ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΚΡΑΤΗΣΗ

Με αφορμή την 1η Δεκεμβρίου, την παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS, δίνεται μια καλή ευκαιρία να έρθουν στην επιφάνεια μελέτες, συζητήσεις, θεραπείες και τόσα άλλα θέματα με κοινό παρανομαστή την παγκόσμια αυτή μάστιγα.

Η ίδια αυτή ημέρα ευαισθητοποίησης σε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, παράλληλα κι αυτονόητα, μας ρίχνει την προσοχή και σε αρκετές ιστορίες της διπλανής πόρτας. Μακρυά από γενικούς δείκτες , στατιστικές μελέτες και ρηματικές ανακοινώσεις γενικού χαρακτήρα, οι μικρές ιστορίες που σιωπηλά εκτυλίσσονται δίπλα μας, φέρνουν το πρόβλημα της μάστιγας αυτής, του κοινωνικού ρατσισμού και των άλλων προεκτάσεων στις πραγματικές, ανθρώπινες διαστάσεις του. Γιατί μπορεί οι αριθμοί να καταγράφουν πληθυσμιακές τάσεις, πίσω από αυτές όμως κρύβονται άνθρωποι και μικρές ή μεγάλες περιπέτειες.

Μια τέτοια ιστορία της διπλανής πόρτας, αντιπροσωπευτική της όλης κοινωνικής αντιμετώπισης στην ασθένεια αυτή, εκτυλίσσεται στο περιθώριο μιας συζήτησης για το πόσο ανεκτική είναι η κοινωνία και οι θεσμοί της στο μεγάλο αυτό πρόβλημα της εποχής. Χωρίς λοιπόν η παράθεση αυτή να επιδιώκει να παρασύρει το ενδιαφέρον μιας τραγικής ανθρώπινης ιστορίας στην κατεύθυνση της οποιασδήποτε ευνοϊκής μεταχείρισης πέραν του αυτονοήτου, με σεβασμό στο απόρρητο των προσωπικών στοιχείων και ιατρικών δεδομένων, η σιωπηλή αυτή ιστορία, από μόνη της βγάζει μια δυνατή φωνή προς όλες τις κατευθύνσεις. Και εξηγούμαστε:

Ο προσωρινά κρατούμενος Σ.Α νοσηλεύεται σε νοσοκομείο φυλακών πάσχων από την ανίατη αυτή ασθένεια. Κατά την διάρκεια της νοσηλείας του και λόγω των συνθηκών κράτησης, πέραν της ανίατης αυτής ασθένειάς και των γνωστών παρενεργειών της , γνωστές σε ένας ευρύ κοινό γενικών γνώσεων, παρουσίασε πνευμονοπάθεια, διαταραχές ηπατικής λειτουργίας και τοξική ηπατίτιδα καθώς και αντιδραστική κατάθλιψη. Αμέσως μετά την μεταφορά του σε γενικό νοσοκομείο εκτός των φυλακών , υπέβαλλε αίτημα αντικατάστασης της προσωρινής κράτησής του με άλλους περιοριστικούς όρους, αίτημα το οποίο και απορρίφθηκε αρχικώς, γι αυτό και προσέφυγε ενώπιον του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Το Συμβούλιο σε μυστική συνεδρίαση και χωρίς την παρουσία του συνηγόρου υπερασπίσεως που είχε ζητήσει να παρευρεθεί για να εκθέσει όλους τους λόγους που συνηγορούν στην αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης του κρατούμενου , χωρίς καν να ανακοινώσει την ημέρα και την ώρα της συνεδρίασης του, απέρριψε εκ νέου το αίτημά του.

Η ιστορία αυτή, φαίνεται αρχικά μια απλή καθημερινή δικαστική ιστορία. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο κρατούμενος , καθηγητής ξένων γλωσσών και ιδιοκτήτης ξενοδοχειακής μονάδας σε ένα μικρό χωριό ενός νησιού , κατηγορείται για ηθική αυτουργία στη δολοφονία της μητέρας του βάση μιας μοναδικής ομολογίας του συγκατηγορούμενου του πολίτη Μπαγκλαντές κι ενώ ήδη κατά τη διάρκεια της ανάκρισης προέκυψαν νεώτερα στοιχεία που εμπλέκουν εκτός από τον Μπαγκλαντεσιανό και δυο ασύλληπτους Αλβανούς , στους οποίους βρέθηκαν κοσμήματα της άτυχης ηλικιωμένης. Η σύλληψη και κράτηση του φερόμενου ως ηθικού αυτουργού οφείλεται στην ομολογία του φερόμενου ως φυσικού αυτουργού χωρίς να έχουν προκύψει περισσότερα στοιχεία από την ανάκριση εις βάρος του, ενώ τα όποια αρχικά στοιχεία που τα τοπικά ΜΜΕ έσπευσαν εξ αρχής να διαρρεύσουν, με σωρεία αποδείξεων και καταθέσεων αντιμετωπίστηκαν και απαντήθηκαν. .

Ο βασικός λόγος που κρατά τον εν λόγω κατηγορούμενο μακρυά από μια κανονική ζωή και την παροχή μιας επαρκούς ιατροφαρμακευτικής φροντίδας, είναι η εγκληματική του ταυτοποίηση από μια δημοσιογραφική σκληρή διαπόμπευση, από την τοπική προκατάληψη λόγω της σεξουαλικής του επιλογής και της πάθησής του, που την 1η Δεκέμβρη καλούμαστε να θυμηθούμε και η οποία φαίνεται πως δεν δείχνει καμία ανοχή στην ιδιαιτερότητα. Σημασία επίσης έχει και μια δικαστική διαμάχη του κρατούμενου με το οικογενειακό περιβάλλον του διευθυντή ασφαλείας του νησιού , ο οποίος και ήταν υπεύθυνος της αστυνομικής έρευνας.

Εκτός όμως από τις ¨περίεργες¨ αυτές συμπτώσεις και την ουσία της υπόθεσης που αναμένει την τελική κρίση της από το αρμόδιο δικαστήριο όταν έλθει η στιγμή, εκείνο που έχει προς το παρόν σημασία είναι το γεγονός ότι παραμένει κρατούμενος παρά την κατάσταση της υγείας του κι ενώ ήδη έχει παρουσιάσει μια τέτοια επιδείνωση, που σε μια ώριμη κοινωνική πραγματικότητα οποιουδήποτε σύγχρονου και ¨ανοικτού¨ κράτους πραγματικού δικαίου, η οροθετικότητα και οι συνέπειές της δεν θα ήταν ποινικό αδίκημα με έντονη κοινωνική απαξία, αλλά λόγος μιας δίκαιης και ασφαλούς μεταχείρισης, μακριά από επίκαιρα λόγω ημέρας ¨τσιτάτα¨ περί θωράκισης της κοινωνίας από μάστιγες της εποχής. Και είναι τόσες πολλές αυτές.

Ραψωδία ενός πολίτη

Πολίτης. Σε μια χώρα απύθμενης αμετροέπειας. Στην φωλιά του πιο αυταρχικού ιδιωτεύοντος δεσποτισμού που σταθμεύει τις ανίερες ορέξεις του σε πλάτες άμοιρων πολιτών. Εγκλωβισμένος σε μια εξουσιαστική διαχείριση ημετέρων. Σε κράτος αδίκου. Ανώνυμος μεταξύ επωνύμων διαφημιζόμενων γυμνών και συμφερόντων. Θεατής περαιωτικών πολιτικών και εξολοθρευτικών διαταγμάτων. Μνημονική συμφόρηση από αμνήμονες συμφεροντολόγους και κομματικούς συμμορίτες.

Αποδιοπομπαίος από την αδιάκριτη και άκριτη διάκριση διαπλεκομένων εξουσιών. Παραστάτης συντεχνιακών και καπηλευόμενων αντιλήψεων. Έλληνας σε κράτος ανθελλήνων. Ανθέλληνας στα μάτια Ελληνάρων. Αμέτοχος παρατάξεων ηγεμονικών επιτελείων. Συμμέτοχος κραυγαλέων ενοχών. Αδιάφορος για διφορούμενες θέσεις. Τρομοκρατημένος από τηλεοπτικούς καθοδηγητές. Έκπληκτος.

Αριστερός για την δεξιά, άναρχος για την επίσημη αριστερά. Στο κέντρο του πολιτικού μυωπικού αλληθωρισμού. Αναλφάβητος στο λεξιλόγιο της κραταιάς καθεστωτικής ορολογίας. Σκληρός μπροστά στην μαλθακότητα (βλακεία) της ιδιωτικής μετριότητας. Μαλακός (βλάκας) μπροστά στην πυγμή της πολιτικής υπεροψίας και αλαζονείας. Περιθώριο στην τρέχουσα έξη. Ελκων στον περιθωριακό εθισμό. Ελλειπτικός σε συνειδησιακές πληρότητες.

Αντιδραστικός ή συμβιβασμένος, σε παρένθεση ή ομοιωματικά, παράτονος σε ραψωδία ηχηρή, πολίτης ΒΟΥΒΟΣ. Για λίγο ακόμη και πολύ ως τώρα.

Εφυγε ο ¨γιγαντας¨

Ποτέ μέχρι και σήμερα δεν έχει γίνει λόγος στο βήμα αυτό για ποδόσφαιρο , αθλητισμό και τους ανθρώπους που ασχολούνται επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά με αυτά.
Η μια και μοναδική εξαίρεση μέχρι και σήμερα έχει να κάνει με μια είδηση της προηγούμενης εβδομάδας, για τον θάνατο του Μιχάλη Λώλου που έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τρίτης .
Ο Λώλος, υπήρξε ο μακροβιότερος Έλληνας προπονητής. Σύμβολο του Αστέρα Εξαρχείων , η προσφορά του στο σύλλογο, αλλά και σε ολόκληρη της Εξαρχειώτικη κοινωνία είναι ανεκτίμητη. Υπηρέτησε την ομάδα από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 ως ποδοσφαιριστής και στη συνέχεια διατέλεσε προπονητής για 33 συνεχή χρόνια. Συνεπής και ιδιαίτερος, γαλούχησε σιωπηρά αλλά έντονα γενιές και γενιές παιδιών που γεννηθήκαμε στα Εξάρχεια. ¨Γίγαντας¨ στη ζωή και στο παρατσούκλι, αυτονόητα η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη σε όσους τον γνώρισαν. Και τα ¨παιδιά¨ του, η τωρινή γενιά των ποδοσφαιριστών του, με συγκίνηση στον τελευταίο αγώνα τους, πανηγύρισαν κάθε γκολ τους στην φωτογραφία του που έστεκε δίπλα στο πάγκο που υπηρέτησε τρεις δεκαετίες τώρα, αποδεικνύοντας οτι μια τέτοιας φύσεως και χαρακτήρα ομάδα που παίζει για την φανέλα και την ιδέα, κόντρα στις εποχές, μπορεί να συγκινήσει. Σε αυτήν λοιπόν την ομάδα, ο Μιχάλης Λώλος θα ναι πάντα εκεί. Μπροστά στο πάγκο της ασυμβίβαστης ομάδας των Εξαρχείων, θα ¨ακούγονται¨ οι φωνές του και ο κόσμος θα απαντά, ¨ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ!¨.

ΡΑΓΙΑΔΕΣ μεταμοντερνοι και παντοτινοι

Με σιωπηλή απάθεια πια παρακολουθεί κανείς τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην χώρα της πάλαι ποτέ εθνικής περηφάνιας. Και είναι η σιωπή αυτή ασυνείδητη απότοκος της βαθιάς μελαγχολίας ολόκληρης της κοινωνίας που χωρίς όραμα κι ελπίδα απλά προσπαθεί να επιβιώσει με όσα περισσεύουν από τους αδιέξοδους, όπως δείχνουν τα πράγματα, φόρους υποτέλειας που καλούμαστε να πληρώσουμε σε εταίρους και μη, ξεπληρώνοντας χρέη ενός ¨ αυτοκρατορικού¨ πολιτικού συστήματος που γιγαντώθηκε εδώ και δεκαετίες μέσα σε χλιδάτες πολυτέλειες καταδικάζοντας τους υπηκόους αυτής της ¨βασιλικής¨ παντοκρατορίας στον εθνικό μαρασμό.

Μια ματιά στο διπλανό –αν όχι στο δικό μας- σπίτι αρκεί για να αποτελειώσει οποιαδήποτε σκέψη ακόμη για ελπιδοφόρα εξέλιξη. Κανένας οίστρος που να περισσεύει, άδεια φαρέτρα η διάθεση ενός ολόκληρου λαού, κανένα ¨περιττό¨ ένστικτο πέραν αυτού της επιβίωσης. Και όπως αρμόζει σε κάθε παραπαίουσα κοινωνία, αποπροσανατολιστικά επιπόλαια ήθη έρχονται να εγείρουν από τα μνήματα της λήθης τα δοκιμασμένα στοιχεία της φυλής, αυτό της αδελφοκτονίας και της ρουφιανιάς, λες και μπορεί ο πνιγμένος να σωθεί , καταδίδοντας τον αδελφό του για φοροδιαφυγή ή κομματικό διορισμό. Τόσα χρόνια όλα καλώς καμωμένα, τώρα τι αλήθεια άλλαξε και οι παρωπίδες της κοινωνικής ανέλιξης με μέσα και διευκολύνσεις ανίερες, σωριάστηκαν με μιας στον πάτο της ανθρώπινης απλά ανοχής;

Ερωτήματα που σίγουρα δεν θα πάρουν απάντηση καμιά και ποτέ , όσες κι αν είναι οι εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές σε τραπέζια θεσμικών ¨οχυρών¨ ή αυτά των ¨ανοχύρωτων¨ σαλονιών με θέα τα υπερθεάματα μαγειρικής για να γεμίζει η ματιά , όχι όμως και το στομάχι.

Και κυρίως ένα ερώτημα για τους ανιστόρητους ταγούς της υπερχρεωμένης δυναστείας του ¨ευ ευκερίζεσθαι¨ , αν μετείχαν ποτέ της ελληνικής παιδείας. Αν ναι, θα ήξεραν καλά πως ποτέ στην ιστορία της κρατικής υπόστασης που ορκίσθηκαν να υπηρετούν- όχι όμως και πως θα υπηρετούν- κανένα καλό δεν βγήκε από ραγιάδες με σκυμμένα κεφάλια , αλλά με εμπνευσμένους υποτελείς που διεκδίκησαν και κέρδισαν την αξιοπρέπεια τους και την ανεξαρτησία τους, λίγο πριν τους ξαναβουτήξουν ως μεταμοντέρνους ραγιάδες σε εθνικά , κοινωνικά και ανθρώπινα χρέη χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα και με άγνωστη και πολύ-πολύ μακρινή ημερομηνία λήξης.

τα συγκοινωνουντα δοχεια της πολιτικης παρακμης

η αλλιως η αριστερά της μιζεριας

Μαθαίνοντας τις υποψηφιότητες για τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου μου ήρθε στο μυαλό το παλιό καλό τραγούδι του Κηλαηδόνη για τα ¨φτιαξίματα¨ των φίλων του που τα φτιαξε η μια με τον άλλον που ήταν πρώην του επόμενου και η επόμενη του άλλου πρώην.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ο ΣΥΝ προτείνει ένα μέλος του εθνικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, τον πασοκογενή όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του Αλέξη Μητρόπουλο, που τρεις μήνες πριν είχε προτείνει τον πρώην αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο και πολιτικό πατέρα του Αλέξη Τσίπρα , ο οποίος και δεν πρότεινε τον πρώην μέντορά τον αλλά τον Αλέξη Μητρόπουλο. Ο πρωην πρόεδρος του ΣΥΝ, κατεβαίνει μόνος του χωρίς την στήριξη του ΣΥΝ, αλλά με την υποστήριξη μέρους του ΣΥΡΙΖΑ που επισήμως πάντως προτείνει τον Μητρόπουλο, ενώ οι πασοκογενείς ¨σοσιαλιστές¨ που δια του Αλέξη Μητρόπουλου είχαν προτείνει τότε τον Αλαβάνο, τώρα φαίνεται να καταλήγουν στον Μητρόπουλο κι ας κατεβαίνει στις εκλογές ο προ λίγο καιρό εκλεκτός του. Ταυτόχρονα, στην ανανεωτική αριστερά, κεντρικό ρεύμα του ΣΥΝ από την δημιουργία του κιόλας, σε αυτές τις εκλογές , επιλέγουν να προτείνουν τον πρώην Συνήγορο του Πολίτη, τον κύριο Καμίνη που τελικώς προτάθηκε και από το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν πρότεινε κάποιον από το εθνικό του συμβούλιο, μέλος του δηλαδή, αλλά την επιλογή της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Ολος αυτός ο πολιτικός παραλογισμός όμορφος κι ευχάριστος θα ταν αν ήταν τραγουδάκι του Κηλαηδόνη ή φαρσοκωμωδία του Μολιέρου. Επειδή όμως η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση παρά την μεταπολιτευτική της διαπόμπευση, όλη αυτή η υστερική ¨υποψηφιολογία ¨, αποδεικνύει την μετριότητα της ελληνικής αριστεράς στο σύνολό της. Κατώτερη των γενικότερων περιστάσεων και της οικονομικοπολιτικής συγκυρίας, χαώδης , υστερόβουλη και εσωστρεφής, διχαστική και ας μην ντρεπόμαστε να το πούμε, ανόητη και βλακώδης παντελώς, καταφέρνει για ακόμη μια φορά να γελοιοποιήσει ιδέες και ανθρώπους που ιδιαίτερα σε τέτοιους καιρούς θα έπρεπε συμπαγώς και δυναμικά να εμπνέουν ολόκληρη την κοινωνία. Και προκαλεί απορία, πως είναι δυνατόν το Μνημόνιο και η Τρόικα, αντί να προκαλούν διασπάσεις, έριδες, γκρίνιες, και λοιπά παρασιτικά και διαλυτικά φαινόμενα στα λεγόμενα αστικά κόμματα, αυτά να βγαίνουν αλώβητα , θαρρείς, και από την άλλη οι δυνάμεις που θα πρεπε να σέρνουν τώρα το χορό της αντίστασης στην επιβαλλόμενη ταπείνωση, να γίνονται αυτές πρώτες τροφή στην λαίμαργη ¨μνημονιακή¨ μηχανή, ενός βαθιά άρρωστου πολιτικού συστήματος.

Τα συγκοινωνούντα δοχεία της πολιτικής παρακμής, που τροφοδοτούν την ως άνω μηχανή, διαχέουν πρώτα στα γρανάζια της , οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει εν δυνάμει αντίσταση. Οι δε προσωπικοί μεγαλο ιδεατισμοί των ηγητόρων της κοινοβουλευτικής αριστεράς, αντίθετα από αυτό που διακηρύσσουν, ουσιαστικά καθιστούν , δυστυχώς, όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά ένα ολόκληρο κίνημα, το χειρότερο μεταπολιτευτικό δεκανίκι της πιο επαχθούς για ολόκληρη την κοινωνία, πολιτικής. Γι αυτό και θα λογοδοτήσουν, όχι πια σε επίπεδο εκλογικό , αλλά στην ίδια την ιστορία, που ναι μεν γράφεται από τους νικητές , θέση όμως έχουν σε αυτήν και οι δειλοί, μοιραίοι και βλάκες ηττημένοι.

για τον Οδυσσέα Ιωάννου

ενα μικρο σχόλιο

Εδώ και αρκετά χρόνια, από την σχεδόν εφηβεία μου κιόλας, η μετά καλοκαιρινή μελαγχολία ενός πάντοτε γκρίζου, στη ψυχή μου, Σεπτέμβρη, μια παρηγοριά εύρισκε και μια εκτόνωση γνώριζε. Περνώντας κάπου εκεί στις 6 το απόγευμα ¨τα Μέγαρα που όταν ερχόμουν τα λεγα Ελευσίνα¨, με έναν πάντα μαγικό λες τρόπο εμφανιζόταν καθαρό και ξάστερο-επιτέλους- το σήμα του Μελωδία μετά από έναν μήνα απιστίας σε τοπικά κανάλια. Και κει που η σιωπή έσπαγε στην άσφαλτο κάθε διάθεση για όνειρα ή σχέδια, η γνωστή εκείνη φωνή, ερχόταν να δώσει νόημα – έστω και στιγμιαία- στην επιστροφή.

Ο Οδυσσέας Ιωάννου, δεν είναι απλά ένας ραδιοφωνικός παραγωγός, ή ένας στιχουργός. Δεν είναι αρκετό να τον αναφέρεις ακόμη , μόνο ως ποιητή των ερτζιανών. Είναι κάτι, πολύ δηλαδή, παραπάνω. Είναι τα ταραγμένα χρόνια της εφηβείας μας, η εκτόνωση της ορμής μας, η γλυκιά υπογράμμιση των άγριων χαρακτήρων και ενστίκτων μας. Το συναίσθημα μέσα σε άχαρα κι ατσούμπαλα εφηβικά κορμιά. Είναι το γούστο μας σε εποχές που η κακογουστιά έκανε την εμφάνιση της παρελαύνοντας στα πρώτα –χρονικά- τραπέζια της φθήνιας. Είναι τα φοιτητικά μας χρόνια, τα τραγούδια των καταλήψεων, η παρέα μας σε αναγνώσεις δύσκολες και συχνά ακαταλαβίστικες, ένα φλιτζάνι καφέ δίπλα στο μοναχικό δικό μας. Είναι ο δάσκαλος που μας έμαθε πως είναι να κάνουμε ραδιόφωνο, ο ¨χρυσός οδηγός ¨μας στην έντεχνη μουσική. Μας έμαθε τα πάντα και τους πάντες γι αυτήν. Μας σύστησε για πρώτη φορά τα έντεχνα παλικαράκια, τότε , που αντρώθηκαν με μουσικές όμορφες και μαζί τους κι εμείς. Είναι σχεδόν, ο ίδιος ο Μελωδία.

Κι όμως στις στυγνές εποχές που ζούμε , με την επίκληση της βαθιάς κρίσης, εκείνοι που κέρδισαν υλικά –και μόνο έτσι τελικά- από εκείνον για πάνω από είκοσι χρόνια, με μια υπογραφή τους τον έδιωξαν μακριά από το ίδιο του το σπίτι. Δικαίωμά τους, σίγουρα. Η επιχειρηματική τους τακτική ακόμη κι αν στερείται επιχειρημάτων, είναι αδιαπραγμάτευτη. Σημείο των καιρών κι αυτό και μια καλή διδαχή για όλους εμάς, ότι όταν οι δομές του πολιτισμού, της μουσικής και την ψυχαγωγίας κινούνται με κριτήρια κερδοσκοπικά και λογιστικά, προκοπή δεν υπάρχει. Κι αν οι καιροί δικαιολογούν ίσως τέτοιες επιχειρηματικές επιλογές, από την σκοπιά τους βέβαια, η παντοτινή ρήση ¨ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος¨ δυστυχώς στην περίπτωση της επιχείρησης ¨ΜΕΛΩΔΙΑ¨, δικαιώθηκε πλήρως. Πάλι καλά όμως, που τόσοι άλλοι ευεργετηθέντες από την ραδιοφωνική ιστορία που ακούει στο όνομα Οδυσσέας Ιωάννου, δικαιώνονται σιγοτραγουδώντας τα τραγούδια που εκείνος μας έμαθε να ακούμε και να τραγουδάμε. Ευχόμενοι ταυτόχρονα , την καλή μας αντάμωση, ελπίζω, σε έναν δημόσιο φορέα μακριά από την ραδιοφωνική μιζέρια της ιδιωτικής μουσικής κρεατομηχανής.

πολιτικες αλχημειες

Όσοι ασχολούνται έστω και λίγο με τα ομαδικά αθλήματα μπορούν πολύ απλά κι εύκολα να αντιληφθούν ότι ένας έστω και μέτριος προπονητής δεν αλλάζει το σχήμα της ομάδας του σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Σε αντίθεση με τη κοινή ποδοσφαιρική και όχι μόνο λογική, ο λάτρης ατομικών αθλημάτων (βλ ποδηλασία και κανό) πρωθυπουργός της χώρας , προφανώς και βλέποντας την ομάδα να μην κερδίζει –κι ας φαντάζεται πως βάζει γκολ - βιάστηκε να αλλάξει το αγωνιστικό ¨αλλάζουμε και μετά βουλιάζουμε¨ σχήμα της.

Πριν καλά - καλά κλείσει έναν χρόνο στο κυβερνητικό γήπεδο, προχωρά στην αλλαγή του πολλά υποσχόμενου από τον ίδιο ευέλικτου σχήματος και προσπαθεί να ρεφάρει με ένα γνωστό από τα παλιά ¨θωρηκτό¨ σχήμα με πολλούς ¨αμυντικούς¨ και λίγο λιγότερους ¨επιθετικούς¨. Η ανα-σχηματιστική αυτή αντίληψη του κόουτς Παπανδρέου, εμφανώς εμπνευσμένη από τις εποχές που πολιτική διαχείριση ασκούσε ο αείμνηστος πατέρας του, εκτός του ότι επιστρέφει παρά τις όποιες εξαγγελίες του το σύστημα εξουσίας στις παλιές δόξες του, ουσιαστικά διαμορφώνει ένα πολιτικό υπόστρωμα πτώσης των κυβερνητικών επιλογών του. Η κίνηση του δηλαδή αυτή, που αρχικά φαίνεται ως στοχευμένη πολιτική επιλογή με στόχο την κυβερνητική αποτελεσματικότητα στην εφαρμογή του μνημονίου , ουσιαστικά αποτελεί μέγιστη πολιτική αλχημεία. Διότι βαπτίζει στην κολυμπήθρα του Μνημονίου τα στελέχη εκείνα που εξορμούν καταγόμενοι από τα παλαιό ΠΑΣΟΚ (του Ανδρέα και του Σημίτη) και που εν δυνάμει θα μπορούσαν να αντιδράσουν από τον πάγκο με τις επιλογές του ηγήτορα , καθιστώντας τους συνενόχους ή πιο ήπια συναιτίους των επιλογών του. Με αυτό τον τρόπο, ρίχνοντας στο ταρτάν του γηπέδου τους πολιτικά βετεράνους του παλιού ΠΑΣΟΚ που διασώθηκαν κατά την άσκηση της εξουσίας τους από ηθικούς και πολιτικούς διασυρμούς και άρα χαίρουν εκτίμησης στους παλιούς φίλους του κόμματος, επιλέγει να βάψει τα χέρια τους με το χρώμα του μνημονίου, εξασφαλίζοντας με δόλιο τρόπο την σιωπή και τη συνενοχή τους. Κι αν στο τέλος η επιλογή αυστηρής τήρησης ενός ταπεινωτικού μνημονίου οδηγήσει την ομάδα στην μικρή κατηγορία , να μπορεί να ισχυριστεί, ΓΙΩΡΓΟ… ΧΑΣΑΜΕ…..

Ένας χειμώνας που από την αρχή φαντάζει δύσκολος. Μια επιστροφή από αγαπημένους τόπους που κρύβει μια προσωπική υπόσχεση για γρήγορη και μόνιμη πια επιστροφή. Η ζωή στην μεγάλη πόλη, όλα δείχνουν πως κλείνει τον ιστορικό της κύκλο. Η εσωτερική μετανάστευση εδώ και δεκαετίες , δημιουργός μιας αβίωτης πόλης και ζωής, αναζητά την ιστορική αντιστροφή της. Η αρχή ήδη έχει γίνει από πρόδρομους που προφήτευσαν έναν άλλο τρόπο ζωής. Σε τούτο εδώ των αιώνων το συγκέρασμα, η αναζήτηση των πατρώων ιδανικών φαντάζει μονόδρομος. Μακρυά από την κρίση και τον επερχόμενο μαρασμό ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας, ένα κομμάτι γης, πρόσφορο για προσωπικές και κοινωνικές σπορές, περιμένει όχι ορδές καταπατητών και λοιπών καπηλευτών πρώιμων εναλλακτικοτήτων, αλλά ειλικρινείς εραστές ενός ¨άλλου¨ , αγνού τρόπου ζωής δίπλα σε ομορφιές που ορφανές για χρόνια ετοιμάστηκαν μυστικά κι εξαίσια λες να υποδεχτούν τους κοινωνούς τους. Όχι δεν είναι προαναγγελία παραίτησης. Μάχη είναι για να προλάβουμε όρθια τα όνειρα που κάποτε μύριζαν γιασεμιά.

Η πολυαναμενόμενη επανάσταση που άλλοτε βουβά κι άλλοτε φανερά περιμέναμε, ακόμη να φανεί. Συνέβαλε σε αυτό όχι μόνο η παραθυρολογία περί απαραδέκτου των απεργιακών κινητοποιήσεων εν μέσου θέρους, αλλά η δική μας αναβλητική διάθεση, απότοκος της γεννετικά μεταλλαγμένης και βαριεστημένης νοοτροπίας μας. Αρχές Αυγούστου ήδη, κουρασμένοι όλοι, άλλοι λιγότερο κι άλλοι όχι, από την επώδυνη πανεθνική προσπάθεια για την οικονομική ¨σωτηρία¨ μας, ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε στιγμές δροσιάς και ανεμελιάς εκεί που για χρόνια συνηθίσαμε να ξεκουράζουμε τις σκέψεις μας. Μια θάλασσα για τον καθένα μας σίγουρα δεν θα βρούμε. Για μια στιγμή όμως, έστω μια στιγμή, δυο κύματα μέσα μας κι ένα νησί μπορούν να μας ταξιδέψουν μακρυά από τη χώρα του ποτέ, στη γη του παντός. Κι επειδή αυτή υπάρχει μόνο στα όνειρά μας , κάπου εκεί ¨δεύτερο σύννεφο τρίτη στροφή ¨ θα σας βρούμε κι εμείς. Αρκεί στην άμμο να χαράξετε το δικό μας ΒΚ. Και μπορεί κάθε αμμουδιά να χει τη δική της θέα, η ματιά όμως είναι πάντα η ίδια. Κι αν ακόμη παλάτια δεν χτίζονται στην άμμο, ίσως τα όνειρα είναι πιο πιθανά. Σίγουρη να ναι μόνο η καλή μας αντάμωση.

Ο ΝΕΟΣ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σε προηγούμενο κείμενο, εκεί κοντά στις τελευταίες εκλογές του Σεπτέμβρη του 2009, με επιφυλακτικότητα λόγω της μη ύπαρξης προηγούμενου κοινοβουλευτικού βίου, αναφερθήκαμε στην πολλά υποσχόμενη τότε παρουσία του Αλέξη Τσίπρα. Η στάση μας εκείνη , δίκαιη, εξαιτίας της πρώτης ουσιαστικά εμφάνισής του στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, σιγά-σιγά έδωσε τη θέση της σε μια όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση. Και όσο κι αν κανείς σπεύσει να μας κατηγορήσει για επιπολαιότητα, προχειρότητα και βιασύνη στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την πολιτική του προσωπικότητα, η ίδια η ιστορία που στις μέρες μας γράφεται, έρχεται να του προσδώσει τον χαρακτηρισμό αφενός του εκούσιου λιποτάκτη από το όραμα μιας μεγάλης ριζοσπαστικής και μαχόμενης κοινωνικά και πολιτικά αριστεράς κι από την άλλη του ακούσιου πιθανόν διασπαστή – εστω κι αν είναι μεγάλη η λέξη- του ευρύτερου ριζοσπαστικού σχηματισμού που προσπάθησε πριν από καιρό να συμμαζέψει τα ξεχαρβαλωμένα κομμάτια της ελληνικής αριστεράς, πλην του ΚΚΕ βέβαια.

Συμπαθής ως άνθρωπος, καθαρός λόγω της ηλικίας του και της μη εμπλοκής του στα πολιτικά πράγματα της χώρας κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με ορθή πολιτική κρίση και ζυμωμένος από τις εξεγέρσεις της γενιάς των πρώτων καταλήψεων, κατάφερε σε τόσο μικρό ουσιαστικά χρονικό διάστημα, να δράσει στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση που επέβαλε η πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας αλλά και ο χώρος που εκπροσωπεί, να συμβιβαστεί με το πολιτικό σύστημα που δεν δέχτηκε ποτέ στους κόλπους του μια μεγάλη και μαχητική αριστερά, να το υπηρετήσει και τελικά να βάζει την υπογραφή του σε ακόμη έναν ιστορικά αδικαιολόγητο κατακερματισμό της. Μα πάνω από όλα , να δημιουργήσει ένα προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα, που δεν συνάδει βέβαια ούτε κατά διάνοια με την ιδεολογία που θα ήθελε και ο ίδιος να υπηρετήσει και που ιστορικά έχει ξεπεραστεί (βλ ΚΚΕ), έχοντας δίπλα του μια μικρή σε σχέση με τη κοινωνική δυναμική κάστα ανθρώπων, που μαχητικοί στα λόγια τις περισσότερες φορές, στη πράξη έμειναν και μένουν ουραγοί του πολιτικού συστήματος.

Η κοινωνική του απραγία, ο εσωστρεφής του ρόλος και μια υφαίρπουσα πολιτική ματαιοδοξία που υποκρύπτει άμεσους κομματικούς ηγεμονικούς μεγαλο ιδεατισμούς, σταλινικού χαρακτήρα, τον οδήγησαν ή για να είμαστε πιο δίκαιοι τον οδηγούν, στην κοινωνική απομόνωση και εσωστρέφεια, στην απογοήτευση της γενιάς από την οποία αναδείχθηκε και τελικώς βρίσκεται πολύ κοντά στην αποδοκιμασία.

Αποκομμένος, ως νέου τύπου ηγεμόνας της αριστεράς, από τα πλατιά κοινωνικά στρώματα που πλήττονται άμεσα από την καπιταλιστική λαίλαπα, μακρυά από δράσεις και αντιδράσεις κατά του συστήματος που φαίνεται να τον κατασπαράζει, ματαίωσε ο ίδιος την ορμή και την δυναμική ενός κοινωνικού μετώπου με μαχητική και ελευθεριακή νοοτροπία, κρατώντας την εγκλωβισμένη στα όρια ενός κοινοβουλευτικού συστήματος σε παρακμή. Ταυτόχρονα, καταστρατηγώντας τις παραταξιακές και όχι μόνο απαιτήσεις για συλλογική ηγεσία και την αναγκαιότητα μιας εξαρχής πρωτοβάθμιας οργάνωσης σε κοινωνική βάση, πέτυχε την εκ νέου εκλογή του με το ηγεμονικό ποσοστό του 75%, που όχι μόνο δεν ταιριάζει με έναν ευρύ παραταξιακό και κοινωνικό σχηματισμό, αλλά θυμίζει την ηγεμονική εκλογή των Σοβιετικών ηγετών, αλλά και την ανάδειξη της Γραμματέως του ΚΚΕ, κάτι που έχει αποδοκιμαστεί τόσο ιστορικά, όσο και κοινωνικά.

Κυρίως όμως, αυτό που προκαλεί θλίψη και μάλλον στην πορεία και οργή, είναι ότι αδυνατεί να τοποθετηθεί – και δυστυχώς μαζί του και μια ολόκληρη παράταξη- κατά του πολιτικού συστήματος, να συστρατευτεί με την κοινωνία που στενάζει, να κάνει τομές ριζοσπαστικού χαρακτήρα στην πολιτική εκπροσώπηση της, να εξεγερθεί στο πλευρό των θυμάτων της εξαθλίωσης που βιώνει η κοινωνία. Με την εμμονή του στην κοινοβουλευτική και μόνο εκφορά ενός άεργου πολιτικού λόγου, θα είναι ο ηγέτης μιας αριστεράς που έστω δια της αρνητικής κοινοβουλευτικής ψήφου ή στην καλύτερη της αποχής, θα συνυπογράψει ουσιαστικά τον οριστικό αποδεκατισμό των μεγάλων λαικών και κοινωνικών στρωμάτων. Αντί δηλαδή, υπακούοντας στην κοινωνική απαίτηση για αντίσταση και εξέγερση, να εξέλθει του αστικού συστήματος με ηχηρό τρόπο, δημιουργώντας με τον πολιτικό του ρόλο τις προυποθέσεις για ένα ευρύ και μαχητικό κοινωνικό μέτωπο, στέκεται με περισσό αυτοθαυμασμό στο κοινοβουλευτικό έδρανο, καταγγέλλοντας και μόνο λεκτικά την κοινωνική αδικία, μετρώντας τα κουκιά της συστημικής του νομιμοποίησης, αρνούμενος να ακούσει την κοινωνική πραγματικότητα που απαιτεί την κάθε είδους δημιουργική αντίσταση. Με τέτοιο μάλιστα τρόπο, που είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι οι κοινωνικές εξελίξεις που αναμένονται από το φθινόπωρο και μετά, θα τον προσπεράσουν και κυρίως θα τον ξεπεράσουν.

Σίγουρα, για να είμαστε δίκαιοι, δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τα όρια και πιθανόν έχει μια ακόμη ευκαιρία. Ακόμη και τώρα, οφείλει να επανέλθει στην κοινωνική νομιμοποίηση, να συσπειρωθεί με την κοινωνία που ετοιμάζεται για μεγάλες μάχες υποκινούμενη από την εξαθλίωση που καταφθάνει, να συστρατευτεί με τους ανέργους και τα κοινωνικά περιθώρια. Μπορεί να πάρει πρωτοβουλία για την έξοδο της κοινωνικής αριστεράς από ένα πολιτικό σύστημα που κάθε άλλο παρά σπίτι της είναι, να εξέλθει θριαμβευτικά από το καταρρέον κοινοβουλευτικό αστικό σύστημα, υποκινώντας με τόλμη νέες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Μα πάνω από όλα, αυτό που τώρα μπορεί να κάνει, άμεσα δηλαδή, να κατέβει στους δρόμους από όπου και ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία, να εργαστεί για το αντιστασιακό και δημιουργικό αντάμωμα όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, να συνεννοηθεί με τις αντιεξουσιαστικές κινήσεις και συσπειρώσεις που μόνο αυτές προς το παρόν μάχονται ουσιαστικά και κινηματικά, να πάρει πρωτοβουλίες για ένα νέο μεγάλο και μαχητικό κοινωνικό μέτωπο , με μεγάλη κοινωνική συμμετοχή.

Για να συμβεί αυτό, δεν χρειάζεται το θριαμβευτικό ποσοστό του 75% με το οποίο επιχαίρει ότι επανεκλέγει και το οποίο μας γυρίζει χρόνια πίσω, μα κάτι πιο απλό. Να κατέβει μια βόλτα εκεί που συνήθιζε να κατεβαίνει χρόνια πριν. Στην πλατεία Εξαρχείων. Δεν νοείται ηγέτης αριστερής παράταξης να μην θέλει να έχει επαφές με το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνικής εξέγερσης, αυτή τη στιγμή. Ή να μην μπορεί..

περί κρίσης κι άλλων δαιμονίων

Το τελευταίο διάστημα διαβάζει κανείς όλο και περισσότερες αναλύσεις και άρθρα σχετικά με τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας και είτε τις δυνατότητες που παρέχει αυτή η ιστορική συγκυρία στη χώρα να ορθοποδήσει, είτε στην πιθανότητα να καταστραφεί θέτοντας ουσιαστικά εαυτήν και με τη βοήθεια των εταίρων εκτός της ζώνης Ευρώ. Περισσεύουν δε τα ευκολονόητα τις περισσότερες φορές σχόλια για το μεταπολιτευτικό τερατούργημα ενός τεράστιου κι αδηφάγου κράτους, λησμονώντας οι περισσότεροι ότι την ίδια αυτή χρονική στιγμή που το πολιτικό σύστημα έχτιζε τα παντός είδους εξουσιαστικά του συμπλέγματα, η ίδια η κοινωνία εγκαταλείποντας στη τύχη της την μετα δικτατορική πολιτκή όσμηση της, ανέβαινε στα τραπέζια του εθνικού (και συχνότατα σοσιαλιστικού ) τσιφτετελιού κι έπινε αμέριμνη τα φρέντο της στις παραλιακές λεωφόρους, πετώντας σε καλάθια προ εκσυγχρονιστικών αχρήστων και αχρείαστων τα φραπέ της εθνικής μεταπολιτευτικής παλιγγενεσίας.

Κι ενώ σίγουρα θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι δεν ήταν υποχρεωμένη η κοινωνία να μάχεται εσαεί για την πολιτική και ηθική της ανασυγκρότηση, τουλάχιστον, τώρα, δεν δικαιούται να ρίχνει και τ΄ ανάθεμα σε εκείνους που όχι μόνοι τους και χωρίς την απαιτούμενη κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση , κατήντησαν μια ολόκληρη κοινωνία να μετρά τους οβολούς της φτιασιδωμένης δυτικοπρεπούς, μα πάντα, ψωροκώσταινας.

Μια ακόμη και πρόχειρη μελέτη της ιστορίας όπως γεωγραφικά τουλάχιστον ορίζεται από τα σημερινά όρια της κρατικής ή πιο καλά εθνικής μας οντότητας, θα έσερνε στην επιφάνεια δεκάδες παραδείγματα παρόμοιων οικονομικών και κοινωνικών συγκυριών, από την αρχαιότητα κιόλας, οπου μια πρωτόγνωρη, για της έως τότε πραγματικότητα, οικονομική κρίση, οδήγησε σε κατ αρχάς χαλάρωση και αρκετές φορές διάσπαση της κοινωνικής συνοχής, στην διαπόμπευση και αυτό γελοιοποίηση του τότε πολιτικού συστήματος, σε ηθικολογικές και ιδεο λαγνες συζητήσεις , σε τιμωρία των φυσικών αυτουργών –και μόνο αυτών- της κρίσης και της διαχείρισης της.

Όλα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα, χρήσιμα πράγματι για τους οικονομικούς και κοινωνικούς επιστήμονες, σε όλους εμάς που άνευ ειδικής περεταίρω κρίσης ή γνώμης καλούμαστε απλά να αναγνώσουμε τα αίτια της κατάρρευσής μας και την ηρωική μας έξοδο από αυτή με όσο το δυνατόν λιγότερους συμβιβασμούς και απώλειες, μας διδάσκουν ή πιο μετρημένα μας δείχνουν το δρόμο μιας νέας ηθικής πάνω από όλα στάσης, ζητούμενο αλλά και προαπαιτούμενο της κοινωνικής μας ανάταξης και ανασύνθεσης.

Από τα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, τον λοιμό που έχει θερίσει της Αθήνα, την ανασυγκρότηση του νεώτερου ελληνικού κράτους , μέχρι τον Εμφύλιο πόλεμο και τον αντιδικτατορικό αγώνα, κοινό σημείο αναφοράς της οικονομικής , πολιτικής και ηθικής κρίσης που έχει ξεσπάσει , είναι το μέσο όρο που άρχεται από την συμμετοχή και φθάνει μέχρι την αντίδραση-αντίσταση της κοινωνίας. Μέσα, δηλαδή, στις φλόγες της παρακμής και της κρίσης, την ίδια στιγμή, μια αποτεφρωμένη στην αρχή και μετά πιο μαζική και παθιασμένη κοινωνική μειοψηφία, εξελισσόμενη ποιοτικά μα και ποσοτικά σε δύναμη κρούσης, έσπερνε στο διάβα της τους καρπούς της αντίστασης και τους ανέμους ενός νέου ρεύματος και οράματος, έστω κι αν τελικά και με το πέρασμα των χρόνων η ίδια αυτή κοινωνική τάση αποκτούσε εξουσιαστικά συμπλέγματα, γινόταν κατεστημένο και γερνούσε σε συστημικούς θώκους. (χαρακτηριστικό παράδειγμα η γενιά του Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού αγώνα, που με το πέρασμα των δεκαετιών και την κατάληψη της εξουσίας απώλεσε τον κινηματικό χαρακτήρα της και το επαναστατικό πνεύμα της και δημιούργησε το σημερινό μετα ¨δημοκρατικό¨ τερατούργημα.)

Η κοινωνική αυτή διαδικασία εξέλιξης μιας αρχικά κοινωνικής μειοψηφίας με ποιοτικά και ποσοτικά στη πορεία χαρακτηριστικά, έχει στην λειτουργία της ως θεμελιώδη αξία και εφαρμογή την συμμετοχή, την αυτοθέσμιση και την αυτό οργάνωσή της. Μακριά δηλαδή από θεσμικές έξωθεν αλλοιώσεις, συστημικές πολιτικές θωπεύσεις , εξουσιομανείς καπηλεύσεις και λοιπούς εξωγενείς παράγοντες και αλλοιώσεις, θεμελιώνοντας με τον δικό της τρόπο και με αυτό - λειτουργικά κριτήρια την κοινωνική της υπόσταση, έχτισε είτε μεθοδικά είτε αυθόρμητα μια νέα τάξη με αυτόφωτη ηθική και κοινωνική παρουσία. Ετσι, ώστε από θεωρητική μειοψηφία της απλής διαμαρτυρίας , να μετεξελιχθεί μόνη της σε αντιστασιακή και δημιουργική μαζική δύναμη, που έσυρε ολόκληρη την κοινωνιά μακρυά από την κρίση, έστω κι αν μετά (κι αυτό αποτελεί μια άλλη συζήτηση σχετικά με το σύνδρομο της εξουσίας), την ξανα οδήγησε εκεί , υπακούοντας , λες, σε ιστορικές νομοτέλειες .

Ολη αυτή η δύσκολη στη παρακολούθηση συζήτηση, σκοπό έχει να διερευνήσει την δυναμική της πρωτοβάθμιας, αρχικά, οργάνωσης της κοινωνικής αντίστασης και πάλης, της συμμετοχής ανθρώπων που για χρόνια αλόγιστα διέρρεαν σε εγωκεντρικές μαζώξεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και κοινωνικό σκοπό, στο κίνημα που διαμορφώνεται, στην αυτό οργάνωση του και την αυτό θέσμιση της λειτουργίας και της εσωτερικότητας του με όρους κοινωνικής αλλά και πολιτικής ελευθερίας, στην ανάδειξη νέων μορφών κοινωνικού αγώνα και πάλης. Ομοίως, από την ίδια συζήτηση , φαίνεται πως αποκαθηλώνονται οι θεσμικοί μηχανισμοί διοχέτευσης και εκτόνωσης της κρίσης με όρους πολιτικού σκηνικού, αποκρυσταλλώνονται οι θέσεις των κοινοβουλευτικών δυνάμεων της αριστεράς, που ξένα σώματα στην επίκαιρη αυτή κοινωνική εξέλιξη, τείνουν να διασφαλίσουν την ασφάλεια της κοινοβουλευτικής τους ασυλίας , αγνοώντας την ίδια την κοινωνία που διαλογίζεται, οργανώνεται και αντιδρά , αγνοώντας στην καλύτερη των περιπτώσεων όλους εκείνους που θέλουν εκ νέου να την νοθεύσουν. Και για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτό το σημείο, αξίζει να δούμε πως ενώ τα τελευταία μαζικά συλλαλητήρια , θέλησαν οι οργανωτές τους από τα κομματικά και συνδικαλιστικά επιτελεία τους να αποτελέσουν , φοβούμενοι τα δια εαυτών χειρότερα , τρόπους εκτόνωσης της κοινωνικής έντασης και μόνο τέτοιας, οι διαδηλωτές στη πλειοψηφία τους απορούσαν γιατί δεν παραμένουν στο Σύνταγμα μπροστά στη Βουλή, διεκδικώντας και αγωνιζόμενοι για μέρες , γι αυτό που τους στέρησαν χρόνια.

Είναι περίπου βέβαιο , όπως προκύπτει επιπροσθέτως και απο την μελέτη όλων των ανωτέρω ιστορικών παραδειγμάτων, ότι το μέλλον της οικονομικής κρίσης αγνοείται, όπως και η τύχη της. Ίσως η απάντηση γι αυτήν, βρίσκεται στην ερώτηση προς την ίδια την κοινωνία. Πότε δηλαδή θα αποφασίσει να ξεσηκωθεί κι όχι απλά να διαμαρτυρηθεί, πότε θα αντιληφθεί ότι δεν πρέπει να είναι η ίδια ενοχική στην απειλή της κατάρρευσης του ληστρικού αυτού πολιτικού συστήματος αλλά πρέπει και να την επισπεύσει, πότε θα πάψει να φοβάται τις κατασταλτικές αντιδράσεις ενός παρακμιακού πλέον συστήματος που το μόνο που του έμεινε είναι οι εκφοβιστικές υστερίες και οι απειλητικές περί κατάρρευσης μεθοδεύσεις. Μα πάνω από όλα , πότε θα αποφασίσει η ίδια για όλα τα παραπάνω.

ΜΙΛΩ ΣΕ ΣΕΝΑ. ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ..

ΘΥΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΩ ΩΡΕΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΣΕ ΜΑΖΩΞΕΙΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΝΕΩΝ, ΑΝΑΛΥΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΘΕΣΗ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ, ΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ.

ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΤΗΝ ΚΟΠΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ¨ΜΕΓΑΛΩΝ¨ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΩΣ ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΩΣ ΑΝΑΛΟΓΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ. ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΑ ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΗ ΟΤΙ ΓΙ΄ ΑΥΤΗΝ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΗΛΘΑΝ ΣΤΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΦΑΓΗ , πχ, ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ , ΟΥΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ¨ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ¨, ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΗΛΘΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ. ΚΙ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ, ΟΜΑΔΕΣ, ΚΟΥΛΤΟΥΡΕΣ, ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΤΟΣΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΑ ΑΠΟΔΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ.

ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΗΝ ΛΑΙΜΗΤΟΜΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑΣ, ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΣΙΤΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ Ή ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ Η Ο, ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΙ ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, ΙΣΩΣ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ. ΑΛΛΩΣΤΕ , ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΙ ΝΟΥΜΕΡΑ ΣΕ ΔΕΙΚΤΕΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΟΝΟΜΑ ΚΙ ΕΠΩΝΥΜΟ.

ΜΙΛΩ ΣΕ ΣΕΝΑ ΛΟΙΠΟΝ, ΦΙΛΕ, ΞΑΔΕΛΦΕ, ΓΕΙΤΟΝΑ, ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ, ΑΓΝΩΣΤΕ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΕ ΣΤΟΝ ΣΤΟΙΒΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΜΙΛΩ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ, ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ, ΣΤΗΝ ΑΝΝΑ, ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ, ΣΤΗΝ ΝΤΙΝΑ, ΣΤΟΝ ΑΚΗ, ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΟ, ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ. ΜΙΛΩ ΣΕ ΜΕΝΑ.

ΞΕΡΩ ΙΣΩΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ , ΟΙ ΠΟΡΕΙΕΣ, ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ Ο, ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΙΣΤΕΨΕΣ ΟΤΙ ΑΦΟΡΟΥΣΑΝ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ Ή ΕΣΤΩ ΤΟΥΣ ¨ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΔΗΣ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ¨. ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΙΣΩΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΣ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΣΕ ΗΜΕΡΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ, ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΑΝΤΙΚΡΥΖΩΝΤΑΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΑΡΓΩΣΑΡΟΝΙΚΟΥ ΠΟΥ ΚΙ ΑΥΤΟ ΙΣΩΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΝΑ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΕΠΟΧΕΣ ΑΣΧΗΜΙΑΣ.

ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΛΛΙΩΣ. ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΑΝΑΛΥΟΥΝ ΕΙΔΙΚΟΙ, ΝΤΟΠΙΟΙ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ. ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΧΕΙΣ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΕΝΕ, ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΟΔΟΠΑΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΣΟΥ ΤΕΤΟΙΟ ΣΤΡΑΠΑΤΣΑΡΙΣΜΑ. Η ΑΔΙΚΙΑ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΘΑ ΚΛΗΘΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΣΟΥ ΕΚΛΕΨΑΝ, ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΙ ΠΕΦΤΕΙ ΒΑΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ. ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ ΜΕ ΜΙΣΘΟ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΣΟ ΈΠΑΙΡΝΕΣ ΚΑΙ ΗΔΗ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΦΕΡΝΕΣ ΒΟΛΤΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΤΟ ΕΝΟΙΚΙΟ ΚΙ ΑΝ Ο ΚΟΝΤΙΝΟΣ ΣΟΥ ΦΙΛΟΣ Ή ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΜΙΣΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΜΕΧΡΙ ΧΘΕΣ Ο ΘΕΙΟΣ ΣΟΥ ΠΟΥ ΣΤΑ 55 ΑΠΟΛΥΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΠΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΜΟΙΡΑ.

ΕΣΥ ΛΟΙΠΟΝ, ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΙΛΑΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΑΥΡΙΟ ΕΧΕΙΣ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΣΟΥ. Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΙΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΟΧΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΑΝ ΟΧΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΛΛΑ ΩΣ ΝΟΥΜΕΡΟ. ΩΣ ΑΡΙΘΜΟ. ΑΥΡΙΟ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ, ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΡΩΝ. ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ, ΤΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ΣΟΥ. ΘΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΠΙΕΣΤΙΚΟ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΣΟΥ, ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΕΡΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΓΚΡΙΝΙΑ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΕΒΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΗΘΕΙ Η ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΣΟΥ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ. ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ, ΟΜΩΣ. ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ. ΑΝ ΠΑΛΙ ΝΤΡΑΠΕΙΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΚΟΙΝΕΣ ΜΕ ΣΕΝΑ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ, ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ, ΠΩΣ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ ΙΔΙΟΙ. ΠΟΛΛΟΙ ΒΟΥΒΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ. ΚΙ ΑΝ ΠΑΛΙ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ, ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΕΙΣ. ΕΝΑ ΟΡΜΗΤΙΚΟ ΠΟΤΑΜΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΘΑ ΚΑΤΑΚΛΥΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΘΑ ΔΕΙΣ, ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ, ΠΑΡΑ ΤΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΙΣΚΩΝ ΘΑ ΚΑΤΣΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΑΠΛΩΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ. ΞΕΡΕΙΣ ΙΣΩΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΝ. Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ,ΝΑ ΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ, ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ.

ΑΝ ΠΑΛΙ ΝΙΩΘΕΙΣ ΜΟΝΟΣ , ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΗΤΡΟ Ή ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΚΠΛΑΓΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ. ΓΙΑΤΙ ΜΠΡΟΣΤΑ- ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ ΘΑ ΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ, ΔΙΑΤΗΡΗΣΑΝ ΣΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ Ή ΣΚΛΗΡΟΥΣ ΚΙ ΑΣ ΕΜΕΙΝΑΝ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ.

ΘΑ ΝΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΡΟΖ ΤΑΙΝΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΩΝ ΑΗΔΙΩΝ. ΘΑ ΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΙΘΑΡΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΝΩΣΟΥΝ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ.

ΑΝ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΔΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, ΝΑ ΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΠΩΣ ΕΣΥ, ΝΑΙ ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ. ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΕΣΥ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ. ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΧΕΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΒΑΡΕΜΑΡΑ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΔΗΜΙΟΡΥΡΓΙΑ. ΓΙΑΤΙ ΑΥΡΙΟ, ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ, ΑΠΟ ΑΡΙΘΜΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΞΑΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΚΙ ΕΣΥ ΜΑ ΚΙ ΕΓΩ.

ΘΑ ΣΕ ΔΩ ΑΥΡΙΟ ΛΟΙΠΟΝ. ΚΑΙ ΦΕΡΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΚΑΠΕΛΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΦΙΛΟ ΣΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΜΑ ΚΑΠΟΤΕ ΗΠΙΑΜΕ ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ ΜΑΖΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΜΕ –ΘΥΜΑΣΑΙ- ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΟΥ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ. ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ, ΠΕΣ ΤΟΥ, ΜΕ ΕΝΑ ΜΕΗΛ, ΙΣΩΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ. ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΒΕΡΩΦ, ΕΚΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΤΑ ΤΙΣ 10 ΚΑΙ ΜΙΣΗ. ΚΑΙ ΘΑ ΝΑΙ ΕΚΕΙ, ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ , ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ, ΟΛΟ ΤΟ ΒΟΥΒΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΣΙΩΠΗΛΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ.

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ.

Ο Σωτηρας Στρος, η Αγία Σώτη και λοιπά Φωτο-στέφανα

Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΣΤΡΟΣ, Η ΑΓΙΑ ΣΩΤΗ
ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΦΩΤΟ-ΣΤΕΦΑΝΑ.

Πολλοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι δείχνουν τον πραγματικό εαυτό τους, όταν η οικογένειά τους περνά μια κρίση. Στη χαρά όλοι τέλειοι φαίνονται, άντε το πολύ -πολύ λίγο ατομιστές και υπερόπτες. Στα δύσκολα όμως; Ο πατέρας χαοτικός , η μεγάλη αδελφή στρίγγλα και το σπίτι ανάστατο.

Κάπως έτσι μπορεί να ένιωσε κάποιος διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες τις εφημερίδες καθώς ανέλυαν το ελληνικό δράμα. Για τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ούτε λόγος, αφού πρώτη φορά στην ιστορία της παγκόσμιας πολιτικής οικονομίας και στην σύγχρονη ιστορία των κρατών, το γεγονός ότι ένα κράτος ουσιαστικά κατέρρευσε οικονομικά και προσέφυγε στον σωτήριο μηχανισμό του ΔΝΤ, παρουσιάστηκε σαν πολύ μεγάλη τύχη ή ευκαιρία, ή ακόμη και ως ιστορική συγκυρία. Λαλίστατοι οι εκπρόσωποι τύπου της πράσινης πολιτικής και πολιτισμικής υπο ανάπτυξης, αριστοκρατικοί κύριοι και κυρίες των ΜΕGA άλλων δημοσιογραφικών αναλύσεων και ενημερώσεων, έχαιραν σχεδόν θριαμβολογούντες για τη δυνατότητα που θα δώσουν στην δημοκρατία μας να ξεκαθαρίσει το δημόσιο κορμό της που επιλεγμένα χρόνια έχτισε, στέλνοντας με συνταγματική επιταγή υπο Παγκάλεια υπογραφή, πολύ κόσμο σπίτι τους και πιο μετά ίσως στον δρόμο τους. Και από την άλλη ο ανταγωνιστικός τηλεοπτικός ¨ουρανός¨ ΤV, δια κορασίδων ρεπόρτερ και όψιμων αναλυτών της γενιάς των ¨ούτε καν 700ευρώ¨, να στέκεται τρομαγμένος μπροστά στην απειλή του ΠΑΜΕ και των λιμενεργατών που απέργησαν, ότι θα ανακόψουν το επενδυτικό ρεύμα (ποιο;) στο λιμάνι λόγω του τραμπουκισμού παχύσαρκων συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και αέργων φοιτητών της ΚΝΕ.

Πως όμως να εξηγήσει κανείς τα λόγια ανθρώπων της πνευματικής μας σύγχρονης διαπαιδαγώγησης, που για καιρό είχαμε συνηθίσει να ανθίζουν με τον πολύ επιτυχημένο και συχνότατο σε βιβλία και άρθρα τους ¨Τριαντάφυλλιο¨ ATHENS λόγο τους , τώρα, κάτω από το βάρος των ¨αριστερών τραμπούκων¨ , να βγάζουν αγκάθια κατά των κινημάτων που κάποτε αποτελούσαν τη μεγάλη δεξαμενή των πελατών τους; Πόση τελικά αξία έχει το προ μηνών κύριο άρθρο της κραταιάς Ελευθεροτυπίας ¨ξέχνα της Ελλάδα που ήξερες¨. Ακόμη κι ο δάσκαλος Βότσης, από πότε μετεξελίχθηκε από θύμα της τρομολαγνείας μητσοτακικής εμπνεύσεως σε τιμητή των ¨παλληκαρόπουλων¨ με τα ακριβά ρολόγια; Ναι, να ξεχάσουμε την Ελλάδα που ξέραμε, πως όμως θα μας ξεχάσει κι εκείνη; Μήπως τελικά τα χρόνια πέρασαν τόσο, ώστε η πρεσβυωπία των άλλοτε ταγών, μεγάλωσε την απόσταση με ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σήμερα ¨αντίδραση¨; Η μήπως πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη απόπειρα να τρομοκρατηθούν όσοι ιδιαίτερα πληγούν από την οικονομική μας κατάρρευση και να διστάσουν να διαδηλώσουν στους δρόμους υπο την σημαία, την οργάνωση, την συμπαράσταση ή απλά την παρέα ¨τραμπούκων αριστεριστών¨, παλληκαρόπουλων με ακριβά ρολόγια¨ και λοιπών αντιδημοκρατικών και αναρχικών δυνάμεων;;;

Με βεβαιότητα μπορεί και να μην το πιστεύω. Δεν πιστεύω όμως σίγουρα και στη τύχη. Η ανησυχία μου αφορά περισσότερο την επιλεγμένη διατύπωση των φόβων όλων εκείνων που θα πρεπε να μπουν μπροστάρηδες στο ποτάμι που με μαθηματική βεβαιότητα θα ξεχυθεί. Και θα περίμενα να διατυπώσουν αρχικά, πριν δηλαδή καταθέσουν την απέχθεια τους κατά του κοινωνικού ¨τραμπουκισμού¨, τον λόγο τους για όλη αυτή την οικονομική τρομοκρατία που δεν έχει να κάνει με την βιαιότητα των δρόμων που από μόνη της αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο προς συζήτηση, αλλά με τη βία των αριθμών , των δεικτών, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της φτώχειας που ήρθε και είναι πιο επίκαιρη από οτιδήποτε άλλο. Να μιλήσουν για τον σωτήρα Στρος, για την υπερατλαντική πλέον κυβέρνηση της χώρας, για τον ορκωτό λογιστή με ισχυρή λαϊκή εντολή Γεώργιο Παπανδρέου , για την Αργεντινή της χώρας μας, για την επικείμενη μετανάστευση της χώρας μας στην Αργεντινή και για όλα όσα καθημερινά τελώνες και φαρισαίοι διατυπώνουν κουνώντας το δάκτυλό τους εναντίον μας. Από αυτούς τους προστάτες ποιος θα μας προστατέψει όταν οι φυσικοί πνευματικοί μας προστάτες , βιάζονται να προστατεύσουν την δική τους λογική ακεραιότητα και ηθική από τις παράλογες γωνίες ενός πολύ μικρού μέσου όρου; Και μήπως τελικά ο παραλογισμός κάποιων αντιδράσεων οφείλεται στη σιωπή των ανθρώπων αυτών και στην αδυναμία τους να εκπληρώσουν την πνευματική τους αποστολή, απαξιώνοντας μόνοι τους την κοινωνική τους συνεισφορά;

Όπως και να χει, την Ελλάδα που ξέραμε πρέπει να τη ξεχάσουμε. Όχι όλη φυσικά. Να ξεχάσουμε πως στις μεγάλες μας στιγμές οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, οι δημοσιογράφοι της πραγματικής ενημέρωσης και ένας ολόκληρος κόσμος με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, έδωσαν πρώτοι με τα μέσα που διέθεταν την μάχη της αντίστασης και της δημιουργίας, θέτοντας δίχτυ προστασίας στις ομάδες που εξεγείρονταν. Αυτά πάνε, πέρασαν.

Από την άλλη, μια απλή επίσκέψη στην έκθεση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, θα μας έπειθε ότι την Ελλάδα που ξέραμε δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε. Γιατί εύκολα θα μπορούσε να σε ενημερώσει ο κάθε ειδικός επί φωτοβολταικών και ανεμογεννητριών, ότι πολύ προτού τεθεί σε διαβούλευση ο νέος Νόμος της ¨συντρόφισσας¨ κυρίας Υπουργού, οι μεγάλοι Ελληνες, οι ίδιοι πάντα, έχουν ήδη εξαγοράσει μονοπωλιακά όλες τις άδειες εγκαταστάσεων, δημιουργώντας με κοινωνική και εθνική συνείδηση, τους όρους της ανάπτυξης που απαιτεί ο κύριος Στρος και ανησυχούν οι ρεπόρτερς και λοιποί συγγραφείς μυθιστορηματικών επιτυχιών, μήπως οι ¨τραμπούκοι¨ της αριστεράς και των κινημάτων, ΠΑΝΕ να ανακόψουν.

Ευτυχώς πάντως που υπάρχει και η Ελληνική οικογένεια, που δεν γίνεται να ξεχάσουμε. Και δεν θέλουμε. Ευτυχώς , που μια αγαπημένη ξαδέλφη που με αισιοδοξία ζωγραφίζει τα δικά της όνειρα σε εποχές δύσβατες, βρέθηκε την στιγμή αυτή του ¨εθνικού μας εφιάλτη¨ να μου χαρίζει με χαμόγελο τη μουσική του Χατζηδάκη με τίτλο Ελλάς, η χώρα του ονείρου. Αυτήν τη χώρα, ίσως τελικά και να μην τη ξεχάσουμε ποτέ, ακόμη κι αν σιγήσουν τα εθνικά μας φωτο-στέφανα. Ιδιαίτερα τότε.

ενα παραθυρο ανοικτο

Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα το άρθρο του Γιώργου Βότση στην προχθεσινή Ελευθεροτυπία (19-4-2010), με θέμα τη τρομολαγνεία της εποχής και των ημερών μας. Στο βασικό πνεύμα του άρθρου αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του δεν γίνεται να μη συμφωνήσει κανείς. Κι επειδή ο Βότσης όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθεί κάποιος στα κείμενά του σίγουρα θα συμφωνήσει ότι αν μη τι άλλο έμεινε ασυμβίβαστος, διαφωνών και κριτικός , ίσως του οφείλουμε αυτό που μας δίδαξε, να μπορούμε να διαφωνούμε και να το πράττουμε, ακόμη κι αν θα πρέπει να διαφωνούμε και με τον ίδιο. Και σ ένα σημείο διαφωνώ. Γράφει. Λοιπόν:
¨ Δεν ήταν, βέβαια, 30, αλλά περί τους 150 οι εισβολείς στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ. Και δεν ήταν κουκουλοφόροι. Της καλής χαράς αγόρια και κορίτσια ήταν, με σινιέ τζινάκια και ακριβά ρολόγια τα περισσότερα -και όλα οργισμένα. Λεπτομέρειες...
Επί δύο ώρες μοίραζαν στην Ακαδημίας και προκηρύξεις για «μηδενική ανοχή στην τρομοκρατία κράτους και ΜΜΕ». Μια απ' αυτές καταλήγει: «...Αν κάποιος χρυσοχοΐδης φαντασιώνεται να σκάψει το λάκκο κάθε κοινωνικής αντίστασης, τότε σίγουρα κάποιος πρετεντέρης κρατάει το φτυάρι. Και όπως δεν θα αφήσουμε να παρουσιάζουν τους μπάτσους, φίλους του πολίτη, τους πολιτικούς αθώους, τους εφοπλιστές φιλάνθρωπους, τους μετανάστες εγκληματίες, τους απεργούς παράνομους, έτσι ακριβώς δεν θα αφήσουμε κανέναν αστοιχείωτο τυχάρπαστο να στήνει την καριέρα του προετοιμάζοντας την εξόντωση των συντρόφων μας».
Σιγά, ρε παλληκαρόπουλα. Λίγο κράτει... Ποιοι είσαστε σεις, που «δεν θα αφήσετε» να γίνει το ένα και το άλλο; Αυτόκλητοι δήθεν «αντιεξουσιαστές», που αντιπαραθέτετε στην εξ ορισμού αυταρχική κρατική εξουσία και στην αχαλίνωτη μιντιοκρατία τη δική σας, άλλο τόσο αυθαίρετη, μικροεξουσία του τσαμπουκά και της βίας...
Σιγά το κατόρθωμα, να τρομοκρατείς έναν φουκαρά Σόμπολο, να δέρνεις αντιφρονούντες καθηγητές, να διαλύεις συνελεύσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, να κατεβάζεις βιτρίνες, να λεηλατείς μαγαζιά, να προβοκάρεις με μολότοφ άλλων διαδηλώσεις, να βάζεις εκρηκτικούς μηχανισμούς σε σκουπιδοτενεκέδες, να καταστρέφεις δημόσιο πλούτο στα σχολεία και να στήνεις καρτέρι, με ένα κουμπούρι στο χέρι, σε μπάτσους απαίδευτα παιδαρέλια.
Και φαντασιώνεστε, σοβαρά, ότι όλα αυτά είναι... κοινωνική αντίσταση, της οποίας εσείς αποτελείτε την (ενίοτε και ένοπλη) «πρωτοπορία»; Την οργή σας, εύλογη και δίκαιη σε ένα τέτοιο κράτος, την εκδηλώνετε με τον χείριστο τρόπο: Αντί να ανάβετε στους πολλούς τη φλόγα της αντίστασης, τσοντάρετε και σεις στην τρομοκράτηση των πιο αδύναμων πολιτών, που ζουν ήδη στην ανασφάλεια και τον φόβο, περιμένοντας την επόμενη κατακεφαλιά και δεν ξέρουν πια από πόσους τρομοκράτες και πόσους προστάτες να προφυλαχτούν...¨

Σίγουρα, δεν μιλάω εκ μέρους όλων εκείνων που αποκαλούνται ¨παλληκαρόπουλα¨ και ¨αυτόκλητοι δήθεν αντιεξουσιαστές¨. Δεν υπήρξα ποτέ υπερασπιστής τους για να κερδίσω χρήματα ή λίγο δημοσιότητα , ούτε περνάμε ώρες μαζί πίνοντας μπύρες στο θώκο ¨ της μικροεξουσίας του τσαμπουκά και της βίας¨. Όλοι εκείνοι, σίγουρα έχουν τα επιχειρήματα μα και την λογική να του απαντήσουν. Δεν θα ανατρέξω καν για να αντιλογήσω, στη δική του ιστορία , όχι και τόσο παλαιή ώστε να τη ξεχάσουμε όσοι τον διαβάζουμε χρόνια, τότε που το ίδιο σύστημα και η ίδια εξουσία τον κατηγορούσαν ως εμπνευστή και πατριάρχη αυτών που ¨έστηναν καρτέρι μ ένα κουμπουρι στο χέρι¨. (αλήθεια, σκέφτηκε πριν γράψει το άρθρο του αυτό ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει κι ας μην είναι τίποτα όπως παλιά;)

Μιλάω όμως με τη φωνή εκείνη που ανήκει σε μια γενιά ανθρώπων που χωρίς να έχει ματώσει η ίδια τα ιστορικά της αμπέχονα , χωρίς ιστορικές ετικέτες, φυλακίσεις και εξορίες, διέτρεξε μεγαλώνοντας τη μεταπολίτευση που η δική του γενιά έφτιαξε, είτε συνηγορώντας , είτε αντιπολιτεύοντας την. Τη γενιά εκείνη, τη δική μας , που μέσα σε αυτή είναι και τα δικά του παιδιά, που τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε τα χρέη που άλλοι μας κληροδότησαν και είμαστε αναγκασμένοι να μας τρομοκρατούν καθημερινά. Εμάς, που θαυμάσαμε τις δικές τους παρέες που έγραψαν τη δική τους ιστορία και μαζί την ιστορία αυτού του τόπου, ανθρώπους φωτισμένους στα πολιτικά και κοινωνικά νιάτα τους και που λίγα χρόνια μετά, τους αντικρίσαμε να έχουν γίνει εργολάβοι των ονείρων μιας ολόκληρης κοινωνίας. Τους σκηνοθέτες του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, για 35 χρόνια που μοίρασαν τους ρόλους και τις θέσεις σε δικούς τους χειροκροτητές. Γαντζωμένοι στις εξουσίες που δημιούργησαν , έπνιξαν κάθε άλλο νεανικό και φρέσκο σκίρτημα κάτω από το ιδιαίτερο βάρος τους. Οι ίδιοι καθόρισαν και τις απολαβές τους για την παλιά επαναστατική ενίοτε προσφορά τους. Τώρα σε σπίτια πολυτελών και περιττών ανέσεων, υπο την επήρεια της ώριμης πια αλαζονείας τους, χαίρονται τη χλιδή που κάποτε πολέμησαν, ίσως γιατί ανήκε στους ¨άλλους¨. Σήμερα, έχοντας στα χέρια τους τη γλύκα μιας πολυτελούς ζωής πνίγουν και τη τελευταία τους πλήξη ή τύψη σε ακριβών ετικετών μπουκάλια ημίγλυκου κρασιού, χειροκροτώντας ο ένας τον άλλον. Ανάμεσά τους, εργολάβοι πραγματικοί και λοιποί επιχειρηματίες, ομοτράπεζοι όχι μόνο στη δημόσια διαφθορά (γι αυτήν πάντα υπάρχει μια παραγραφή), αλλά σε ροτόντες με ακριβά εδέσματα.

Σε όλο αυτό το συνοθύλευμα, δυστυχώς, θα βρει εύκολα κανείς και εκείνους που υπο την αριστερή τους συνείδηση άναψαν ¨στους πολλούς τη φλόγα της αντίστασης¨, χωρίς να πετύχουν και πολλά. Και πιστεύω ότι συμφωνεί και ο ίδιος ο Βότσης κι ας μην έχει σχέση με όλο αυτό.

Επομένως, τα παλληκαρόπουλα αυτά ή της καλής χαράς αγόρια και κορίτσια, με σινιέ τζινάκια και ακριβά ρολόγια τα περισσότερα -και όλα οργισμένα, από πού να έχουν εμπνευστεί, όταν για χρόνια παρατηρούν όλη αυτή την παρα φύση μετάλλαξη; Και γιατί θα πρέπει να εμπνέονται από την αριστερά που ομοτράπεζη σε ευρωπαϊκά φόρα ανησυχεί μήπως και τεθούμε εκτός ζώνης ευρώ; Γιατί να πρέπει να συνταχθούν με τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις της αριστεράς, όταν εκείνες δεν μπορούν καν να συνταχθούν από μόνες τους; Πώς να πεισθούν σε έναν αυστηρά και μόνο συνεδριακό λόγο περί οργάνωσης της πάλης, όταν στην ίδια την πάλη σφυρίζουν αδιάφορα, μη προτείνοντας τίποτα περισσότερο από το τίποτα; Σε ποια απεργία να ακολουθήσουν τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες , όταν την επόμενη μέρα θα πρέπει να σκύψουν το κεφάλι σε κάθε εργοδοτική επιταγή με την οπισθογράφηση της ίδιας της ΓΣΕΕ;

Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι και οι χιλιάδες πλέον άνεργοι που δεν έχουν ακριβά ρολόγια, ούτε καν ένα ευρώ για να πάρουν την εφημερίδα και να διαβάσουν το άρθρο του, όταν βλέπουν τα σπίτια τους να διαλύονται, την οικογένειά τους να μετρά κέρματα για να βγάλει το νοίκι, τον άνεργο αδελφό τους να ψάχνει μια θέση μισής ημιαπασχόλησης , όταν πρέπει οι πιο μικροί να παρατούν τα φροντιστήρια λόγω αδυναμίας πληρωμής για ένα σχολείο που η δική του γενιά έφτιαξε με την φροντιστιριακή αυτή υποδομή, τι άλλο όπλο έχουν για να πολεμήσουν; Και ποια ιδεολογία; Ποιους ηγέτες να ακολουθήσουν; Σε ποιο κοινωνικό πολιτισμό να πιστέψουν; Ποιόν να εμπιστευτούν; Πώς να τους εμπνεύσει ο σεβασμός στον δημόσιο πλούτο και να μην τον καταστρέψουν όταν ο δημόσιος πλούτος κατακερματίστηκε δόλια από αυτούς που τον έφτιαξαν εις βάρος τους; Με ποιο τρόπο να ανάψουν στους πολλούς τη φλόγα της αντίστασης, όταν οι πολλοί που πέρασαν από τους κόλπους της αντίστασης του αντιμετωπίζουν τόσο απαξιωτικά και τους περιθωριοποιούν και ο μοναδικός που τους ακούει είναι ο Λαζόπουλος;

Όταν η αδικία πλημμυρίζει τη ψυχή του ανθρώπου, όταν το στομάχι δεν μπορεί να είναι γεμάτο, όλα επιτρέπονται. Όλα . Εκεί είναι και το χρέος όλων αυτών που κάποτε έδωσαν τη ψυχή και παραλίγο και τη ζωή τους για έναν άλλο κόσμο. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός. Να μπορείς όχι να αποπέμπεις τους κολασμένους που ξεσηκώνονται έστω άκομψα, αλλά να τους δέχεσαι και να τους συμπαραστέκεσαι. Να γίνεσαι εσύ εκείνος που τους καλείς να γίνουν. Ο Βότσης, ο Κοροβέσης και τόσοι άλλοι πρέπει να μπουν μπροστά. Όχι απέναντι , μα μπροστά. Όπως τότε, όπως παλιά. Και θα μπορούσε για παράδειγμα, να καλέσει όλους όσους απέμειναν από τη γενιά αυτή καθαροί και ξάστεροι – ξέρει ποιούς εννοώ- και να μπουν μπροστά. Μπορούσαν τότε που είχανε να χάσουν τα πάντα ακόμη και τη ζωή τους, γιατί δεν μπορούν άραγε τώρα;

Δεν υπάρχει , μάλιστα, κανένας λόγος ανησυχίας. Η τρομοκράτηση των πιο αδύναμων πολιτών, που ζουν ήδη στην ανασφάλεια και τον φόβο, περιμένοντας την επόμενη κατακεφαλιά και δεν ξέρουν πια από πόσους τρομοκράτες και πόσους προστάτες να προφυλαχτούν, είναι εντελώς ασήμαντη και πάντως απειροελάχιστη μπροστά στην τρομοκράτηση από την απειλή της πείνας, της αδικίας και της εξαθλίωσης.

Αν τώρα, απλά, γεννήθηκε η ανάγκη να ξαναμιλήσουμε για την επαναστατική , με ή χωρίς εισαγωγικά, ροπή έστω ενός μικρού κομματιού της κοινωνίας, ας ανατρέξουμε στον ίδιο το Λένιν: Ο Μαρξισμός δεν αποκρούει καμία μορφή πάλης. Αναγνωρίζει ότι ότι μια αλλαγή της κοινωνικής συγκυρίας θα έχει σαν αναπόφευκτη συνέπεια την εμφάνιση νέων μορφών πάλης. Ενώ ο Kautshy εξετάζοντας τις μορφές της κοινωνικής επανάστασης έλεγε ότι η επερχόμενη κρίση θα μας φέρει νέες μορφές πάλης που τώρα δεν μπορούμε να προβλέψουμε.

Ίσως όλα αυτά να αποτελούν λαϊκίστικες κραυγές από αυτές που εκφωνούνται σε φτηνά, όπως λένε, πανηγύρια ¨εξωκοινοβουλευτικών¨ μαζώξεων. Σε αυτές τουλάχιστον, τα λόγια που ακούγονται δεν ζητούν ανταλλάγματα. Ισως γιατί βλέποντας τη ξεπεσμένη γενιά των 60 (αργυρίων), δεν θέλουν, η δική τους μεταπολίτευση να τους βρεί να σβήνουν την ιστορία που οι ίδιοι έγραψαν. Γι αυτό και βάζουν φωτιές στους κάδους αχρήστων του πολιτικού μας πολιτισμού. Από τις φλόγες αυτές , ίσως και να ξεπηδήσει μια νεα μορφή πάλης και αντίστασης, που θα ανοίξει το δρόμο για κάτι πιο καθαρό και πιο ουσιαστικό, αφού πρώτα καούν τα απομεινάρια του ένδοξου συμβιβασμένου μετώπου της υποταγής και της μιζέριας.

περι ανοχης, αντοχης και συνοχης

Η Γενιά της αμφισβήτησης των πεζοδρομίων. Τα αντιδραστικά νιάτα που μετρούν τους χτύπους της καρδιάς τους στα χτυπήματα της κατεστημένης νοοτροπίας. Ένα κουτί μπογιά κι ένα μισοτελειωμένο σπρέι που αγανακτεί με τη μίζερη πραγματικότητα και προκαλεί αγανάκτηση στους τακτοποιημένους οικογενειάρχες , τις κινητές κι ακίνητες περιουσίες και φυσικά τις ακλόνητες συνειδήσεις τους.

Πριν από λίγο καιρό, όλο αυτό φάνταζε ως απομεινάρι ενός αριστερίστικου τσιτάτου σε φοιτητική συγκέντρωση. Τώρα, είναι ο απόηχος μιας σκέψης βαθιά φωλιασμένης σε σιωπηλές μέχρι σήμερα συνειδήσεις. Το πλήρωμα του χρόνου, έφτασε. Οι πληρωμές έφτασαν κι αυτές. Στο τέλος τους. Μια χώρα που ακροβατεί μεταξύ κατάρρευσης και υστερίας. Κανένα ντι βι ντι , ροζ ή άλλου χρώματος δεν αρκεί για να πάρει τη σκέψη μακρυά από τα προβληματα. Μια κοινωνία που κοιτά στο καθρέπτη της το ομοίωμά της και τρομάζει. Τα δελτία ειδήσεων, ο καθρέπτης μας. Εμείς το είδωλο. Οι τηλε παρουσιαστές, η φωνή μας. Η σαμπάνια, το απωθημένο μας. Καθημερινά μια νέα μάχη. Εμείς κι εσείς. Η φαρέτρα γεμίζει από μισαλλόδοξα βέλη γεμάτα δηλητήριο. ¨Να πληρώσετε κι εσείς¨. Μισθωτοί εναντίον ελευθέρων επαγγελματιών, άνεργοι εναντίον της γενιάς των 700 ευρώ. ΚΚΕ κατά ΣΥΡΙΖΑ. Τσίπρας κατά Αλαβάνου. Ανανεωτικοί κατά νέο σταλινικών. Πάγκαλος κατά Γλέζου. Έλληνες κατά μεταναστών. Παραλογισμός κατά της λογικής.

Το χαλί σηκώθηκε. Από κάτω του όλο το χάλι που χρόνια κρύβαμε σφυρίζοντας αδιάφορα. Ο βασιλιάς γυμνός, η γύμνια μας βασιλικότερη του βασιλέως. Η στροφή μας όλο και πιο δεξιά. Τα μυαλά μας στα κάγκελα. Η τιμή τους με 21% ΦΠΑ , δεν αγοράζονται πλέον από κανέναν. Τα σπρεντ τους στην ανηφόρα. Το γόητρό μας κατηφορίζει και γίνεται εξώφυλλο στο FOKUS. Το ανάθεμα στη Μέρκελ, η δόξα στους προγόνους μας, σε μας τι;

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε την δυτική λύπηση. Εκλιπαρούμε για χέρι βοήθειας. Το άλλοθι μας, η ξένη κερδοσκοπία. Η ελληνική; Ούτε λόγος. Όλοι εκείνοι που έφαγαν τα πάντα από το δανεικό φαγοπότι , στο απυρόβλητο. Αντιθέτως μας φταίει ο διπλανός που δεν κόβει αποδείξεις γιατί και σε κείνον κάποιοι δεν έκοψαν. Ναι φταίμε. Ομολογία πανικού. Αναγκαστικά θα περάσουμε από το ταμείο. Εκείνοι που έφαγαν για πάντα την ελπίδα μιας ολόκληρης κοινωνίας πότε αλήθεια θα περάσουν από τα δικά μας ταμεία; Πότε θα λογοδοτήσουν σε όλους εμάς για τα εγκλήματά τους; Οι τράπεζες ως πότε θα στέκουν όρθιες και θα επιχαίρουν για την κερδοφορία τους; Οι πρώην ηγήτορες του πολιτικού σκηνικού ή καλύτερα παρασκηνίου ως πότε θα κοσμούν τις τηλεοράσεις μας σε εθνολυτρωτικές συζητήσεις; Οι μεγαλοεργολάβοι της κοινωνικής μας θανής, ως πότε θα γευματίζουν σε πολυτελείς θαλαμηγούς, τελώντας επιμνημόσυνες δεήσεις κι αναμένοντας τη νέα αφάγωτη πίττα με γεύση ΔΝΤ; Οι δημοσκοπήσεις στη φόρα κι αυτές. ¨Δεν ξέρω, δεν απαντώ.¨ ¨Δεν συμφωνώ με τα μέτρα αλλά δεν γίνεται αλλιώς¨. Γίνεται, αλήθεια; Γίνεται;

Κάποτε, δεν υπήρχε απάντηση. Υπήρχε στάση και πιο καλά αντίσταση. Οι πολλοί στους δρόμους. Οι λιγότεροι στο βουνό. Περήφανα, ανυπότακτα. Οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι σε λαικά δικαστήρια. Η ελπίδα στη παρανομία. Η αντίσταση στις καρδιές. Το κεφάλι ψηλά. Πέρασε και άλλοτε ο λαός πεινασμένα. Μα ξεσηκώθηκε. Τώρα όσοι αντιστέκονται , αποκαλούνται αλήτες. Γνωστοί-άγνωστοι. Αναρχικοί. Τα κόμματα της αριστεράς, πιο βουβά και πιο μίζερα από την ίδια την κοινωνία εξαντλούνται σε συνέδρια και συζητήσεις. Τα συλλαλητήρια τους δεν πείθουν κανέναν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πιο μίζερες αυτές, φυλάνε τα νώτα τους από αυτόκλητους τιμητές της μη δράσης τους, στέλνοντας στον Εισαγγελέα όσους ξέπλυναν την σιχαμάρα τους με ένα μπουκάλι νερό. Καμία πρόταση από πουθενά. Καμία ανάσα για τον πνιγμένο, καμία φωνή για τον βουβό. Ακόμη και ο πολιτισμός και τα γράμματα , το πνεύμα δηλαδή, χωρίς πνοή και ικμάδα , μεθοκοπάει μεταξύ Μπουζ και Βιος, εγκαθιστώντας στις σελίδες των free press, την καλλιτεχνική δικτατορία του κοινωνικά άχρηστου. Σκουπίδια γυμνά παντού.

Όλα αυτά με την ανοχή μας. Τώρα όμως κρίνεται η αντοχή μας. Η αντοχή της μέσης λογικής για τα άκρα όρια της κακής μας ζωής. Με σκυμμένο κεφάλι όμως, όσο κι αν αυτό επιβάλλεται από τα χρέη της πιστωτικής μας κάρτας, την άκρη του τούνελ δεν μπορούμε να την δούμε, πόσο μάλλον να την ελπίσουμε. Από το τούνελ που τριάντα χρόνια πριν μας έβαλε για τα καλά η μεταπολίτευση , έξοδος δεν υπάρχει. Ανατίναξη ναι, έξοδος όχι. Με μαθηματική ακρίβεια , σε λίγο καιρό, θα κληθούμε να ξεπουλήσουμε ο,τι ελάχιστο μας έχει απομείνει. Η κοινωνική συνοχή στον κουβά της κερδοσκοπίας, ξένης και ντόπιας. Εκτός κι ας στον καμβά της μίζερης ζωής μας, αποφασίσουμε να χρωματίσουμε με κόκκινο και μαύρο , μια νεα συνοχή, που δεν θα έχει καμία ανοχή για όλα αυτά και όλους εκείνους που έφεραν σε αυτό το σημειο την αντοχή μας.

OMOΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

To σαπισμένο σκαρί στη θάλασσα δεν επιπλέει. Με το ζόρι , με απάτες και ξιπασμούς, για χρόνια κρατήθηκε στην επιφάνεια μιας μαύρης θάλασσας, ισορροπώντας ελέω τύχης ή καλύτερα τζόγου, επιπλέωντας με τη βοήθεια παλιοκαιρισμένων κάβων, αγορασμένους με δανεικά τη δεκαετία του 80. Οι κάβοι όμως ήρθε η στιγμή να σπάσουν από το τέντωμα. Έρμαιο πια το καράβι , βουλιάζει στην ίδια εκείνη θάλασσα που με το ζόρι κρατήθηκε για χρόνια. Και ήρθαν και πάλι σωτήρες, όχι πια αυτόκλητοι, μα προσκληθέντες από τους ευγενικούς χορηγούς μας, τραπεζίτες, παπάδες, μιζαδόρους και εργολάβους να μας ζώσουν με αλυσίδες. Και καλά , οι φερόμενοι αυτοί ιδιοκτήτες εφοπλιστικών συμφερόντων του καραβιού θα βρουν τον τρόπο αφού γλίτωσαν χρόνια τώρα από τα λαικά δικαστήρια που ποτέ δεν έγιναν και όχι πάντα λόγω παραγραφής, να διαφύγουν ως άλλοι κύριοι Τριανταφυλιδες, στο εξωτερικό, μέχρι να λασκάρει η μπόρα, αν λασκάρει ποτέ, για να τους ξαναφέρουμε να ξαναχτίσουν μιαν άλλη μεταπολίτευση σαν κι αυτή που μας έφερε εδώ που μας έφερε. Εμείς όμως;

Εμείς, στο κατάστρωμα του καραβιού , για χρόνια και χρόνια, θαυμάζαμε το θαυμάσιο ήλιο της χώρας πίνοντας καφεδάκι με τη τηλεόραση ανοικτή στα μεσημεριανά θεάματα, παραγγέλναμε εδέσματα δανεικά , απολαμβάναμε με πιστωτικές κάρτες τις ανέσεις του καταστρώματος και ξεζουμίζαμε κάθε ανταλλάξιμο υλικό του, χωρίς να σκύψουμε ούτε στιγμή να δούμε την επιφάνεια της θάλασσας που ανέβαινε αργά αλλά σταθερά στα σαπισμένα πλαϊνά. Μάλιστα, όταν η ραθυμία βάρυνε τους ώμους και τις διαθέσεις μας, στήναμε στο κατάστρωμα επιτόπιες γιορτές, Ολυμπιακές και μη, πληρώνοντας με το παραπάνω τους διεθνείς τελετάρχες μας και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Κάθε τέσσερα χρόνια, άντε λίγο λιγότερα, ξεσκονίζαμε τα εκλογικά μας βιβλιάρια κι επιλέγαμε από τη σχολή δοκίμων πρωθυπουργών, τον νέο κυβερνήτη μας, σκουπίζαμε το κατάστρωμα , γυαλίζαμε τους μπουρμέδες και όλα φαινόντουσαν τέλεια. Για να τονώσουμε μάλιστα το ηθικό μας , ξεμπροστιάζαμε και κάνα αλλοδαπό μούτσο, κι ας είναι εκείνος που τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια , κουνούσε το κουπί της εθνικής μας πλεύσης, αποκλειστικά μόνος του. Στέλναμε και με τηλεγραφήματα στο κεντρικό ευρωπαϊκό λιμεναρχείο κάνα σήμα ότι όλα πηγαίνουν καλά και νίπτοντας τα χέρια μας αποδίδοντας πολιτικές ευθύνες κατόπιν εξεταστικών επιτροπών, συνεχίζαμε αμέριμνοι το ταξίδι μας, μεταφέροντας το τεράστιο ελληνικό ιδεώδες της αρχαιότητας στη σύγχρονη εποχή. Δόξα μας.

Τώρα, έτοιμοι για το σχεδόν επιθανάτιο άλμα μας στη θάλασσα, διαπιστώσαμε ότι ακόμη και τα σωσίβια τα χαμε πουλήσει σε θυγατρική της SIEMENS, για να περάσει μέσα τους, ασύρματα καλώδια διαπλοκής. Ήδη μάλιστα 1.000.000 άνεργοι, έχουν πέσει στα νερά της εξαθλίωσης που ναι προς το παρόν ηθική και μετά βλέπουμε. Όχι πολύ μετά, πάντως. Όλοι εκείνοι κι εμείς οι υπόλοιποι, με το ένα πόδι έτοιμοι να πηδήξουμε στη μαύρη διεθνή θάλασσα εγκαταλείποντας για πάντα το δικό μας αρχιπελαγικό ιδεώδες, ψάχνουμε τώρα αφενός ευθύνες θαμμένες στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του Ανδρέα, που επί Σημίτη έγινε ερμάριο κι επί Καραμανλή απλά ψυγειοκαταψύκτης κι αφετέρου νέους σωτήρες που εκλιπαρούμε να εγκαταλείψουν τα κερδοσκοπικά παίγνια τους και να σώσουν το έθνος το πολλά βαρύ από την εξίσου βαριά επερχόμενη βύθισή του. Δόξα και πάλι.

Κάποιοι λιγότεροι, που ευτύχησαν στη ζωή τους να στήσουν Πολυτεχνεία και να περάσουν ώρες πολλές σε φοιτητικά αριστερίστικα συμβούλια με κεντρικό θέμα την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, νιώθουν δικαιωμένοι συζητώντας σε σαλόνια του Ψυχικού και της Φιλοθέης για τη τελική κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος που περνά τη τελευταία φάση της παρακμής του, πίνοντας στη μνήμη του γαλλικό κονιάκ 33 αστέρων , όσα και τα αγωνιστικά γαλόνια τους. Δόξα και σε αυτούς.

Άδοξα λοιπόν τελειώνει η κομπασμένη ιστορία της αντιπαροχικής Ελλάδος, που παρείχε στους γηγενείς της απλόχερα την μιζαδόρικη ευκολία του φαίνεσθαι, με αντάλλαγμα το θρονιασμένο καλά εξουσιαστικό της σύμπλεγμα που αποτελείται από κληρονομικούς ταγούς της πολιτικής, της εκκλησίας , του συνδικαλισμού, του εφοπλισμού και των μιντια. Εκεί στη πλατεία μόνο, ένα φανάρι κι ένα πιθάρι, ασυμβίβαστα, συγκεντρώνουν νέους ανθρώπους σε μια νέα εναλλακτική και μαχητική συλλογικότητα που αρχικά με τη σιωπή τους και τώρα πια ολοένα και πιο φωναχτά , δεν θα ξεπουλήσουν τα πρησμένα πόδια τους –κι ας τους λένε κι αυτούς αλήτες- για πρησμένα όνειρα που καιρό μετά θα διαχύσουν στον αέρα το μολυσμένο τους πύον, αλλά όνειρα πραγματικά. Η εξουσία της παλιάς , κατεστημένης αυτής Ελλάδας , θα ρίξει σε αυτούς, με μαθηματική βεβαιότητα, το ανάθεμα της διεθνούς απομόνωσης. Η δική τους αντι-εξουσία δεν είναι τίποτα λιγότερο από την απάντηση στην διεθνή εξουσιαστική βαρβαρότητα. Εμείς οι υπόλοιποι έχουμε να επιλέξουμε. Καπιταλισμός ή βαρβαρότητα; Τον πρώτο τον γνωρίσαμε, την δεύτερη την αναμένουμε . Και είναι περίπου σίγουρο, πως η Ανοιξη της φτώχειας, περνά μόνο από έναν δρόμο. Αυτόν της εξέγερσης.