Οι τελευταίες πολιτικές και μετεκλογικές εξελίξεις με κοινό παρανομαστή το μνημόνιο και την εποχή του , απέδειξαν για ακόμη μια φορά την δυστοκία της Αριστεράς στην Ελλάδα, όχι τόσο να μετεξελιχθεί σε ένα συμπαγές κυβερνητικό σχήμα, όσο να μιλήσει την δύσκολη αυτή ώρα την αλήθεια των προθέσεων και των επιλογών της, όσο αυτά βέβαια και σε όποιο βαθμό υπάρχουν. Το μεγάλο δηλαδή στοίχημα της αριστεράς, δεν χάθηκε (ακόμη) γιατί απέτυχε να συνεννοηθεί σε μια κυβερνητική επιλογή, αλλά γιατί νωχελικά διστάζει να μιλήσει ελεύθερα και αποδεδειγμένα για την προοπτική του λαού στις συμπληγάδες της κρίσης, ελληνικής κι ευρωπαϊκής.
Αναμφισβήτητα, μέσα από την ¨μνημονιακή¨ δοκιμασία ολόκληρης της κοινωνίας , απεδείχθη, πως η αριστερά για ακόμη μια φορά, δεν έπεισε. Κι αν ακόμη στις ημέρες μας, το εξουσιαστικό σύμπλεγμα του δικομματισμού και της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας, ηττήθηκαν από τις δικές του-πολύ φοβάμαι-επιλογές και όχι από την ισχυρή και μεθοδική ανταπάντηση της αριστεράς , αυτή τη φορά –σίγουρα- φοβάμαι πως η επιστροφή στους άκαρπους παραγοντισμούς, στην εσωστρέφεια και το κατακερματισμό, σημεία ενός παλαιολιθικού αριστερού τρόπου σκέψης, θα είναι δεδομένη καθιστώντας την αριστερά μέρος της πολιτικής κρίσης ενός συστήματος με τραγικά αδιέξοδα και στρεβλώσεις, όταν μάλιστα η ίδια θα έπρεπε να αποτελεί δύναμη εξόδου από τη κρίση και οραματισμού της κοινωνίας και όχι εύκολο αποκούμπι πολιτικών και εκλογικών αδιεξόδων. Πολύ απλά, είναι πιθανό να της χρεωθεί για δεύτερη και πολύ σύντομη φορά , η αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας, χωρίς η ίδια να έχει διατυπώσει ένα έστω κι απλό επιχείρημα γιατί κάτι τέτοιο είναι λιγότερο κακό από την διακυβέρνηση με τους ίδιους δικομματικούς μεταπολιτευτικούς όρους.
Όπως διαφάνηκε το τελευταίο διάστημα, η ¨καλή¨ λύση του Φώτη Κουβέλη, η ¨κακή¨ προοπτική του Αλέξη Τσίπρα κα η ¨άσχημη¨ μονομέρεια της Αλέκας Παπαρήγα, αποτέλεσαν τους όρους ενός συστημικού παιχνιδιού χωρίς ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο, χρεώθηκαν πλήρως την αποτυχία ενός ήδη αποτυχημένου συστήματος διακυβέρνησης , παρασύρθηκαν σε άστοχους παραγοντισμούς , αποφεύγοντας στην ουσία να μιλήσουν για την αυτονόητη αγωνία της κοινωνίας για την προοπτική της στην δεδομένη αυτή συγκυρία. Χωρίς δηλαδή να εξαντληθούν στα εξουσιαστικά και κυβερνητικά διλήμματα, με την ίδια μεθοδικότητα θα όφειλαν να μεταφέρουν το πολιτικό και κοινωνικό ενδιαφέρον στην επόμενη μέρα και χωρίς άναρθρες κραυγές και σκόρπιες σκέψεις, χωρίς μισόλογα κα υπεκφυγές, να επικεντρωθούν στην ενημέρωση της κοινωνίας με σκοπό την σταδιακή συνδιαμόρφωση μιας εναλλακτικής πρότασης ή προοπτικής σε περίπτωση που ο κοινός τόπος τους , αυτός της ¨καταγγελίας¨ του μνημονίου, αποτύγχανε εξαιτίας της απροθυμίας του ευρωπαϊκού παράγοντα να την δεχθεί. Αντί αυτού, αποσπασματικές δηλώσεις στελεχών και μη στελεχών περί ευρώ ή δραχμής, μονοθειστικές αντιλήψεις περί του απόλυτου καλού και απουσία οποιασδήποτε προσπάθειας διαμόρφωσης ενός σχεδίου ουσιαστικής ενημέρωσης των πολιτών για τις αμιδρά διαφαινόμενες ευκαιρίες μιας νέας αφετηρίας της ελληνικής οικονομίας ασχέτως νομίσματος, βύθισαν ακόμη πιο πολύ την κοινωνία στο σκότος της άγνοιας , της ανασφάλειας και του άγονου προβληματισμού.
Σε λιγότερο από ένα μήνα , η αριστερά στο σύνολό της καλείται να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα και να σταθεί απέναντι στις ευθύνες της. Τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν να κάνουν- κι αυτό πρέπει να το αντιληφθούν τα στελέχη της άμεσα- με το πώς και με ποιους θα κυβερνηθεί ο τόπος, αλλά ποια η προοπτική του. Η συζήτηση , σοβαρή , μεθοδική κι εμπεριστατωμένη, με την συμβολή ανθρώπων με επιστημονική αυτάρκεια, οφείλει να ξεπεράσει το εκλογικό διακύβευμα και δίλημμα της 6ης Μαίου, αυτό της απλής και με όποιες λέξεις καταγγελίας του μνημονίου, αλλά να προχωρήσει ένα ακόμη βήμα: Μετά ή χωρίς το μνημόνιο, τι; Στο ερώτημα αυτό, η αριστερά στο σύνολό της, με ειλικρίνεια και θάρρος, χωρίς τον φόβο της επιστροφής στα μονοψήφια ποσοστά, οφείλει να τοποθετηθεί και αν κρίνει πως είναι συμφέρον ή ορατό το ενδεχόμενο εξόδου ακόμη κι από το κοινό ευρωπαικό νόμισμα, να έχει το θάρρος αφενός να το πει κι αφετέρου να διατυπώσει ένα τέτοιο πρόγραμμα διαχείρισης ώστε αυτό που προς το παρόν υπονοεί (και το ΚΚΕ εννοεί) να μπορεί να το εκφράσει, να το σχεδιάσει και αν το αποφασίσει ο ελληνικός λαός, να το υλοποιήσει. Με τέτοιο τρόπο ώστε ακόμη κι αν κάτι τέτοιο συμβεί αναπόφευκτα ή μη ηθελημένα, να μην οδηγήσει σε ακραία εκφυλιστικά κοινωνικά φαινόμενα, συμπαρασύροντας και την ίδια στον γκρεμό , αλλά να οδηγήσει την κοινωνία στην επόμενη μέρα με σχέδιο και προοπτική
Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν επιμείνει σε όρους καταγγελίας του μνημονίου χωρίς να ξεπεράσει τα πλαίσιο που μέχρι τώρα διαμόρφωσε κι επιδοκιμάστηκε γι αυτό και να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, είναι καταδικασμένη να αποτύχει και τότε η υπεροψία, η αλαζονεία , η αδιαλλαξία και η ατολμία της είτε θα επιτρέψει την αναβίωση του αποτυχημένου διπόλου , είτε θα ανεχθεί την στροφή της κοινωνίας προς ακροδεξιές νοοτροπίες και ίσως πρακτικές. Δεν υπάρχει λοιπόν περιθώριο για την αριστερά εδώ που έφθασαν τα πράγματα , παρά μόνο να ξεπεράσει πάση θυσία την κακή, την άσχημη αλλά ακόμη και την καλή πλευρά της.
