ο αθανασιαδης μετανιωσε

το ΜΑΤοπροθεσμο περασε

η δημοκρατια (μας) δακρυσε.

Κατα τα λοιπα, ο καιρος καλοκαιρινος, η Μπηλιω μας αποχαιρετησε, ο Μπεος ειναι αθωος, τα τανκς μειναν στο μαντρι τους, ο Κωστης ξαναπιασε δουλεια κι εγω ετοιμαζω το επομενο αναλυτικο κειμενο που ο ιδιος βαριεμαι να διαβασω.

Ας μην ανησυχει η ΤΡΟΙΚΑ και η ΕΘΝΙΚΗ μας ΤΡΑΠΕΖΑ, η ζωη συνεχιζεται και η δοση (μου) θα πληρωθει κανονικα.

Οσο κι αν οι στιγμες μας κρατουν ζωντανους στο ονειρο για μια κοινωνια ελευθερη, ανεξαρτητη και κυριαρχη, η αναγκη μας ωθει να εκφρασουμε την αηδια μας για την αγωνια της υπαρχουσας κοινοβουλευτικης μας δημοκρατιας, να βυθισει την συνταγματικα κατωχυρωμενη κυριαρχια του λαου, στα δακρυα, την απνοια και το κυνηγητο, χρησιμοποιωντας καθε προσφορο μεσο. Ας μην ανησυχει. Στο τελος, η ταξη της θα επιβληθει και το μνημονιο ερημην μας θα μας σωσει. Να, μολις το ακουσα και στην τηλεοραση .

ΠΑΡΕΝΘΕΤΗ κυβερνηση ή κυβέρνηση ΠΑΡΕΝΘΕΤΩΝ;

Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα είναι το σίγουρο στο πολιτικό προσκήνιο και κυρίως το παρασκήνιο. Ότι δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Ο καταρρέων πολιτικά πολλά υποσχόμενος προ λίγων ετών πρωθυπουργός της χώρας, μπροστά στον θρυμματισμένο καθρέπτη του γραφείου του, προσπαθεί να σχηματίσει εκ νέου το είδωλο της διακυβέρνησής του. Γνωρίζει φυσικά και ο ίδιος ότι όποιο σχήμα κι αν αυτός επιλέξει, είτε δηλαδή αυτό της παρένθετης σε σχέση με την λαϊκή εντολή κυβέρνησης, είτε αυτής των παρένθετων και άρα διεκπεραιωτικών προσώπων , δεν μπορεί να έχει καμία ημερομηνία λήξης, μακρύτερη αυτής που οι πολίτες που συρρέουν στην πλατεία έχουν αποφασίσει.

Αυτόματα προκύπτει και το ερώτημα , για ποιο λόγο επιμένει τόσο έντονα στη συρραφή των θρυμμάτων της κοινοβουλευτικής κι εκτελεστικής εξουσίας του. Είναι άραγε μόνον, μια αγωνία, ίσως λόγω και του ονόματος του, να διαφυλάξει τουλάχιστον την υστεροφημία του και να μην γραφεί στην ιστορία το όνομά του με τον υπότιτλο του παντελώς ανίκανου ή έστω δυσάρεστου πρωθυπουργού, ή κάτι πιο βαθύ; Κι αν αυτό ήδη έχει συντελεσθεί, πόσο απελπισμένες και άρα επιζήμιες είναι οι επιγενόμενες κινήσεις του;

Το σίγουρο είναι, ότι ακόμη κι αυτή τη στιγμή, συνεχίζει να μην λειτουργεί ως πρωθυπουργός των Ελλήνων, να μην ακούει τα κοινωνικά κελεύσματα , ενώ συνεχίζει να λειτουργεί ως εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς χρηματοοικονομικού συστήματος. Γνήσιος εκφραστής των ξένων και γηγενών τραπεζικών αγωνιών, γνωρίζει ότι αν τολμήσει να ζητήσει λαϊκή εντολή, η σχεδόν βέβαιη αποδοκιμασία του ελληνικού λαού στο πολιτικό σύστημα της χώρας, δια της ψήφου του πλέον, λόγω της επίπτωσης που αυτόματα θα έχει στην υπόθεση ¨ελληνικό χρέος¨ και όποιας τελικής έκβασης του, θα τραντάξει κυρίως το Ευρωπαικό νομισματικό οικοδόμημα , με περαιτέρω διεθνείς αναταράξεις και με μεγάλες απώλειες στους τραπεζίτες και τους πυλώνες τους. Γι αυτό δηλαδή, με νύχια και με δόντια, αδιαφορώντας για τις όποιες κοινωνικές απαιτήσεις και κυρίως συνέπειες, δεχόμενος ίσως πιέσεις που μετά από πενήντα χρόνια θα μάθουμε, επεξεργάζεται σχέδια και μεθοδεύσεις που ακόμη κι αν κάποιες δεν εγγίζουν τα όρια της συνταγματικής εκτροπής, είναι σίγουρα αντίθετες στις κοινωνικές απαιτήσεις και στην λαϊκή κατακραυγή και άρα την νεώτερη εντολή.

Δεν ξέρω, προσωπικά , αν έχει ακόμη χρόνο, να αλλάξει κάτι στην πολιτική του. Πιθανόν όχι. Με επικοινωνιακούς τρόπους και κοινοβουλευτικά τεχνάσματα θα προσπαθήσει ίσως να κρατηθεί όσο περισσότερο χρόνο γίνεται στην εξουσία. Τότε, σίγουρα δεν θα έχει ακούσει αυτό που βροντοφωνάζει εδώ και ημέρες ο κόσμος. Και μεις – από την πλατεία- του λέμε ότι ήδη έχουμε ξεκινήσει και συζητάμε όχι πια για την κατάρρευση του σάπιου πολιτικού συστήματος , αλλά για την επόμενη ημέρα. Και ενώ σε αυτήν δεν υπάρχουν παρένθετες κυβερνήσεις και έκθετοι κυβερνώντες, EKEINOΣ γιατί ξεμένει τόσο πίσω;

η ΠΛΑΤΕΙΑ γεμιζει, το συστημα αδειαζει

Η Γενιά της αμφισβήτησης των πεζοδρομίων, συναντά την ιστορία στα κράσπεδα της πλατείας Συντάγματος. Τα αντιδραστικά νιάτα που μετρούν τους χτύπους της καρδιάς τους στα χτυπήματα της κατεστημένης νοοτροπίας, ενώνουν τις τύχες τους με τους αγανακτισμένους κι εξαπατημένους ¨μεγαλύτερους¨ , που έπεσαν θύματα της μεταπολιτευτικής βολής και ανίας τους. Ένα χέρι κοινό , υψωμένο, που αγανακτεί με τη μίζερη πραγματικότητα και προκαλεί δέος στους τακτοποιημένους οικογενειάρχες , τις κινητές κι ακίνητες περιουσίες και φυσικά τις ακλόνητες συνειδήσεις τις κάθε λογής εξουσίας.

Μια ζωντανή και φρέσκια κοινότητα πολιτών, ένας κόμβος επικοινωνίας όμοιων κι αντίθετων δυνάμεων και προσωπικοτήτων, ένας ιδιόμορφος τρόπος επικοινωνίας, πεδίο έκφρασης και δημιουργίας, κέντρο αποτοξίνωσης απογοητεύσεων και χαμένων οραμάτων , ένα αναίμακτο αλλά όχι και άχρωμο πεδίο μαχών. Ολα εκείνα που τα χωρίζουν χρόνια, αίμα και άνθρωποι, ενώνονται σε λίγα τετραγωνικά πλατείας για να ξυπνήσουν μέσα μας ¨έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός¨. Και πάντα κάθε δειλινό , να συναντάς έναν ολόκληρο κόσμο που άγνωστο που και πώς μένει ξάγρυπνος μετατρέποντας τα τείχη της μεταπολιτευτικής μοναξιάς σου σε μια πρώτη έκπληξη για αυτό τo άλλο, το διαφορετικό κι ασυνήθιστο.


Δεκάδες ζωντανά κινήματα, ένα ιδιότυπο κοινωνικό ψηφιδωτό που συναντά εύκολα κανείς στους χώρους της πλατείας και γύρω από αυτήν και που περνούν από κόσκινο τα αδιέξοδα της καθημερινότητας. Η εξουσία να σωριάζεται από τρεις όλες κι όλες φράσεις, η τηλεόραση να απομυθοποιεί τους γελοίους ηρωικούς χαρακτήρες της, οι δυνάμεις καταστολής από θύτες, θιασώτες αμήχανοι στη νέα αυτή πραγματικότητα, ο έρωτας από εικονική φαντασίωση να ζωντανεύει υπαρκτές αισθήσεις και η παλάμη ανοικτή να θριαμβεύει κατά παντός αντιπάλου.

Όλα αυτά, τα τόσο εύγλυπτα, ζωντανά , αναπαραστατικά, έξυπνα, εύθυμα , σοβαρά και πολύχρωμα, μεστά από περιεχόμενο και χαρακτήρα , δυναμικά και ταξιδιάρικα δεν είναι τίποτα άλλο από την ίδια τη ζωή, τα πιστεύω , τα οράματα , τις απογοητεύσεις μιας πλειοψηφίας ανθρώπων που καταθέτουν ¨ΕΝ ΔΗΜΩ¨ τη δική τους προσφορά και συμμετοχή στην κοινωνία. Κι αν η πάλη των τάξεων και των κοινωνιών φαντάζει πια ως συνθηματικό απομεινάρι μιας ρομαντικής φαντασίωσης και ιδεολαγνείας, τούτη εδώ η διαρκής λαική συνέλευση , δημιουργεί -ίσως- την επόμενη φάση της ιστορίας των κοινωνιών.

Μια μέρα σαν κι αυτή που ονειρεύτηκαν, αναβιώνουν. Και οι μέρες αυτές, έγιναν πολλές. Συζητώντας, επικοινωνώντας και αντιλέγοντας για πράγματα που συναντήσαμε και μας συναντούν ακόμη. Με κριτική διάθεση, νοσταλγικές στιγμές γεμάτες ανεκπλήρωτες επιθυμίες, σατιρικό πνεύμα, σοβαρή θεώρηση , αυθόρμητες εκδηλώσεις και πολύ συναίσθημα , στήνουν μια ιδιότυπη κοινωνική εκπροσώπηση, ένα σύγχρονο και άμεσο πια κοινο-βούλιο, μια φανταστική κυβέρνηση, μια εναλλακτική τηλεοπτική εκπομπή πραγματικών και όχι εικονικών διαστάσεων και φαινομένων, ένα ζωντανό διαφορετικό ραδιόφωνο, μια ανιδιοτελή ανοικτή παράταξη, μια εξω-πραγματική αίθουσα ειλικρινούς και γόνιμης διδασκαλίας, μια νέα γειτονιά επωνύμων φίλων , μια μη διαφημιζόμενη οργάνωση για την προστασία του ανθρώπου από τον άνθρωπο, ένα μέγαρο κοινωνικών συζητήσεων και ήχων και όχι ψιθύρων , μια εθελοντική και πολλά υποσχόμενα κοινωνική υπηρεσία, μια γκαλερί μη φτιασιδωμένων ειδώλων και χορηγών , μια γνήσια εφημερίδα πολιτών , μια άλλη κοινωνία ανοικτών προθέσεων και οριζόντων χωρίς επώνυμα κοινωνικά διαβατήρια , ύπουλες προσβάσεις και επικίνδυνες προσμίξεις , τεχνητές διαστρεβλώσεις, πολύ - επίπεδες διαπλοκές.


Όλοι όσοι συμμετέχουν στη προσπάθεια αυτή, είναι άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους που μοιράζονται καθημερινά αγωνίες , προβλήματα αλλά και όνειρα. Είναι άνθρωποι με όνομα , επώνυμο και ιδιότητα που συναντούσαμε πάντοτε δίπλα μας χωρίς όμως να τους γνωρίζουμε. Ο χαρακτήρας τους απλός , καθημερινός, η σκέψη τους όμως και η προσωπικότητά τους κρύβουν κάτι το ξεχωριστό. Η επιλογή τους αυθόρμητη , μα στη πορεία και συνειδητή, υπαγορεύτηκε από μια προσωπική έκρηξη , πότε αρκετά παλαιά και πότε τελευταία, που συνέβη με λόγο και αιτία. Και τώρα στάθηκε η αφορμή για να κατανοήσουμε ότι τελικά δεν είμαστε -και μαζί μας και τόσοι άλλοι- , τόσο μόνοι και τόσο ανώνυμοι. Ξεκινώντας από μια απλή κουβέντα φτάσαμε στο σημείο να ανταλλάσσουμε απόψεις για ώρες και από τότε για καιρό. Συμφωνώντας ή διαφωνώντας, πάντως συζητώντας. Κι ο καθένας είχε την άποψή του κι όλοι μαζί το κοινό σημείο της ανωνυμίας. Κι η πλατεία, το μέσο μας.

Σε αυτό το εγχείρημα η παρουσία ανθρώπων με λόγο και άποψη είναι η ψυχή, το πνεύμα και το σώμα του οράματος για ένα συλλογικό, πρωτοποριακό και χρήσιμο βήμα. Μακριά από γραφικότητες , ένοχα και αθώα απωθημένα, μελοδραματικούς απολογισμούς , επώνυμους τίτλους και περγαμηνές , αλλά με δυναμισμό, παρρησία και προσήλωση μοιράζονται προσωπικές στιγμές, σκέψεις, θέσεις, προβληματισμούς, οράματα, συναισθήματα, αγωνίες και απόψεις με τους δικούς τους ανθρώπους , τη μεγάλη αγκαλιά των σύγχρονων μικρών ηρώων της ανώνυμης πραγματικότητας. Για λίγο, μια στιγμή, υπογράφουν τη πορεία τους και μαζί τη πορεία του τόπου , ονοματίζουν τα κακώς κείμενα και τα καλώς πραχθέντα, οικειοποιούνται τη μια αλλά αληθινή εξουσία που για λίγο τους παρέχεται. Ένα στυλό και λίγες κόλλες χαρτί είναι αρκετά για να τιμηθούν θέσεις και απόψεις, κρίσεις και συναισθήματα που διακριτικά γεννήθηκαν και καλλιεργήθηκαν στο παρασκήνιο της καθημερινότητας από ανθρώπους που είναι οι ίδιοι καθημερινότητα. Όλα όσα θα αποτυπωθούν είναι όλα όσα λένε και ακούν κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας. Είναι ο ηχηρός απόηχος μιας κοινωνίας που σιωπά και τόσων εξουσιών που φωνασκούν ανερμάτιστα. Είναι οι κουβέντες της αγοράς , του δρόμου, της πλατείας, του σπιτιού, της παρέας και του γραφείου. Λόγια που δεν διεκδικούν συντάξιμες αποζημιώσεις , δεν αποσκοπούν σε κοινωνικά ανταλλάγματα, δεν έχουν χρώματα και σύμβολα, δεν αποτελούν τηλεοπτικά σποτάκια και εύκολες προσδοκίες , δεν πωλούνται και δεν αγοράζονται. Είναι ερασιτεχνικές εγκάρδιες καταθέσεις από αυτοδημιούργητους κυνηγούς της δικής τους γης της επαγγελίας. Είναι η αναπνοή, το γέλιο και η θλίψη τους όπως αυθόρμητα γεννιούνται από την ¨αγωνία αυτού του τόπου για ζωή¨ . Είναι το τίμημα της ζωής τους , απολογισμός και προγραμματισμός, το εφικτό και το ανέφικτό τους. Είναι ο παλμός της καρδιάς τους που κτυπά, παρά τα αναμενόμενα, τόσο έντονα και παθιασμένα καθώς ξεπερνούν τα τείχη που στήνονται στο διάβα τους. Είναι η αντίδραση της λογικής τους που πλήττεται από ερεθίσματα και διεγέρσεις συχνά εχθρικές αλλά πάντοτε ανασταλτικές. Είναι, τέλος , η δική τους παρακαταθήκη στο μέλλον που πλησιάζει τόσο άγνωστο και γι’ αυτό επικίνδυνο.

Η πλατεία γεμίζει. Το σύστημα αδειάζει. Από ψηφοφόρους, θύματα, εγκλωβισμένους, χειροκροτητές, αποδιοπομπαίους και υποστηρικτές. Η εξουσία του, μετρά μέρες. Πανικόβλητο, προσπαθεί και θα προσπαθήσει ακόμη περισσότερο να πανικοβάλει, να αδιαφορήσει, να υποτιμήσει, να συκοφαντήσει. Δεν θα πιάσει τόπο. Τόσα χέρια υψωμένα, τόσα κορμιά συσσωρευμένα δεν αφήνουν χώρο για τίποτα περισσότερο και τίποτα πιο σημαντικό από την ίδια την ελπίδα. Όχι για μια νέα μεταπολίτευση, αλλά για μια άμεση πολιτική και κοινωνική λύση. Ποια θα είναι αυτή, θα αποφασίσει η ¨επόμενη¨ γενική συνέλευση. Εσύ, εγώ, που τόσο απλά, γίναμε, εμείς.

το Βουβό Κίνημα στα πρόθυρα κοινωνικής κρίσης

H σιωπή που προηγήθηκε, ίσως και να μην ήταν και τόσο τυχαία. Εδώ και λίγα χρόνια, από τότε σχεδόν που γεννήθηκε η ιδέα του ΒΟΥΒΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, όλα όσα στις ημέρες μας διαδραματίζονται και φάνταζαν τότε ως σενάριο κοινωνικής φαντασίας, κατέληγαν πάντοτε σε μια πότε ένοχη και πότε αθώα σιωπή. Ετσι, το θελαν και οι σελίδες του βιβλίου με τον ομώνυμο τίτλο , που διαβάστηκε από ελάχιστους, αφορούσε όμως πολλούς περισσότερους. Και είναι εκείνοι που σήμερα δίνουν κι ανανεώνουν το ραντεβού τους στις πλατείες της πραγματικής κοινωνικής δικτύωσης.

Μακριά από προφητικές περγαμηνές και ¨επαναστατικές¨ επιβραβεύσεις, το ταξίδι του βιβλίου και της ιδέας του Βουβού Κινήματος, αν και ξεκίνησε πρόωρα και ενώ λίμνασε για καιρό σε ράφια βιβλιοπωλείων, δείχνει να δικαιώνει τουλάχιστον την αφετηρία του. Το ταξίδι αυτό, μάλλον τώρα ξεκινά. Το ίδιο και η βόλτα. Σταθμός πρώτος, η πλατεία Συντάγματος. Σταθμός επόμενος; Άγνωστος προς το παρόν.

Λίγα μέτρα πιο πάνω από την Πλατεία των κοινωνικών ζυμώσεων και εξεγέρσεων, ΕΞ ΑΡΧΗΣ, κάτι καινούργιο διαμορφώνεται. Η αγανάκτηση των πολλών που έρχεται από πολύ μακρυά , κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει που ακριβώς και φυσικά αν καταλήγει . Είναι ο επόμενος σταθμός που προς το παρόν δείχνει άγνωστος. Σε κανένα σημείο βέβαια η άδηλη κατεύθυνση του τόσο κοινωνικά, πολιτικά ή ιδεολογικά, δεν πρέπει να μειώσει το κίνημα αυτό που στις μέρες μας δείχνει μια πρωτόγνωρη συνέπεια και σταθερότητα. Ούτε δικαιολογεί την όποια επιφυλακτικότητα εκφράστηκε εξαιτίας αυτής ακριβώς της άγνωστης προοπτικής του, των παρατάξεων της αριστεράς που θα έπρεπε να επιχαίρουν ουσιαστικά, για το κοινωνικό αυτό ξέσπασμα. Άλλωστε η ζύμωση του κινήματος αυτού, δείχνει μια εκπληκτική με τον καιρό εξέλιξη, τέτοια που αν και ξεκίνησε με αυθόρμητο τρόπο κι έμεινε έτσι στο χαρακτήρα του, όσο περνούν οι ημέρες , ωριμάζει και αποκτά εσωτερική λειτουργία και προσωπικότητα , βγαλμένη λες από εγχειρίδια κοινωνικής οργάνωσης και πολιτικής πάλης.

Ωστόσο, η αγανάκτηση από μόνη της, όσο και δικαιολογημένη κι αν είναι, αθώα και στην πορεία δημιουργική, δεν αρκεί από μόνη της για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Ποιο αλήθεια είναι αυτό; Το αίτημα δηλαδή για άμεση δημοκρατία, δικαιοσύνη , έξωση των δυνάμεων του μνημονίου, εάν κι εφόσον ευδοκιμήσει ως μέρος ή σύνολο των επιδιώξεων των ¨αγανακτισμένων¨, πως θα μετατραπεί σε κυρίαρχο πολιτικό αίτημα , με ποια διαδικασία και ποιο το τελικό αποτέλεσμα; Από τη αρχή κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ορατό. Αν δηλαδή το κίνημα αυτό που επαναλαμβάνω από μόνο του αποτελεί όχι απλά θετική εξέλιξη όπως πολλοί θέλουν απλοϊκά και ίσως σκόπιμα να το παρουσιάζουν, αλλά κοινωνική ριζοσπαστική παρέμβαση, θα μπορέσει να προτείνει και να εφαρμόσει μια νέα εναλλακτική κοινωνική και πολιτική πρόταση, κανείς δεν γνωρίζει. Ούτε φυσικά τον τελικό του στόχο. Σκοπός δηλαδή αυτού του ξεσπάσματος, είναι απλά η εκκαθάριση του πολιτικού συστήματος και ο εξαγνισμός του από αλλοτριωμένους πολιτικούς με ενδεχόμενη αντικατάσταση του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού από άφθαρτους θιασώτες του ίδιου δομικά πολιτικού συστήματος, ή η αντικατάσταση του από ένα νέο , διαφορετικό πολιτικό σύστημα , στα όρια ,ας πούμε , μιας λαϊκής, άμεσης εξουσίας ; Και για να το πούμε πιο απλά, όταν οι μούτζες για τις οποίες τόσα ακούσθηκαν και γράφηκαν εκπληρώσουν το στόχο τους , όποιος κι αν αυτός είναι, τα χέρια εκείνα των αγανακτισμένων πολιτών θα κληθούν να ψηφίσουν και πάλι για το ίδιο σύστημα πολιτικής διαχείρισης έστω με νέους διαχειριστές ή θα αγωνιστούν για κάτι τελείως διαφορετικό , ριζοσπαστικό και πιο κοντά στην ανόθευτη λαική βούληση , έκφραση και συμμετοχή;

Με βεβαιότητα κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Από τη μια η απουσία συμπαγούς ιδεολογικής θωράκισης και από την άλλη, η πολυχρωμία του κινήματος αυτού, δεν βοηθούν για την εξαγωγή τελικών πολιτικών συμπερασμάτων. Κάποτε αυτό ίσως και να θεωρείτο κακό. Στις ημέρες μας , ίσως είναι ο,τι πιο υγιές, έστω κι αν δυσαρεστεί πολλούς-ίσως κι εμένα- που περιμέναμε πάντοτε έναν σαφή κοινωνικό και πολιτικό προσανατολισμό. Για όλους όσους όμως παραμένουν πιστοί στις αρχές και τις αξίες των κοινωνικώς διεργασιών και ξεσπασμάτων, για όσους μεγάλωσαν με το όραμα της κοινωνικής ανατροπής κι εξέγερσης, η δημιουργία και η εξέλιξη αυτού του κινήματος δεν αφήνει περιθώρια για απογοητεύσεις. Αλλωστε, το ίδιο αυτό κίνημα διδάσκει καθημερινά μέσα από τις λαικές συνελεύσεις και την εσωτερική αλληλουχία που διαμορφώνεται μέρα με την ημέρα , ότι ο καθένας μπορεί να αποτελέσει με τον τρόπο του συστατικό στοιχεία αυτού του κινήματος, ικανό να πείσει για θέσεις και προοπτικές , όσους προς το παρόν αρκούνται απλά και μόνο στη διαμαρτυρία. Και φυσικά, είναι αναγκαίο να αντιληφθούν εκείνοι –οι περισσότεροι δηλαδή- που για πρώτη φορά κατέβηκαν στα πεζοδρόμια της κοινωνικής αγανάκτησης , ότι ιστορικά αποδεδειγμένα, οι διαχειριστές των φαύλων εξουσιών, δεν παρέδωσαν έτσι εύκολα κι ¨αναίμακτα¨ τους θώκους τους , αλλά επέμεναν πάντοτε σε ένα συχνά παρακρατικό και πάντα προβοκατόρικο τρόπο να εκμαυλίζουν τα κοινωνικά ξεσπάσματα, επιχειρώντας να τα εκμηδενίσουν. Γι αυτό και πρέπει να δείχνουν την απαραίτητη προσοχή , ενδυναμώνοντας ολοένα και περισσότερο έναν συμπαγή και δομικό χαρακτήρα αυτού του κινήματος , διαμορφώνοντας μια εσωτερική λειτουργία με όρους μιας ιδιότυπης ¨θεσμικής¨ πλειοψηφίας, ξεφεύγοντας ίσως από την αρχική αντίληψη της σκόρπιας και μεμονωμένης αγανάκτησης και διαμαρτυρίας.

Το σίγουρο είναι και για να επανέλθουμε στις σελίδες ενός ίσως αποτυχημένου βιβλίου, ότι το ¨Βουβό Κίνημα είναι στα πρόθυρα της κοινωνικής κρίσης¨. Κάθε ημέρα στην ίδια πάντα πλατεία εκπέμπει τον βουβό ήχο μιας σιωπηλής εξέγερσης που προς το παρόν βράζει το αίμα της, απαιτώντας αρχικά μια δίκαιη εκπροσώπηση χιλιάδων προσδοκιών που δεν χωρούν στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και δεν φιλοξενούνται στα δελτία των ειδήσεων. Αν θα ρίξει τη πέτρα όχι σε άτυχους (όχι όμως και άμοιρους) εκπροσώπους μιας παρωχημένης και ξεπουλημένης μεταπολίτευσης , αλλά στο σύστημα που τους εξέθρεψε , θα το δείξει η ιστορία. Το κίνημα των ¨αγανακτισμένων¨ περιμένει από τον εαυτό του κάτι περισσότερο από την αγανάκτηση του. Ποιο θα είναι αυτό, θα το δείξει η επόμενη μέρα και το επόμενο βήμα στην Πλατεία Συντάγματος. ¨Μπροστά¨; ¨Πίσω¨; Η απλά, λίγα βήματα στο ¨πλάι¨;