράμμιση των άγριων χαρακτήρων και ενστίκτων μας. Το συναίσθημα μέσα σε άχαρα κι ατσούμπαλα εφηβικά κορμιά. Είναι το γούστο μας σε εποχές που η κακογουστιά έκανε την εμφάνιση της παρελαύνοντας στα πρώτα –χρονικά- τραπέζια της φθήνιας. Είναι τα φοιτητικά μας χρόνια, τα τραγούδια των καταλήψεων, η παρέα μας σε αναγνώσεις δύσκολες και συχνά ακαταλαβίστικες, ένα φλιτζάνι καφέ δίπλα στο μοναχικό δικό μας. Είναι ο δάσκαλος που μας έμαθε πως είναι να κάνουμε ραδιόφωνο, ο ¨χρυσός οδηγός ¨μας στην έντεχνη μουσική. Μας έμαθε τα πάντα και τους πάντες γι αυτήν. Μας σύστησε για πρώτη φορά τα έντεχνα παλικαράκια, τότε , που αντρώθηκαν με μουσικές όμορφες και μαζί τους κι εμείς. Είναι σχεδόν, ο ίδιος ο Μελωδία.

Κι όμως στις στυγνές εποχές που ζούμε , με την επίκληση της βαθιάς κρίσης, εκείνοι που κέρδισαν υλικά –και μόνο έτσι τελικά- από εκείνον για πάνω από είκοσι χρόνια, με μια υπογραφή τους τον έδιωξαν μακριά από το ίδιο του το σπίτι. Δικαίωμά τους, σίγουρα. Η επιχειρηματική τους τακτική ακόμη κι αν στερείται επιχειρημάτων, είναι αδιαπραγμάτευτη. Σημείο των καιρών κι αυτό και μια καλή διδαχή για όλους εμάς, ότι όταν οι δομές του πολιτισμού, της μουσικής και την ψυχαγωγίας κινούνται με κριτήρια κερδοσκοπικά και λογιστικά, προκοπή δεν υπάρχει. Κι αν οι καιροί δικαιολογούν ίσως τέτοιες επιχειρηματικές επιλογές, από την σκοπιά τους βέβαια, η παντοτινή ρήση ¨ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος¨ δυστυχώς στην περίπτωση της επιχείρησης ¨ΜΕΛΩΔΙΑ¨, δικαιώθηκε πλήρως. Πάλι καλά όμως, που τόσοι άλλοι ευεργετηθέντες από την ραδιοφωνική ιστορία που ακούει στο όνομα Οδυσσέας Ιωάννου, δικαιώνονται σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια που εκείνος μας έμαθε να ακούμε και να τραγουδάμε. Ευχόμενοι ταυτόχρονα , την καλή μας αντάμωση, ελπίζω, σε έναν δημόσιο φορέα μακριά από την ραδιοφωνική μιζέρια της ιδιωτικής μουσικής κρεατομηχανής.

πολιτικες αλχημειες

Όσοι ασχολούνται έστω και λίγο με τα ομαδικά αθλήματα μπορούν πολύ απλά κι εύκολα να αντιληφθούν ότι ένας έστω και μέτριος προπονητής δεν αλλάζει το σχήμα της ομάδας του σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Σε αντίθεση με τη κοινή ποδοσφαιρική και όχι μόνο λογική, ο λάτρης ατομικών αθλημάτων (βλ ποδηλασία και κανό) πρωθυπουργός της χώρας , προφανώς και βλέποντας την ομάδα να μην κερδίζει –κι ας φαντάζεται πως βάζει γκολ - βιάστηκε να αλλάξει το αγωνιστικό ¨αλλάζουμε και μετά βουλιάζουμε¨ σχήμα της.

Πριν καλά - καλά κλείσει έναν χρόνο στο κυβερνητικό γήπεδο, προχωρά στην αλλαγή του πολλά υποσχόμενου από τον ίδιο ευέλικτου σχήματος και προσπαθεί να ρεφάρει με ένα γνωστό από τα παλιά ¨θωρηκτό¨ σχήμα με πολλούς ¨αμυντικούς¨ και λίγο λιγότερους ¨επιθετικούς¨. Η ανα-σχηματιστική αυτή αντίληψη του κόουτς Παπανδρέου, εμφανώς εμπνευσμένη από τις εποχές που πολιτική διαχείριση ασκούσε ο αείμνηστος πατέρας του, εκτός του ότι επιστρέφει παρά τις όποιες εξαγγελίες του το σύστημα εξουσίας στις παλιές δόξες του, ουσιαστικά διαμορφώνει ένα πολιτικό υπόστρωμα πτώσης των κυβερνητικών επιλογών του. Η κίνηση του δηλαδή αυτή, που αρχικά φαίνεται ως στοχευμένη πολιτική επιλογή με στόχο την κυβερνητική αποτελεσματικότητα στην εφαρμογή του μνημονίου , ουσιαστικά αποτελεί μέγιστη πολιτική αλχημεία. Διότι βαπτίζει στην κολυμπήθρα του Μνημονίου τα στελέχη εκείνα που εξορμούν καταγόμενοι από τα παλαιό ΠΑΣΟΚ (του Ανδρέα και του Σημίτη) και που εν δυνάμει θα μπορούσαν να αντιδράσουν από τον πάγκο με τις επιλογές του ηγήτορα , καθιστώντας τους συνενόχους ή πιο ήπια συναιτίους των επιλογών του. Με αυτό τον τρόπο, ρίχνοντας στο ταρτάν του γηπέδου τους πολιτικά βετεράνους του παλιού ΠΑΣΟΚ που διασώθηκαν κατά την άσκηση της εξουσίας τους από ηθικούς και πολιτικούς διασυρμούς και άρα χαίρουν εκτίμησης στους παλιούς φίλους του κόμματος, επιλέγει να βάψει τα χέρια τους με το χρώμα του μνημονίου, εξασφαλίζοντας με δόλιο τρόπο την σιωπή και τη συνενοχή τους. Κι αν στο τέλος η επιλογή αυστηρής τήρησης ενός ταπεινωτικού μνημονίου οδηγήσει την ομάδα στην μικρή κατηγορία , να μπορεί να ισχυριστεί, ΓΙΩΡΓΟ… ΧΑΣΑΜΕ…..

Ένας χειμώνας που από την αρχή φαντάζει δύσκολος. Μια επιστροφή από αγαπημένους τόπους που κρύβει μια προσωπική υπόσχεση για γρήγορη και μόνιμη πια επιστροφή. Η ζωή στην μεγάλη πόλη, όλα δείχνουν πως κλείνει τον ιστορικό της κύκλο. Η εσωτερική μετανάστευση εδώ και δεκαετίες , δημιουργός μιας αβίωτης πόλης και ζωής, αναζητά την ιστορική αντιστροφή της. Η αρχή ήδη έχει γίνει από πρόδρομους που προφήτευσαν έναν άλλο τρόπο ζωής. Σε τούτο εδώ των αιώνων το συγκέρασμα, η αναζήτηση των πατρώων ιδανικών φαντάζει μονόδρομος. Μακρυά από την κρίση και τον επερχόμενο μαρασμό ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας, ένα κομμάτι γης, πρόσφορο για προσωπικές και κοινωνικές σπορές, περιμένει όχι ορδές καταπατητών και λοιπών καπηλευτών πρώιμων εναλλακτικοτήτων, αλλά ειλικρινείς εραστές ενός ¨άλλου¨ , αγνού τρόπου ζωής δίπλα σε ομορφιές που ορφανές για χρόνια ετοιμάστηκαν μυστικά κι εξαίσια λες να υποδεχτούν τους κοινωνούς τους. Όχι δεν είναι προαναγγελία παραίτησης. Μάχη είναι για να προλάβουμε όρθια τα όνειρα που κάποτε μύριζαν γιασεμιά.