ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΑ.
ΑΝΑΡΩΤΗΣΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ.




Ζαλισμένος από τη κούραση της καθημερινής ρουτίνας που τελειώνει πάντα τόσο άδοξα και σχεδόν πικρά, έπεσε το μάτι μου χθες στο τηλεοπτικό διαγωνισμό παροχών των ηγετών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας. Δεν ένιωσα καμία έκπληξη με την σχεδόν κουρασμένη πια αθλιότητα των εξαγγελιών τους. Και δεν ένιωσα καμία έκπληξη γιατί στα μάτια τους, πόσο μάλλον στα λεγόμενά τους, είδα όλη αυτή την αθλιότητα που συναντώ κάθε μέρα δίπλα μου. Άνθρωποι με μέτριες επιδόσεις στη ποιότητα του χαρακτήρα τους, χωρίς ψυχικό ανάστημα και παρρησία , χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής και σκέψης βαθιάς, ρίχνονται εύκολα στο παιχνίδι της καχυποψίας και του μίσους για το διπλανό τους. Χωρίς δυνατά προσωπικά οράματα αφού όλα τα άλλα μας τελείωσαν εδώ και χρόνια, χωρίς προσωπικές ποιοτικές επιλογές , με ιδανικά εύκολα και βατά που εξασφαλίζουν στη καλύτερη μια ζωή ανεκτή, στοιχήστηκαν πίσω από μια ανευ προηγουμένου μαλθακότητα. Όχι, δεν μιλώ για τους πολιτικούς αρχηγούς. Για εμάς μιλάω. Που σερνόμαστε υποβασταζόμενοι από τα χειρότερα ελαττώματα της φυλής μας. Που βουλιάξαμε σαν τους φελλούς στη κοινωνία που όλοι μας φτιάξαμε. Κι αφού τη φτιάξαμε, έπρεπε και να κυβερνηθεί. Γι αυτό επιλέξαμε ανθρώπους σαν εμάς, να στέκονται μπροστά μας , στα μέτρα μας, για να μπορούμε να τους ακολουθούμε. Η έστω στη καλύτερη για να μπορούμε να τους βρίζουμε. Αλλωστε κι αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο της φυλής μας, πάντα χρειαζόμασταν ένα άλλοθι. Κι εκείνοι μας το προσφέρουν πανηγυρικά.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ

Δρόμοι που ξεκίνησαν από μονοπάτια και κατέληξαν λεωφόροι για να ξαναγίνουν δρόμοι. Άνθρωποι που συναντήθηκαν σε κοινά οράματα και στόχους, που μπολιάστηκαν από τις διαφορετικές ανάσες της ψυχής τους και που μοιράστηκαν ένα μπουκάλι μπύρα στα βρώμικα-όποτε αυτά έτυχαν- πεζοδρόμια της ζωής τους. Κοινοί καυτοί πόθοι που προκάλεσαν συνειδησιακά εγκαύματα. Αυτή είναι η μοίρα των διαφορετικών ανθρώπων, που στέκονται ξανά ασυνεννόητοι και μόνοι στον στίβο της καθημερινότητας. Άδεια η φαρέτρα τους από επιχειρήματα για τη κατάληξη των οραμάτων τους. Ένα χαμηλό φως να κρύβει, ή μήπως να δείχνει, τις σκιές τους. Και από πίσω τους, χιλιάδες άλλοι που δεν πάλεψαν , δεν μόχθησαν , δεν αγωνίστηκαν για το διαφορετικό, να συνεχίζουν ανέμελοι και ανεύθυνοι το ποτό τους. Δεν έχει τέλος η ιστορία των ανθρώπων. Μόνο αρχή. Και αυτή την αρχή, με νέα προσήλωση , οφείλει το σπουδαίο αυτό γένος των ανθρώπων να υπηρετήσει με πάθος. Για να μη πάει χαμένο ούτε ένα όνειρο, για να μην αδικηθεί το συναίσθημα που κάποτε τους έφερε κοντά, για να μη χαθεί εκείνος ο δρόμος που κάποτε υπήρξε μονοπάτι, κατέληξε λεωφόρος και τώρα πια σκοτεινό σοκάκι. Τόσο μικρό που χωρά μόνο έναν. Ίσως γι’ αυτό, να μου φαντάζει πια και τόσο αληθινό, όποιο κι αν είναι το τίμημά του, όσο δύσκολη κι αν είναι η αρχή του, ιδιαίτερα κάτω από τόσο χαμηλό φως. Αρκεί να μπορέσω να το φτάσω στο τέλος του.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΗΣ 4ης ΟΚΤΩΒΡΗ


Στη προεκλογική περίοδο που διανύουμε ακούμε συνεχώς αυτό το οποίο άλλωστε προκάλεσε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Λύσεις και προτάσεις για έξοδο από τη κρίση και λοιπά εκλογικά και μη επιχειρήματα και δικαιολογίες. Αυτόματα και η εμφάνιση αυτόκλητων σωτήρων. Δεν μπαίνω στην συζήτηση αυτή που ούτως ή άλλως έχουν ακουσθεί πολλά, τα περισσότερα ανεδαφικά, για να μη πω ουτοπικά ή πιο καλά απατεωνιές του κοινού ποινικού δικαίου που στόχο έχουν να υφαρπάξουν με τρόπο απατηλό συνειδήσεις και ψήφους. Κουβέντα όμως για το κυριότερο. Τη κατάντια μιας ολόκληρης κοινωνίας. Την ηθική και πνευματική καταρράκωσή της, ποιος σωτήρας θα εξαφανίσει έστω στα λόγια και πάντως δια μαγείας; Κανείς. Ο απόλυτα κανένας ή πιο απλά το απόλυτο τίποτα.

Δίπλα μας, μέσα στα σπίτια και τις γειτονιές μας μια ολόκληρη κοινωνία στενάζει. Όχι, δεν είναι μόνο τα οικονομικά βάρη που βαρύνουν τις πλάτες όλων εμάς και για τα οποία διέξοδος δεν υπάρχει ακόμη και στα πιο τραβηγμένα σενάρια πολιτικής φαντασίας, παρά τις πολλές κούφιες υποσχέσεις. Είναι η καταρράκωση που κάθε σπίτι νιώθει στα σωθικά του και που βαρύνει τις ψυχές τόσων και τόσων συμπολιτών μας. Καμία ελπίδα για τίποτα. Η αρπαχτή ,ακόμη και αυτή, ξεθωριασμένο ιδεώδες των περασμένων δεκαετιών , άφησε σύξυλους τους θιασώτες της , κουφάρια τραγικά, λόγω έλλειψης αντικειμένου. Μια χώρα τραγική που σύρεται στο καναπέ της θλίψης και της ανυποληψίας. Κανένα όραμα για τίποτα. Κανένα όνειρο για οτιδήποτε. Στον μεσαίωνα της εποχής κανένα κεφάλι πάνω από τα υπόλοιπα. Πτώματα της καθημερινότητας, επιβιώνουμε μόνο ενστικτωδώς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα πιο σημαντικό από το ασήμαντο. Δεν ήμαστε άμοιροι ευθυνών, έτσι όπως καταλήξαμε. Το φανταχτερό πλαστικό υπόστρωμα που κάλυπτε τις πραγματικές μας αξίες ως κοινωνία, μας παρέσυρε στην ψευδαίσθηση της μεγάλης ζωής, που ουσιαστικά ήταν ένας άδειος τενεκές συνειδήσεων. Έμποροι ονείρων και χρηματιστές συναισθημάτων μας ξεπούλησαν τη πιο βρώμικη κι εύκολη πραμάτεια τους κι εμείς ανταποκριθήκαμε ηλιθιωδώς. Θύματα αυτής της χωρίς έμπνευση ιλαροτραγωδίας, πρωταγωνιστές της πιο ατάλαντης μεταπολιτευτικής παράστασης, μείναμε κολλημένοι κοιτάζοντας τα τραίνα των μεγάλων αλλαγών που έφυγαν άδεια. Και τώρα τι θα ρωτήσει κανείς; Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι συνάμα θα προσμένουμε όχι κάποιο θαύμα αφού εξέλιπε κάθε τέτοια ταχυδακτυλουργική δυνατότητα, αλλά αυτό για το οποίο προετοιμαστήκαμε καλά τριάντα χρόνια τώρα. Το απόλυτο τίποτα. Καλή ψήφο, λοιπόν.

ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ


Πάντοτε άκουγα στο τόπο αυτό, οτι όλοι όλα γρήγορα τα ξεχνάμε. Πίστευα μάλιστα οτι αποτελεί απομεινάρι της αλησμόνητης εκείνης ρήσεως του Κωσταντίνου Μητσοτάκη, ¨ποιός θα θυμάται σε δέκα χρόνια;¨

Δεν έχουν περάσει όχι δέκα χρόνια μα ούτε λίγες ώρες από την εξαγγελία των εκλογών και παρευλάνουν μπροστά μου χαμόγελα ενότητας και συσπείρωσης όλων των πρωταγωνιστών του ¨δράματος¨ Κοροβέση, που έγινε αφορμή να διατυπωθούν καλά κρυμμένες μέχρι τουλάχιστον και τις ευρωεκλογές αντιθέσεις . Εύλογη η απορία. Απο που πηγάζει όλη αυτή η ευδαιμονία και η αισιοδοξία; Τι απέγιναν οι κρεμάλες για το προδότη, τα ξίφη και οι αδέκαστοι τιμητές του; Ποια ενότητα άραγε και τι είδους μπορεί να ξανα αγκαλιάσει τα οράματα για εναν συμπαγή αριστερό ριζοσπαστικό χώρο των κινημάτων και της οικολογίας, όταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την 7 Ιούνη τέθηκε εν αμφιβόλω ; Και αν οι ¨άλλοι¨ ξεχνούν στα δέκα χρόνια, εμείς γιατί θα πρέπει να ξεχάσουμε σε λίγες ώρες;

Δυστυχώς για την αριστερά, μα ακόμη πιο τραγικά για ολόκληρη τη κοινωνία, η ίδια ιστορία των παθών και των λαθών της αριστεράς και η δραματική τους συνέχεια , φοβάμαι πως για μια ακόμη μια φορά θα διασώσει και θα νομιμοποιήσει σκληρές πολιτικές και αντιλαϊκές νοοτροπίες, την ίδια ατμόσφαιρα, το ίδιο πολιτικό σκηνικό , την ίδια καθεστωτική συμπεριφορά, το ίδιο δικομματικό και πολωτικό φαινόμενο, ενώ φαίνεται και να ηττάται πανηγυρικά από ακροδεξιά φαινόμενα με φιλολαικίστικες αποχρώσεις. Υπεροπτικοί, αλαζονικοί και αδιάλλακτοι, αδιάφοροι για τις κοινωνικές συνέπειες των πολιτικών πράξεων τους, άτολμοι, φοβισμένοι και ανερμάτιστοι , οι φορείς και οι παρατάξεις της αριστεράς , όχι μόνο δεν υπήρξαν το τελευταίο διάστημα συσπειρωμένοι και συμπαγείς διαμορφώνοντας έντονο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο , αλλά αντίθετα διέρρευσαν αλόγιστα ενισχύοντας τα δημοκρατικά ελλείμματα, τις παθογένειες του συστήματος και τις αντιδραστικές πολιτικές και κυρίως μια σαφή ακροδεξιά στροφή των χαμηλων στρωμάτων της κοινωνίας που υπο συνθήκες μιας ηγετικής αριστερής παρουσίας θα αποτελούσε τη μεγάλη κοινωνική δεξαμενή της.

Μέχρι και τώρα, μιλώντας έστω για τη τελευταία εικοσαετία, το άλλοθι της νωθρής αυτής αριστερής ρυμοτομίας, το αναζητούσαμε σε αριστερο – κεντρο – δεξιές συνεργασίες , σε ιδεολογήματα του μεσαίου χώρου, στον επικοινωνιακό αχταρμά που λειτουργεί αυτόκλητα ως διαμεσολαβητής εξουσιών και κοινωνίας, στον εγωκεντρικό παραγοντισμό του ΚΚΕ, στην τότε μετα-παπανδρεική κεντροαριστερά, στην αβάσταχτη ελαφρότητα των ριζοσπαστικών θέσεων του ΣΥΝ, προτού συνενωθεί με τη λοιπή ριζοσπαστική αριστερά ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της. Τώρα;…! Τώρα, ο δημοσκοπικά μέχρι πρότινος βασιλιάς-όσο κι αν δεν του αρέσει ο τίτλος- Αλέξης Τσίπρας, είναι πλέον γυμνός και το κακό δεν είναι ότι είναι τόσο γυμνός ώστε να προκαλεί ακόμη και ¨ανεκδοντολογικούς¨ συνειρμούς αλλά ότι θα πλανηθεί στο πολιτικό ορίζοντα μια άποψη περί ασκεπούς αριστεράς των κινημάτων, της οικολογίας και της κοινωνίας, καθώς ο ίδιος δεν φαίνεται να μπορεί να αποτελέσει το φυσικό ηγέτη ενός ευρύτερου χώρου που μάλιστα λίγο έλειψε από τα να πιαστεί στα χέρια , θυμίζοντας παλαιές φοιτητικές συνελεύσεις. Κι αν τα χαμόγελα ήρθαν εσπευσμένα να συγκαλύψουν τις όποιες διαφορές που μάλλον είναι πολλές, τι θα γίνει αλήθεια αν δεν προκύψει στις 4 Οκτωβρίου αυτοδυναμία και κληθούν ανανεωτικοί βουλευτές του ΣΥ(Ν) ή ΡΙΖΑ από όμορους ιδεολογικά φίλους τους να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης; Πως θα μοιραστούν στο ενδεχόμενο αυτό που δεν είναι και τελείως μακρυνό οι ψήφοι όλων εκείνων που θέλουν μια δυναμική αυτόνομη ριζοσπαστική αριστερά των ρήξεων και των δράσεων; Δεν θα έχουν πέσει θύματα μιας ιστορικά πρωτόγνωρης κοροϊδίας; Και πως όλοι αυτοί στη παρούσα προεκλογική φάση θα συμπορευτούν με τον ευρύ αυτό σχηματισμό των χαμόγελων μιας πλαστικής ενότητας που από κάτω σφίγγονται δόντια αντιπαλότητας; Πολιτικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας ίσως να πει κανείς, ικανό πάντως να δείξει ότι η τελική επιλογή των ηγετών και των τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ να μην υπάρξουν καθαρές λύσεις από τώρα, σίγουρα θα το βρουν μπροστά τους. Είτε με τη παραπάνω μορφή , είτε με το φόβο μιας διάσπασης που θα έρθει μετεκλογικά, ιδίως αν το μέτρημα των κουκιών δεν κριθεί ικανοποιητικό.

Έτσι όπως έφτασαν τα πράγματα απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν. Και αυτό γιατί δεν ξεκαθαρίστηκαν ως όφειλαν οι ανοικτοί λογαριασμοί. Η αριστερά , όπως τότε , τη πρώτη νύχτα της δικτατορίας, πιάστηκε στον ύπνο. Προτού συνέδρια και τάσεις δώσουν εξηγήσεις και ληφθούν καθαρές αποφάσεις , προτού καν αποφασιστεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει οργανωτικό δομημένο χαρακτήρα, αν ο ΣΥΝ επιθυμεί επί της ουσίας να προχωρήσει το εγχείρημα των ριζοσπαστικών δομικών συνεργασιών, έρχονται οι εκλογές να σπρώξουν όλα αυτά κάτω από το κοινοβουλευτικό χαλί που φαίνεται ότι είναι το μοναδικό για την ώρα ζητούμενο. Και αντί οι συνιστώσες και οι τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ να δώσουν από τώρα τις απαντήσεις μέσα από τα αρμόδια όργανα και τα συνέδρια των μελών τους έτσι ώστε να πάμε με καθαρό πρόσωπο στις εκλογές, είτε με τρόπο συμπαγή είτε με ξεχωριστή εκπροσώπηση, επιλέχθηκε εσφαλμένως κατά τη γνώμη μου να μετατεθεί όλη αυτή η συζήτηση για το απώτερο μέλλον. Με τραγικό αποτέλεσμα κι ας μη γίνω εγώ μάντης κακών, να μην έχουν πεισθεί τμήματα της ελληνικής κοινωνίας για την αναγκαιότητα και τη προοπτική του εγχειρήματος και την ηθικότητα των προθέσεων των ηγετών του και την επόμενη μέρα των εκλογών, όσοι επιλέξουν τελικά να το υποστηρίξουν, να βρεθούν μετέωροι και απατημένοι.

Σίγουρα δεν είναι η ώρα για κρίσεις , επιμερισμό ευθυνών, ενδοαριστερές συγκρούσεις και μακρόσυρτες συσκέψεις, αφού η τελική επιλογή ήταν αυτή της συγκάλυψης ή έστω πιο κόσμια του μικρότερου κακού. Η αναγκαιότητα της συσπείρωσης της αριστεράς δεν γεννήθηκε σε τραπέζι συσκέψεως ή αίθουσα παραταξιακών επιτελείων, δεν συζητήθηκε σε επιστημονικό κοινωνιολογικό συνέδριο Μαρξιστών επιστημόνων , δεν αποτέλεσε απότοκο κομματικών γνωματεύσεων, για να εξαντληθεί εύκολα σε πρόχειρες αναλύσεις μιας κατάστασης που έρχεται από πολύ μακρυά και που φαίνεται πως θα πάει ακόμη πιο μακρυά. Αντίθετα, δημιουργήθηκε στους δρόμους και τις πορείες, στα κινήματα και τους φορείς και όσο και αν κάποιοι αδιαφόρησαν για τη πολιτική των δρόμων και τη δέσμευση των κινημάτων, η πορεία δεν μπορεί να τερματιστεί εδώ και τόσο άδοξα επειδή κάποιοι επέλεξαν μακρυά από το ιστορικό χρέος τους τις μη καθαρές λύσεις. Εστω κι έτσι όμως , η 4η Οκτώβρη αποτελεί μια χρήσιμη κι ελπιδοφόρα στη προοπτική της αφετηρία για μια διαφορετική πορεία που δεν σταματά στις κακοδαιμονίες της Αριστεράς και στην αυταρχική της, έναντι στη κοινωνία, εσωστρέφεια. Κι αυτό, όλοι οφείλουν να το αντιμετωπίσουν με τρόπο ριζοσπαστικό. Και ο ριζοσπαστισμός αυτός δεν αναζητείται με παραταξιακά διαβατήρια και δηλώσεις κομματικής προσήλωσης, με ξίφη και ύβρεις εκατέρωθεν, μα στους χώρους και τα μέτωπα που η ίδια η κοινωνία έχει δημιουργήσει. Άλλωστε περί συνασπισμού δυνάμεων της κοινωνίας πρόκειται, όχι για φοιτητική οργάνωση τριαντάχρονων επαγγελματιών της ριζοσπαστικής θεωρίας και μόνο αυτής. Εκεί λοιπόν και εγκαίρως θα πρέπει να αναζητηθούν οι καθαρές απαντήσεις και το διαυγές πρόσωπο μιας νέας ενωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς , με γνώμονα το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας μακροπρόθεσμα και όχι το καταληκτικό ημερολογιακά γεγονός της 4ης Οκτώβρη που τίποτα επί της ουσίας δεν μπορεί να προσφέρει πέραν του στοιχήματος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης που από μόνη της και χωρίς καθαρές πολιτικές τίποτα δεν μπορεί να προσφέρει σε όσους έχουν ανάγκη μια καθαρή και δυνατή αριστερά.

Αν τώρα στην αρχή του εγχειρήματος ξεκίνησαν πολλοί, στη πορεία μπορεί να βρέθηκαν ακόμη περισσότεροι κι αν κάποιοι λίγο μετά λιγοψύχησαν ή κάποιοι άλλοι μέτρησαν τα κουκιά και τους βγήκαν λιγότερα ή αναζήτησαν θέσεις ισχύος και κομματικές περγαμηνές, τίποτα δεν άλλαξε στη κοινωνία που στενάζει, που ονειρεύεται και που αντιστέκεται. Η δυναμική αυτή υπάρχει και δεν κάνει πίσω. Θα συνεχίσει στους δρόμους και τα κινήματα, θα παλεύει και θα αγωνιά στα εργοστάσια και στα καφενεία , στα πανεπιστήμια και στις ουρές της ανεργίας αναζητώντας έναν διαφορετικό ενωτικό ριζοσπαστικό πόλο. Τώρα λοιπόν που θα γυρίσει το κεφάλι για να δει ξανά τα κέντρα εξουσιών που θα διαχειρισθούν την αυριανή πραγματικότητα, θα πρέπει να βρει όλους εκείνους ή έστω τους πιο συνεπείς από εκείνους που συνάντησε στους δρόμους και αργότερα στις κάλπες.

Όλοι λοιπόν, πρόσωπα, φορείς, παρατάξεις, τάσεις, ρεύματα, κινήματα, ας ξαναδώσουν τα χέρια και τη καρδιά τους στο εγχείρημα που αφορά όχι μόνο αυτούς αλλά μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Δεν δικαιούνται από το ιστορικό χρέος τους και μόνο να κρυφτούν πίσω από την εσωστρέφεια των άλλων, να νίψουν τα καθαρά δικά τους χέρια βυθίζοντας τις ελπίδες μας στα βρώμικα νερά της οπισθοδρόμησης. Ας τολμήσουν και εμείς θα τους ακολουθήσουμε. Με τη μικρή εμπειρία της τελευταίας αναμέτρησης αλλά με το μεγάλο πάθος και αυθορμητισμό της αγνής ιδεολογικής τους καταγωγής, με τον ανόθευτο δυναμισμό τους και τις ειλικρινείς πολιτικές προθέσεις τους, ας δράσουν στη κατεύθυνση του κοινού αριστερού μετώπου με τον ελάχιστο μέσο όρο συναίνεσης, μέσα όμως από συνεδριακές διαδικασίες που άσχετα με την εκλογική μάχη και τη σύντομη προεκλογική διαδικασία , θα πρέπει να γίνουν εγκαίρως και ίσως ταυτοχρόνως. Η μάχη για έναν δομικό και οργανωμένο μα κυρίως αξιόπιστο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τελικά να μη δόθηκε , αλλά υπάρχει ακόμη χρόνος. Αρκεί η εκλογική αναμέτρηση να μη σταθεί ουσιαστικά εμπόδιο ως μοναδικός αυτοσκοπός στην ιστορική πορεία του ¨αριστερού μετώπου ή πόλου ¨, διαμορφώνοντας έτσι έστω από την επόμενη μέρα των εκλογών ένα ορμητικό κοινωνικό ζωντανό ποτάμι που θα παρασύρει τις υπόλοιπες συνισταμένες της αριστεράς και των κινημάτων στην εμπνευσμένη πορεία μιας μετωπικής συνισταμένης , ενός διαφορετικού κοινωνικού αγωνιστικού πόλου.

Στη κατεύθυνση αυτή, τάσεις και ρεύματα, πολιτικές νεολαίες, φορείς και ομάδες νέων κομμουνιστών, αριστερών , οικολόγων , αντιεξουσιαστές και μη ενταγμένοι, αλλά και οι συμμετέχοντες στη προσπάθεια που ήδη έχει ξεκινήσει για τον αριστερό πόλο, μπορούν εκ νέου να δώσουν μια δυναμική παρουσία στην πρόκληση της ενωτικής παρουσίας, να ξεκινήσουν τις διεργασίες για τη νέα συνεύρεση τους και να συνεχίσουν να συνδράμουν με όλες τις δυνάμεις τους τη πρωτοβουλία για τον κοινό αριστερό μέτωπο. Ένας ¨ άλλος πόλος είναι εφικτός¨. Δεν είναι αργά. Ας αναλάβουν όλοι τώρα την ευθύνη και τη πρωτοβουλία και αύριο κιόλας όσοι δεν λιγοψύχησαν –κι είναι ακόμη πολλοί- ας ξαναβρεθούν στο γνωστό χώρο για το γνωστό χρέος τους στην νεά πια σκακιέρα. Μια σκακιέρα που χρειάζεται ακόμη τους απλούς στρατιώτες της. Η παρουσία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη κοινωνία , επιβάλλεται από την ίδια τη κοινωνία, τα κινήματα, την ίδια την ιστορία και αν δεν πετύχει θα επιστρέψουμε και είναι κρίμα , στη μηδενική μαθηματική εξίσωση : ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ ) ΣΥΝ = ΡΙΖ.Α ή αν προτιμάτε ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ) ΡΙΖ.Α = ΣΥΝ με άθροισμα κάπου εκεί στο 3%. Και είναι σίγουρα κρίμα.

ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ

Η μεγάλη επιστροφή στο μελαγχολικό φθινόπωρο, με βρήκε να ανεβαίνω τη Φωκίωνος Νέγρη. Δίπλα, πολίτες όλων των χρωμάτων και των τόπων ξεκούραζαν τα όνειρά τους και τις απογοητεύσεις του, άλλος πίνοντας καφέ , άλλος ζητιανεύοντας για κάποιο πενηντάλεπτο , η πουλώντας σε μικρές υπαίθριες αγορές τη βρώμικη από το καυσαέριο όλων εμάς που επιστρέψαμε από διακοπές, πραμάτεια.

Κοντοστέκομαι σε μια τηλεόραση ανοικτή στα μαγαζιά αυτά που ρίχνουν δροσιές από ακαλαίσθητα κλιματιστικά. Ηταν 8.5 και ο πρωθυπουργός της χώρας με το διάγγελμα του ομολογούσε αυτό που για καιρό το ξέραμε όλοι μα εκείνος αδυνατούσε να εκφράσει. Την οριστική διάλυση της συνοχής όχι απλά της οικονομίας μα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Καμία προσοχή κανενός σε αυτό τον απολογητικό παραλήρημα. Ολοι κοίταζαν τη δουλειά τους ή να ευχαριστηθούν το καφέ τους. 4 ευρώ ήταν αυτά, μη πάνε και χαμένα άκουσα από ένα μπροστινό τραπέζι. Κι όμως αυτός ο τόπος για ένα μήνα θα ζήσει ένα μεγάλο πανηγύρι, που πάντα ακολουθεί μια μεγάλη νηστεία. Και ήταν τόσο μεγάλη η νηστεία αυτή που δεν ξέρω αν θα βρει κάποιος τις δυνάμεις να ξεφύγει από τη κατάντια του αυτή, οσο κι αν δεκτεί να συμμετέχει έστω και τη τελευταία Κυριακή στη γιορτή. Ναι, επιτέλους η αποτυχία όλων μας πέρασε σε εκείνους που δεν τη διαχειρίστηκαν σωστά και που πολύ απλά ο τελευταίος έκλεισε τη πόρτα. Θα την ανοίξει ποιος άραγε; Κι όταν θα δεί πίσω της όλη αυτή τη θλιβερή ακαταστασία μήπως θα πρέπει να τη ξανακλείσει; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο αυτά που βλέπω. Και είδα για μια ακόμη φορά , νεκραναστημένους προστάτες των δικών μας συμφερόντων να σπέυδουν να γράψουν έξω από του κουδούνι της εξουσίας το όνομά τους. Είναι ολοι εκείνοι, ξανα μανά, που με τα σάλια τους να τρέχουν από τη λιγούρα, θέλουν να ξαναμοιράσουν τη πίττα για πάρτυ τους. Να ξανα αναλάβουν τις μεγάλες μπίζνες σε συνεργασία με τα μεγάλα συμφέροντα που τώρα και για ένα μήνα εκμεταλλευόμενοι τη φιλοξενία τους στα μέσα τους , θα καταδικάζουν με πάθος. Ολους εκείνους που στήσανε φανφάρες πριν από το φαγοπότι τους χρεώνοντας μας ακόμη και για αυτές. Ειδα και τους μεγάλους εργολάβους να τρίβουν τα χέρια τους για τη πράσινη ανάπτυξη που έρχεται και αυτή με αφάγωτη τη πίτα της.

Είδα πολλούς σε αυτή τη χθεσινή παρέλαση υποσχέσεων και κάλπικων οραμάτων. Σε μια γωνίτσα έτοιμοι με το δικό τους άρμα καρνάβαλου υποκρισίας , είδα και τους συντρόφους μου που μια εβδομάδα πριν έτρωγαν τις σάρκες του εναλλακτικού ριζοσπαστικού χώρου οπου ανδρώθηκαν κι έστηναν σταλινικές λαιμητόμους σε συντρόφους τους, ενωτικοί να χαμογελούν αισιοδοξώντας πως αφού ξεχάσαμε τις προ ολίγων ημερών γελοιότητές τους , θα κάνουμε αυτό για το οποίο κατηγορούν τους αυλικούς των άλλων αποχρώσεων, να σπεύσουμε δηλαδή συναισθηματικά και να τους ψηφίσουμε. Συσπείρωση, φωνάζουν προς όλες τις κατευθύνσεις των τάσεων τους. Συσπείρωση όμως τίνος και με ποιόν. Με τον αποδιοπομπαίο Κοροβέση και τους φίλους του, με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ, τον Αλέκο, τον Αλέξη, ή μήπως με τον Λεωνίδα Κύρκο που πιστεύει τα τελευταία αυτά χρόνια ότι η μεγάλη αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ τους χωρά όλους; Θλίψη. Συσπειρωμένη κιόλας. Μαζεμένη. Κι όταν η θλίψη γίνεται μεγάλη τότε η οργή παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Ολη αυτή η συσπείρωση τόσων δειλών, μοιραίων και άβουλων συνάμα με έκανε να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ τους δικούς μου Αντιπαξούς. Η σιωπή τους μου είναι τόσο αναγκαία. Και η καθαρότητά τους επίσης. Εκεί και επιστρέφω. Καλό φθινόπωρο.