η επετειος του ΟΧΙ, ΝΑΙ

H εθνική μας μοναξιά παρελαύνει μπροστά στο πολιτικό σύστημα που τη δημιούργησε. Εδώ! Έξω, κουρελιάζεται απο αριθμούς, τρίχες και ικεσίες.

Εδώ οι καθηγητάδες με μαύρα περιβραχιόνια, σήμα κατατεθέν της επερχόμενης ή μήπως επελθούσης εθνικής μας θανής. Οι συνταξιούχοι με σηκωμένα λάβαρα τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και οι άνεργοι με τα δελτία της επίσημης ανεργίας. Οι μικρομεσαίοι με τα λουκέτα της μεσοαστικής τους ευημερίας και οι νέοι χωρίς πρησμένα πόδια αλλά με πρησμένα όνειρα κραδαίνουν ο καθένας απο μια αίτηση για την Αυστριαλανή ακτή.

Έξω, στα προαύλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης , δηλώσεις εθνικής στρατηγικής και στις αίθουσες ολοκληρωτικών αποφάσεων , δηλώσεις εθνικής υποταγής. Ένα κοινό νόμισμα , νόσημα κοινό σε κεφάλια διαφορετικών ανθρώπων κι αντοχών. Η υψηλή τέχνη της κομμωτικής , με την ψιλή , ετοιμάζει λαούς και κοινωνίες για τα στρατόπεδα οικονομικής συγκέντρωσης για την διάσωση της ¨αραιής¨ φυλής, των λίγων δηλαδή κι εκλεκτών.

Εδώ η περιφρούρηση της τάξης (λαϊκής ή δημόσιας) ανήκει σε εκείνους που μάχονται αυτήν την τάξη(αστική). Έξω η προάσπιση της οικονομικής τάξης, στα χέρια των άτακτων ή μάλλον στα στομάχια τους που καταχρεωμένοι υποθάλπουν την ευρωπαϊκή τάξη κι ολοκλήρωση.

Εδώ , η επέτειος ενός ¨συζητήσιμου¨ ΟΧΙ κι έξω τα γεννέθλια ενός αδιαπραγμάτευτου ΝΑΙ. Και μεις ανάμεσα. Να επιλέξουμε, τι! 151 ή 180; Εκλογές ή δημοψήφισμα; Κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή εθνικής σωτηρίας; Παπαδάκη ή Αυτιά;(ολοι τον Βαρουφάκη έχουνε). Με τους ΠΑΜΕ ή με τους ¨ερχόμαστε¨; Με την Βουλή ή τους άβουλους; Με τους αβόλευτους¨ βολεμένους¨ ή με τους βολεμένους ¨αβόλευτους¨;

Η ¨επέτειος του ΟΧΙ¨, κλείνει πια τον ιστορικό της κύκλο. Η ¨κρισιμότητα¨ των στιγμών , επιβάλλει με απειλητικό τρόπο την ιστορική λήθη, μεταβάλλοντας το σ ένα επικό ΝΑΙ. Το χρονοντούλαπο της ιστορίας ξανανοίγει ( πάλι από έναν Παπανδρέου) , για να ξεπατικώσει από την αρχή, πάνω στην ιστορία των λαών, την ιστορία των νομισμάτων. Στα μνημεία της Εθνικής Αντίστασης, στήνονται γραφεία και διευθύνσεις ¨Διεθνούς Τραπεζικού Κινδύνου¨. Και μπροστά στα μνήματα της λαικής μας κληρονομιάς , εργολάβοι από την Βιρμανία ή το Κατάρ , εξαργυρώνουν τα ομόλογα που τους παραδόθηκαν, σε τιμές ευκαιρίας .

Η επίκαιρη επέτειος του ΝΑΙ, ένα είναι το σίγουρο, ότι μέχρι να ξαναβγεί η πτωχευμένη χώρα στις αγορές, θα απειλείται από το ΟΧΙ όλων εμάς, που το μόνο που πλέον έχουμε να χάσουμε δεν θα είναι οι αγορές , αλλά οι αγοραίες συνειδήσεις και συνήθειες. Κι αυτές δεν χωρούν περιφρούρηση. Ούτε καν συγχώρεση.

ο τελευταίος να κλείσει (σίγουρα) τη πόρτα

Τα χρόνια ίσως και να μη πέρασαν τόσο πολύ. Οι εικόνες όμως μιας άθλιας καθημερινότητας της ζωής σ αυτήν την πόλη, ήρθαν να γεράσουν τις μνήμες, μα κυρίως τις ελπίδες. Οι ανάσες κόπασαν, οι σιωπές επανήλθαν, οι φίλοι σκόρπισαν, τα κοινωνικά περιθώρια μεγάλωσαν και τα πραγματικά όρια στένεψαν. Τίποτα ζωντανό σε αυτή τη πόλη, σε κάθε της βόλτα.

Τα φαινόμενα , τον χειμώνα που έρχεται , θα ενταθούν, οι μοναξιές θα επιβαρυνθούν, τα χαμόγελα θα σπανίσουν. Η εξουσία των επιλεγμένων ομάδων, συνεπικουρούμενη από την Δικαιοσύνη της αδράνειας , της αλαζονείας και της στρατευμένης λογικής, έτοιμη να οδηγήσει στην εξαθλίωση ,κάθε είδους , μια ολόκληρη γενιά που υπο άλλες συνθήκες θα είχε έρθει η ώρα της για δημιουργία και προκοπή.

Όχι! Αυτό το μίζερο παιχνίδι της εποχής, δεν θα μείνω ούτε να το παίξω, ούτε να το δω, ούτε να το υποστηρίξω, έστω διαφωνώντας. Και μπορεί αυτός ο ¨τόπος¨ όπου και να πάω να με πληγώνει, όμως δεν θα μείνω εδώ να ματώσω παντελώς μάταια για σκοπιμότητες μιας εξουσίας που αποφάσισε δια βοής και όχι δημοκρατικά, να αφαιμάξει ο, τι απέμεινε από τη γενιά μου. Ούτε φυσικά επιθυμώ να βυθιστώ στην κατάθλιψη αυτής της γενιάς που της έκλεισαν τις πόρτες και την αναγκάζουν να ζήσει μετρίως, απολαμβάνοντας κάθε Σαββατόβραδο και μόνο , μια μπύρα σε στέκια που κάποτε άκμαζαν από το όραμα για ξεσηκωμούς και διεκδικήσεις.

Κάποτε, ένας μεγάλος στη συνείδησή μου επαναστάτης, απογοητευμένος από τον τρόπο που του φέρθηκε η επίσημη αριστερά, μου είχε πει να τα μαζέψω και να φύγω. Το παιχνίδι ήταν πάντοτε στημένο, κι εγώ ένα πιόνι στη σκακιέρα μάταιων αντιδράσεων, ήλπιζα στην αφομοίωση κάθε επαναστατικής σκέψης, με σκοπό την δημιουργία μιας άλλης προσωπικότητας και κατά συνέπεια κοινωνικότητας. Αποτυχία τραγική. Η πρώτη ύλη σκάρτη, η δεύτερη πουλημένη, η τρίτη βολεμένη , η τέταρτη για κλάματα. Ο αριθμητής σωστός, ο παρανομαστής όμως, πέρα ως πέρα λάθος. Αποτέλεσμα μηδενικό.

Χόρτασαν τα μάτια μου από σκοπιμότητα. Σκόπιμες πολιτικές, σκόπιμοι άνθρωποι, σκόπιμες ιδέες, σκόπιμες στιγμές. Ουσία καμία, όνειρα πουθενά, ελπίδα σε ‘ένα επαναλαμβανόμενο εις το διηνεκές αύριο που δεν ήλθε ποτέ και δεν θα ρθει και ποτέ. Γιατί πολύ απλά το αύριο εμείς το δημιουργούμαι, όσο κι αν άλλοι (μας) το αφαιρούν.

Σίγουρα, για πολλά από αυτά θα βρεθεί ο χρόνος να τα συμμαζέψω σε ένα ημερολόγιο στιγμών , για να θυμάμαι όλα αυτά που θέλω να ξεχάσω. Προς το παρόν , τραβώ τη πόρτα και κλείνω. Δεν κλειδώνω για να μπορώ στο νέο ξεκίνημα να την μισανοίγω για να παίρνω μαζί μου μνήμες και ανθρώπους αγαπημένους που θέλουν να έρθουν μαζί μου στο ταξίδι αυτό κοντά σε απλοικά και άδολα πράγματα, όσο δύσκολα κι αν είναι. Για όλα αυτά δεν χρειάζεται να μιλήσω. Αλλωστε, ούτε εγώ τα γνωρίζω. Και μέχρι να τα μάθω, σίγουρα θα περάσει πολύς καιρός. Μέχρι τότε , απλά ελπίζω, να γεράσω μαζί τους και όχι εξαιτίας τους. Α, ελπίζω και σε κάτι ακόμη, να μην είμαι ο τελευταίος που θα κλείσει τη πόρτα. Πόρτες υπάρχουν πολλές. Και είναι όλες μέσα μας. Αρκεί να τις δούμε και να τις ανοίξουμε. Τότε , θα αξίζει και μια ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ.

μπαχάλως ειρημένα

όσο ο Αλέης Τσίπρας υποκινεί τα ¨μπαχαλα¨ για να αυξήσει την επιρροή του,

άλλο τόσο ο Αχχιλέας Μπέος υποκινεί αυτη την κυβερνητική πολιτική για να ¨τραβήξει¨ τα ματια του κόσμου απο τους στημένους αγώνες.

κι όσο ο κύριος Πεταλωτής, υφυπουργεύει επί της Ελληνικής Δικαιοσύνης,

κι ο πρώην γραμματέας της ΕΦΕΕ , κύριος Παπουτσής, υπουργεύει επί της Προστασίας του Πολίτη,

άλλο τόσο , ο Βασίλης Λεβέντης , είναι ο καταλληλότερος Πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση

¨ Εθνικής Σωτηρίας¨.

αυτό δεν είναι ¨μπάχαλο¨. ΜΠΑΧΑΛΟ είναι.

ο αθανασιαδης μετανιωσε

το ΜΑΤοπροθεσμο περασε

η δημοκρατια (μας) δακρυσε.

Κατα τα λοιπα, ο καιρος καλοκαιρινος, η Μπηλιω μας αποχαιρετησε, ο Μπεος ειναι αθωος, τα τανκς μειναν στο μαντρι τους, ο Κωστης ξαναπιασε δουλεια κι εγω ετοιμαζω το επομενο αναλυτικο κειμενο που ο ιδιος βαριεμαι να διαβασω.

Ας μην ανησυχει η ΤΡΟΙΚΑ και η ΕΘΝΙΚΗ μας ΤΡΑΠΕΖΑ, η ζωη συνεχιζεται και η δοση (μου) θα πληρωθει κανονικα.

Οσο κι αν οι στιγμες μας κρατουν ζωντανους στο ονειρο για μια κοινωνια ελευθερη, ανεξαρτητη και κυριαρχη, η αναγκη μας ωθει να εκφρασουμε την αηδια μας για την αγωνια της υπαρχουσας κοινοβουλευτικης μας δημοκρατιας, να βυθισει την συνταγματικα κατωχυρωμενη κυριαρχια του λαου, στα δακρυα, την απνοια και το κυνηγητο, χρησιμοποιωντας καθε προσφορο μεσο. Ας μην ανησυχει. Στο τελος, η ταξη της θα επιβληθει και το μνημονιο ερημην μας θα μας σωσει. Να, μολις το ακουσα και στην τηλεοραση .

ΠΑΡΕΝΘΕΤΗ κυβερνηση ή κυβέρνηση ΠΑΡΕΝΘΕΤΩΝ;

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα είναι το σίγουρο στο πολιτικό προσκήνιο και κυρίως το παρασκήνιο. Ότι δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Ο καταρρέων πολιτικά πολλά υποσχόμενος προ λίγων ετών πρωθυπουργός της χώρας, μπροστά στον θρυμματισμένο καθρέπτη του γραφείου του, προσπαθεί να σχηματίσει εκ νέου το είδωλο της διακυβέρνησής του. Γνωρίζει φυσικά και ο ίδιος ότι όποιο σχήμα κι αν αυτός επιλέξει, είτε δηλαδή αυτό της παρένθετης σε σχέση με την λαϊκή εντολή κυβέρνησης, είτε αυτής των παρένθετων και άρα διεκπεραιωτικών προσώπων , δεν μπορεί να έχει καμία ημερομηνία λήξης, μακρύτερη αυτής που οι πολίτες που συρρέουν στην πλατεία έχουν αποφασίσει.

Αυτόματα προκύπτει και το ερώτημα , για ποιο λόγο επιμένει τόσο έντονα στη συρραφή των θρυμμάτων της κοινοβουλευτικής κι εκτελεστικής εξουσίας του. Είναι άραγε μόνον, μια αγωνία, ίσως λόγω και του ονόματος του, να διαφυλάξει τουλάχιστον την υστεροφημία του και να μην γραφεί στην ιστορία το όνομά του με τον υπότιτλο του παντελώς ανίκανου ή έστω δυσάρεστου πρωθυπουργού, ή κάτι πιο βαθύ; Κι αν αυτό ήδη έχει συντελεσθεί, πόσο απελπισμένες και άρα επιζήμιες είναι οι επιγενόμενες κινήσεις του;

Το σίγουρο είναι, ότι ακόμη κι αυτή τη στιγμή, συνεχίζει να μην λειτουργεί ως πρωθυπουργός των Ελλήνων, να μην ακούει τα κοινωνικά κελεύσματα , ενώ συνεχίζει να λειτουργεί ως εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος. Γνήσιος εκφραστής των ξένων και γηγενών τραπεζικών αγωνιών, γνωρίζει ότι αν τολμήσει να ζητήσει λαϊκή εντολή, η σχεδόν βέβαιη αποδοκιμασία του ελληνικού λαού στο πολιτικό σύστημα της χώρας, δια της ψήφου του πλέον, λόγω της επίπτωσης που αυτόματα θα έχει στην υπόθεση ¨ελληνικό χρέος¨ και όποιας τελικής έκβασης του, θα τραντάξει κυρίως το Ευρωπαικό νομισματικό οικοδόμημα , με περαιτέρω διεθνείς αναταράξεις και με μεγάλες απώλειες στους τραπεζίτες και τους πυλώνες τους. Γι αυτό δηλαδή, με νύχια και με δόντια, αδιαφορώντας για τις όποιες κοινωνικές απαιτήσεις και κυρίως συνέπειες, δεχόμενος ίσως πιέσεις που μετά από πενήντα χρόνια θα μάθουμε, επεξεργάζεται σχέδια και μεθοδεύσεις που ακόμη κι αν κάποιες δεν εγγίζουν τα όρια της συνταγματικής εκτροπής, είναι σίγουρα αντίθετες στις κοινωνικές απαιτήσεις και στην λαϊκή κατακραυγή και άρα την νεώτερη εντολή.

Δεν ξέρω, προσωπικά , αν έχει ακόμη χρόνο, να αλλάξει κάτι στην πολιτική του. Πιθανόν όχι. Με επικοινωνιακούς τρόπους και κοινοβουλευτικά τεχνάσματα θα προσπαθήσει ίσως να κρατηθεί όσο περισσότερο χρόνο γίνεται στην εξουσία. Τότε, σίγουρα δεν θα έχει ακούσει αυτό που βροντοφωνάζει εδώ και ημέρες ο κόσμος. Και μεις – από την πλατεία- του λέμε ότι ήδη έχουμε ξεκινήσει και συζητάμε όχι πια για την κατάρρευση του σάπιου πολιτικού συστήματος , αλλά για την επόμενη ημέρα. Και ενώ σε αυτήν δεν υπάρχουν παρένθετες κυβερνήσεις και έκθετοι κυβερνώντες, EKEINOΣ γιατί ξεμένει τόσο πίσω;

η ΠΛΑΤΕΙΑ γεμιζει, το συστημα αδειαζει

Η Γενιά της αμφισβήτησης των πεζοδρομίων, συναντά την ιστορία στα κράσπεδα της πλατείας Συντάγματος. Τα αντιδραστικά νιάτα που μετρούν τους χτύπους της καρδιάς τους στα χτυπήματα της κατεστημένης νοοτροπίας, ενώνουν τις τύχες τους με τους αγανακτισμένους κι εξαπατημένους ¨μεγαλύτερους¨ , που έπεσαν θύματα της μεταπολιτευτικής βολής και ανίας τους. Ένα χέρι κοινό , υψωμένο, που αγανακτεί με τη μίζερη πραγματικότητα και προκαλεί δέος στους τακτοποιημένους οικογενειάρχες , τις κινητές κι ακίνητες περιουσίες και φυσικά τις ακλόνητες συνειδήσεις τις κάθε λογής εξουσίας.

Μια ζωντανή και φρέσκια κοινότητα πολιτών, ένας κόμβος επικοινωνίας όμοιων κι αντίθετων δυνάμεων και προσωπικοτήτων, ένας ιδιόμορφος τρόπος επικοινωνίας, πεδίο έκφρασης και δημιουργίας, κέντρο αποτοξίνωσης απογοητεύσεων και χαμένων οραμάτων , ένα αναίμακτο αλλά όχι και άχρωμο πεδίο μαχών. Ολα εκείνα που τα χωρίζουν χρόνια, αίμα και άνθρωποι, ενώνονται σε λίγα τετραγωνικά πλατείας για να ξυπνήσουν μέσα μας ¨έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός¨. Και πάντα κάθε δειλινό , να συναντάς έναν ολόκληρο κόσμο που άγνωστο που και πώς μένει ξάγρυπνος μετατρέποντας τα τείχη της μεταπολιτευτικής μοναξιάς σου σε μια πρώτη έκπληξη για αυτό τo άλλο, το διαφορετικό κι ασυνήθιστο.


Δεκάδες ζωντανά κινήματα, ένα ιδιότυπο κοινωνικό ψηφιδωτό που συναντά εύκολα κανείς στους χώρους της πλατείας και γύρω από αυτήν και που περνούν από κόσκινο τα αδιέξοδα της καθημερινότητας. Η εξουσία να σωριάζεται από τρεις όλες κι όλες φράσεις, η τηλεόραση να απομυθοποιεί τους γελοίους ηρωικούς χαρακτήρες της, οι δυνάμεις καταστολής από θύτες, θιασώτες αμήχανοι στη νέα αυτή πραγματικότητα, ο έρωτας από εικονική φαντασίωση να ζωντανεύει υπαρκτές αισθήσεις και η παλάμη ανοικτή να θριαμβεύει κατά παντός αντιπάλου.

Όλα αυτά, τα τόσο εύγλυπτα, ζωντανά , αναπαραστατικά, έξυπνα, εύθυμα , σοβαρά και πολύχρωμα, μεστά από περιεχόμενο και χαρακτήρα , δυναμικά και ταξιδιάρικα δεν είναι τίποτα άλλο από την ίδια τη ζωή, τα πιστεύω , τα οράματα , τις απογοητεύσεις μιας πλειοψηφίας ανθρώπων που καταθέτουν ¨ΕΝ ΔΗΜΩ¨ τη δική τους προσφορά και συμμετοχή στην κοινωνία. Κι αν η πάλη των τάξεων και των κοινωνιών φαντάζει πια ως συνθηματικό απομεινάρι μιας ρομαντικής φαντασίωσης και ιδεολαγνείας, τούτη εδώ η διαρκής λαική συνέλευση , δημιουργεί -ίσως- την επόμενη φάση της ιστορίας των κοινωνιών.

Μια μέρα σαν κι αυτή που ονειρεύτηκαν, αναβιώνουν. Και οι μέρες αυτές, έγιναν πολλές. Συζητώντας, επικοινωνώντας και αντιλέγοντας για πράγματα που συναντήσαμε και μας συναντούν ακόμη. Με κριτική διάθεση, νοσταλγικές στιγμές γεμάτες ανεκπλήρωτες επιθυμίες, σατιρικό πνεύμα, σοβαρή θεώρηση , αυθόρμητες εκδηλώσεις και πολύ συναίσθημα , στήνουν μια ιδιότυπη κοινωνική εκπροσώπηση, ένα σύγχρονο και άμεσο πια κοινο-βούλιο, μια φανταστική κυβέρνηση, μια εναλλακτική τηλεοπτική εκπομπή πραγματικών και όχι εικονικών διαστάσεων και φαινομένων, ένα ζωντανό διαφορετικό ραδιόφωνο, μια ανιδιοτελή ανοικτή παράταξη, μια εξω-πραγματική αίθουσα ειλικρινούς και γόνιμης διδασκαλίας, μια νέα γειτονιά επωνύμων φίλων , μια μη διαφημιζόμενη οργάνωση για την προστασία του ανθρώπου από τον άνθρωπο, ένα μέγαρο κοινωνικών συζητήσεων και ήχων και όχι ψιθύρων , μια εθελοντική και πολλά υποσχόμενα κοινωνική υπηρεσία, μια γκαλερί μη φτιασιδωμένων ειδώλων και χορηγών , μια γνήσια εφημερίδα πολιτών , μια άλλη κοινωνία ανοικτών προθέσεων και οριζόντων χωρίς επώνυμα κοινωνικά διαβατήρια , ύπουλες προσβάσεις και επικίνδυνες προσμίξεις , τεχνητές διαστρεβλώσεις, πολύ - επίπεδες διαπλοκές.


Όλοι όσοι συμμετέχουν στη προσπάθεια αυτή, είναι άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους που μοιράζονται καθημερινά αγωνίες , προβλήματα αλλά και όνειρα. Είναι άνθρωποι με όνομα , επώνυμο και ιδιότητα που συναντούσαμε πάντοτε δίπλα μας χωρίς όμως να τους γνωρίζουμε. Ο χαρακτήρας τους απλός , καθημερινός, η σκέψη τους όμως και η προσωπικότητά τους κρύβουν κάτι το ξεχωριστό. Η επιλογή τους αυθόρμητη , μα στη πορεία και συνειδητή, υπαγορεύτηκε από μια προσωπική έκρηξη , πότε αρκετά παλαιά και πότε τελευταία, που συνέβη με λόγο και αιτία. Και τώρα στάθηκε η αφορμή για να κατανοήσουμε ότι τελικά δεν είμαστε -και μαζί μας και τόσοι άλλοι- , τόσο μόνοι και τόσο ανώνυμοι. Ξεκινώντας από μια απλή κουβέντα φτάσαμε στο σημείο να ανταλλάσσουμε απόψεις για ώρες και από τότε για καιρό. Συμφωνώντας ή διαφωνώντας, πάντως συζητώντας. Κι ο καθένας είχε την άποψή του κι όλοι μαζί το κοινό σημείο της ανωνυμίας. Κι η πλατεία, το μέσο μας.

Σε αυτό το εγχείρημα η παρουσία ανθρώπων με λόγο και άποψη είναι η ψυχή, το πνεύμα και το σώμα του οράματος για ένα συλλογικό, πρωτοποριακό και χρήσιμο βήμα. Μακριά από γραφικότητες , ένοχα και αθώα απωθημένα, μελοδραματικούς απολογισμούς , επώνυμους τίτλους και περγαμηνές , αλλά με δυναμισμό, παρρησία και προσήλωση μοιράζονται προσωπικές στιγμές, σκέψεις, θέσεις, προβληματισμούς, οράματα, συναισθήματα, αγωνίες και απόψεις με τους δικούς τους ανθρώπους , τη μεγάλη αγκαλιά των σύγχρονων μικρών ηρώων της ανώνυμης πραγματικότητας. Για λίγο, μια στιγμή, υπογράφουν τη πορεία τους και μαζί τη πορεία του τόπου , ονοματίζουν τα κακώς κείμενα και τα καλώς πραχθέντα, οικειοποιούνται τη μια αλλά αληθινή εξουσία που για λίγο τους παρέχεται. Ένα στυλό και λίγες κόλλες χαρτί είναι αρκετά για να τιμηθούν θέσεις και απόψεις, κρίσεις και συναισθήματα που διακριτικά γεννήθηκαν και καλλιεργήθηκαν στο παρασκήνιο της καθημερινότητας από ανθρώπους που είναι οι ίδιοι καθημερινότητα. Όλα όσα θα αποτυπωθούν είναι όλα όσα λένε και ακούν κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας. Είναι ο ηχηρός απόηχος μιας κοινωνίας που σιωπά και τόσων εξουσιών που φωνασκούν ανερμάτιστα. Είναι οι κουβέντες της αγοράς , του δρόμου, της πλατείας, του σπιτιού, της παρέας και του γραφείου. Λόγια που δεν διεκδικούν συντάξιμες αποζημιώσεις , δεν αποσκοπούν σε κοινωνικά ανταλλάγματα, δεν έχουν χρώματα και σύμβολα, δεν αποτελούν τηλεοπτικά σποτάκια και εύκολες προσδοκίες , δεν πωλούνται και δεν αγοράζονται. Είναι ερασιτεχνικές εγκάρδιες καταθέσεις από αυτοδημιούργητους κυνηγούς της δικής τους γης της επαγγελίας. Είναι η αναπνοή, το γέλιο και η θλίψη τους όπως αυθόρμητα γεννιούνται από την ¨αγωνία αυτού του τόπου για ζωή¨ . Είναι το τίμημα της ζωής τους , απολογισμός και προγραμματισμός, το εφικτό και το ανέφικτό τους. Είναι ο παλμός της καρδιάς τους που κτυπά, παρά τα αναμενόμενα, τόσο έντονα και παθιασμένα καθώς ξεπερνούν τα τείχη που στήνονται στο διάβα τους. Είναι η αντίδραση της λογικής τους που πλήττεται από ερεθίσματα και διεγέρσεις συχνά εχθρικές αλλά πάντοτε ανασταλτικές. Είναι, τέλος , η δική τους παρακαταθήκη στο μέλλον που πλησιάζει τόσο άγνωστο και γι’ αυτό επικίνδυνο.

Η πλατεία γεμίζει. Το σύστημα αδειάζει. Από ψηφοφόρους, θύματα, εγκλωβισμένους, χειροκροτητές, αποδιοπομπαίους και υποστηρικτές. Η εξουσία του, μετρά μέρες. Πανικόβλητο, προσπαθεί και θα προσπαθήσει ακόμη περισσότερο να πανικοβάλει, να αδιαφορήσει, να υποτιμήσει, να συκοφαντήσει. Δεν θα πιάσει τόπο. Τόσα χέρια υψωμένα, τόσα κορμιά συσσωρευμένα δεν αφήνουν χώρο για τίποτα περισσότερο και τίποτα πιο σημαντικό από την ίδια την ελπίδα. Όχι για μια νέα μεταπολίτευση, αλλά για μια άμεση πολιτική και κοινωνική λύση. Ποια θα είναι αυτή, θα αποφασίσει η ¨επόμενη¨ γενική συνέλευση. Εσύ, εγώ, που τόσο απλά, γίναμε, εμείς.

το Βουβό Κίνημα στα πρόθυρα κοινωνικής κρίσης

H σιωπή που προηγήθηκε, ίσως και να μην ήταν και τόσο τυχαία. Εδώ και λίγα χρόνια, από τότε σχεδόν που γεννήθηκε η ιδέα του ΒΟΥΒΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, όλα όσα στις ημέρες μας διαδραματίζονται και φάνταζαν τότε ως σενάριο κοινωνικής φαντασίας, κατέληγαν πάντοτε σε μια πότε ένοχη και πότε αθώα σιωπή. Ετσι, το θελαν και οι σελίδες του βιβλίου με τον ομώνυμο τίτλο , που διαβάστηκε από ελάχιστους, αφορούσε όμως πολλούς περισσότερους. Και είναι εκείνοι που σήμερα δίνουν κι ανανεώνουν το ραντεβού τους στις πλατείες της πραγματικής κοινωνικής δικτύωσης.

Μακριά από προφητικές περγαμηνές και ¨επαναστατικές¨ επιβραβεύσεις, το ταξίδι του βιβλίου και της ιδέας του Βουβού Κινήματος, αν και ξεκίνησε πρόωρα και ενώ λίμνασε για καιρό σε ράφια βιβλιοπωλείων, δείχνει να δικαιώνει τουλάχιστον την αφετηρία του. Το ταξίδι αυτό, μάλλον τώρα ξεκινά. Το ίδιο και η βόλτα. Σταθμός πρώτος, η πλατεία Συντάγματος. Σταθμός επόμενος; Άγνωστος προς το παρόν.

Λίγα μέτρα πιο πάνω από την Πλατεία των κοινωνικών ζυμώσεων και εξεγέρσεων, ΕΞ ΑΡΧΗΣ, κάτι καινούργιο διαμορφώνεται. Η αγανάκτηση των πολλών που έρχεται από πολύ μακρυά , κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει που ακριβώς και φυσικά αν καταλήγει . Είναι ο επόμενος σταθμός που προς το παρόν δείχνει άγνωστος. Σε κανένα σημείο βέβαια η άδηλη κατεύθυνση του τόσο κοινωνικά, πολιτικά ή ιδεολογικά, δεν πρέπει να μειώσει το κίνημα αυτό που στις μέρες μας δείχνει μια πρωτόγνωρη συνέπεια και σταθερότητα. Ούτε δικαιολογεί την όποια επιφυλακτικότητα εκφράστηκε εξαιτίας αυτής ακριβώς της άγνωστης προοπτικής του, των παρατάξεων της αριστεράς που θα έπρεπε να επιχαίρουν ουσιαστικά, για το κοινωνικό αυτό ξέσπασμα. Άλλωστε η ζύμωση του κινήματος αυτού, δείχνει μια εκπληκτική με τον καιρό εξέλιξη, τέτοια που αν και ξεκίνησε με αυθόρμητο τρόπο κι έμεινε έτσι στο χαρακτήρα του, όσο περνούν οι ημέρες , ωριμάζει και αποκτά εσωτερική λειτουργία και προσωπικότητα , βγαλμένη λες από εγχειρίδια κοινωνικής οργάνωσης και πολιτικής πάλης.

Ωστόσο, η αγανάκτηση από μόνη της, όσο και δικαιολογημένη κι αν είναι, αθώα και στην πορεία δημιουργική, δεν αρκεί από μόνη της για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Ποιο αλήθεια είναι αυτό; Το αίτημα δηλαδή για άμεση δημοκρατία, δικαιοσύνη , έξωση των δυνάμεων του μνημονίου, εάν κι εφόσον ευδοκιμήσει ως μέρος ή σύνολο των επιδιώξεων των ¨αγανακτισμένων¨, πως θα μετατραπεί σε κυρίαρχο πολιτικό αίτημα , με ποια διαδικασία και ποιο το τελικό αποτέλεσμα; Από τη αρχή κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ορατό. Αν δηλαδή το κίνημα αυτό που επαναλαμβάνω από μόνο του αποτελεί όχι απλά θετική εξέλιξη όπως πολλοί θέλουν απλοϊκά και ίσως σκόπιμα να το παρουσιάζουν, αλλά κοινωνική ριζοσπαστική παρέμβαση, θα μπορέσει να προτείνει και να εφαρμόσει μια νέα εναλλακτική κοινωνική και πολιτική πρόταση, κανείς δεν γνωρίζει. Ούτε φυσικά τον τελικό του στόχο. Σκοπός δηλαδή αυτού του ξεσπάσματος, είναι απλά η εκκαθάριση του πολιτικού συστήματος και ο εξαγνισμός του από αλλοτριωμένους πολιτικούς με ενδεχόμενη αντικατάσταση του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού από άφθαρτους θιασώτες του ίδιου δομικά πολιτικού συστήματος, ή η αντικατάσταση του από ένα νέο , διαφορετικό πολιτικό σύστημα , στα όρια ,ας πούμε , μιας λαϊκής, άμεσης εξουσίας ; Και για να το πούμε πιο απλά, όταν οι μούτζες για τις οποίες τόσα ακούσθηκαν και γράφηκαν εκπληρώσουν το στόχο τους , όποιος κι αν αυτός είναι, τα χέρια εκείνα των αγανακτισμένων πολιτών θα κληθούν να ψηφίσουν και πάλι για το ίδιο σύστημα πολιτικής διαχείρισης έστω με νέους διαχειριστές ή θα αγωνιστούν για κάτι τελείως διαφορετικό , ριζοσπαστικό και πιο κοντά στην ανόθευτη λαική βούληση , έκφραση και συμμετοχή;

Με βεβαιότητα κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Από τη μια η απουσία συμπαγούς ιδεολογικής θωράκισης και από την άλλη, η πολυχρωμία του κινήματος αυτού, δεν βοηθούν για την εξαγωγή τελικών πολιτικών συμπερασμάτων. Κάποτε αυτό ίσως και να θεωρείτο κακό. Στις ημέρες μας , ίσως είναι ο,τι πιο υγιές, έστω κι αν δυσαρεστεί πολλούς-ίσως κι εμένα- που περιμέναμε πάντοτε έναν σαφή κοινωνικό και πολιτικό προσανατολισμό. Για όλους όσους όμως παραμένουν πιστοί στις αρχές και τις αξίες των κοινωνικώς διεργασιών και ξεσπασμάτων, για όσους μεγάλωσαν με το όραμα της κοινωνικής ανατροπής κι εξέγερσης, η δημιουργία και η εξέλιξη αυτού του κινήματος δεν αφήνει περιθώρια για απογοητεύσεις. Αλλωστε, το ίδιο αυτό κίνημα διδάσκει καθημερινά μέσα από τις λαικές συνελεύσεις και την εσωτερική αλληλουχία που διαμορφώνεται μέρα με την ημέρα , ότι ο καθένας μπορεί να αποτελέσει με τον τρόπο του συστατικό στοιχεία αυτού του κινήματος, ικανό να πείσει για θέσεις και προοπτικές , όσους προς το παρόν αρκούνται απλά και μόνο στη διαμαρτυρία. Και φυσικά, είναι αναγκαίο να αντιληφθούν εκείνοι –οι περισσότεροι δηλαδή- που για πρώτη φορά κατέβηκαν στα πεζοδρόμια της κοινωνικής αγανάκτησης , ότι ιστορικά αποδεδειγμένα, οι διαχειριστές των φαύλων εξουσιών, δεν παρέδωσαν έτσι εύκολα κι ¨αναίμακτα¨ τους θώκους τους , αλλά επέμεναν πάντοτε σε ένα συχνά παρακρατικό και πάντα προβοκατόρικο τρόπο να εκμαυλίζουν τα κοινωνικά ξεσπάσματα, επιχειρώντας να τα εκμηδενίσουν. Γι αυτό και πρέπει να δείχνουν την απαραίτητη προσοχή , ενδυναμώνοντας ολοένα και περισσότερο έναν συμπαγή και δομικό χαρακτήρα αυτού του κινήματος , διαμορφώνοντας μια εσωτερική λειτουργία με όρους μιας ιδιότυπης ¨θεσμικής¨ πλειοψηφίας, ξεφεύγοντας ίσως από την αρχική αντίληψη της σκόρπιας και μεμονωμένης αγανάκτησης και διαμαρτυρίας.

Το σίγουρο είναι και για να επανέλθουμε στις σελίδες ενός ίσως αποτυχημένου βιβλίου, ότι το ¨Βουβό Κίνημα είναι στα πρόθυρα της κοινωνικής κρίσης¨. Κάθε ημέρα στην ίδια πάντα πλατεία εκπέμπει τον βουβό ήχο μιας σιωπηλής εξέγερσης που προς το παρόν βράζει το αίμα της, απαιτώντας αρχικά μια δίκαιη εκπροσώπηση χιλιάδων προσδοκιών που δεν χωρούν στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και δεν φιλοξενούνται στα δελτία των ειδήσεων. Αν θα ρίξει τη πέτρα όχι σε άτυχους (όχι όμως και άμοιρους) εκπροσώπους μιας παρωχημένης και ξεπουλημένης μεταπολίτευσης , αλλά στο σύστημα που τους εξέθρεψε , θα το δείξει η ιστορία. Το κίνημα των ¨αγανακτισμένων¨ περιμένει από τον εαυτό του κάτι περισσότερο από την αγανάκτηση του. Ποιο θα είναι αυτό, θα το δείξει η επόμενη μέρα και το επόμενο βήμα στην Πλατεία Συντάγματος. ¨Μπροστά¨; ¨Πίσω¨; Η απλά, λίγα βήματα στο ¨πλάι¨;

Γευση απο (πολυ) παλια..

Είχα χρόνια να δω Καραγκιόζη. Κυριολεκτικά βέβαια, αφού μεταφορικά παρακολουθώ πολλούς καθημερινά σε δέκτες ανείπωτης ανοησίας και υποκρισίας. Η παιδική αυτή ανάμνηση, ξεθωριασμένη όσο και τα χρόνια που χθες ένιωσα ότι πέρασαν, έδινε την εντύπωση ότι το λαϊκό αυτό είδος θεάτρου και λαϊκής τέχνης, όχι μόνο έχει ξεπεραστεί άρα και ξεχαστεί, αλλά ότι αποτελεί πλέον απομεινάρι ξεπεσμένων εκφράσεων μιας παρακμασμένης λαϊκής αντίληψης. Κι όμως έπεσα έξω! Εκεί , ¨στου Στράτου¨, στο στέκι που μπορεί κανείς στις ημέρες της διεθνούς οικονομικής αποσυμπίεσης να ακούει ακόμη Θεοδωράκη και Χατζιδάκι μακριά από ¨μπιτάτες¨ διασκευές, πίνοντας έναν καφέ , ή ξημερώματα μια απολαυστική στη ψυχή μπύρα, η αφίσα για την παράσταση Καραγκιόζη, αρχικά με ξένισε. Τι θέση έχει αυτός ο ¨παλαιολιθικός¨ λαϊκός ήρωας σε εποχές τέτοιες, αναρωτήθηκα. Η καχυποψία αυτή, δεν κράτησε για πολύ. Με το ¨αβάντι μαέστρο¨ , όταν τα φώτα της σάλας χαμήλωσαν, χρώματα και μουσικές , όχι μόνο εξαφάνισαν κάθε ίχνος καχυποψίας και προκατάληψης, αλλά παρέσυραν την διάθεση σε μονοπάτια περισυλλογής και τέρψης. Το θέατρο σκιών ¨Αθως Δανέλλη¨, με τους ίδιους εκείνους ήρωες που γαλούχησαν τους παππούδες μας και τους γονείς μας, παρέδωσε μαθήματα γνήσιας λαϊκότητας, σύγχρονης σκέψης και προβληματισμού, απρόβλεπτης χαράς και ανακούφισης. Με ένα κείμενο σύγχρονο και μεστό, προσαρμοσμένο στις ανάγκες, τα προβλήματα και τις απαιτήσεις της εποχής, άφηνε ευχάριστα, μια γεύση ψυχικής και κοινωνικής ανάτασης. Ναι, ο Καραγκιόζης, αν και κουβαλά στις πλάτες του δεκαετίες τόσες όσες και αυτές της σύγχρονης νεώτερης ιστορίας, πάντα νέος και δυναμικός, δίνει το παρόν ακριβώς όταν τον έχουμε ανάγκη. Με την απλότητα , την γνησιότητα και τον αυθορμητισμό του, την αφέλεια και την εξυπνάδα του, κλείνει το μάτι σε όλους εμάς, καλώντας μας με κέφι σε ένα προσκλητήριο εγρήγορσης κι αντίστασης. Κι όπως εκείνος κατάφερε σε εποχές άγονες και σκληρές, να αντέξει δυνάστες ντόπιους και ξένους, έτσι κ εμείς , έχοντας στην γονιδιακή μας καταγραφή, αναφορά του λαϊκού αυτού συμβόλου κι ας μην το γνωρίζουμε καλά-καλά, ίσως ο δρόμος της αντίδρασης να μην είναι και τόσο μακρινός, ούτε τόσο ατελέσφορος. Σημασία άλλωστε, όπως ο ίδιος τραγούδησε χθες, έχει η ζωή, όταν δεν ξυπνάς και κοιμάσαι πάλι, αλλά ΄να είσαι ξυπνητός όταν κοιμούνται οι άλλοι. Κι ο Καραγκιόζης, αν και απολαμβάνει πάντα έναν καλό ύπνο, είναι ¨ξυπνητός¨ δεκαετίες τώρα. Εμείς; (Σημ. Κώστα, ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη χθεσινή ¨βόλτα¨ στα απωθημένα της λαικής μας έκφρασης.)

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ, ΜΕΓΑΛΩΣΕ (;)

Αρκετές φορές από το βήμα αυτό, όσο και από τις σελίδες του enet.dialogoi.gr, διατυπώθηκαν σκέψεις και κρίσεις σχετικά με την παρουσία στα πολιτικά πράγματα της χώρας και τα κοινωνικά μετερίζια, του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Η κριτική αυτή, σκληρή αρκετές φορές , μα κατά την κρίση μας και δίκαιη , θεμελίωνε το περιεχόμενό της, στην έως τότε παρουσία του και στις εν γένει παρεμβάσεις του.

Άτολμος σε πρώτη φάση να τοποθετηθεί – και δυστυχώς μαζί του και μια ολόκληρη παράταξη- κατά του πολιτικού συστήματος, να συστρατευτεί με την κοινωνία που στενάζει, να κάνει τομές ριζοσπαστικού χαρακτήρα στην πολιτική εκπροσώπηση της, να εξεγερθεί στο πλευρό των θυμάτων της εξαθλίωσης που βιώνει η κοινωνία, περιόρισε με σχεδόν αυτοκαταστροφικό τρόπο, την ίδια την δική του δυναμική, όπως αυτή απέρρεε από την νεανική του ηλικία, το καθαρό πολιτικό του παρελθόν και την πολιτική του προσωπικότητα . Με την εμμονή του στην κοινοβουλευτική και μόνο εκφορά ενός άεργου πολιτικού λόγου, στάθηκε ο ίδιος ηγέτης μιας αριστεράς, που έστω δια της αρνητικής κοινοβουλευτικής ψήφου ή στην καλύτερη της αποχής, συνυπέγραψε ουσιαστικά, με τον τρόπο του, τον οριστικό αποδεκατισμό των μεγάλων λαϊκών και κοινωνικών επιταγών και οραμάτων.

Η παρουσία του , φαίνεται τελευταία να αποκτά ξανά μια δυναμική αυτόφωτη και ανανεωμένη, έστω κι να προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να αποτυπώνεται στα δημοσκοπικά παιχνίδια, επαγγελματιών του είδους. Μια απλή ανάγνωση και μόνο των τελευταίων παρεμβάσεων του, δίδει μια ξεκάθαρη εικόνα για την ποιοτική αυτή μεταστροφή του, σε μια ουσιαστικά επανεμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο. Δριμύς κατά των κυβερνητικών επιλογών, επιθετικός κατά της πρωθυπουργικής αλλαζονείας και υποκρισίας, παρεμβατικός και καταγγέλων, με έναν λόγο συμπαγή και μεστό περιεχομένου και επιχειρημάτων, κερδίζει πόντους στην κοινοβουλευτική έστω εκπροσώπηση των αδιεξόδων μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Η νέα αυτή εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, για να αποκτήσει το πολιτικό περιεχόμενο της ουσιαστικής πολιτικής μεταστροφής και άρα να αρχίσει πλέον να εμπνέει και ευρύτερες της περιχαρακωμένης δικής του, κοινωνικές ομάδες , οφείλει να προσαρμοστεί πέρα από τις πολιτικές και στις κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής. Χρέος του δηλαδή, συνεχίζει να είναι η προσήλωσή του στην κοινωνική νομιμοποίηση, πέραν της κοινοβουλευτικής κι έτσι να συσπειρωθεί με την κοινωνία που ετοιμάζεται για μεγάλες μάχες υποκινούμενη από την εξαθλίωση που καταφθάνει, να συστρατευτεί με τους ανέργους και τα κοινωνικά περιθώρια, και όχι μόνο λεκτικά ή επικοινωνιακά.

Υπο το πρίσμα της δυναμικής αυτής επανεμφάνισής του , μπορεί να πάρει πρωτοβουλία για την έξοδο της κοινωνικής αριστεράς από ένα πολιτικό σύστημα που κάθε άλλο παρά σπίτι της είναι, να εξέλθει θριαμβευτικά από το καταρρέον κοινοβουλευτικό αστικό σύστημα, υποκινώντας με τόλμη νέες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Μα πάνω από όλα, αυτό που τώρα μπορεί να κάνει, άμεσα δηλαδή, να κατέβει στους δρόμους από όπου και ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία, να εργαστεί για το αντιστασιακό και δημιουργικό αντάμωμα όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, να συνεννοηθεί με τις αντιεξουσιαστικές κινήσεις και συσπειρώσεις, να πάρει πρωτοβουλίες για ένα νέο μεγάλο και μαχητικό κοινωνικό μέτωπο , με μεγάλη κοινωνική συμμετοχή. Κυρίως όμως, να προσανατολισθεί ο ίδιος σε έναν ευρύ κοινωνικό χώρο, καλώντας σε ενεργή συστράτευση ανθρώπους νέους, χωρίς κομματικές ή παραταξιακές περγαμηνές, χτίζοντας την αριστερά του μέλλοντος. Δεν νοείται δηλαδή , αν και νέος ο ίδιος, να εμμένει σε παλαιοκομματικά στελέχη πρώτης γραμμής που ανεξάρτητα της πολιτικής τους παρουσίας, φαίνονται κουρασμένοι ή κορεσμένοι στην προσπάθεια για μια νεα πορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς, ή έστω αποτυχημένοι χρόνια τώρα για κάτι το περισσότερο.

Είναι δηλαδή η ώρα, ¨συνομιλώντας¨ με ανθρώπους της ηλικίας του, να προχωρήσει σε μια δυναμική και μαζική ανανέωση του ανθρωπίνου δυναμικού της αριστεράς που ηγείται, να αφήσει στο παρελθόν την εσωστρέφεια των παλαιών στελεχών και να δείξει και αναδείξει στην κοινωνία νέους ανθρώπους με όραμα μια μαχητική , ριζοσπαστική, ανανεωτική και μεγάλη αριστερά, η οποία με όρους ελευθερίας να συνομιλεί και με τις αντιεξουσιαστικές εκείνες δυνάμεις που είναι πρόθυμες-και το αποδεικνύουν- να δώσουν μάχες κινηματικού χαρακτήρα , για την έξοδο της κοινωνίας από το προδιαγεγραμμένο τέλμα.

Για να πετύχει στην επιβεβλημένη από τις συγκυρίες αυτή προσπάθεια, απαιτείται πέραν των ανωτέρω, να αφήσει πίσω του τις όποιες διαφωνίες του με τα διαμελισμένα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, να ξεφύγει από την μοίρα της διασπασμένης αριστεράς και να πάρει πρωτοβουλίες για ένα δυναμικό αντάμωμα όσων επιθυμούν εκ νέου , έστω και μέσα από τους νέους φορείς που στο μεταξύ έχουν σχηματισθεί, να δημιουργήσουν ένα μέτωπο αντίστασης και δημιουργίας. Για να μπορέσει στην κατεύθυνση αυτή να πείσει τα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, είναι ίσως η καταλληλότερη ώρα, να συγκαλέσει ανθρώπους της διανόησης, της επιστήμης και της τεχνολογίας οπου θα προτείνουν έναν ρεαλιστικό και ουσιαστικό τρόπο με προγραμματικές κατευθύνσεις, για να ξεφύγει η κοινωνία από την μέγγενη των ¨δυναστών¨ της και να εμπνεύσουν μια διαφορετική οικονομική και πολιτική πρόταση.

Το στοίχημα αυτό, είναι ίσως δύσκολο και μεγάλο. Με δεδομένη μάλιστα την απραγία του ΚΚΕ που εμμένει σε ¨διαδηλωτικές παρελάσεις¨ με γοργό βήμα μπροστά από την πλατεία Συντάγματος, εκείνος αν θέλει να σταθεί στο ύψος της πολλά υποσχόμενης παρουσίας του και να μείνει συνεπής στο ιδεώδες του χώρου που εκπροσωπεί , οφείλει να ακούσει το κοινωνικό πρόσταγμα και να το υιοθετήσει. Μπορεί να είναι μικρός για μια τέτοια ¨υιοθεσία¨, αλλά είναι αρκετά μεγάλος για να ζητήσει εκ μέρους του χώρου που ηγείται, την προσβολή της πατρότητας από το καταρρέον πολιτικό σύστημα και να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτό. Ας τολμήσει και η κοινωνία , όπως και η ιστορία, θα του το αναγνωρίσει.

ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ (ΝΑ) ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ

ή αλλιώς ο γάιδαρος , ο Μένιος, ο παραχαϊδεμένος

Ένα από τα μεγαλύτερα μεταπολιτευτικά σκάνδαλα , για το οποίο καμία εξεταστική των ¨δραμάτων¨ επιτροπή δεν θα μπορέσει ποτέ να συγκληθεί, πόσο μάλλον να διερευνήσει, είναι αυτό της ψυχικής και λογικής εξόντωσης ολόκληρης της κοινωνίας, που οδήγησε με μαθηματικά ακριβή τρόπο στην σημερινή της αδράνεια.

Το μεγάλο αυτό μεταπολιτευτικό έγκλημα, διαρκές στη φύση και το περιεχόμενο του και γι αυτό μη επίπτον σε καμία διάταξη όψιμης παραγραφής, αναπτύχθηκε με –κατά τη γνώμη μου- σκοπούμενες διαδικασίες στην εικοσαετία 1980-2000. Είναι η εποχή εκείνη που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα την αποκαλούσαν εποχή του πρώτου ΠΑΣΟΚ ή αλλιώς της ¨προϊστορικής¨ ελληνικής εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας που παρέσυρε συμπαγείς κοινωνικές τάξεις και πλειοψηφίες από τα ανοικτά στάδια παλαικών συναυλιών και τις ¨ανέβασε¨ σε τραπέζια εθνικοσοσιαλιστικού τσιφτετελιού.

Το αποτέλεσμα αυτής της νομιμοποιητικής διαδικασίας ενσυνείδητων και καθόλου ευσυνείδητων παθητικών συμπεριφορών, πέραν της δημιουργίας ενός ιδιωτικού κοινωνικού προτύπου, που ιδιωτεύει και ¨αρπάζει¨ οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει δημόσιο ή κοινωφελές αγαθό, έφερε στο προσκήνιο της κοινωνικής πρακτικής, τον καναπέ της συμφέρουσας ιδιώτευσης και της παθητικής αδιαφορίας. Και το χειρότερο, κατέγραψε την αντίληψη αυτή στον γονιδιακό μηχανισμό και της επόμενης γενιάς. Γι αυτό άλλωστε, μέχρι και σήμερα, εποχή που διαπιστώνεται με τον πιο πρόδηλο τρόπο η μοναρχική αντίληψη διοίκησης-διοικούμενου, η μη έντιμη και ανειλικρινής στάση ακόμη και του ίδιου του πρωθυπουργού, πέραν των όποιων ¨περιθωριακών¨ αντιστάσεων και την συνδικαλιστική υπερεκτόνωση, δεν στάθηκε ικανή να ξεσηκώσει μεγάλα τμήματα πληθυσμού, νεανικά κυρίως, που πάνω τους ασκούνται οι πιο εξοντωτικές πολιτικές και οικονομικές πρακτικές με μεγάλη χρονική προοπτική.

Ανερμάτιστοι και υποταγμένοι , οι περισσότεροι νέοι με τα free press παραμάσχαλα, θιασώτες ¨εναλλακτικών¨ πολιτιστικών δρωμένων σε στέκια πολιτιστικής παρακμής, παραμέρισαν στο δρόμο των κοινωνικών διεκδικήσεων , δίνοντας χώρο σε συνδικαλιστικές μάζες, να παρελάσουν, την αντιδραστική τους κενότητα. Πίσω τους μια αλλαζονική και αυταρχική μηχανή αλλοτρίωσης και εκφοβισμού, σε ρόλο προπαγανδιστικής διαπόμπευσης, αδρανοποίησε εν τη γενέσει του κάθε σπέρμα πραγματικά εναλλακτικής κοινωνικής συμμετοχής. Η κατάληξη, αυτό που μέχρι τώρα ζήσαμε και πιθανόν θα ζήσουμε και αύριο με την γενική απεργία, μια κενού τύπου κινητοποίηση με συνθήματα, μαχητικά ίσως και σημαιούλες με κόκκινες αποχρώσεις, που θα καταλήξει στο Σύνταγμα , έδρα της Ασύντακτης δημοκρατίας μας και υπο το βάρος της κόπωσης των ποδιών και των δακρυγόνων, θα αποσυρθεί ταχέως έχοντας εκπληρώσει το κοινωνικό χρέος της , για να παρακολουθήσει την εσπερινή παράσταση της κας Ολγας Τρέμη ή πιο εναλλακτικά, τον χορευτή-τραγουδιστή που με τα διπλά γεννητικά όργανα, χτυπά κουτάκια της μπύρας σε γνωστό στέκι ¨διαφορετικότητας¨, παράγοντας μουσικές αηδίες, πολυδιαφημιζόμενες από άχρηστες φυλλάδες.

Κάποιοι ελάχιστοι, σε αίθουσα προχείρως τακτοποιημένη, συγκινημένοι, ή μήπως θλιμμένοι θα παρακολουθούν μια θεατρική παράσταση για μεγάλα παιδιά από μια ομάδα ερασιτεχνών στο σανίδι και τη ζωή, για έναν ΓΑΙΔΑΡΟ, τον ΜΕΝΙΟ, τον ΠΑΡΑΧΑΙΔΕΜΕΝΟ, ένα παραδειγματικό παραμύθι για εξουσίες και εξουσιαζόμενους που η αλαζονεία τους συνδέει. Ένα παραμύθι για την χαμένη μας ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ.