λερωμένα παπούτσια από λάσπες προγενέστερων ερπυστριών
εμπειριών, ζωών κι ερώτων
σχηματίζουν καπνούς σε ταξινομημένους κύκλους τοξικών συνηθειών,
σε ωράρια από νωρίς σημειωμένα που δεν σβήνουν ούτε μ' ένα ελάχιστο παρακαλετό.
Εσπερινές αρνήσεις με προφανείς δικαιολογίες
διαλύουν σε οικογενειακούς ελληνικούς
την πίκρα άτολμων αποσπάσεων
μετατρέποντας τις αναπνοές σε μαρτυρικές αποστάσεις
και τις βραδυνές επιθυμίες
σε σαββατιάτικες πρωινές εργασίες άκοπων προφάσεων.
Αναμάρτητος ουδείς, πληθώρα αμαρτιών
περιττός Άγιος, αγέννητος χριστιανισμός
μαρτυρικός εξαγνισμός μπροστά στην εικόνα ενός νησιού
που ακόμη και το αίμα του σκορπίστηκε σε αναλφάβητους συνειρμούς
για να σωθεί μια -κάποτε-συνήθεια, μα ειλικρινά; Παντοτινή.
Σε μια παραμονή αντικατάσταθηκαν οι φλέβες με ανοξείδωτες απολήξεις
σε μια αργία ξεφορτώθηκαν τα σκουπίδια στο πλαι χειροποιήτων παιχνιδιών
την επόμενη ήρθαν τα ματ να συλλέξουν το καιμάκι του καφέ
διαβάζοντας τη μοίρα επιτήδειων εραστών μαζικά και προγνωστικά
στοιχιματίζοντας πως οι φουσκάλες γεμάτες άπνοο αέρα
μεταφέρουν οδύνες στιγμών για να τις σβήσουν αστραπές βεγγαλικών.
Στα παγκάκια της πρώτης εργάσιμης ημέρας μιας ανύπαρκτης βραδυνής αργίας
ξεβιδώθηκαν οι βίδες, κατέβηκαν αχτύπητες οι καμπάνες, ξεκαρφώθηκαν τα καρφιά
-αργεί, βλέπεις, η σταύρωση και τυπικά-
μέσα απο τα μοντέρνα σκισμένα τζην
μόλις που διακρίνεται
πως τα καρφιά δεν συναντήσαμε στα υπαίθρια καθίσματα της ανατολής
μα μια ζωή τα κουβαλούσαν είδωλα νυχτερινά
που σε κύκλους απολύτως οικείους
επέλεξαν ορκισμένα
αλλότριοι έρωτες να μην τους χαλάσουν τη νυχτερινή συνήθη αργία.
Μέχρι κι ο Κεμάλ, μόνο σε γλώσσα σιωπηλή μπορεί πια να συννενοηθεί
πως μήτε ο κόσμος αλλάζει, μήτε με λέξεις εξεγερτικές,
περνώντας το χρόνο του έξω απο μια κούριερ ιδιωτική
φορώντας παντόφλες που μοιάζουν παιδικές
η αργία για να κυλήσει, η γέννηση να ξεχαστεί
αφού η μόνη μοίρα που δεν πολέμησε
σα φωτοστέφανο από κυκλικό καπνό
του έκλεισε για πάντα τα μάτια
βυθίζοντας στις στάχτες
τα εορταστικά του παπούτσια
μαζί και το γιορτινό κουτί τους.
