Σε προηγούμενο κείμενο, εκεί κοντά στις τελευταίες εκλογές του Σεπτέμβρη του 2009, με επιφυλακτικότητα λόγω της μη ύπαρξης προηγούμενου κοινοβουλευτικού βίου, αναφερθήκαμε στην πολλά υποσχόμενη τότε παρουσία του Αλέξη Τσίπρα. Η στάση μας εκείνη , δίκαιη, εξαιτίας της πρώτης ουσιαστικά εμφάνισής του στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, σιγά-σιγά έδωσε τη θέση της σε μια όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση. Και όσο κι αν κανείς σπεύσει να μας κατηγορήσει για επιπολαιότητα, προχειρότητα και βιασύνη στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την πολιτική του προσωπικότητα, η ίδια η ιστορία που στις μέρες μας γράφεται, έρχεται να του προσδώσει τον χαρακτηρισμό αφενός του εκούσιου λιποτάκτη από το όραμα μιας μεγάλης ριζοσπαστικής και μαχόμενης κοινωνικά και πολιτικά αριστεράς κι από την άλλη του ακούσιου πιθανόν διασπαστή – εστω κι αν είναι μεγάλη η λέξη- του ευρύτερου ριζοσπαστικού σχηματισμού που προσπάθησε πριν από καιρό να συμμαζέψει τα ξεχαρβαλωμένα κομμάτια της ελληνικής αριστεράς, πλην του ΚΚΕ βέβαια.
Συμπαθής ως άνθρωπος, καθαρός λόγω της ηλικίας του και της μη εμπλοκής του στα πολιτικά πράγματα της χώρας κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με ορθή πολιτική κρίση και ζυμωμένος από τις εξεγέρσεις της γενιάς των πρώτων καταλήψεων, κατάφερε σε τόσο μικρό ουσιαστικά χρονικό διάστημα, να δράσει στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση που επέβαλε η πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας αλλά και ο χώρος που εκπροσωπεί, να συμβιβαστεί με το πολιτικό σύστημα που δεν δέχτηκε ποτέ στους κόλπους του μια μεγάλη και μαχητική αριστερά, να το υπηρετήσει και τελικά να βάζει την υπογραφή του σε ακόμη έναν ιστορικά αδικαιολόγητο κατακερματισμό της. Μα πάνω από όλα , να δημιουργήσει ένα προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα, που δεν συνάδει βέβαια ούτε κατά διάνοια με την ιδεολογία που θα ήθελε και ο ίδιος να υπηρετήσει και που ιστορικά έχει ξεπεραστεί (βλ ΚΚΕ), έχοντας δίπλα του μια μικρή σε σχέση με τη κοινωνική δυναμική κάστα ανθρώπων, που μαχητικοί στα λόγια τις περισσότερες φορές, στη πράξη έμειναν και μένουν ουραγοί του πολιτικού συστήματος.
Η κοινωνική του απραγία, ο εσωστρεφής του ρόλος και μια υφαίρπουσα πολιτική ματαιοδοξία που υποκρύπτει άμεσους κομματικούς ηγεμονικούς μεγαλο ιδεατισμούς, σταλινικού χαρακτήρα, τον οδήγησαν ή για να είμαστε πιο δίκαιοι τον οδηγούν, στην κοινωνική απομόνωση και εσωστρέφεια, στην απογοήτευση της γενιάς από την οποία αναδείχθηκε και τελικώς βρίσκεται πολύ κοντά στην αποδοκιμασία.
Αποκομμένος, ως νέου τύπου ηγεμόνας της αριστεράς, από τα πλατιά κοινωνικά στρώματα που πλήττονται άμεσα από την καπιταλιστική λαίλαπα, μακρυά από δράσεις και αντιδράσεις κατά του συστήματος που φαίνεται να τον κατασπαράζει, ματαίωσε ο ίδιος την ορμή και την δυναμική ενός κοινωνικού μετώπου με μαχητική και ελευθεριακή νοοτροπία, κρατώντας την εγκλωβισμένη στα όρια ενός κοινοβουλευτικού συστήματος σε παρακμή. Ταυτόχρονα, καταστρατηγώντας τις παραταξιακές και όχι μόνο απαιτήσεις για συλλογική ηγεσία και την αναγκαιότητα μιας εξαρχής πρωτοβάθμιας οργάνωσης σε κοινωνική βάση, πέτυχε την εκ νέου εκλογή του με το ηγεμονικό ποσοστό του 75%, που όχι μόνο δεν ταιριάζει με έναν ευρύ παραταξιακό και κοινωνικό σχηματισμό, αλλά θυμίζει την ηγεμονική εκλογή των Σοβιετικών ηγετών, αλλά και την ανάδειξη της Γραμματέως του ΚΚΕ, κάτι που έχει αποδοκιμαστεί τόσο ιστορικά, όσο και κοινωνικά.
Κυρίως όμως, αυτό που προκαλεί θλίψη και μάλλον στην πορεία και οργή, είναι ότι αδυνατεί να τοποθετηθεί – και δυστυχώς μαζί του και μια ολόκληρη παράταξη- κατά του πολιτικού συστήματος, να συστρατευτεί με την κοινωνία που στενάζει, να κάνει τομές ριζοσπαστικού χαρακτήρα στην πολιτική εκπροσώπηση της, να εξεγερθεί στο πλευρό των θυμάτων της εξαθλίωσης που βιώνει η κοινωνία. Με την εμμονή του στην κοινοβουλευτική και μόνο εκφορά ενός άεργου πολιτικού λόγου, θα είναι ο ηγέτης μιας αριστεράς που έστω δια της αρνητικής κοινοβουλευτικής ψήφου ή στην καλύτερη της αποχής, θα συνυπογράψει ουσιαστικά τον οριστικό αποδεκατισμό των μεγάλων λαικών και κοινωνικών στρωμάτων. Αντί δηλαδή, υπακούοντας στην κοινωνική απαίτηση για αντίσταση και εξέγερση, να εξέλθει του αστικού συστήματος με ηχηρό τρόπο, δημιουργώντας με τον πολιτικό του ρόλο τις προυποθέσεις για ένα ευρύ και μαχητικό κοινωνικό μέτωπο, στέκεται με περισσό αυτοθαυμασμό στο κοινοβουλευτικό έδρανο, καταγγέλλοντας και μόνο λεκτικά την κοινωνική αδικία, μετρώντας τα κουκιά της συστημικής του νομιμοποίησης, αρνούμενος να ακούσει την κοινωνική πραγματικότητα που απαιτεί την κάθε είδους δημιουργική αντίσταση. Με τέτοιο μάλιστα τρόπο, που είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι οι κοινωνικές εξελίξεις που αναμένονται από το φθινόπωρο και μετά, θα τον προσπεράσουν και κυρίως θα τον ξεπεράσουν.
Σίγουρα, για να είμαστε δίκαιοι, δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τα όρια και πιθανόν έχει μια ακόμη ευκαιρία. Ακόμη και τώρα, οφείλει να επανέλθει στην κοινωνική νομιμοποίηση, να συσπειρωθεί με την κοινωνία που ετοιμάζεται για μεγάλες μάχες υποκινούμενη από την εξαθλίωση που καταφθάνει, να συστρατευτεί με τους ανέργους και τα κοινωνικά περιθώρια. Μπορεί να πάρει πρωτοβουλία για την έξοδο της κοινωνικής αριστεράς από ένα πολιτικό σύστημα που κάθε άλλο παρά σπίτι της είναι, να εξέλθει θριαμβευτικά από το καταρρέον κοινοβουλευτικό αστικό σύστημα, υποκινώντας με τόλμη νέες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Μα πάνω από όλα, αυτό που τώρα μπορεί να κάνει, άμεσα δηλαδή, να κατέβει στους δρόμους από όπου και ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία, να εργαστεί για το αντιστασιακό και δημιουργικό αντάμωμα όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, να συνεννοηθεί με τις αντιεξουσιαστικές κινήσεις και συσπειρώσεις που μόνο αυτές προς το παρόν μάχονται ουσιαστικά και κινηματικά, να πάρει πρωτοβουλίες για ένα νέο μεγάλο και μαχητικό κοινωνικό μέτωπο , με μεγάλη κοινωνική συμμετοχή.
Για να συμβεί αυτό, δεν χρειάζεται το θριαμβευτικό ποσοστό του 75% με το οποίο επιχαίρει ότι επανεκλέγει και το οποίο μας γυρίζει χρόνια πίσω, μα κάτι πιο απλό. Να κατέβει μια βόλτα εκεί που συνήθιζε να κατεβαίνει χρόνια πριν. Στην πλατεία Εξαρχείων. Δεν νοείται ηγέτης αριστερής παράταξης να μην θέλει να έχει επαφές με το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνικής εξέγερσης, αυτή τη στιγμή. Ή να μην μπορεί..
