ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ξεχασμενα

Μια ετεροχρονισμένη απάντηση σε μια φανταστική ερώτηση.



Περασμένα, ναι. Ξεχασμένα; Μόλις προ ολίγων ημερών η ερώτηση αυτή ήρθε για να προκαλέσει συνειδησιακά ζητήματα και απορίες. Ποιος άραγε ο λόγος για τον οποίο κάποιος να κάτσει να γράψει ή πιο καλά να διαβάσει όσα η τάξη του χρόνου ήρθε να ρυθμίσει; Και γιατί ένα blog να ασχολείται παράκαιρα με θέματα που χρόνια τώρα έχουν εξαντληθεί και δεν προσφέρουν τίποτα πια στη μεταμοντέρνα αντίληψη για το κοινωνικό γίγνεσθαι; Ο λόγος περί πολιτικής, κοινωνίας, αριστεράς συστημικής και μη. Τι νόημα αλήθεια έχουν όλα αυτά σε μια εποχή κοινωνικού αυτοματισμού, μηδενισμού και υπέρμετρης καταναλωτικότητας; Και γιατί εμείς οι σύγχρονοι περιούσιοι να αναλωθούμε σε συζητήσεις που φαντάζουν ρομαντικά , στη καλύτερη περίπτωση, απομεινάρια μιας άλλης εποχής που αποδεδειγμένα πια μεταλλάχθηκε; Τι προσφέρει μια τέτοια κουβέντα που ξεκίνησε αρκετά παλιά και στο κάτω κάτω της γραφής δεν απέδωσε πουθενά; Σωστά τα ερωτήματα και κυρίως οι αιτίες που τα δημιουργούν. Είναι όμως στ αλήθεια έτσι;

Ανήκουμε σε μια γενιά ανθρώπων που χωρίς να έχει ματώσει η ίδια τα ιστορικά της αμπέχονα , χωρίς ιστορικές ετικέτες, μπροσούρες , φυλακίσεις και εξορίες, συνειδητοποίησε για πρώτη φορά την δυναμική και το προσανατολισμό της στη μαθητική εξέγερση, τη πρώτη κατά σειρά , το χειμώνα του 1991.

Η πρώτη αυτή κοινωνική ζύμωση και η πολιτική μέθεξη που ακολούθησε , καλλιέργησε ένα ήδη υπαρκτό αλλά συχνά ασαφές ελάχιστο ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο που βασιζόταν στις αρχές του ανθρωπισμού, της χειραφέτησης, της αυτονομίας και της κοινωνικότητας για να μετεξελιχθεί γνήσια και ανόθευτα σε πολιτική ταυτότητα , ιδεολογική σταθερά, κοινωνική πίστη. Αυτή η συνειδησιακή, περισσότερο, ταυτότητα πέρα από το γεγονός ότι δύσκολα μπορεί να αποκολληθεί από τη σκέψη και το συναίσθημα της γενιάς αυτής που με κόπο προσπάθησε να βρει το δρόμο της τη στιγμή που δίπλα της την ίδια ακριβώς ώρα κατέρρεε ένα ολόκληρο μοντέλο και στα απομεινάρια του στηνόταν ένας ακόμη πιο κολοσσιαίος υπερ-δομικός παγκόσμιος οικονομικός σχηματισμός , απέκτησε τη δική της αυτόφωτη αξία καθώς με το πέρασμα του χρόνου εκμηδενίστηκαν υλιστικά οι όποιες λογής και φύσεως ετερότητες, και στη θέση τους αναπτύχθηκαν μαζικές συμπεριφορές και νοοτροπίες. Επομένως, σε πραγματικά άγονες εποχές , η όποια λογής διαλογική σχέση υποκειμένου-κοινωνίας, σε πρωτογενές έστω επίπεδο, απέκτησε χαρακτήρα ανατρεπτικό και γιατί όχι επαναστατικό. Ετσι ώστε η συμμετοχή, για παράδειγμα, σε μια ανοικτή συνέλευση κοινωνικού χαρακτήρα την ίδια ημέρα με τα εγκαίνια ενός πολυκαταστήματος να φαίνεται σε πολλούς απομεινάρι μιας άδοξης τελικά εποχής κι από την άλλη βαθιά ριζοσπαστική στάση που δύσκολα ξεπερνιέται από ανθρώπους που δεν νοούν τη ζωή τους χωρίς αυτές.

Η ηρεμία που ακολούθησε με τις ελάχιστες αλλά ικανές εξάρσεις κοινωνικών αντιπαραθέσεων και διεκδικήσεων στα πλαίσια διαφορετικών κάθε φορά συλλογικοτήτων και αιτημάτων , έδωσε στους ίδιους αυτούς ανθρώπους, ένα χρήσιμο ανάχωμα προβληματισμού και μελέτης πάνω σε καίρια ζητήματα της κοινωνικής γεωμετρίας και πολιτικής θεωρίας, προετοιμάζοντας με τον τρόπο αυτό μια ασύνδετη και χαλαρή προς το παρόν κοινωνική και πολιτική παρουσία, για κάποιους αρχικά στους κόλπους υπαρκτών πολιτικών σχηματισμών και για τους περισσότερους στην αναζήτηση μιας εφικτής ενιαίας πρότασης για ένα κοινό μέτωπο ελάχιστων , αρχικά, προϋποθέσεων και συγκλίσεων.

Tη δεκαετία- σχεδόν- που ακολούθησε και που σημαδεύτηκε έντονα από ιστορικές εντάσεις, διαιρέσεις, πισωγυρίσματα και στη συνέχεια από νέα σχήματα, σύμβολα και δυναστείες με παγκόσμιους ισοπεδωτικούς μηχανισμούς και ¨νέο φιλελεύθερους¨ κοινωνικούς οδοστρωτήρες , πολεμοκάπηλους εθνοπατέρες, αντι- τρομοκρατικές υστερίες και ¨δημοκρατικές¨ υπερβολές , πολυεθνικούς κερδοφόρους Τιτάνες και νομισματικές εξομοιώσεις, γέννησε την ιστορική αναγκαιότητα για μια οριστική πια και αμετάκλητη συστράτευση όλων όσων εναντιώνονται με σθένος στη νέα επώδυνη συγκυρία. Το ολοένα πιο δυναμικό αυτό αίτημα για μια νέα μαχητική συλλογικότητα που θα αγωνίζεται μετωπικά και συστηματικά , που θα λειτουργεί αυτόνομα χωρίς στρεβλώσεις και εσωστρεφείς νοοτροπίες και που θα κλείνει στους κόλπους της ομάδες , φορείς , παρατάξεις , προσωπικότητες με έναν κοινό ελάχιστο παρανομαστή αλλά με μέγιστο όραμα ¨έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο¨, ¨κατέβηκε¨ αρκετές φορές μέσα στη δεκαετία στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, διεκδίκησε το κοινωνικό της ρόλο και διαμόρφωσε μια αρκετή χρήσιμη παρακαταθήκη που ανέμενε την δική της ιστορική ευκαιρία. Μια ευκαιρία που θα επαναπροσδιόριζε τη παρουσία του υποκειμένου στο σύγχρονο γίγνεσθαι, που θα γονιμοποιούσε το σπέρμα της διαλογικής σχέσης κοινωνίας – ανθρώπου , όπως αυτό εμφανίστηκε στη ¨κούνια¨ της γενιάς του 1991.


Στο κατώφλι της νέας χιλιετίας μια εντελώς άδοξη , παράλογη και άγονη πανσπερμία κενών συμβόλων, συμβολισμών, στόχων , αρχών και αξιών σε στενή επαφή με την αδυσώπητη καθημερινή αγοραία πραγματικότητα του κέρδους και της βίας , υπαγορεύει μια νέα κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά , μεταλλάσσει τις συνήθεις κοινωνικές αντιδράσεις και επιβάλλει την άμεση εφαρμογή της χρήσιμης εκείνης παρακαταθήκης. Προϋπόθεση απαραίτητη να προσεγγισθεί ανοικτά, κριτικά, ελεύθερα , σε όλες τις διαστάσεις της και σε όλο το φάσμα της. Και μπορεί η παγκόσμια συγκυρία να εξασθένησε αδιακρίτως κοινωνικά και πολιτικά ξεσπάσματα, μπορεί η μελαγχολική εσωστρέφεια και ένας ιδιότυπος μεγαλοϊδεατισμός της τάξεως του 3 ή 5% να κράτησε καθηλωμένο το όραμα για ένα μέτωπο κοινωνικής δράσης ή αντίδρασης, ποτέ όμως ουσιαστικά δεν εξαφανίστηκε από την άκρη έστω του μυαλού της γενιάς εκείνης που γνώρισε από νωρίς –επαναλαμβάνω σε εποχές άγονες- τη πρώτη κοινωνική της συλλογικότητα, ο γονιδιακά αυτονόητος συνειδησιακός προβληματισμός για τη παρουσία του ανθρώπου στη κοινωνία. Και μπορεί ο σημερινός 30 και κάτι πολίτης να ανακάλυψε τον συγχρονισμό των μέσων και των εκσυγχρονισμό των τεχνολογιών, μπορεί να απέκτησε κινητό με τηλεόραση και video, πάντα όμως στην άκρη του μυαλού του και ιδιαίτερα σε συνθήκες καθημερινής πίεσης , δεν έπαψε να θυμάται τις πρώτες εκείνες καταλήψεις, να αλλάζει τη πολιτική του θέση ανα τετραετία, να συλλογάται συνειδησιακά ελεύθερος, να ελπίζει όσο κι αν προς το παρόν δεν συμμετέχει σε έναν άλλο κόσμο για τον οποίο κάποτε υπήρξε έτοιμος να οικοδομήσει και τώρα απλά ονειρεύεται. Και μπορεί να φαίνεται τώρα μπερδεμένος μεταξύ των φανταχτερών προκλήσεων, συνειδητοποιεί όμως παράλληλα ότι δύσκολα θα μπορέσει να αποκτήσει την αληθινή ευτυχία, που δεν είναι ατομική αλλά συλλογική έστω και προς το παρόν μικρής εμβέλειας. Όταν λοιπόν με το πέρασμα του χρόνου η αναγκαιότητα μιας πραγματικής μεταστροφής και του υλικού κορεσμού αρχίζει να τον ωθεί σε άμεσες λύσεις ή δράσεις, ο διάλογος για τη σχέση ανθρώπου - κοινωνίας, δράσης-αντίδρασης, επαναπροσδιορισμού της ανθρώπινης ετερότητας και συλλογικής εξέλιξης δεν θα πρέπει να έχει διακοπεί , ούτε να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε, γιατί θα καταλήξει και πάλι αναποτελεσματικός. Αντιθέτως, η επικαιροποίηση της διαλογικής σχέσης κοινωνίας-ανθρώπων , η απλή καταγραφή θέσεων και απόψεων που φαίνονται προς το παρόν ανούσιες παρελθοντικές σαχλαμάρες ή ανεδαφικές ουτοπίες , ουσιαστικά φέρνουν πιο κοντά εκείνο που έρχεται. Και μπορεί να μην έχει μέχρι τώρα όνομα ή χρώμα, μπορεί να μην έχει γεννηθεί ή να έχει ήδη πεθάνει, όμως θα έρθει. Όχι αυτόματα ή με την ¨ευλογία του Θεού, όχι με τον πελαργό ή το διαστημόπλοιο, αλλά σιγά - σιγά μέσα από τη συζήτηση που ήδη διεξάγεται μέσα μας ή σε μικρές συλλογικότητες όπως μια παρέα ή ένα blog. Χωρίς την αναγκαία αυτή συζήτηση , τον εσωτερικό προβληματισμό , την σκέψη και την έκφραση θέσεων και απόψεων, ιδεολογικό , πολιτικό ή κοινωνικό άρμα δεν γίνεται να προκύψει. Και η μάχη έρχεται. Ίσως πιο αργά από το αναμενόμενο , όμως έρχεται. Στο κάτω-κάτω της γραφής και για όσους συνεχίζουν να θεωρούν τις ¨μάχες¨ σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το ¨καινούργιο¨ που περιμένουν να ρθει δεν θα έρθει ποτέ, εάν πρώτα δεν έχει εξαντληθεί και ξεκαθαρίσει το ¨παλιό¨.

Στη ρωγμή του κόσμου.

Το λάθος έγινε. Το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει. Η βουβή ανατολή που τη πήραν από το χέρι κάποιοι διαφωτιστές παπάδες και εθνάρχες και την οδήγησαν στη θορυβώδη Δύση. Τα φώτα της κοσμοπολίτικης χλιδής που τύφλωσαν χρόνιες γονιδιακές αξίες και ιδανικά και τα οδήγησαν στο βάραθρο των σύγχρονων υπερθεαμάτων. Βαρβαρότητα. Με την εξουσία της πειθούς, έσυραν έναν ολόκληρο αδούλωτο και ασυμβίβαστο λαό , στην υποταγή σε νοοτροπίες και αντιλήψεις παγκοσμιοποιημένες, σε έναν δυτικό υπερούσιο τρόπο ζωής. Χωρίς τη κατάλληλη προετοιμασία, χωρίς μάθηση και ζύμωση, ένας ασυνήθιστος σε τέτοια δυτικά φαινόμενα λαός, κουβάλησε τα ανατολίτικα χαρακτηριστικά του στη νέα τάξη πραγματικότητας. Οι συνέπειες τραγικές. Με το ένα πόδι της παράδοσης και της συνήθειας στη βουβή ανατολή του δεσποτισμού και της τεμπελιάς και με το άλλο της προόδου και του συγχρονισμού με βορειοδυτικά κοινωνικά βαρομετρικά, δημιούργησαν έναν άνθρωπο ψυχολογικά ασταθή, αμετροεπή και ετοιμόρροπο. Κάτω από το πιο ακριβό κουστούμι μιας μοντέρνας άποψης, το πιο μαύρο ράσο της συντήρησης , κόλλησε στα σωθικά και τα μυαλά ρίχνοντας μαύρο πέπλο στην εξορθολογισμένη σκέψη και λογική. Ανατολή ή δύση, απάντησε τώρα. Η καρδιά στην ανατολή και η σκέψη στη δύση, οδηγούν στην έκρηξη και στον μηδενισμό. Αδιέξοδο. Πάρε θέση. Η εδώ ή εκεί. Μέση δεν υπάρχει. Η παγκοσμιοποίηση μίλησε και απέτυχε. Στους ανθρώπους. Τα νούμερα θα επιβιώσουν. Και οι εταιρείες. Εμείς;;

Με τις ιστορίες των δακρυσμένων γιαγιάδων για τις εθνικές καταστροφές και τις αλησμόνητες πατρίδες, με τις σημαίες των ματωμένων ιδανικών κρεμασμένες από παλιοκαιρισμένους ιστούς να ανεμίζουν σε βαθείς ανατολικούς ανέμους και με τα εγγόνια στα φροντιστήρια ξένων ιδανικών, συνηθειών και σκέψεων, να παίρνουν τα μυαλά τους αέρα από δυτικούς ανεμοστρόβιλους, το αποτέλεσμα είναι και θα ναι συγκεχυμένο και γι αυτό τραγικό. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Περιχαράκωση; Όχι βέβαια. Αγκυλωτισμός; Ούτε πάλι. Τότε, τι; Και τι τελικά είναι πρόοδος; Συντήρηση; Απαντήσεις, θέσεις και απόψεις πολλές και πάντως θεωρητικές. Στη πράξη;

Στη πράξη ένας λαός, άνθρωποι δηλαδή, εγώ κι εσύ, χωρίς ταυτότητα, στερεή θέση, ορατό προσανατολισμό. Οπου μας συμφέρει δύση και όπου όχι, ανατολή. Μη πας μακρυά. Η γυναίκα να σου φτιάχνει το καφέ και τα γεμιστά και μια ερωμένη Φιλανδή , να ξεπηδά από τη τηλεόραση των μεταγλωττισμένων συνηθειών , για να Σου προσφέρει την εξωτική ηδονή. Η φοροδιαφυγή το σπόρ Σου και η καλοστημένη γερμανική κρατική μηχανή το απωθημένο σου. Από τη μια η Παλαιστίνη και ο αγώνας της κι από την άλλη η συμμετοχή σε υπερθεάματα με ευγενικό χορηγό της ισραηλινή εταιρία ¨ΤΟ ΜΙΣΟΣ¨. Στο δωμάτιο η φωτογραφία του ΤΣΕ και στο πορτοφόλι η πιστωτική κάρτα της CITYBANK. Η ψήφος στην αντισυστημική αριστερά και η τσέπη στη φιλελεύθερη οικονομία. Στα αυτιά η εθνικ μουσική των ινδιάνων και στα χέρια το γουοκι τοκι για την οργάνωση της συναυλίας της Βίσση. Στη καρδιά ο έρωτας, το πάθος του Μέγαλου Ανατολικού, μα στη ζωή η απαθής καρριέρα της Δυτικής επιβίωσης. Αυτό είναι η καθημερινότητα του σήμερα. Να περιμένεις το ¨θα¨ του αύριο. Μέχρι τότε , εδώ στη ρωγμή του χρόνου και του κόσμου, στείλε ένα SMS, πως η ζωή είναι ωραία. Κι αν δεν είναι , ονειρεύσου ότι θα γίνει. Με το ένα μάτι στην ανατολική Σου φυσιογνωμία και το άλλο στο δυτικό απωθημένο Σου. Που ξέρεις! Στον αλληθωρισμό αυτόν που διαστρεβλώνει τη πραγματική Σου εικόνα, ίσως στη μέση, βρεθεί η απάντηση που ψάχνεις. Βουβός κι ανατολίτης, ή δυτικός και πάντα σιωπηλός. Και μόνος.

ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΗΤΑΝ...

¨Μα έχει ο καιρός γυρίσματα¨
Ο επόμενος Νοέμβρης.



Νοέμβρης και δεν γνωρίζω πια κανέναν. Όσοι έσπειραν τους ανέμους της αμφισβήτησης και της ανατροπής και δεν τους εξαργύρωσαν σε παζάρια εξουσιών , ολοένα και πιο διακριτικά ρίχνουν κάθε φορά ένα τελευταίο δάκρυ μνήμης. Ευτυχώς που κάποιους από εκείνους συνεχίζω να τους διαβάζω. Όχι κάθε 17η Νοέμβρη για να θυμηθούν, να απολογηθούν, να διεκδικήσουν , να δικαιωθούν, αλλά σε ανύποπτο χρόνο να συνεχίζουν με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει – κι ας μην τους πήραν τόσο τα χρόνια- να εναντιώνονται σε αντίθετους ανέμους κι εποχές.

Νοέμβρης 2009. Και πάλι χιλιάδες πρόσωπα, καινούργια τα περισσότερα, σε αυτή τη παλαιά πια συνάντηση ενώνουν τις φωνές τους με τον απόηχο τόσων και τόσων επετείων. Κι όμως θα μπορούσε εύκολα κάποιος να παρατηρήσει πως πίσω από τα φλογισμένα μάτια και τα παθιασμένα συνθήματα , κρύβεται κάποια βαθιά μελαγχολία που φαίνεται να έρχεται κι αυτή από το παρελθόν κουβαλώντας όλα εκείνα που θέλαμε κάποτε να γίνουν, από γενιά σε γενιά, αλλά φοβηθήκαμε να τα κατακτήσουμε. Από γενιά σε γενιά…

Τριάντα έξι χρόνια , πια. Το Πολυτεχνείο είναι εκεί. Οι δρόμοι γύρω από αυτό ασφυκτιούν από νέους μύστες μιας επανάστασης που πολλοί λένε πως πλησιάζει, έστω κι αν δεν φτάνει ποτέ μπροστά στη πόρτα τους αλλά μένει το αιώνιο απωθημένο τους. Η τηλεόραση ανοικτή για να μετρήσει για μια ακόμη χρονιά αποκλειστικά και μόνο τους ¨αγνώστους¨ που μας έγιναν γνωστοί τόσα χρόνια τώρα και τις ζημιές , γνωστές κι αυτές, σκεπάζοντας με τις κραυγές της τους ήχους της πραγματικής επετείου. Η πορεία στον ίδιο τόσα χρόνια αλλά πάντοτε επίκαιρο προσανατολισμό , με τον ίδιο πάντα προορισμό. Η ματιά μου ψάχνει μήπως και βρεί κάποιον από εκείνους που έγραψαν στους τοίχους του ιδρύματος με μπογιά τη λέξη ¨ελευθερία¨. Μάταια. Όσοι είναι εδώ δεν τους αναγνωρίζω κι όσοι αναγνωρίζονται δεν είναι εδώ.

Γυρίζω στο διπλανό μου. Δεν το γνωρίζω κι όμως του μιλώ για ώρες κι εκείνος με ακούει. Μας πιάνει και τους δύο ακατάπαυστη φλυαρία. Δεν ξέρω πότε προλάβαμε και περάσαμε τη Βουλή και πέρασαν εξίσου ταχύτατα από μπροστά μας τα πάντα: Η ανεργία, η φτώχεια, η αδράνεια, η αδιαφάνεια, η κακή λειτουργία των θεσμών και της δημοκρατίας, το σύστημα υγείας , η καταστροφή του περιβάλλοντος και της ζωής μας, ο μαρασμός των ελπίδων μας…Είναι η μοναδική ευκαιρία αυτή η μέρα για κουβέντα και προβληματισμό. Μέχρι να σκεπαστεί από το σύννεφο που αφήνει το πρώτο περίπτερο που καίγεται για να γίνει πρωτοσέλιδο. Η προηγούμενη νύχτα με βρήκε για άλλη μια φορά να ξεφυλλίζω το βιβλίο ¨εκ των υστέρων 19+1 που έγραψαν από καρδιάς οι νέοι του 73, στην επέτειο της εικοσαετίας, σιγοτραγουδώντας το τραγούδι του Τσακνή, για το Νοέμβρη. Η επόμενη;

Νοέμβρης 2009. 35+1. Τόσοι ακριβώς. Κι ο επίλογος αυτός κλείνει τα τριάντα έξι χρόνια που χώρεσαν πια στις σελίδες οχι ενός βιβλίου μας της ψυχής μας. Αμείλικτος ο χρόνος, πέρασε από τριάντα έξι Νοέμβρηδες αλλά δεν τους άγγιξε. Ακριβώς όπως το αίμα κυλά στις φλέβες με τον ίδιο πάντα τρόπο χωρίς να τις αλλοιώνει ή να τις φθείρει. Ο Νοέμβρης εκείνος θα είναι πάντοτε το άλλοθι μας. Όσοι πετύχαμε στους στόχους που θέσαμε θα τον έχουμε σαν ένα περήφανο αγωνιστικό παρελθόν, για να κουρνιάζουμε τις νύχτες που θα μας βασανίζουν οι σκέψεις. Όσοι πάλι όχι, θα θυμόμαστε τη μεγάλη επαναστατική μας στιγμή που κάποτε αφήσαμε τα νιάτα και τα οράματά μας. Το κοινό μας σημείο, ο Νοέμβρης , έτσι όπως τον έζησε ο καθένας κι έτσι όπως τον θυμάται.

Τριάντα έξι Νοέμβρηδες και για τους νεώτερους. Εκεί στα δεκαπέντε, τα δεκαοκτώ , τα είκοσι, ακόμη και τα τριάντα. Τα όνειρά τους γνωστά, αναμενόμενα ίσως, η αμφισβήτησή τους συχνά ακατανόητη με τους όρους του ‘ 70 ή του ‘ 80, πάντως υπαρκτή αλλά ο εχθρός τους αδιόρατος, κρυφός. Να πολεμήσουν τι και με ποιόν! Ο σύμμαχος τους, η τηλεοπτική ευδαιμονία ή μήπως η φλογερή ¨αλητεία¨ των πεζοδρομίων και των μολότοφ; Και τα κόμματα, οι νεολαίες, οι φορείς ποιους πλέον εκφράζουν και από ποιους εκφράζονται; Ποια πλειοψηφία θα τους οδηγήσει στων ονείρων τις εξεγέρσεις και ποια μειοψηφία θα μπορέσει να αντιδράσει στο γεωπολιτικό και πολιτισμικό οδοστρωτήρα; Μαρασμός; Όχι βέβαια. Ορμή; Όχι πάλι. Κάτι ενδιάμεσο; Ισως. Οι νέοι των τριάντα Νοέμβρηδων χωρίς πρησμένα πόδια και ματωμένα αμπέχονα αλλά με πληγωμένες καρδιές ψάχνουν ακόμη και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά , το ¨ψωμί¨ από τη δουλειά τους, τη ¨παιδεία¨ του ανθρωπισμού και όχι του λογιστικού ορθολογισμού και την ¨ελεύθερη¨ αυτοδιάθεση τους. Αν θα φθάσουν στο πλήρωμα του χρόνου στη δημιουργική εξέγερση ή θα μείνουν κοινωνικοί άεργοι θύματα της παγκόσμιας εξομάλυνσης, θα το δείξει, τι άλλο, το επόμενο Πολυτεχνείο.

Η παρέα μεγαλώνει. Ένας μετανάστης κοιτά με απορία το περίπτερο που φλέγεται. Τα συνθήματα ακατανόητα αλλά το αίτημα το ίδιο. Έρχεται στη πορεία για δεύτερη χρονιά κι ας μην ξέρει καν τι είναι το Πολυτεχνείο. Ο Νοέμβρης άγνωστος γι’ αυτόν. Έναν Οκτώβρη γνώρισε κι αυτός κατέρρευσε. Ξέρει όμως πολύ καλά τι θα πει ανεργία , ξενοφοβία, ρατσισμός. Ξέρει ότι ίσως αύριο θα χρειαστεί, χωρίς να το θέλει, να διαδηλώσει για το Πολυτεχνείο μιας άλλης, ¨μη ξενόφοβης¨, χώρας.

Η φλόγα καταπνίγεται από τους ήχους της πυροσβεστικής. Τα συνθήματα όλο και πιο ισχνά ακολουθούν το ρυθμό των σειρήνων. Το ίδιο και κάποιοι διαδηλωτές που δεν φάνηκαν απόψε, υπακούοντας στις εκκλήσεις της τηλεοπτικής καταστολής. Προτίμησαν να πιουν λίγο πιο πάνω έναν εσπρέσσο συζητώντας για το νέο δεσμό της νεαρής αηδούς. Κουβέντα χωρίς αιδώ για το τίποτα. Η πορεία, κάτι αναρχικοί και ΚΚΕδες για κάποιο πολυτεχνείο…

Η πρεσβεία στέκει για τριακοστή φορά απέναντι μας, άφθαρτη. Δεν πέρασε χρόνος από πάνω της κι ας γκριζάρισαν τα μαλλιά των παιδιών του Νοέμβρη. Μόνο το γκρι μουντό χρώμα της, έδωσε για λίγες ώρες μόνο, τη θέση του στο μπλέ της δημόσιας τάξης. Απέναντί της , το κόκκινο του αγώνα, το μαύρο της αντίδρασης, το άσπρο της αγνότητας, το πράσινο της οικολογίας και το μπλαβί των ατελείωτων ανθρωποθυσιών στο βωμό της παγκόσμιας τάξης. Ένα ζωντανό ουράνιο τόξο που φέγγει κάθε χρόνο, τον ίδιο μήνα, την ίδια περίπου ώρα, τριάντα χρόνια τώρα.

Πριν από πέντε-έξι χρόνια ήμασταν μερικές χιλιάδες μόνο. Σήμερα, όλο και περισσότεροι. Παιδιά του δημοτικού, φοιτητές , εργάτες, επιστήμονες, άνεργοι, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων , κοινωνικά αποκλεισμένοι, μετανάστες, πρόσφυγες. Τα οράματά μας παθιασμένα , εφήμερα ίσως, πάντως όχι ανεδαφικές ουτοπίες. Αντιληφθήκαμε έστω κι αργά τα λόγια του ποιητή και συμμορφωθήκαμε: Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ.. Μέχρι να γυρίσει έχουμε πολλά να κάνουμε και να πούμε. Το πρώτο , να υπάρχουμε. Όχι στα σαλόνια του σπιτιού μας, στα απέναντι καφέ, στις ουρές του ΟΑΕΔ και των επιδομάτων, στα γραφεία ευρέσεως εργασίας νέων ά-πειρων επιστημόνων , στις προθήκες των Ολυμπιακών ιδεωδών, όχι μόνο σε αυτά, αλλά σε κάθε γνήσια συλλογικότητα διεκδικήσεων, σε κάθε λαϊκό πανηγύρι, σε κάθε κοινωνική κινητοποίηση και ιστορική κοινωνική συγκυρία. Να υπάρχουμε, όπως υπάρχουμε σήμερα, 17 Νοέμβρη της τρίτης χιλιετίας, εκφραστές της δικής μας αταξίας απέναντι στη δική τους τάξη. Κι είμαστε όλο και περισσότεροι, χρόνο με το χρόνο.

Τα φώτα σιγά - σιγά δίνουν τη θέση τους στην αυγή. Η αιματοβαμμένη σημαία του 1973, στη θέση της, περιμένει τον επόμενο Νοέμβρη και ακόμη πιο μακριά, το επόμενο ¨Πολυτεχνείο¨. Δεν θέλω να τελειώσει έτσι η νύκτα αυτή. Τα τραγούδια της και τα συνθήματά της, ο παλμός και το πάθος της ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου. Η μυρωδιά της βασανίζει τις αισθήσεις μου και μου προκαλεί παραισθήσεις: Η επόμενη εξέγερση, το τανκ τους, η πύλη μας…Ανηφορίζω στη Ζ.Πηγής. Στη γωνία με την Αραχώβης, μια παρέα από τα παλιά, πίνει στο ταβερνάκι. Τα πρόσωπά τους μου είναι γνωστά αν κι εκείνοι δεν με γνωρίζουν. Ο Περικλής, ο Παπαχρήστος, ο Αγγελος, τα παιδιά του πρώτου Νοέμβρη. Άλλη μια παραίσθηση; Απολογούνται ή ονειρεύονται; Κρίνουν ή κρίνονται; Μελαγχολούν ή ονειρεύονται; Αυτός ο Νοέμβρης δεν αφήνει περιθώρια, παρά μόνο για μελλοντικές εξεγέρσεις.

Ο φετινός εορτασμός είναι ο εορτασμός του μέλλοντος μας. Η επέτειος αυτή έρχεται από μακριά για να ταξιδέψει ακόμη πιο πέρα, στου καιρού τα γυρίσματα. Τότε που το μόνο σίγουρο θα είναι ένα μόνο, πως, ΝΟΕΜΒΡΗΣ ΘΑ’ ΝΑΙ Η ΧΡΟΝΙΑ…

ΙΔΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ. ΑΛΕΞΗΣ ΖΟΡΜΠΑΣ. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Όταν πριν από καιρό πληροφορήθηκα ότι στο Εθνικό Θέατρο ενας Λιθουανός σκηνοθέτης, ο Τσέζαρις Γκραουζίνις , γνωστός στο ελληνικό κοινό από προηγούμενες επιτυχημένες παραστάσεις του , θα ανέβαζε το Ζορμπά του Καζαντζάκη, υπήρξα και το λεω ειλικρινά επιφυλακτικός μέχρι και αρνητικός. Όχι ότι δεν γνωρίζω την ποιότητα, την παιδεία και την τέχνη της Λιθουανικής σχολής και φυσικά των ίδιων των Λιθουανών με τους οποίους έχω συνεργαστεί αρκετά και γνωρίζω την ποιότητά τους, μα γιατί το ίδιο το έργο πίστευα και πιστεύω ότι απαιτούσε θερμή καρδιά , παθιασμένη ματιά , ακραία συνείδηση και όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν φαίνονται να συμβαδίζουν με την ομολογουμένως ψυχρή για τα δικά μας πρότυπα, βόρεια ευρωπαική νοοτροπία. Το έργο του Καζαντζάκη, αναμφίβολα είναι ένα καυτό καζάνι ιδεών, εικόνων και συνειδήσεων , γεμάτο από γονιδιακά ελληνικά στοιχεία θεατρικότητας και δραματουργίας, ένα τέλειο και ολοκληρωμένο έργο, μια σύγχρονη τραγωδία της ανθρώπινης ειρωνείας και ύπαρξης, που η μίξη του με την ψυχρή βόρεια ματιά θα εγκυμονούσε κινδύνους ακόμη και για την ίδια υπόσταση του θεατρικού εγχειρήματος, αυτού που ανέλαβε ο Λιθουανός σκηνοθέτης.

Κι όμως, είχα μόλις χθες την τιμή, γιατί περί τιμής πρόκειται, να παρακολουθήσω την επίσημη πρώτη της παράστασης. Κι ακριβώς όπως ο Ζορμπάς στο πρωτότυπο έργο του πέτυχε με όλα εκείνα τα θεατρικά στοιχεία του χαρακτήρα του να κατακτήσει το ¨αφεντικό¨ του, έτσι και ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, κατέκτησε και μάγεψε εξολοκλήρου την ψυχή, το μυαλό και την καρδιά μου, με έκανε να αισθανθώ αδαής και τιποτένιος μπροστά στο νόημα της παράστασης αυτής, αποκαθήλωσε κάθε ιδιαίτερο, όπως νόμιζα, στοιχείο του χαρακτήρα μου, εξάγνισε ακόμη και το πιο μικρό πάθος μου, καθάρισε τη συνείδησή μου, γαλήνεψε την επι σειρά ετών ταραγμένη ψυχή μου, καθαίρεσε την όποια δική μου ανθρώπινη τραγωδία, μεγάλωσε την ύπαρξη μου αποδίδοντάς της, ξεχασμένα τα τελευταία χρόνια, στοιχεία μεγαλοψυχίας μα και αθωότητας.

Σε μια εξαιρετική απόδοση του έργου του Καζαντζάκη, σε μια διασκευή δική του, που δεν ηταν ακριβώς διασκευή μα ματιά και όχι μια τυχαία ματιά μα η ματιά του ίδιου του Καζαντζάκη, σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν δίπλα στο συγγραφέα του έργου όταν επινόησε το Ζορμπά, παρακολούθησε την πενα και την έμπνευσή του, ήπιε καφέ μαζί του, τράβηξε με πάθος μια ρακί, και κει στο διπλανό γραφειάκι έγραψε, πλάι στον μεγάλο συγγραφέα, τον Ζορμπά, θαρρείς κι από κοινού. Ιεροσυλία πνευματική, ίσως βιαστεί να πει κανείς. Ναι, γιατί δεν έχει δει την παράσταση αυτή και το πώς ο Τσέζαρις Γκραουζίνις κατάφερε να σεβαστεί απόλυτα και κατανυκτικά το Ζορμπά, τον ίδιο τον Καζαντζάκη μα πάνω απο όλα τους αναγνώστες του. Με το μαγικά εμπνευσμένο τρόπο του , χωρίς να πετάξει τίποτα, το ακούτε, τίποτα, από το πρωτότυπο έργο του συγγραφέα, με απόλυτο σεβασμό στο νόημα, την ιδέα και την τραγικότητα του Ζορμπά, απέδωσε έναν διαχρονικό, σύγχρονο , μα κυρίως πρωτογενή Ζορμπά, που δεν ήταν κανείς άλλος από τον ίδιο το Ζορμπά του Καζαντζάκη. Ταυτόχρονα, με σκηνοθετικές εκστατικές επινοήσεις, με θεατρικό απόλυτο σεβασμό και συγχρονισμό, με μια εξαιρετική δραματουργία, έστησε ένα ολόκληρο έργο –λες κι από την αρχή-, που σε έκανε να αισθανθείς ότι πρωτοσυναντάς τον ήρωα Αλέξη Ζορμπά και μαθαίνεις για πρώτη φορά την πραγματική ιστορία του. Δόμησε και σταδιακά αποδόμησε, δραματουργικά εννοώ, το μύθο του Ζορμπά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκανε και ο Καζαντζάκης. Αυτή είναι η μαγική τέχνη του Τσέζαρις Γκραουζίνις. Ότι ισορρόπησε, επαναλαμβάνω , εκστατικά σε μια μικρή κλωστή το έργο που επινόησε ο Καζαντζάκης και από την άλλη ένα εντελώς δικό του έργο, με δικά του προσωπικά στοιχεία , διαμορφώνοντας ένα εκρηκτικό , λόγω της τελειότητας του, μεταφυσικό αποτέλεσμα. Κατάφερε δηλαδή κι εκεί έγκειται η μοναδικότητά του, να καθίσει στο ίδιο τραπέζι , να βάλει να παίξουν στην ίδια σκηνή, τον Ζορμπά του Καζαντζάκη και τον δικό του Ζορμπά. Με την ευλογία, αν ζούσε και σίγουρα από εκεί που βρίσκεται του ίδιου του Καζαντζάκη. Ετσι ώστε να μπορώ περήφανα να πω ότι έχω διαβάσει το βιβλίο του Καζαντζάκη και έχω δει την παράσταση του Τσέζαρις Γκραουζίνις, για την πραγματική ιστορία του Αλέξη Ζορμπά.

Για τους υπόλοιπους συντελεστές του έργου δεν θέλω να πω πολλά γιατί δεν είμαι θεατρολόγος, ούτε κριτικός τέχνης. Το μόνο που σαν απλός άνθρωπος οφείλω να καταθέσω είναι ότι υπήρξαν συναρπαστικοί. Κατάφεραν αβίαστα να αποδώσουν όχι το όραμα του σκηνοθέτη γιατί γι αυτό είναι εκείνος ο κατάλληλος να τους κρίνει, μα το δικό μου όραμα γι αυτό που έβλεπα και κέρδιζε στιγμή –στιγμή κάθε στοιχείο της ψυχής και του μυαλού μου. Χωρίς αυτή την εξαιρετική παρουσία όλων των ηθοποιών, με κάποιες ελάχιστες στιγμιαίες εξαιρέσεις που χάθηκαν μπροστά σε όλο αυτό το θεατρικό θαύμα, δεν θα ήταν δυνατόν να νιώσω έτσι. Με αυτή τη μοναδική τους υποκριτική παρουσία, υπακούοντας απόλυτα στην επινόηση του σκηνοθέτη τους, με ελεύθερα προσωπικά στοιχεία που ήταν διάχυτα στο παίξιμό τους, τι διάολο το Ζορμπά απέδωσαν το σύμβολο αυτό της ελευθερίας, δημιούργησαν μια ανευ θεατρικών προηγουμένων συγκίνηση, που με έφεραν δακρυσμένο να βγαίνω από το Θεατρο. Ένιωσα, και αυτό είναι πρωτόγνωρο για μένα , αυτό που η Μελίνα ένιωσε σε μια άλλη μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία, το Ποτέ την Κυριακή, όταν μέσα στην απαίδευτη πρωτογενή ¨παιδεία¨ της , κατέρρευσε συναισθηματικά παρακολουθώντας Μήδεια. Κι αυτό το αποτέλεσμα σίγουρα οφείλεται και στους εξαιρετικούς ηθοποιούς.

Ιδού ο Ελληνας λοιπον. Ο Ζορμπάς. Φαντασιακός, εμμονικός, παθιασμένος, διαταραγμένος, μεγαλοπρεπής, αθώος, τραγικός , αστείος, χαρούμενος, λυπημένος, εκστατικός, ταπεινός, οραματιστής, ρεαλιστής, ειλικρινής, μεγαλόψυχος, ευγενικός, ήρωας, άνθρωπος, ποιητής, μάγκας, ελεύθερος. Ιδού και ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, ο Ελληνας.

Το μόνο κρίμα, ότι την παράσταση αυτή την είδαν –για χθες μιλάω- Ελληνες. Κι ενώ ο Τσέζαρις Γκραουζίνις υπήρξε για την παράσταση αυτή ένας μεγάλος Ελληνας, όλοι εμείς που την παρακολουθήσαμε αποδείξαμε πόσο μικροί είμαστε. Οι περισσότεροι από τους θεατές με πολλά στοιχεία τηλεθεατών, έμειναν στα κωμικά μέρη της παράστασης χωρίς να μπορούν καν να αντιληφθούν ότι ακόμη και αυτά απέδειξαν τη μοναδικότητα του σκηνοθέτη που απέδωσε με τον ίδιο μαγικό τρόπο του Καζαντζάκη την εύθυμη και συχνά κωμική πλευρά του ήρωα. Χασκογέλασαν με τα κωμικά στοιχεία, ξεκαρδίστηκαν με αυτό που έβλεπαν ακόμη και σε στιγμές του ήρωα τραγικές και έφυγαν –τουλάχιστον αυτό κατάλαβα από όσα άκουσα αμέσως μετά- ακριβώς όπως ήρθαν . Αδειοι. Όχι γιατι απέτυχε η παράσταση του Τσέζαρις Γκραουζίνις . Μα γιατί ακριβώς εμείς αποτύχαμε. Αποτύχαμε να είμαστε αυτό που θα έπρεπε να είμαστε , ιδιαίτερα μετά από μια τέτοια παράσταση. Γι αυτό ακριβώς η παράσταση αυτή θα πρέπει να φύγει από τον χώρο αυτό της εκλεπτυσμένης φτιασιδωμένης αριστοκρατίας, και σύμβολο ελευθερίας και ανάτασης όπως είναι, να παιχθεί σε σχολεία, πανεπιστήμια, πλατείες και φυλακές. Εκεί που οι άνθρωποι μπορούν ακόμη να συγκινηθούν, να κλάψουν, να εκστασιαστούν, να αντιληφθούν. Εκεί που το σύμβολο του Ζορμπά και η πραγματική ιστορία του, εμπνεύσεως Τσέζαρις Γκραουζίνις θα μπορέσει να αναρτηθεί στον πιο ψηλό ιστό της κοινωνίας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν στον Τσέζαρις Γκραουζίνις και τους ηθοποιούς του. Γιατί τώρα πια, το επόμενο πρωί, μπορώ και γω να κάνω αυτό που ο σκηνοθέτης μαγικά ανέδειξε, το αναπόφευκτο να φαίνεται ελεύθερη προσωπική μου βούληση. Γιατί σαν γνήσιος Ελληνας και γω , όπως ο λιθουανός σκηνοθέτης, κατάλαβα πως έχω ή πρέπει να έχω μέσα μου , τον Αλέξη Ζορμπά. Εύγε!!

ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΑ.
ΑΝΑΡΩΤΗΣΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ.




Ζαλισμένος από τη κούραση της καθημερινής ρουτίνας που τελειώνει πάντα τόσο άδοξα και σχεδόν πικρά, έπεσε το μάτι μου χθες στο τηλεοπτικό διαγωνισμό παροχών των ηγετών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας. Δεν ένιωσα καμία έκπληξη με την σχεδόν κουρασμένη πια αθλιότητα των εξαγγελιών τους. Και δεν ένιωσα καμία έκπληξη γιατί στα μάτια τους, πόσο μάλλον στα λεγόμενά τους, είδα όλη αυτή την αθλιότητα που συναντώ κάθε μέρα δίπλα μου. Άνθρωποι με μέτριες επιδόσεις στη ποιότητα του χαρακτήρα τους, χωρίς ψυχικό ανάστημα και παρρησία , χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής και σκέψης βαθιάς, ρίχνονται εύκολα στο παιχνίδι της καχυποψίας και του μίσους για το διπλανό τους. Χωρίς δυνατά προσωπικά οράματα αφού όλα τα άλλα μας τελείωσαν εδώ και χρόνια, χωρίς προσωπικές ποιοτικές επιλογές , με ιδανικά εύκολα και βατά που εξασφαλίζουν στη καλύτερη μια ζωή ανεκτή, στοιχήστηκαν πίσω από μια ανευ προηγουμένου μαλθακότητα. Όχι, δεν μιλώ για τους πολιτικούς αρχηγούς. Για εμάς μιλάω. Που σερνόμαστε υποβασταζόμενοι από τα χειρότερα ελαττώματα της φυλής μας. Που βουλιάξαμε σαν τους φελλούς στη κοινωνία που όλοι μας φτιάξαμε. Κι αφού τη φτιάξαμε, έπρεπε και να κυβερνηθεί. Γι αυτό επιλέξαμε ανθρώπους σαν εμάς, να στέκονται μπροστά μας , στα μέτρα μας, για να μπορούμε να τους ακολουθούμε. Η έστω στη καλύτερη για να μπορούμε να τους βρίζουμε. Αλλωστε κι αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο της φυλής μας, πάντα χρειαζόμασταν ένα άλλοθι. Κι εκείνοι μας το προσφέρουν πανηγυρικά.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ

Δρόμοι που ξεκίνησαν από μονοπάτια και κατέληξαν λεωφόροι για να ξαναγίνουν δρόμοι. Άνθρωποι που συναντήθηκαν σε κοινά οράματα και στόχους, που μπολιάστηκαν από τις διαφορετικές ανάσες της ψυχής τους και που μοιράστηκαν ένα μπουκάλι μπύρα στα βρώμικα-όποτε αυτά έτυχαν- πεζοδρόμια της ζωής τους. Κοινοί καυτοί πόθοι που προκάλεσαν συνειδησιακά εγκαύματα. Αυτή είναι η μοίρα των διαφορετικών ανθρώπων, που στέκονται ξανά ασυνεννόητοι και μόνοι στον στίβο της καθημερινότητας. Άδεια η φαρέτρα τους από επιχειρήματα για τη κατάληξη των οραμάτων τους. Ένα χαμηλό φως να κρύβει, ή μήπως να δείχνει, τις σκιές τους. Και από πίσω τους, χιλιάδες άλλοι που δεν πάλεψαν , δεν μόχθησαν , δεν αγωνίστηκαν για το διαφορετικό, να συνεχίζουν ανέμελοι και ανεύθυνοι το ποτό τους. Δεν έχει τέλος η ιστορία των ανθρώπων. Μόνο αρχή. Και αυτή την αρχή, με νέα προσήλωση , οφείλει το σπουδαίο αυτό γένος των ανθρώπων να υπηρετήσει με πάθος. Για να μη πάει χαμένο ούτε ένα όνειρο, για να μην αδικηθεί το συναίσθημα που κάποτε τους έφερε κοντά, για να μη χαθεί εκείνος ο δρόμος που κάποτε υπήρξε μονοπάτι, κατέληξε λεωφόρος και τώρα πια σκοτεινό σοκάκι. Τόσο μικρό που χωρά μόνο έναν. Ίσως γι’ αυτό, να μου φαντάζει πια και τόσο αληθινό, όποιο κι αν είναι το τίμημά του, όσο δύσκολη κι αν είναι η αρχή του, ιδιαίτερα κάτω από τόσο χαμηλό φως. Αρκεί να μπορέσω να το φτάσω στο τέλος του.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΗΣ 4ης ΟΚΤΩΒΡΗ


Στη προεκλογική περίοδο που διανύουμε ακούμε συνεχώς αυτό το οποίο άλλωστε προκάλεσε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Λύσεις και προτάσεις για έξοδο από τη κρίση και λοιπά εκλογικά και μη επιχειρήματα και δικαιολογίες. Αυτόματα και η εμφάνιση αυτόκλητων σωτήρων. Δεν μπαίνω στην συζήτηση αυτή που ούτως ή άλλως έχουν ακουσθεί πολλά, τα περισσότερα ανεδαφικά, για να μη πω ουτοπικά ή πιο καλά απατεωνιές του κοινού ποινικού δικαίου που στόχο έχουν να υφαρπάξουν με τρόπο απατηλό συνειδήσεις και ψήφους. Κουβέντα όμως για το κυριότερο. Τη κατάντια μιας ολόκληρης κοινωνίας. Την ηθική και πνευματική καταρράκωσή της, ποιος σωτήρας θα εξαφανίσει έστω στα λόγια και πάντως δια μαγείας; Κανείς. Ο απόλυτα κανένας ή πιο απλά το απόλυτο τίποτα.

Δίπλα μας, μέσα στα σπίτια και τις γειτονιές μας μια ολόκληρη κοινωνία στενάζει. Όχι, δεν είναι μόνο τα οικονομικά βάρη που βαρύνουν τις πλάτες όλων εμάς και για τα οποία διέξοδος δεν υπάρχει ακόμη και στα πιο τραβηγμένα σενάρια πολιτικής φαντασίας, παρά τις πολλές κούφιες υποσχέσεις. Είναι η καταρράκωση που κάθε σπίτι νιώθει στα σωθικά του και που βαρύνει τις ψυχές τόσων και τόσων συμπολιτών μας. Καμία ελπίδα για τίποτα. Η αρπαχτή ,ακόμη και αυτή, ξεθωριασμένο ιδεώδες των περασμένων δεκαετιών , άφησε σύξυλους τους θιασώτες της , κουφάρια τραγικά, λόγω έλλειψης αντικειμένου. Μια χώρα τραγική που σύρεται στο καναπέ της θλίψης και της ανυποληψίας. Κανένα όραμα για τίποτα. Κανένα όνειρο για οτιδήποτε. Στον μεσαίωνα της εποχής κανένα κεφάλι πάνω από τα υπόλοιπα. Πτώματα της καθημερινότητας, επιβιώνουμε μόνο ενστικτωδώς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα πιο σημαντικό από το ασήμαντο. Δεν ήμαστε άμοιροι ευθυνών, έτσι όπως καταλήξαμε. Το φανταχτερό πλαστικό υπόστρωμα που κάλυπτε τις πραγματικές μας αξίες ως κοινωνία, μας παρέσυρε στην ψευδαίσθηση της μεγάλης ζωής, που ουσιαστικά ήταν ένας άδειος τενεκές συνειδήσεων. Έμποροι ονείρων και χρηματιστές συναισθημάτων μας ξεπούλησαν τη πιο βρώμικη κι εύκολη πραμάτεια τους κι εμείς ανταποκριθήκαμε ηλιθιωδώς. Θύματα αυτής της χωρίς έμπνευση ιλαροτραγωδίας, πρωταγωνιστές της πιο ατάλαντης μεταπολιτευτικής παράστασης, μείναμε κολλημένοι κοιτάζοντας τα τραίνα των μεγάλων αλλαγών που έφυγαν άδεια. Και τώρα τι θα ρωτήσει κανείς; Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι συνάμα θα προσμένουμε όχι κάποιο θαύμα αφού εξέλιπε κάθε τέτοια ταχυδακτυλουργική δυνατότητα, αλλά αυτό για το οποίο προετοιμαστήκαμε καλά τριάντα χρόνια τώρα. Το απόλυτο τίποτα. Καλή ψήφο, λοιπόν.

ΑΠΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ


Πάντοτε άκουγα στο τόπο αυτό, οτι όλοι όλα γρήγορα τα ξεχνάμε. Πίστευα μάλιστα οτι αποτελεί απομεινάρι της αλησμόνητης εκείνης ρήσεως του Κωσταντίνου Μητσοτάκη, ¨ποιός θα θυμάται σε δέκα χρόνια;¨

Δεν έχουν περάσει όχι δέκα χρόνια μα ούτε λίγες ώρες από την εξαγγελία των εκλογών και παρευλάνουν μπροστά μου χαμόγελα ενότητας και συσπείρωσης όλων των πρωταγωνιστών του ¨δράματος¨ Κοροβέση, που έγινε αφορμή να διατυπωθούν καλά κρυμμένες μέχρι τουλάχιστον και τις ευρωεκλογές αντιθέσεις . Εύλογη η απορία. Απο που πηγάζει όλη αυτή η ευδαιμονία και η αισιοδοξία; Τι απέγιναν οι κρεμάλες για το προδότη, τα ξίφη και οι αδέκαστοι τιμητές του; Ποια ενότητα άραγε και τι είδους μπορεί να ξανα αγκαλιάσει τα οράματα για εναν συμπαγή αριστερό ριζοσπαστικό χώρο των κινημάτων και της οικολογίας, όταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την 7 Ιούνη τέθηκε εν αμφιβόλω ; Και αν οι ¨άλλοι¨ ξεχνούν στα δέκα χρόνια, εμείς γιατί θα πρέπει να ξεχάσουμε σε λίγες ώρες;

Δυστυχώς για την αριστερά, μα ακόμη πιο τραγικά για ολόκληρη τη κοινωνία, η ίδια ιστορία των παθών και των λαθών της αριστεράς και η δραματική τους συνέχεια , φοβάμαι πως για μια ακόμη μια φορά θα διασώσει και θα νομιμοποιήσει σκληρές πολιτικές και αντιλαϊκές νοοτροπίες, την ίδια ατμόσφαιρα, το ίδιο πολιτικό σκηνικό , την ίδια καθεστωτική συμπεριφορά, το ίδιο δικομματικό και πολωτικό φαινόμενο, ενώ φαίνεται και να ηττάται πανηγυρικά από ακροδεξιά φαινόμενα με φιλολαικίστικες αποχρώσεις. Υπεροπτικοί, αλαζονικοί και αδιάλλακτοι, αδιάφοροι για τις κοινωνικές συνέπειες των πολιτικών πράξεων τους, άτολμοι, φοβισμένοι και ανερμάτιστοι , οι φορείς και οι παρατάξεις της αριστεράς , όχι μόνο δεν υπήρξαν το τελευταίο διάστημα συσπειρωμένοι και συμπαγείς διαμορφώνοντας έντονο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο , αλλά αντίθετα διέρρευσαν αλόγιστα ενισχύοντας τα δημοκρατικά ελλείμματα, τις παθογένειες του συστήματος και τις αντιδραστικές πολιτικές και κυρίως μια σαφή ακροδεξιά στροφή των χαμηλων στρωμάτων της κοινωνίας που υπο συνθήκες μιας ηγετικής αριστερής παρουσίας θα αποτελούσε τη μεγάλη κοινωνική δεξαμενή της.

Μέχρι και τώρα, μιλώντας έστω για τη τελευταία εικοσαετία, το άλλοθι της νωθρής αυτής αριστερής ρυμοτομίας, το αναζητούσαμε σε αριστερο – κεντρο – δεξιές συνεργασίες , σε ιδεολογήματα του μεσαίου χώρου, στον επικοινωνιακό αχταρμά που λειτουργεί αυτόκλητα ως διαμεσολαβητής εξουσιών και κοινωνίας, στον εγωκεντρικό παραγοντισμό του ΚΚΕ, στην τότε μετα-παπανδρεική κεντροαριστερά, στην αβάσταχτη ελαφρότητα των ριζοσπαστικών θέσεων του ΣΥΝ, προτού συνενωθεί με τη λοιπή ριζοσπαστική αριστερά ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της. Τώρα;…! Τώρα, ο δημοσκοπικά μέχρι πρότινος βασιλιάς-όσο κι αν δεν του αρέσει ο τίτλος- Αλέξης Τσίπρας, είναι πλέον γυμνός και το κακό δεν είναι ότι είναι τόσο γυμνός ώστε να προκαλεί ακόμη και ¨ανεκδοντολογικούς¨ συνειρμούς αλλά ότι θα πλανηθεί στο πολιτικό ορίζοντα μια άποψη περί ασκεπούς αριστεράς των κινημάτων, της οικολογίας και της κοινωνίας, καθώς ο ίδιος δεν φαίνεται να μπορεί να αποτελέσει το φυσικό ηγέτη ενός ευρύτερου χώρου που μάλιστα λίγο έλειψε από τα να πιαστεί στα χέρια , θυμίζοντας παλαιές φοιτητικές συνελεύσεις. Κι αν τα χαμόγελα ήρθαν εσπευσμένα να συγκαλύψουν τις όποιες διαφορές που μάλλον είναι πολλές, τι θα γίνει αλήθεια αν δεν προκύψει στις 4 Οκτωβρίου αυτοδυναμία και κληθούν ανανεωτικοί βουλευτές του ΣΥ(Ν) ή ΡΙΖΑ από όμορους ιδεολογικά φίλους τους να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης; Πως θα μοιραστούν στο ενδεχόμενο αυτό που δεν είναι και τελείως μακρυνό οι ψήφοι όλων εκείνων που θέλουν μια δυναμική αυτόνομη ριζοσπαστική αριστερά των ρήξεων και των δράσεων; Δεν θα έχουν πέσει θύματα μιας ιστορικά πρωτόγνωρης κοροϊδίας; Και πως όλοι αυτοί στη παρούσα προεκλογική φάση θα συμπορευτούν με τον ευρύ αυτό σχηματισμό των χαμόγελων μιας πλαστικής ενότητας που από κάτω σφίγγονται δόντια αντιπαλότητας; Πολιτικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας ίσως να πει κανείς, ικανό πάντως να δείξει ότι η τελική επιλογή των ηγετών και των τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ να μην υπάρξουν καθαρές λύσεις από τώρα, σίγουρα θα το βρουν μπροστά τους. Είτε με τη παραπάνω μορφή , είτε με το φόβο μιας διάσπασης που θα έρθει μετεκλογικά, ιδίως αν το μέτρημα των κουκιών δεν κριθεί ικανοποιητικό.

Έτσι όπως έφτασαν τα πράγματα απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν. Και αυτό γιατί δεν ξεκαθαρίστηκαν ως όφειλαν οι ανοικτοί λογαριασμοί. Η αριστερά , όπως τότε , τη πρώτη νύχτα της δικτατορίας, πιάστηκε στον ύπνο. Προτού συνέδρια και τάσεις δώσουν εξηγήσεις και ληφθούν καθαρές αποφάσεις , προτού καν αποφασιστεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει οργανωτικό δομημένο χαρακτήρα, αν ο ΣΥΝ επιθυμεί επί της ουσίας να προχωρήσει το εγχείρημα των ριζοσπαστικών δομικών συνεργασιών, έρχονται οι εκλογές να σπρώξουν όλα αυτά κάτω από το κοινοβουλευτικό χαλί που φαίνεται ότι είναι το μοναδικό για την ώρα ζητούμενο. Και αντί οι συνιστώσες και οι τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ να δώσουν από τώρα τις απαντήσεις μέσα από τα αρμόδια όργανα και τα συνέδρια των μελών τους έτσι ώστε να πάμε με καθαρό πρόσωπο στις εκλογές, είτε με τρόπο συμπαγή είτε με ξεχωριστή εκπροσώπηση, επιλέχθηκε εσφαλμένως κατά τη γνώμη μου να μετατεθεί όλη αυτή η συζήτηση για το απώτερο μέλλον. Με τραγικό αποτέλεσμα κι ας μη γίνω εγώ μάντης κακών, να μην έχουν πεισθεί τμήματα της ελληνικής κοινωνίας για την αναγκαιότητα και τη προοπτική του εγχειρήματος και την ηθικότητα των προθέσεων των ηγετών του και την επόμενη μέρα των εκλογών, όσοι επιλέξουν τελικά να το υποστηρίξουν, να βρεθούν μετέωροι και απατημένοι.

Σίγουρα δεν είναι η ώρα για κρίσεις , επιμερισμό ευθυνών, ενδοαριστερές συγκρούσεις και μακρόσυρτες συσκέψεις, αφού η τελική επιλογή ήταν αυτή της συγκάλυψης ή έστω πιο κόσμια του μικρότερου κακού. Η αναγκαιότητα της συσπείρωσης της αριστεράς δεν γεννήθηκε σε τραπέζι συσκέψεως ή αίθουσα παραταξιακών επιτελείων, δεν συζητήθηκε σε επιστημονικό κοινωνιολογικό συνέδριο Μαρξιστών επιστημόνων , δεν αποτέλεσε απότοκο κομματικών γνωματεύσεων, για να εξαντληθεί εύκολα σε πρόχειρες αναλύσεις μιας κατάστασης που έρχεται από πολύ μακρυά και που φαίνεται πως θα πάει ακόμη πιο μακρυά. Αντίθετα, δημιουργήθηκε στους δρόμους και τις πορείες, στα κινήματα και τους φορείς και όσο και αν κάποιοι αδιαφόρησαν για τη πολιτική των δρόμων και τη δέσμευση των κινημάτων, η πορεία δεν μπορεί να τερματιστεί εδώ και τόσο άδοξα επειδή κάποιοι επέλεξαν μακρυά από το ιστορικό χρέος τους τις μη καθαρές λύσεις. Εστω κι έτσι όμως , η 4η Οκτώβρη αποτελεί μια χρήσιμη κι ελπιδοφόρα στη προοπτική της αφετηρία για μια διαφορετική πορεία που δεν σταματά στις κακοδαιμονίες της Αριστεράς και στην αυταρχική της, έναντι στη κοινωνία, εσωστρέφεια. Κι αυτό, όλοι οφείλουν να το αντιμετωπίσουν με τρόπο ριζοσπαστικό. Και ο ριζοσπαστισμός αυτός δεν αναζητείται με παραταξιακά διαβατήρια και δηλώσεις κομματικής προσήλωσης, με ξίφη και ύβρεις εκατέρωθεν, μα στους χώρους και τα μέτωπα που η ίδια η κοινωνία έχει δημιουργήσει. Άλλωστε περί συνασπισμού δυνάμεων της κοινωνίας πρόκειται, όχι για φοιτητική οργάνωση τριαντάχρονων επαγγελματιών της ριζοσπαστικής θεωρίας και μόνο αυτής. Εκεί λοιπόν και εγκαίρως θα πρέπει να αναζητηθούν οι καθαρές απαντήσεις και το διαυγές πρόσωπο μιας νέας ενωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς , με γνώμονα το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας μακροπρόθεσμα και όχι το καταληκτικό ημερολογιακά γεγονός της 4ης Οκτώβρη που τίποτα επί της ουσίας δεν μπορεί να προσφέρει πέραν του στοιχήματος της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης που από μόνη της και χωρίς καθαρές πολιτικές τίποτα δεν μπορεί να προσφέρει σε όσους έχουν ανάγκη μια καθαρή και δυνατή αριστερά.

Αν τώρα στην αρχή του εγχειρήματος ξεκίνησαν πολλοί, στη πορεία μπορεί να βρέθηκαν ακόμη περισσότεροι κι αν κάποιοι λίγο μετά λιγοψύχησαν ή κάποιοι άλλοι μέτρησαν τα κουκιά και τους βγήκαν λιγότερα ή αναζήτησαν θέσεις ισχύος και κομματικές περγαμηνές, τίποτα δεν άλλαξε στη κοινωνία που στενάζει, που ονειρεύεται και που αντιστέκεται. Η δυναμική αυτή υπάρχει και δεν κάνει πίσω. Θα συνεχίσει στους δρόμους και τα κινήματα, θα παλεύει και θα αγωνιά στα εργοστάσια και στα καφενεία , στα πανεπιστήμια και στις ουρές της ανεργίας αναζητώντας έναν διαφορετικό ενωτικό ριζοσπαστικό πόλο. Τώρα λοιπόν που θα γυρίσει το κεφάλι για να δει ξανά τα κέντρα εξουσιών που θα διαχειρισθούν την αυριανή πραγματικότητα, θα πρέπει να βρει όλους εκείνους ή έστω τους πιο συνεπείς από εκείνους που συνάντησε στους δρόμους και αργότερα στις κάλπες.

Όλοι λοιπόν, πρόσωπα, φορείς, παρατάξεις, τάσεις, ρεύματα, κινήματα, ας ξαναδώσουν τα χέρια και τη καρδιά τους στο εγχείρημα που αφορά όχι μόνο αυτούς αλλά μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Δεν δικαιούνται από το ιστορικό χρέος τους και μόνο να κρυφτούν πίσω από την εσωστρέφεια των άλλων, να νίψουν τα καθαρά δικά τους χέρια βυθίζοντας τις ελπίδες μας στα βρώμικα νερά της οπισθοδρόμησης. Ας τολμήσουν και εμείς θα τους ακολουθήσουμε. Με τη μικρή εμπειρία της τελευταίας αναμέτρησης αλλά με το μεγάλο πάθος και αυθορμητισμό της αγνής ιδεολογικής τους καταγωγής, με τον ανόθευτο δυναμισμό τους και τις ειλικρινείς πολιτικές προθέσεις τους, ας δράσουν στη κατεύθυνση του κοινού αριστερού μετώπου με τον ελάχιστο μέσο όρο συναίνεσης, μέσα όμως από συνεδριακές διαδικασίες που άσχετα με την εκλογική μάχη και τη σύντομη προεκλογική διαδικασία , θα πρέπει να γίνουν εγκαίρως και ίσως ταυτοχρόνως. Η μάχη για έναν δομικό και οργανωμένο μα κυρίως αξιόπιστο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί τελικά να μη δόθηκε , αλλά υπάρχει ακόμη χρόνος. Αρκεί η εκλογική αναμέτρηση να μη σταθεί ουσιαστικά εμπόδιο ως μοναδικός αυτοσκοπός στην ιστορική πορεία του ¨αριστερού μετώπου ή πόλου ¨, διαμορφώνοντας έτσι έστω από την επόμενη μέρα των εκλογών ένα ορμητικό κοινωνικό ζωντανό ποτάμι που θα παρασύρει τις υπόλοιπες συνισταμένες της αριστεράς και των κινημάτων στην εμπνευσμένη πορεία μιας μετωπικής συνισταμένης , ενός διαφορετικού κοινωνικού αγωνιστικού πόλου.

Στη κατεύθυνση αυτή, τάσεις και ρεύματα, πολιτικές νεολαίες, φορείς και ομάδες νέων κομμουνιστών, αριστερών , οικολόγων , αντιεξουσιαστές και μη ενταγμένοι, αλλά και οι συμμετέχοντες στη προσπάθεια που ήδη έχει ξεκινήσει για τον αριστερό πόλο, μπορούν εκ νέου να δώσουν μια δυναμική παρουσία στην πρόκληση της ενωτικής παρουσίας, να ξεκινήσουν τις διεργασίες για τη νέα συνεύρεση τους και να συνεχίσουν να συνδράμουν με όλες τις δυνάμεις τους τη πρωτοβουλία για τον κοινό αριστερό μέτωπο. Ένας ¨ άλλος πόλος είναι εφικτός¨. Δεν είναι αργά. Ας αναλάβουν όλοι τώρα την ευθύνη και τη πρωτοβουλία και αύριο κιόλας όσοι δεν λιγοψύχησαν –κι είναι ακόμη πολλοί- ας ξαναβρεθούν στο γνωστό χώρο για το γνωστό χρέος τους στην νεά πια σκακιέρα. Μια σκακιέρα που χρειάζεται ακόμη τους απλούς στρατιώτες της. Η παρουσία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη κοινωνία , επιβάλλεται από την ίδια τη κοινωνία, τα κινήματα, την ίδια την ιστορία και αν δεν πετύχει θα επιστρέψουμε και είναι κρίμα , στη μηδενική μαθηματική εξίσωση : ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ ) ΣΥΝ = ΡΙΖ.Α ή αν προτιμάτε ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ) ΡΙΖ.Α = ΣΥΝ με άθροισμα κάπου εκεί στο 3%. Και είναι σίγουρα κρίμα.

ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ

Η μεγάλη επιστροφή στο μελαγχολικό φθινόπωρο, με βρήκε να ανεβαίνω τη Φωκίωνος Νέγρη. Δίπλα, πολίτες όλων των χρωμάτων και των τόπων ξεκούραζαν τα όνειρά τους και τις απογοητεύσεις του, άλλος πίνοντας καφέ , άλλος ζητιανεύοντας για κάποιο πενηντάλεπτο , η πουλώντας σε μικρές υπαίθριες αγορές τη βρώμικη από το καυσαέριο όλων εμάς που επιστρέψαμε από διακοπές, πραμάτεια.

Κοντοστέκομαι σε μια τηλεόραση ανοικτή στα μαγαζιά αυτά που ρίχνουν δροσιές από ακαλαίσθητα κλιματιστικά. Ηταν 8.5 και ο πρωθυπουργός της χώρας με το διάγγελμα του ομολογούσε αυτό που για καιρό το ξέραμε όλοι μα εκείνος αδυνατούσε να εκφράσει. Την οριστική διάλυση της συνοχής όχι απλά της οικονομίας μα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Καμία προσοχή κανενός σε αυτό τον απολογητικό παραλήρημα. Ολοι κοίταζαν τη δουλειά τους ή να ευχαριστηθούν το καφέ τους. 4 ευρώ ήταν αυτά, μη πάνε και χαμένα άκουσα από ένα μπροστινό τραπέζι. Κι όμως αυτός ο τόπος για ένα μήνα θα ζήσει ένα μεγάλο πανηγύρι, που πάντα ακολουθεί μια μεγάλη νηστεία. Και ήταν τόσο μεγάλη η νηστεία αυτή που δεν ξέρω αν θα βρει κάποιος τις δυνάμεις να ξεφύγει από τη κατάντια του αυτή, οσο κι αν δεκτεί να συμμετέχει έστω και τη τελευταία Κυριακή στη γιορτή. Ναι, επιτέλους η αποτυχία όλων μας πέρασε σε εκείνους που δεν τη διαχειρίστηκαν σωστά και που πολύ απλά ο τελευταίος έκλεισε τη πόρτα. Θα την ανοίξει ποιος άραγε; Κι όταν θα δεί πίσω της όλη αυτή τη θλιβερή ακαταστασία μήπως θα πρέπει να τη ξανακλείσει; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο αυτά που βλέπω. Και είδα για μια ακόμη φορά , νεκραναστημένους προστάτες των δικών μας συμφερόντων να σπέυδουν να γράψουν έξω από του κουδούνι της εξουσίας το όνομά τους. Είναι ολοι εκείνοι, ξανα μανά, που με τα σάλια τους να τρέχουν από τη λιγούρα, θέλουν να ξαναμοιράσουν τη πίττα για πάρτυ τους. Να ξανα αναλάβουν τις μεγάλες μπίζνες σε συνεργασία με τα μεγάλα συμφέροντα που τώρα και για ένα μήνα εκμεταλλευόμενοι τη φιλοξενία τους στα μέσα τους , θα καταδικάζουν με πάθος. Ολους εκείνους που στήσανε φανφάρες πριν από το φαγοπότι τους χρεώνοντας μας ακόμη και για αυτές. Ειδα και τους μεγάλους εργολάβους να τρίβουν τα χέρια τους για τη πράσινη ανάπτυξη που έρχεται και αυτή με αφάγωτη τη πίτα της.

Είδα πολλούς σε αυτή τη χθεσινή παρέλαση υποσχέσεων και κάλπικων οραμάτων. Σε μια γωνίτσα έτοιμοι με το δικό τους άρμα καρνάβαλου υποκρισίας , είδα και τους συντρόφους μου που μια εβδομάδα πριν έτρωγαν τις σάρκες του εναλλακτικού ριζοσπαστικού χώρου οπου ανδρώθηκαν κι έστηναν σταλινικές λαιμητόμους σε συντρόφους τους, ενωτικοί να χαμογελούν αισιοδοξώντας πως αφού ξεχάσαμε τις προ ολίγων ημερών γελοιότητές τους , θα κάνουμε αυτό για το οποίο κατηγορούν τους αυλικούς των άλλων αποχρώσεων, να σπεύσουμε δηλαδή συναισθηματικά και να τους ψηφίσουμε. Συσπείρωση, φωνάζουν προς όλες τις κατευθύνσεις των τάσεων τους. Συσπείρωση όμως τίνος και με ποιόν. Με τον αποδιοπομπαίο Κοροβέση και τους φίλους του, με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ, τον Αλέκο, τον Αλέξη, ή μήπως με τον Λεωνίδα Κύρκο που πιστεύει τα τελευταία αυτά χρόνια ότι η μεγάλη αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ τους χωρά όλους; Θλίψη. Συσπειρωμένη κιόλας. Μαζεμένη. Κι όταν η θλίψη γίνεται μεγάλη τότε η οργή παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Ολη αυτή η συσπείρωση τόσων δειλών, μοιραίων και άβουλων συνάμα με έκανε να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ τους δικούς μου Αντιπαξούς. Η σιωπή τους μου είναι τόσο αναγκαία. Και η καθαρότητά τους επίσης. Εκεί και επιστρέφω. Καλό φθινόπωρο.

εκει που σκαει το κύμα , εκει που τα ονειρα ταξιδεύουν, εκει το Βουβό μας Κίνημα θα ξεκουράσει τη σιωπή του για να τη κάνει δύναμη. Καλή αντάμωση!!!!

Η ΧΑΡΟΥΛΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΧΑΡΟΥΛΑ. ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ. ΣΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΡΑΣΙ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΙ ΣΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΗ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΣΥΝΤΑΓΗ. ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΨΕ ΧΘΕΣ ΤΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ. Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ, ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ, ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ. ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΗ, ΣΙΓΟΥΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΥ, ΜΠΟΛΙΑΣΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΑ ΑΡΩΜΑΤΑ ΤΡΙΩΝ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ. ΑΠΟ ΤΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗ ΠΡΙΓΚΗΙΕΣΣΑ , ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΚΑ, ΣΤΟ ΣΙΓΑ ΜΗ ΚΛΑΨΩ, Η ΧΑΡΟΥΛΑ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΜΑΓΕΥΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΣΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΗΛΙΚΙΩΝ.
ΚΑΙ ΚΕΙ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ, ΚΑΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ, ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΧΑΡΟΥΛΑ ΠΟΥ ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΟΙ ΧΤΥΠΟΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ 30ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ. . (ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ Σ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΡΟΥΛΑ ΤΟΥ ΒΟΥΒΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ)

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΙΣΩΣΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ:

ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ) ΣΥΝ = ΡΙΖ.Α
ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ) ΡΙΖ.Α = ΣΥΝ


Η τελευταία εκλογική αναμέτρηση για τις Ευρωεκλογές και ο αντίκτυπος που φαινομενικά έξαφνα προκλήθηκε στο χώρο της αριστεράς, απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι η δυσκολία να διαχειριστεί η ίδια η αριστερά τα πάθη της προκαλώντας νέα ιστορικά λάθη, αποτελεί πρόκριμα για ολόκληρη τη κοινωνία και την απήχηση που μπορεί να έχει στα τμήματα του πληθυσμού που υπο άλλες συνθήκες πολιτικής ωριμότητας θα αποτελούσε το μεγάλο ζωτικό χώρο της.

Και πάλι όμως δεν έπεισε. Κι αν στις 7 του μήνα Ιούνη, για ακόμη μια φορά, το εξουσιαστικό σύμπλεγμα του δικομματισμού και της κοινοβουλευτικής αχρωμίας, καθιερώθηκε ως ¨λυτρωτικό¨ πολιτικό σύστημα και μάλιστα με ισχυρή λαϊκή εντολή, με τις όποιες αισιόδοξες κατά τη γνώμη μου νότες εκλογικής αποχής, αυτή τη φορά φοβάμαι πως η επιστροφή στους άκαρπους παραγοντισμούς, στην εσωστρέφεια και το κατακερματισμό, σημεία ενός παλαιολιθικού αριστερού τρόπου σκέψης, θα είναι δεδομένη καθιστώντας την αριστερά μέρος της πολιτικής κρίσης ενός συστήματος με τραγικά αδιέξοδα και στρεβλώσεις, όταν μάλιστα η ίδια θα έπρεπε να αποτελεί δύναμη εξόδου από τη κρίση και οραματισμού της κοινωνίας και όχι εύκολο αποκούμπι πολιτικών και εκλογικών αδιεξόδων.

Δυστυχώς για την αριστερά, μα ακόμη πιο τραγικά για ολόκληρη τη κοινωνία, η ίδια ιστορία των παθών και των λαθών της αριστεράς και η δραματική τους συνέχεια , διασώζει και νομιμοποιεί σκληρές πολιτικές και αντιλαϊκές νοοτροπίες, συντηρεί την ίδια ατμόσφαιρα, το ίδιο πολιτικό σκηνικό , την ίδια καθεστωτική συμπεριφορά, το ίδιο δικομματικό και πολωτικό φαινόμενο, ενώ φαίνεται και να ηττάται πανηγυρικά από ακροδεξιά φαινόμενα με φιλολαικίστικες αποχρώσεις. Υπεροπτικοί, αλαζονικοί και αδιάλλακτοι, αδιάφοροι για τις κοινωνικές συνέπειες των πολιτικών πράξεων τους, άτολμοι, φοβισμένοι και ανερμάτιστοι , οι φορείς και οι παρατάξεις της αριστεράς , όχι μόνο δεν είναι συσπειρωμένοι και συμπαγείς διαμορφώνοντας έντονο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο , αλλά αντίθετα διαρρέουν αλόγιστα ενισχύοντας τα δημοκρατικά ελλείμματα, τις παθογένειες του συστήματος και τις αντιδραστικές πολιτικές και κυρίως μια σαφή ακροδεξιά στροφή των χαμηλων στρωμάτων της κοινωνίας που υπο συνθήκες μιας ηγετικής αριστερής παρουσίας θα αποτελούσε τη μεγάλη κοινωνική δεξαμενή της.

Μέχρι και τώρα, μιλώντας έστω για τη τελευταία δεκαετία, το άλλοθι της νωθρής αυτής αριστερής ρυμοτομίας, το αναζητούσαμε σε αριστερο – κεντρο – δεξιές συνεργασίες , σε ιδεολογήματα του μεσαίου χώρου, στον επικοινωνιακό αχταρμά που λειτουργεί αυτόκλητα ως διαμεσολαβητής εξουσιών και κοινωνίας, στον εγωκεντρικό παραγοντισμό του ΚΚΕ, στην τότε μετα-παπανδρεική κεντροαριστερά, στην αβάσταχτη ελαφρότητα των ριζοσπαστικών θέσεων του ΣΥΝ, προτού συνενωθεί με τη λοιπή ριζοσπαστική αριστερά ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της. Τώρα;…! Τώρα, ο δημοσκοπικά μέχρι πρότινος βασιλιάς-όσο κι αν δεν του αρέσει ο τίτλος- Αλέξης Τσίπρας, είναι πλέον γυμνός και το κακό δεν είναι ότι είναι τόσο γυμνός ώστε να προκαλεί ακόμη και ¨ανεκδοντολογικούς¨ συνειρμούς αλλά ότι θα πλανηθεί στο πολιτικό ορίζοντα μια άποψη περί ασκεπούς αριστεράς των κινημάτων, της οικολογίας και της κοινωνίας.

Ο λόγος δεν έχει να κάνει τόσο με τη διαρχία στο ΣΥΡΙΖΑ , μοντέλο σίγουρα υπο δοκιμή στα ελληνικά πολιτικά πράγματα και πάντως πολύ πρόωρα για τη τελική κρίση του, αλλά για την ανανέωση στα πολιτικά στελέχη που επιχειρήθηκε. Δεν υπονοείται φυσικά η αναπλήρωση του κενού στα κοινοβουλευτικά έδρανα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη όσες αντιρρήσεις κι αν μπορεί κάποιος να διατυπώσει, αφού γι αυτήν αποφάσισαν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές οι ψηφοφόροι του, αλλά για μια συνεχή παρουσία νέων ανθρώπων στις δημόσιες παρουσίες του ΣΥΡΙΖΑ, ανθρώπων χωρίς το ανάλογο βάρος στα μάτια ευρύτερων κοινωνικών ομάδων για να σηκώσουν το βάρος μιας αναλογικής μεγαλύτερης κοινωνικής εκπροσώπησης. Πολλοί από αυτούς, συντασσόμενοι δίκαια με το μεγάλο κοινωνικό μέτωπο του νεολαιίστικου κινήματος του Δεκέμβρη, απουσίασαν παντελώς και κυρίως εμφανώς από τα άλλα κοινωνικά μέτωπα που προυπήρχαν και ενισχύθηκαν με την οικονομική κρίση. Ποια η πολιτική παρουσία τους όλο αυτό το διάστημα που το καζάνι έβραζε; Ποιο το κοινωνικό και επαγγελματικό τους βιογραφικό; Πως προέκυψε η αναρρίχηση τους στη δημόσια εκπροσώπηση ενός χώρου με τόσο ιστορική παρουσία; Με ποια διαδικασία δημοκρατικής νομιμοποίησης; Γιατί φαίνεται να παραγκωνίστηκαν τα δημοφιλή στελέχη; Που είναι η υποσχόμενη από το νέο πρόεδρο συμμετοχή αναγνωρισμένων και άξιων εκπροσώπων κοινωνικών ομάδων και επαγγελματικών τάξεων, στην ανανέωση του ΣΥΡΙΖΑ ;


Σίγουρα δεν είναι η ώρα για κρίσεις , επιμερισμό ευθυνών, ενδοαριστερές συγκρούσεις και μακρόσυρτες συσκέψεις. Η αναγκαιότητα της συσπείρωσης της αριστεράς δεν γεννήθηκε σε τραπέζι συσκέψεως ή αίθουσα παραταξιακών επιτελείων, δεν συζητήθηκε σε επιστημονικό κοινωνιολογικό συνέδριο Μαρξιστών επιστημόνων , δεν αποτέλεσε απότοκο κομματικών γνωματεύσεων, για να εξαντληθεί εύκολα σε πρόχειρες αναλύσεις μιας κατάστασης που έρχεται από πολύ μακρυά και οφείλει να πάει ακόμη πιο μακρυά. Αντίθετα, δημιουργήθηκε στους δρόμους και τις πορείες, στα κινήματα και τους φορείς και όσο και αν κάποιοι αδιαφόρησαν για τη πολιτική των δρόμων και τη δέσμευση των κινημάτων, η πορεία δεν μπορεί να τερματιστεί εδώ και τόσο άδοξα. Η 7η Ιουνίου αποτελεί μια χρήσιμη κι ελπιδοφόρα στη προοπτική της αφετηρία για μια διαφορετική πορεία που δεν σταματά στις κακοδαιμονίες της Αριστεράς και στην αυταρχική της, έναντι στη κοινωνία, εσωστρέφεια. Κι αυτό, ο νεαρός Πρόεδρος οφείλει να το αντιμετωπίσει. Γιατί έχει το ιστορικό χρέος , μαζί με την ανανέωση ηγεσίας που με τη παρουσία του πέτυχε, να συνεχίσει όχι μια άκριτη ανανέωση με μόνο ηλικιακό παρανομαστή των στελεχών που ηγούνται στη δημόσια εικόνα και εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε μια ποιοτική ανανέωση με μεγαλύτερη αναλογικά κοινωνική απήχηση. Και αυτή μπορεί να τη συναντήσει σε χώρους που αποτελούν το ζωτικό χώρο της αριστεράς. Στην ίδια τη κοινωνία. Όχι αποκλειστικά σε κομματικές οργανώσεις του αριστερού ρεύματος , αλλά σε ολόκληρη τη ριζοσπαστική τάση της κοινωνίας. Και ο ριζοσπαστισμός αυτός δεν αναζητείται με παραταξιακά διαβατήρια και δηλώσεις κομματικής προσήλωσης μόνο στο αριστερό ρεύμα , μα στους χώρους και τα μέτωπα που η ίδια η κοινωνία έχει δημιουργήσει. Άλλωστε περί συνασπισμού δυνάμεων της κοινωνίας πρόκειται, όχι για φοιτητική οργάνωση τριανάχρονων επαγγελματιών της ριζοσπαστικής θεωρίας και μόνο αυτής.

Αν τώρα στην αρχή του εγχειρήματος ξεκίνησαν πολλοί, στη πορεία μπορεί να βρέθηκαν ακόμη περισσότεροι κι αν κάποιοι λίγο μετά λιγοψύχησαν ή κάποιοι άλλοι μέτρησαν τα κουκιά και τους βγήκαν λιγότερα ή αναζήτησαν θέσεις ισχύος και κομματικές περγαμηνές, τίποτα δεν άλλαξε στη κοινωνία που στενάζει, που ονειρεύεται και που αντιστέκεται. Η δυναμική αυτή υπάρχει και δεν κάνει πίσω. Θα συνεχίσει στους δρόμους και τα κινήματα, θα παλεύει και θα αγωνιά στα εργοστάσια και στα καφενεία , στα πανεπιστήμια και στις ουρές της ανεργίας αναζητώντας έναν διαφορετικό ενωτικό ριζοσπαστικό πόλο. Τώρα λοιπόν που θα γυρίσει το κεφάλι για να δει ξανά τα κέντρα εξουσιών που θα διαχειρισθούν την αυριανή πραγματικότητα, θα πρέπει να βρει όλους εκείνους ή έστω τους πιο συνεπείς από εκείνους που συνάντησε στους δρόμους και αργότερα στις κάλπες. Και αυτοί δεν είναι μόνο οι μαθητές ή οι φοιτητές που δίκαια εξεγείρονται, είναι όλοι εκείνοι που πρέπει να νιώθουν ασφαλείς πολιτικά για να εξεγερθούν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη πολιτική σκέπη τους.

Ολοι λοιπόν, , πρόσωπα, φορείς, παρατάξεις, τάσεις, ρεύματα, κινήματα, ας ξαναδώσουν τα χέρια και τη καρδιά τους στο εγχείρημα που αφορά όχι μόνο αυτούς αλλά μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Δεν δικαιούνται από το ιστορικό χρέος τους και μόνο να κρυφτούν πίσω από την εσωστρέφεια των άλλων, να νίψουν τα καθαρά δικά τους χέρια βυθίζοντας τις ελπίδες μας στα βρώμικα νερά της οπισθοδρόμησης. Ας τολμήσουν και εμείς θα τους ακολουθήσουμε. Με τη μικρή εμπειρία της τελευταίας αναμέτρησης αλλά με το μεγάλο πάθος και αυθορμητισμό της αγνής ιδεολογικής τους καταγωγής, με τον ανόθευτο δυναμισμό τους και τις ειλικρινείς πολιτικές προθέσεις τους, ας δράσουν στη κατεύθυνση του κοινού αριστερού μετώπου με τον ελάχιστο μέσο όρο συναίνεσης. Η ευρωεκλογές είναι μια μάχη που μπορεί να χάθηκε αλλά είναι ευτυχώς στη αρχή , γι αυτό είναι και χρήσιμη για τη πορεία. Και τουλάχιστον υπο τις συνθήκες αυτές βγήκε αλώβητη η αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου κινήματος. Αρκεί να καταφέρουν να κερδίσουν το στοίχημα της μέθεξης νέων ανθρώπων στην ιστορική πορεία του ¨αριστερού μετώπου ή πόλου ¨, να αφυπνίσουν ανυποψίαστους πολίτες, διαμορφώνοντας έτσι ένα ορμητικό κοινωνικό ζωντανό ποτάμι που θα παρασύρει τις υπόλοιπες συνισταμένες της αριστεράς και των κινημάτων στην εμπνευσμένη πορεία μιας μετωπικής συνισταμένης , ενός διαφορετικού κοινωνικού αγωνιστικού πόλου.

Στη κατεύθυνση αυτή, πολιτικές νεολαίες, φορείς και ομάδες νέων κομμουνιστών, αριστερών , οικολόγων , αντιεξουσιαστές και μη ενταγμένοι, αλλά και οι συμμετέχοντες στη προσπάθεια που ήδη έχει ξεκινήσει για τον αριστερό πόλο, μπορούν εκ νέου να δώσουν μια δυναμική παρουσία στην πρόκληση της ενωτικής παρουσίας, να ξεκινήσουν τις διεργασίες για τη νέα συνεύρεση τους και να συνεχίσουν να συνδράμουν με όλες τις δυνάμεις τους τη πρωτοβουλία για τον κοινό αριστερό μέτωπο. Ένας ¨ άλλος πόλος είναι εφικτός¨. Δεν είναι αργά. Ας αναλάβουν όλοι τώρα την ευθύνη και τη πρωτοβουλία και αύριο κιόλας όσοι δεν λιγοψύχησαν –κι είναι ακόμη πολλοί- ας ξαναβρεθούν στο γνωστό χώρο για το γνωστό χρέος τους στην νεά πια σκακιέρα. Μια σκακιέρα που χρειάζεται ακόμη τους απλούς στρατιώτες της. Η παρουσία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη κοινωνία , επιβάλλεται από την ίδια τη κοινωνία, τα κινήματα, την ίδια την ιστορία και αν δεν πετύχει θα επιστρέψουμε και είναι κρίμα , στη μηδενική μαθηματική εξίσωση : ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ ) ΣΥΝ = ΡΙΖ.Α ή αν προτιμάτε ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ) ΡΙΖ.Α = ΣΥΝ

ΤΑ ΙΔΡΩΜΕΝΑ ΕΥΡΩ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ

Καθημερινά, όλο αυτό το διάστημα της αγωνίας τόσων και τόσων αλλοδαπών για τη νομιμοποίηση των ελπίδων τους για ζωή και προκοπή γίναμε με τη σειρά μας ολοένα και πιο ψυχροί θεατές αποκρουστικών φαινομένων εκμετάλλευσης αλλοδαπών καραβανιών που εισήλθαν στο Δυτικό κόσμο μέσω της ελληνικής εκδοχής του, συναντώντας πρώτα από όλα την ακριβοπληρωμένη Δυτική αλαζονεία της ευδαιμονίας και της εξουσίας. Αρκετοί συμπονέσαμε , συμπαρασταθήκαμε από το καναπέ μας κι αν μάλιστα φτάσαμε να σηκωθούμε κιόλας από αυτόν το πολύ-πολύ να σπεύσαμε να χαρίσουμε στα καραβάνια τις δυστυχίας αυτά που αποτελούν το μεστό περιεχόμενο της φιλοξενίας μας: Τα παλιά μας παπούτσια! Έστω κι έτσι όμως μας δόθηκε για λίγο η δυνατότητα να ξαναφέρουμε στη μνήμη μας ως άλλοτε ταλαίπωρο γένος τα παλιά γερμανικά ή αμερικάνικα παπούτσια που δοκιμάσαμε για δεκαετίες όχι μόνο στα πρησμένα μας πόδια αλλά και στα αδύναμα τότε οπίσθια μας.


Πολλοί από εμάς τα χρόνια εκείνα όπου υπήρχαν και ελληνικά καραβάνια αθλιότητας, με τα χρήματα που οι δικοί μας έβγαλαν ξεπλένοντας τα περιττά λίπη του τότε Δυτικού κόσμου, καταφέραμε να ανελιχθούμε και να κατακτήσουμε σταδιακά μια καλύτερη θέση στους δείκτες των παγκόσμιων καταλόγων των βιοτικών επιπέδων. Σήμερα, επιφανείς πια επαγγελματίες και επιστήμονες καλούμαστε καθημερινά να διατηρήσουμε και να επαυξήσουμε τα κοινωνικά και βιοτικά μας κεκτημένα πατώντας δυστυχώς σε κυριολεκτικά ξένες πλάτες που ξέρουμε πολύ καλά πόσο πολύ υποφέρουν. Κι όμως, το κάνουμε στη καλύτερη των περιπτώσεων με κάποιες λίγες τύψεις που γρήγορα προσπερνάμε καταγγέλλοντας σε βραδινές κοινωνικές εκδηλώσεις ρατσιστές και ξενόφοβους.

Όλοι αυτοί οι ταλαιπωρημένοι από τη πατρίδα τους κιόλας άνθρωποι , αντιμετωπίζοντας στη συνέχεια τους εμπόρους της ελπίδας ή πιο σωστά της μεταφοράς στην ελπίδα πέρασαν από ένα διαφορετικό , ιδιόμορφο, εξ ίσου σκληρό εμπόριο μέσα στην Ελλάδα που φορείς του δεν είναι πια άθλια υποκείμενα του υποκόσμου αλλά αναγνωρισμένοι επαγγελματίες με πτυχία και άλλα κοινωνικά ένσημα που εξαντλούν τα όνειρά τους για ένα πλούσιο εξοχικό ή γιοτ στα εξαντλημένα όνειρα για νομιμοποίηση σ΄ έναν καλύτερο κόσμο. Κι όσο περισσότερα γινόντουσαν αυτά τα όνειρα καθημερινά τόσο το επαγγελματικό αυτό κύκλωμα εδραιώθηκε σαν ένα ακόμη απεχθές καθεστώς στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Επειδή λοιπόν η εκσυγχρονισμένη ελληνική ταυτότητα και συνείδηση απαιτεί λογιστικές μεθόδους και τακτικές, λογιστική και καθαρά οικονομική ήταν από την αρχή και είναι δηλαδή η σύνδεση αλλοδαποί- μεσάζοντες-νομιμοποίηση. Οι πραγματικά χιλιάδες που συνωστίζονταν καθημερινά στα γραφεία νομιμοποίησης της ελπίδας για να την εξασφαλίσουν μήνες μετά χάνοντας μεροκάματα , λίτρα ιδρώτα και αξιοπρέπειας , μαθαίνοντας τα σύγχρονα ελληνικά σε άπταιστα.. .γαλλικά από τα όργανα της τάξης , αναγκάστηκαν να καταλήξουν στα γραφεία εκμετάλλευσης ελπίδας που δεν είναι καν γραφεία αλλά πρόχειρα και φτηνά ¨παραπήγματα¨ έξω ή κοντά στις καθ΄ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες που αποτελούνταν από το πόδι ενός δικηγόρου ή δικαστικού επιμελητή αγνώστων λοιπών στοιχείων ή κάποιων εξ ίσου αγνώστων επαγγελματιών του είδους που άγνωστο πως , είχαν νομιμοποιηθεί μέσα από άγνωστα κυκλώματα , ένα στυλό , ένα έντυπο αίτησης και ένα κεφάλι- αφού κυριολεκτικά σε κεφάλια τους μετρούσαν με αρκετά , μα αρκετά ιδρωμένα ευρώ. Κι όταν μετά από λίγες ημέρες το ιδιόμορφο αυτό εξπρές του μεσονυκτίου έφτανε στο τελικό προορισμό του, η στιγμιαία ανακούφιση στα μάτια του αλλοδαπού με ημερομηνία λήξης ενός χρόνου συναντούσε πια τη κρατική επίδειξη δύναμης και αυθαιρεσίας που θα ταλαιπωρούσε δεκάδες φορές τους ήδη ταλαιπωρημένους σε όλη τους τη ζωή και τώρα επιτέλους ¨νόμιμους¨ ανθρώπους σε ελέγχους ρουτίνας (!), σε προσαγωγές και κρατήσεις άνευ λόγου , αιτίας και νόμιμου ερείσματος, με συνήθη κατάληξη την διαδικασία απέλασης . Μια διαδικασία που και αυτή με τη σειρά της υπακούει σε δικούς της δικονομικούς κανόνες έξω από Κώδικες και δεοντολογίες, μακριά από διακηρύξεις και συνθήκες και πολύ κοντά σε τριτοκοσμικές συνοπτικές διαδικασίες, για την ¨εξομάλυνση¨ των οποίων απαιτείται οπωσδήποτε δικηγορική αμοιβή τριπλάσια της παράστασης ακόμη και στον Αρειο Πάγο(!!).

Τα βάσανα όμως δεν σταμάτησαν εδώ. Η νεοελληνική νοοτροπία για τη κρατική εξουσία και τη δημόσια λειτουργία και για να συνεννοηθούμε καλύτερα η αλαζονεία, η έλλειψη προγραμματισμού, η προχειρότητα και η ασυνεννοησία - για να μη μιλήσουμε για ρατσιστικές συμπεριφορές και μπλεχτούμε σε άλλα μονοπάτια- κατέστησαν τη καθημερινότητα της ντροπής δημοκρατικό, κοινωνικό και συνειδησιακό καρκίνωμα και της απέδωσαν ένα τελείως αποκρουστικό χαρακτήρα και πρόσωπο. Σε σημείο μάλιστα υπουργοί και υφυπουργοί να αποστέλλουν εγκυκλίους κατά βούληση και να τις ανακαλούν εν μία νυκτί. Να τάσσουν προθεσμίες, να τις καταργούν, να τις επαναφέρουν σιωπηλά δοκιμάζοντας τις ανοχές της δημοκρατίας και της κοινωνίας στο ¨κεφάλι του κασίδη¨ αλλοδαπού.

Οι συλλήψεις πια πάνε κι έρχονται το τελευταίο καιρό με ιδιαίτερη ένταση και συχνότητα από πάνοπλους μαχητές της νομιμότητας-μετανάστες και αυτοί αλλά του εσωτερικού- αλλά οι συλληφθέντες γνωρίζουν τα δικαιώματά τους όταν πια θα βρίσκονται στη πατρίδα τους ή στη καλύτερη περίπτωση αν καταφέρουν (!) τελικά και πέσουν σε κάποιο δικηγόρο αγνώστων λοιπών στοιχείων που πάλι ,άγνωστο πως, κατοικοεδρεύει μεταξύ αστυνομίας και του προθάλαμου του Διοικητικού Πρωτοδικείου , τότε έναντι μιας διόλου ευκαταφρόνητης αμοιβής θα τους δοθεί το ευεργέτημα να τακτοποιήσουν μόνοι τους μέσα σε ένα μήνα τη βαλίτσα τους για τη μεγάλη επιστροφή.

Όλα αυτά βέβαια , θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, αποτελούν μια συνηθισμένη εικόνα και για τους Έλληνες πολίτες στη σκληρή καθημερινή πραγματικότητα του νεοελληνικού χάους. Αναμφισβήτητα ναι! Αν όμως αναφέρουμε όλα αυτά τα… μεμονωμένα περιστατικά που φτάνουν καθημερινά στα αυτιά μας και που περιγράφουν τους ¨τρόπους αντιμετώπισης αλλοδαπών¨, τότε θα έχουμε βυθιστεί όλοι τόσο βαθιά στο χάος ώστε η μόνη ελπίδα μας να είναι η θλίψη και μόνο αυτή. Κι επειδή η δημοκρατία στις ημέρες μας δεν είναι πια μόνο μελαγχολική αλλά και ¨παράνομη ¨ ας τη νομιμοποιήσουμε στη πράξη ξεκινώντας από τους φιλοξενούμενους της. Χωρίς πια παράβολα και προθεσμίες, αλλά με μια απλή κατανόηση που τόσο την χρειαζόμαστε σε καιρούς ακατανόητους.

ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ Η ΝΤΟΠΙΟΣ ΙΔΙΩΤΗΣ;
(Η ΑΛΛΙΩΣ ΠΩΣ NA ΨΗΦΙΣΩ)

ΕΝΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙ ΕΚΑΤΣΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΤΟΝ ΩΜΟ ΜΟΥ. ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ , ΕΠΙΝΕ ΤΟ ΦΡΑΠΕΔΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ. ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΟΥ, ΕΝΑΣ ΚΟΝΑΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ, ΜΕ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΙ ΛΟΦΙΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ Ν ΑΛΛΑΞΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ.

ΑΛΛΑΖΩ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ. ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΟΕΔΡΟΙ, ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΣΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΡΙΧΝΑΝΕ ΖΑΡΙΑ ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ. ΕΝΑΣ ΠΡΑΣΙΝΟΣ, ΕΠΙΘΕΤΟ ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ, ΜΑΖΕΥΕ ΤΙΣ ΧΑΡΤΙΝΕΣ ΣΑΚΟΥΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΤΙΣ ΠΟΛΤΟΠΟΙΟΥΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΦΙΣΣΕΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ. ΕΝΑΣ Μ(Α)ΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΕ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, ΠΙΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΗΜΙΓΛΥΚΟ ΜΠΟΤΑΡΗ. ΕΝΑΣ ΜΙΣΟΣ ΚΑΤΑΦΕΡΤΖΗΣ (ΑΝΑΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΘΑ ΝΑΙ ΤΟΥ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ), ΔΕΝ ΧΩΡΑ ΣΤΟ ΠΛΑΝΟ, ΟΣΟ ΑΔΩΝΙΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ.

ΚΙ ΕΓΩ;;; ΕΓΩ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΑΥΤΟ, ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΧΕΧΟΥΝ ΤΑ ΣΑΛΙΑ ΜΟΥ. ΚΙ ΑΝ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΑΠΟΧΗ; ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ.. ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΨΗΦΟ;; ΕΝΟΧΕΣ.. ΑΝ Η ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ Ε. Ε; ΤΥΨΕΙΣ… ΚΙ ΑΝ Η ΑΛΕΚΑ ΑΠΟΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΙ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΡΙΑ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ;;; ΚΙ ΑΝ ΣΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΟΣΤΕΘΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ;;;;

ΕΙΜΑΙ ΟΜΩΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ. ΤΟ ΞΕΡΩ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΡΟΧΘΕΣ ΣΤΟ ΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ. ΕΙΧΑ ΤΟ 666 ΝΟΥΜΕΡΟ ΚΑΙ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΤΟ ΠΡΟΧΘΕΣΙΝΟ 69. ΜΟΥ ΤΟ ΠΕ ΚΑΙ Η ΕΦΟΡΟΣ. ΧΡΩΣΤΑΣ 20.000 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΙΝΙΔΩΤΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΔΩΡΕΑΝ ΜΟΥ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ. ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ, ΝΑΙ. ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ. ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΙΔΙΩΤΕΥΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΠΕ ΜΟΥ, Μ ΕΝΑ ΦΡΕΝΤΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ , Η ΝΑ ΚΑΝΑ ΤΟ ΜΠΑΝΑΚΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΥΡΤΟ. ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ, ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ. ΝΑΙ ΘΑ ΠΑΩ. ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ , ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ ΜΕ ΜΗ ΚΑΨΕΙ ΚΑΝΑ ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΗΛΙΟΣ (ΠΑΛΙ). ΘΑ ΠΑΩ. ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ. ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΝΑ ΦΥΤΕΨΩ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΑΚΙ. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΜΑΙ. ΚΑΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΤΟΥ ΑΝΗΨΙΟΥ ΨΗΦΙΣΑΝΕ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ. ΣΗΜΕΡΑ, ΑΣ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ. ΜΟΝΟ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΛΩΤΟΙ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΤΟΥΜΕ. ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ.

ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΙΑΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΙΑ ΜΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΤΑ ΟΠΛΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ
ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΣΚΑΤΑ
ΚΙ Ο ΑΕΡΑΣ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΓΕΜΑΤΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ.

ΜΑ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΑΠΟΜΕΝΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΕ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΝΑ ΚΛΕΙΝΩ ΤΟ ΜΑΤΙ
ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ –ΔΕΝ Μ΄ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ.

ΝΤΙΠ ΜΠΕΕΕΕΕ ΙΤ!

ΤΟΥ ΜΠΕΕΕΕΕΕ ΚΙ!!!!!!!!!!!!!

Μονάχα τα παιδιά ξέρουνε τι ζητάνε. Χάνουν τον καιρό τους με μια πάνινη κούκλα, κι αν τους την πάρεις, κλαίνε.
Ο Μικρός Πρίγκιπας

Αντίθετοι σε πολλά. Διαφορετική η πολιτική και ιδεολογική προσέγγιση, η αντίληψη για τη κοινωνία σε διαφορετικούς δρόμους. Κι όμως, δεν μπορώ παρά να μην αναγνωρίσω την αξία του πολιτικού Μιχάλη Παπαγιαννάκη και την προσφορά του. Με ευαισθησίες κοινωνικές, ανθρώπινες και οικολογικές, έδωσε επάξια τη μάχη του για τις θέσεις και τα οράματά του. Ιδιαίτερα, σήμερα, λίγες ημέρες πριν τις Ευρωεκλογές, δεν γίνεται να μην ανατρέξει κάποιος στις ουσιαστικές και ευρωπαικά αποδεκτές παρεμβάσεις του. Η σύγκριση με τους τωρινούς υποψήφιους, αναπόφευκτα άνιση γι αυτούς. Το κενό που αφήνει στη κοινωνία, τη πολιτική, την αριστερά και το κοινοβούλιο , ειλικρινά δυσαναπλήρωτο. Η λύπη που μου προκάλεσε η είδηση του θανάτου του, πιο έντομη με τη σκέψη όσων θα κληθούν να τον αντικαταστήσουν. Κι αν η θέση του αναπληρωθεί απο αποφάσεις κομματικών γραφείων, η ιστορία γνωρίζει (και η κοινωνία , ελπίζω) πως τέτοια κενά δεν αναπληρώνονται.

Σταύρος Αντύπας

Τα χρώματα είναι δώδεκα
Τόσες και οι νότες
Τόσες και οι αισθήσεις
Τα ποτάμια, γιατί τα μέτρησα περισσότερα;

ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΙΔΙΩΤΙΚΗ-ΜΑΣΤΙΓΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΤΟΥΣ)

Παρέες που έγραψαν τη δική τους ιστορία και μαζί την ιστορία αυτού του τόπου. Άνθρωποι, φωτισμένοι όλοι στα πολιτικά και κοινωνικά νιάτα τους που έκαναν τη δίψα τους για ζωή, δίψα για δημιουργία και πρόοδο. Η ιστορία τους αντάμειψε. Στη μεταπολίτευση και κυρίως στα ώριμα ο χρόνια της, ο καθένας από αυτούς πρωταγωνιστής στα πολιτικά , κοινωνικά και δημοσιογραφικά μετερίζια. Κάτω τους μια νέα γενιά, να παίρνει το παράδειγμά τους , να τους διαβάζει, να τους μελετά , να τους ψηφίζει και να το κάνει το δικό της όραμα για δράση και συμμετοχή.

Λίγα χρόνια μετά, οι ίδιες αυτές παρέες, εργολάβοι των ονείρων μιας ολόκληρης κοινωνίας. Σκηνοθέτες του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, μοίρασαν τους ρόλους και τις θέσεις σε δικούς τους χειροκροτητές. Γαντζωμένοι στις εξουσίες που δημιούργησαν , πνίγουν κάθε άλλο νεανικό και φρέσκο σκίρτημα κάτω από το ιδιαίτερο βάρος τους. Οι ίδιοι καθόρισαν και τις απολαβές τους για την παλιά επαναστατική ενίοτε προσφορά τους. Τώρα σε σπίτια πολυτελών και περιττών ανέσεων, υπο την επήρεια της ώριμης πια αλαζονείας τους, χαίρονται τη χλιδή που κάποτε πολέμησαν, ίσως γιατί ανήκε στους ¨άλλους¨. Σήμερα, έχοντας στα χέρια τους τη γλύκα μιας πολυτελούς ζωής πνίγουν και τη τελευταία τους πλήξη ή τύψη σε ακριβών ετικετών μπουκάλια ημίγλυκου κρασιού, χειροκροτώντας ο ένας τον άλλον. Ανάμεσά τους, εργολάβοι πραγματικοί και λοιποί επιχειρηματίες, ομοτράπεζοι όχι μόνο στη δημόσια διαφθορά (γι αυτήν πάντα υπάρχει μια παραγραφή), αλλά σε ροτόντες με ακριβά εδέσματα. Μια νέα δηλαδή μεγάλη παρέα που την ενώνει όχι πια μόνο το επαναστατικό παρελθόν και οι όποιες παραγεγραμμένες πια εχθρότητες, μα ένα χαρούμενο φαγοπότι με πονηρά σεξιστικά ανέκδοτα. Κουβέντα για τη κοινωνία που κάτω από το βάρος των παχουλών κοιλιών τους αναστενάζει, περιμένοντας μάταια την νεκρανάσταση όσων τριάντα χρόνια μετά είχαν πιστέψει με πάθος. Κι όταν το φαγοπότι έρχεται στο τέλος του, ένα σκάφος αναψυχής για ¨κουρασμένα¨ σαββατοκύριακα, να παίρνει τη πλήξη και να τη ταξιδεύει σε ταξίδια αναψυχής. Όλο αυτό το κοσμοπολίτικο πλέον ψηφιδωτό με τα πολλά στράς, είναι η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής. Κρατούν, βλέπεις, υπό καθεστώς εργολαβικής ομηρίας, τη μοίρα μιας ολόκληρης κοινωνίας, για την οποία πάντως πίνουν στην υγειά της. Κι όταν το κέφι έχει μετριάσει , από τα δεσπόζοντα βήματα της καταξίωσής τους πετούν και μια κοινωνική κορώνα , έτσι για να δώσουν το παρόν τους στο συνειδησιακό παιχνίδι τους.

Ίσως όλα αυτά να αποτελούν λαϊκίστικες κραυγές από αυτές που εκφωνούνται σε φτηνά, όπως λένε, πανηγύρια ¨εξωκοινοβουλευτικών¨ μαζώξεων. Σε αυτές τουλάχιστον, τα λόγια που ακούγονται δεν ζητούν ανταλλάγματα. Ισως γιατί βλέποντας τη ξεπεσμένη γενιά των 60 (αργυρίων), δεν θέλουν, η δική τους μεταπολίτευση να τους βρεί να σβήνουν την ιστορία που οι ίδιοι έγραψαν.


Σταύρος Ανύπας

Πάρτε με όπως είμαι με τις αδυναμίες μου, με τις βλακείες μου, κι όλα τα άλλα.
Κι αν δεν μπορείτε, αφήστε με ήσυχο.
ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΙΟΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΣΑΚΗ , ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ!!!!

Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΠΙΝΙΔΩΤΗ

ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΔΙΟΡΙΑ Ν ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ. ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ. ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΛΩΝΕΣΑΙ ΣΕ ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΝΟΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ. Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ.

ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2009

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΨΗΦΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ, ΤΟ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΤΟ ΣΑΡΚΟΖΙ ΚΑΙ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΤΟ ΜΑΡΑΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ.

Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΤΡΟΜΑΖΕΙ. Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΕΙ. Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ. Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ.

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑ ΤΗ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ. ΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΣΠΙΤΙΑ ΠΟΥ ΕΡΗΜΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΠΡΟΧΕΙΡΑ ΝΑ ΣΤΕΓΑΣΟΥΝ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥΣ. ΧΡΕΩΣΕΙΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΗΜΕΡΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ. Η ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΦΟΡΟΛΟΓΕΙΤΑΙ. ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΗΣΚΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ο ΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΑΡΥΣ. ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ 18% ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΔΟΞΑ & ΖΗΤΩ.

ΤΟ ΚΥΜΑ ΝΑ ΣΚΑΕΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ. Η ΜΑΥΡΗ ΑΜΜΟΥΔΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΖΕΣΤΟ ΗΛΙΟ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ. Η ΘΕΑ ΝΑ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΣΑΝ ΟΠΤΑΣΙΑ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΥ ΜΥΑΛΟΥ. ΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ , ΝΑ ΨΙΘΥΡΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΑΦΤΙΑ ΣΟΥ ΧΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΣΟΥ. ΚΙ ΕΣΥ ΕΚΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΟΣΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΛΑΗΔΑΣΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΔΙΝΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ. ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ , ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΛΑΧΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΥΒΟΙΑΣ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗ ΖΩΗ.

Σαν ήμουνα παιδί κοίταζα τα άστρα
Κι έκλαιγα που δεν μπορούσα να φτάσω τον ουρανό.
Ύστερα αγάπησα τη δόξα.
Νύχτες έμενα ξάγρυπνος δαγκώνοντας τα χέρια μου καθώς σκεφτόμουνα ότι θα μενα για πάντα ασήμαντος και ταπεινός.
Τελικά τα κατάφερα.

Και πολλοί με μάθανε,

και πλάι στα αστέρια ετοιμάζομαι να κοιμηθώ.

(Εικονα: ζωγραφικη της Αφροδιτης Παπαδουλή

με τίτλο Πρωινά Ονειρα )

¨εδω , που λες, στο Ψυχικο, θα φτιάξω το σπίτι

της κόρης μου. Τα λεφτά δανεικά, απο το Θειο, το κόμμα του Θείου και τα πλοία του άλλου Θείου¨

Η ΠΙΟ ΠΙΚΡΗ ¨ΠΑΥΛΙΔΗΣ¨


ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ Η ΠΑΥΛΙΔΗΣ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ. Ο ΠΑΥΛΙΔΗΣ. ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΟΛΑ. ΤΟ ΘΥΛΗΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΓΛΥΚΗΤΗΤΑΣ ΕΓΙΝΕ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ. Η ΠΡΩΤΗ ΛΙΩΝΕΙ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΓΕΜΙΖΕΙ ΓΛΥΚΑ. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΙΚΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΗΘΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. ΜΙΑ ΠΙΚΡΑ ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΞΕΠΛΥΘΗΚΕ ΣΤΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ , ΔΕΝ ΞΕΠΛΕΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΛΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ. Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟ ΙΔΙΟ. ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΩ ΤΡΕΧΩ ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ. ΜΙΑ ΠΑΥΛΙΔΗ;;; ΟΧΙ, ΟΧΙ!!!! ΜΙΑ ΛΑΚΤΑ ΕΣΤΩ. ΚΙ ΑΥΤΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΛΑΚΤΑΣ ΝΑ ΖΗΤΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ (300) ΝΑ ΤΟΥ ΤΗ ΠΑΡΕΧΟΥΝ. ΕΓΩ Ο ΕΝΑΣ, ΠΟΤΕ!!!!

Η Γενιά της αμφισβήτησης των πεζοδρομίων. Τα αντιδραστικά νιάτα που μετρούν τους χτύπους της καρδιάς τους στα χτυπήματα της κατεστημένης νοοτροπίας. Ένα κουτί μπογιά κι ένα μισοτελειωμένο σπρέι που αγανακτεί με τη μίζερη πραγματικότητα και προκαλεί αγανάκτηση στους τακτοποιημένους οικογενειάρχες , τις κινητές κι ακίνητες περιουσίες και φυσικά τις ακλόνητες συνειδήσεις τους.

Μια ζωντανή και φρέσκια εφημερίδα του τοίχου, ένας κόμβος επικοινωνίας όμοιων κι αντίθετων δυνάμεων και προσωπικοτήτων, ένας ιδιόμορφος τρόπος επικοινωνίας, πεδίο έκφρασης και δημιουργίας, κέντρο αποτοξίνωσης απογοητεύσεων και χαμένων οραμάτων , ένα αναίμακτο αλλά όχι και άχρωμο πεδίο μαχών. Από τον ΤΣΕ έως τον Άσημο , την Αννούλα του 36 έως την ΑΕΚ , τον Μαρξ έως τον Μπακούνιν , την Οργάνωση Σοσιαλιστικής Επανάστασης έως τη δειλή εμφάνιση μιας πράσινης απόχρωσης , όλα εκείνα που τα χωρίζουν χρόνια, αίμα και άνθρωποι, ενώνονται σε λίγα τετραγωνικά τοίχου για να ξυπνήσουν μέσα μας ¨έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός¨, τουλάχιστον μέχρι και το τέλος του τοίχου. Και πάντα κάθε πρωινό πριν καλά - καλά διαβάσεις βιαστικά στο δρόμο ή λάθρα στο περίπτερο την εφημερίδα, να έχεις ξεφυλλίσει έναν ολόκληρο κόσμο που άγνωστο που και πώς μένει ξάγρυπνος για να μάθεις γι’ αυτόν νωρίς το πρωί, μετατρέποντας τα τείχη της πρωινής μοναξιάς σου σε μια πρώτη έκπληξη για αυτό τo άλλο, το διαφορετικό κι ασυνήθιστο.


Δεκάδες ζωντανά κινήματα, ένα ιδιότυπο κοινωνικό ψηφιδωτό που συναντά εύκολα κανείς στους τοίχους της πλατείας και γύρω από αυτήν και που περνούν από κόσκινο τα αδιέξοδα της καθημερινότητας. Η εξουσία να σωριάζεται από τρεις όλες κι όλες φράσεις, η τηλεόραση να απομυθοποιεί τους γελοίους ηρωικούς χαρακτήρες της, οι δυνάμεις καταστολής από θύτες θύματα στη νέα αυτή έν-τοιχη πραγματικότητα, ο έρωτας από φαντασίωση να ζωντανεύει υπαρκτές αισθήσεις και η ομαδάρα να θριαμβεύει κατά παντός αντιπάλου.

Όλα αυτά, λοιπόν , ¨ΤΑ ΕΝ ΤΟΙΧΩ¨ , τα τόσο εύγλυπτα, ζωντανά , αναπαραστατικά, έξυπνα, εύθυμα , σοβαρά και πολύχρωμα , μεστά από περιεχόμενο και χαρακτήρα , δυναμικά και ταξιδιάρικα δεν είναι τίποτα άλλο από την ίδια τη ζωή, τα πιστεύω , τα οράματα , τις απογοητεύσεις μιας ομάδας ανθρώπων που καταθέτουν ¨ΕΝ ΔΗΜΩ¨ τη δική τους προσφορά και συμμετοχή στην κοινωνία. Κι αν η πάλη των τάξεων και των κοινωνιών φαντάζει πια ως συνθηματικό απομεινάρι μιας ρομαντικής φαντασίωσης και ιδεολαγνείας, η ¨ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ¨, είναι η μοναδική ζώσα διαμάχη για την κατάληψη λίγων μέτρων τοίχους σε αυτήν την ιδιότυπη εν-τοιχω εξουσία.

οι νεες επιλεκτες δυναμεις

καταδιώκουν τις παλιες αν-επιδεκτες δυνάμεις

η σιωπη που γινε δρομος

ο δρομος μας εφερε στη σιωπη
η σιωπη μας εβγαλε στο δρομο
κι ενα τσιγάρο αναμμένο να γραφει στο καπνό του τους δρόμους που αφησαμε
μεχρι να συνατησουμε αλλους
για να τους αφησουμε κι αυτούς.

οταν η φιλια και η γραφη γινονται βιβλια

Το Δεκέμβρη του 2006 δυο αδελφικοι φίλοι αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν ένα μεγάλο τους όνειρο. Ένα όνειρο που έχει ωριμάσει και καρποφορεί τις εκδόσεις Φιλόγραφο. Γιατί Φιλόγραφο; Μια λέξη με διττή σημασία. Φιλία και αγάπη για το λόγο. Το γραπτό λόγο. Αφορμώμενοι από τις δυσκολίες που οι άγνωστοι δημιουργοί στις μέρες μας συναντούν στην επιθυμία τους να μοιραστούν το έργο τους σ’ ένα χώρο που λειτουργεί πελατειακά, ο Σταύρος Αντύπας και ο Θοδωρής Ταρλαντέζος δημιουργούν τις εκδόσεις Φιλόγραφο. Το πνεύμα των εκδόσεων είναι ζωντανό, ανθρώπινο, νεανικό και δυναμικό, ενώ η πολιτική τους είναι ότι δεν έχουν πολιτική. Αποσκοπούν σ’ ένα μοναδικό αποτέλεσμα επιτυγχάνοντας το επίσης μέσα από τις διαλλακτικές και εναλλακτικές παρουσιάσεις των βιβλίων τους.Αθήνα, Δεκέμβριος του 2006, Εξάρχεια.Τρεις ποιητές, τρεις ποιητικές συλλογές της σειράς Λόγια Και Χρώμα, εναρκτήριες για το εκδοτικό έργο του Φιλόγραφου. Κι ένα στοίχημα που κερδήθηκε για αποτέλεσμα εναλλακτικό, πρωτοποριακό και πάνω απ’ όλα δημιουργικό.Γιώργος Χαλάτσης- Πανταχού ΑπώνΕύη Βυζακοπούλου- ΚύκλοςΣιδέρης Ντιούδης- Ελεύθερη ΠτώσηΗ σειρά Λόγια Και Χρώμα αποσκοπεί σε ένα νέο τρόπο προσέγγισης του αναγνωστικού κοινού, όπου εικόνα και λόγος παντρεύονται αρμονικά αποδεικνύοντας ότι οι τέχνες είναι αλληλένδετες μεταξύ τους και τα κοινά σημεία πολλά. Τον Μάιο του 2007, μια νέα ποιητική συλλογή εγκαινιάζει τη χρονιά.Διαφορετική αλλά εξίσου καινοτομική Ελισάβετ Πρεβεζιάνου- Ο χρόνος διαλέγει τη στιγμή, επίσης της σειράς Λόγια Και Χρώμα.Τον Ιούνιο του 2007, οι εκδόσεις επεκτείνονται και στο χώρο του μυθιστορήματος με το Β.Κ., Βουβό Κίνημα Στα πρόθυρα Κοινωνικής Κρίσης του Σταύρου Αντύπα, της σειράς Ονειρογραφήματα. Ένα βιβλίο για τους επαναστάτες του ονείρου και της αλήθειας, τους ακροβάτες μεταξύ του Θέλω και του Πρέπει.Δημήτρης Αβυδηνός με το βιβλίο του Είναι πλέον πολύ νωρίς, που κινείται στα πλαίσια της φαντασίας και του πραγματικού.Αναστασία Αυγερινού με το βιβλίο της Τίμημα Σιωπής, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.Το Φθινόπωρο του 2008 αναμένονται να κυκλοφορήσουν τρία νέα βιβλία. Στα μελλοντικά σχέδια περιλαμβάνονται παιδικά παραμύθια, μελέτες για τα κόμικ, την μουσική και φυσικά την ποίηση και λογοτεχνία. Η συνέχεια στα βιβλιοπωλεία…www.filografo.gr

Γι’ αυτό ο ήλιος δεν μας επιτρέπει να τον κοιτάμε στα μάτια.
Τον έρωτα τον βλέπεις μόνον μέσα από καθρέφτες.

H, το πολύ, μέσα από πορφυρά ποτάμια, που η βροχή στο διάβα της σχηματίζει.

Με τη δυναμη και τη τεχνη της Φριντα

IL POSTINO

ΒΚ ΒΟΥΒΟ ΚΙΝΗΜΑ

ΒΚ ΒΟΥΒΟ ΚΙΝΗΜΑ

Πάει καιρός τώρα που έλαβα ένα γράμμα. Ένα γράμμα κλεισμένο στο μπουκάλι που μια ¨μαύρη θάλασσα ¨το έφερε στη πόρτα μου. Ο αποστολέας, μου ήταν γνωστός. Δεν ήταν ένας αλλά μιλούσε εξ’ ονόματος πολλών. Γνωστοί οι περισσότεροι. Αντίθετα , δεν υπήρχε παραλήπτης ή μάλλον ήταν ανύπαρκτος. Λες και ο αποστολέας του, το’ χε γράψει για να μείνει ανεπίδοτο ή προτίμησε να το αφήσει να πέσει κατά τύχη περπατώντας , μπας και βρεθεί κάποιος και το φυλάξει στο κόρφο του. Η ημερομηνία αποστολής , αν και παλαιά, αρκετά έντονη και ζωηρή: 17 Νοέμβρη …..
Έτος, πουθενά.
Τριάντα χρόνια τώρα διαβάζω και ξαναδιαβάζω το γράμμα , αλλάζοντας μόνο το έτος: 1973-2003. Και κάθε φορά ανακαλύπτω πως ποτέ το γράμμα δεν είναι το ίδιο , ίσως γιατί τελικά δεν είναι ένα , αλλά τριάντα…



Αγαπητέ Μήτσο, αλλά κι εσύ Μάκη, Περικλή, Νικόλα, Αλκμήνη, Βέρα, Γιώργο, Πέπη, Κώστα, Διονύση και τόσοι άλλοι, δεν σας γνώρισα ποτέ από κοντά. Σας ξέρω όμως καθώς τριάντα χρόνια τώρα περνάμε μαζί τους Νοέμβρηδες.

Είστε οι πρώτοι που έγραψαν το ανεπίδοτο γράμμα, το έβαλαν στο μπουκάλι και το άφησαν να ταξιδέψει σε θάλασσες και πελάγη. Το ταξίδι του κράτησε ήδη τριάντα χρόνια και θα κρατήσει μάλλον κι άλλο. Κι ας πληθαίνουν οι κριτές που καθώς περνούν τα χρόνια θα το καταδικάζουν. Το πρώτο αυτό γράμμα που καθώς ξεθωριάζει από το χρόνο παίρνει όλο το νόημά του αλλά και τα υπόλοιπα που ακολούθησαν μέχρι να γίνουν τριάντα και να ξεθωριάσουν με τη σειρά τους, θα τα κρατήσω σαν φυλακτό στο κόρφο μου. Όπως το ‘ θελες Μήτσο. Μέχρι και τη στιγμή, να σαν κι αυτή, που θα τα αφήσω κι εγώ με τη σειρά μου τυχαία να πέσουν μήπως και γίνουν εξήντα ή ενενήντα.
Τα γράμματα και οι Νοέμβρηδες………..