Ο ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ, ΜΕΓΑΛΩΣΕ (;)

Αρκετές φορές από το βήμα αυτό, όσο και από τις σελίδες του enet.dialogoi.gr, διατυπώθηκαν σκέψεις και κρίσεις σχετικά με την παρουσία στα πολιτικά πράγματα της χώρας και τα κοινωνικά μετερίζια, του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Η κριτική αυτή, σκληρή αρκετές φορές , μα κατά την κρίση μας και δίκαιη , θεμελίωνε το περιεχόμενό της, στην έως τότε παρουσία του και στις εν γένει παρεμβάσεις του.

Άτολμος σε πρώτη φάση να τοποθετηθεί – και δυστυχώς μαζί του και μια ολόκληρη παράταξη- κατά του πολιτικού συστήματος, να συστρατευτεί με την κοινωνία που στενάζει, να κάνει τομές ριζοσπαστικού χαρακτήρα στην πολιτική εκπροσώπηση της, να εξεγερθεί στο πλευρό των θυμάτων της εξαθλίωσης που βιώνει η κοινωνία, περιόρισε με σχεδόν αυτοκαταστροφικό τρόπο, την ίδια την δική του δυναμική, όπως αυτή απέρρεε από την νεανική του ηλικία, το καθαρό πολιτικό του παρελθόν και την πολιτική του προσωπικότητα . Με την εμμονή του στην κοινοβουλευτική και μόνο εκφορά ενός άεργου πολιτικού λόγου, στάθηκε ο ίδιος ηγέτης μιας αριστεράς, που έστω δια της αρνητικής κοινοβουλευτικής ψήφου ή στην καλύτερη της αποχής, συνυπέγραψε ουσιαστικά, με τον τρόπο του, τον οριστικό αποδεκατισμό των μεγάλων λαϊκών και κοινωνικών επιταγών και οραμάτων.

Η παρουσία του , φαίνεται τελευταία να αποκτά ξανά μια δυναμική αυτόφωτη και ανανεωμένη, έστω κι να προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να αποτυπώνεται στα δημοσκοπικά παιχνίδια, επαγγελματιών του είδους. Μια απλή ανάγνωση και μόνο των τελευταίων παρεμβάσεων του, δίδει μια ξεκάθαρη εικόνα για την ποιοτική αυτή μεταστροφή του, σε μια ουσιαστικά επανεμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο. Δριμύς κατά των κυβερνητικών επιλογών, επιθετικός κατά της πρωθυπουργικής αλλαζονείας και υποκρισίας, παρεμβατικός και καταγγέλων, με έναν λόγο συμπαγή και μεστό περιεχομένου και επιχειρημάτων, κερδίζει πόντους στην κοινοβουλευτική έστω εκπροσώπηση των αδιεξόδων μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας.

Η νέα αυτή εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, για να αποκτήσει το πολιτικό περιεχόμενο της ουσιαστικής πολιτικής μεταστροφής και άρα να αρχίσει πλέον να εμπνέει και ευρύτερες της περιχαρακωμένης δικής του, κοινωνικές ομάδες , οφείλει να προσαρμοστεί πέρα από τις πολιτικές και στις κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής. Χρέος του δηλαδή, συνεχίζει να είναι η προσήλωσή του στην κοινωνική νομιμοποίηση, πέραν της κοινοβουλευτικής κι έτσι να συσπειρωθεί με την κοινωνία που ετοιμάζεται για μεγάλες μάχες υποκινούμενη από την εξαθλίωση που καταφθάνει, να συστρατευτεί με τους ανέργους και τα κοινωνικά περιθώρια, και όχι μόνο λεκτικά ή επικοινωνιακά.

Υπο το πρίσμα της δυναμικής αυτής επανεμφάνισής του , μπορεί να πάρει πρωτοβουλία για την έξοδο της κοινωνικής αριστεράς από ένα πολιτικό σύστημα που κάθε άλλο παρά σπίτι της είναι, να εξέλθει θριαμβευτικά από το καταρρέον κοινοβουλευτικό αστικό σύστημα, υποκινώντας με τόλμη νέες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Μα πάνω από όλα, αυτό που τώρα μπορεί να κάνει, άμεσα δηλαδή, να κατέβει στους δρόμους από όπου και ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία, να εργαστεί για το αντιστασιακό και δημιουργικό αντάμωμα όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, να συνεννοηθεί με τις αντιεξουσιαστικές κινήσεις και συσπειρώσεις, να πάρει πρωτοβουλίες για ένα νέο μεγάλο και μαχητικό κοινωνικό μέτωπο , με μεγάλη κοινωνική συμμετοχή. Κυρίως όμως, να προσανατολισθεί ο ίδιος σε έναν ευρύ κοινωνικό χώρο, καλώντας σε ενεργή συστράτευση ανθρώπους νέους, χωρίς κομματικές ή παραταξιακές περγαμηνές, χτίζοντας την αριστερά του μέλλοντος. Δεν νοείται δηλαδή , αν και νέος ο ίδιος, να εμμένει σε παλαιοκομματικά στελέχη πρώτης γραμμής που ανεξάρτητα της πολιτικής τους παρουσίας, φαίνονται κουρασμένοι ή κορεσμένοι στην προσπάθεια για μια νεα πορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς, ή έστω αποτυχημένοι χρόνια τώρα για κάτι το περισσότερο.

Είναι δηλαδή η ώρα, ¨συνομιλώντας¨ με ανθρώπους της ηλικίας του, να προχωρήσει σε μια δυναμική και μαζική ανανέωση του ανθρωπίνου δυναμικού της αριστεράς που ηγείται, να αφήσει στο παρελθόν την εσωστρέφεια των παλαιών στελεχών και να δείξει και αναδείξει στην κοινωνία νέους ανθρώπους με όραμα μια μαχητική , ριζοσπαστική, ανανεωτική και μεγάλη αριστερά, η οποία με όρους ελευθερίας να συνομιλεί και με τις αντιεξουσιαστικές εκείνες δυνάμεις που είναι πρόθυμες-και το αποδεικνύουν- να δώσουν μάχες κινηματικού χαρακτήρα , για την έξοδο της κοινωνίας από το προδιαγεγραμμένο τέλμα.

Για να πετύχει στην επιβεβλημένη από τις συγκυρίες αυτή προσπάθεια, απαιτείται πέραν των ανωτέρω, να αφήσει πίσω του τις όποιες διαφωνίες του με τα διαμελισμένα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, να ξεφύγει από την μοίρα της διασπασμένης αριστεράς και να πάρει πρωτοβουλίες για ένα δυναμικό αντάμωμα όσων επιθυμούν εκ νέου , έστω και μέσα από τους νέους φορείς που στο μεταξύ έχουν σχηματισθεί, να δημιουργήσουν ένα μέτωπο αντίστασης και δημιουργίας. Για να μπορέσει στην κατεύθυνση αυτή να πείσει τα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, είναι ίσως η καταλληλότερη ώρα, να συγκαλέσει ανθρώπους της διανόησης, της επιστήμης και της τεχνολογίας οπου θα προτείνουν έναν ρεαλιστικό και ουσιαστικό τρόπο με προγραμματικές κατευθύνσεις, για να ξεφύγει η κοινωνία από την μέγγενη των ¨δυναστών¨ της και να εμπνεύσουν μια διαφορετική οικονομική και πολιτική πρόταση.

Το στοίχημα αυτό, είναι ίσως δύσκολο και μεγάλο. Με δεδομένη μάλιστα την απραγία του ΚΚΕ που εμμένει σε ¨διαδηλωτικές παρελάσεις¨ με γοργό βήμα μπροστά από την πλατεία Συντάγματος, εκείνος αν θέλει να σταθεί στο ύψος της πολλά υποσχόμενης παρουσίας του και να μείνει συνεπής στο ιδεώδες του χώρου που εκπροσωπεί , οφείλει να ακούσει το κοινωνικό πρόσταγμα και να το υιοθετήσει. Μπορεί να είναι μικρός για μια τέτοια ¨υιοθεσία¨, αλλά είναι αρκετά μεγάλος για να ζητήσει εκ μέρους του χώρου που ηγείται, την προσβολή της πατρότητας από το καταρρέον πολιτικό σύστημα και να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτό. Ας τολμήσει και η κοινωνία , όπως και η ιστορία, θα του το αναγνωρίσει.

ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ (ΝΑ) ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ

ή αλλιώς ο γάιδαρος , ο Μένιος, ο παραχαϊδεμένος

Ένα από τα μεγαλύτερα μεταπολιτευτικά σκάνδαλα , για το οποίο καμία εξεταστική των ¨δραμάτων¨ επιτροπή δεν θα μπορέσει ποτέ να συγκληθεί, πόσο μάλλον να διερευνήσει, είναι αυτό της ψυχικής και λογικής εξόντωσης ολόκληρης της κοινωνίας, που οδήγησε με μαθηματικά ακριβή τρόπο στην σημερινή της αδράνεια.

Το μεγάλο αυτό μεταπολιτευτικό έγκλημα, διαρκές στη φύση και το περιεχόμενο του και γι αυτό μη επίπτον σε καμία διάταξη όψιμης παραγραφής, αναπτύχθηκε με –κατά τη γνώμη μου- σκοπούμενες διαδικασίες στην εικοσαετία 1980-2000. Είναι η εποχή εκείνη που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα την αποκαλούσαν εποχή του πρώτου ΠΑΣΟΚ ή αλλιώς της ¨προϊστορικής¨ ελληνικής εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας που παρέσυρε συμπαγείς κοινωνικές τάξεις και πλειοψηφίες από τα ανοικτά στάδια παλαικών συναυλιών και τις ¨ανέβασε¨ σε τραπέζια εθνικοσοσιαλιστικού τσιφτετελιού.

Το αποτέλεσμα αυτής της νομιμοποιητικής διαδικασίας ενσυνείδητων και καθόλου ευσυνείδητων παθητικών συμπεριφορών, πέραν της δημιουργίας ενός ιδιωτικού κοινωνικού προτύπου, που ιδιωτεύει και ¨αρπάζει¨ οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελέσει δημόσιο ή κοινωφελές αγαθό, έφερε στο προσκήνιο της κοινωνικής πρακτικής, τον καναπέ της συμφέρουσας ιδιώτευσης και της παθητικής αδιαφορίας. Και το χειρότερο, κατέγραψε την αντίληψη αυτή στον γονιδιακό μηχανισμό και της επόμενης γενιάς. Γι αυτό άλλωστε, μέχρι και σήμερα, εποχή που διαπιστώνεται με τον πιο πρόδηλο τρόπο η μοναρχική αντίληψη διοίκησης-διοικούμενου, η μη έντιμη και ανειλικρινής στάση ακόμη και του ίδιου του πρωθυπουργού, πέραν των όποιων ¨περιθωριακών¨ αντιστάσεων και την συνδικαλιστική υπερεκτόνωση, δεν στάθηκε ικανή να ξεσηκώσει μεγάλα τμήματα πληθυσμού, νεανικά κυρίως, που πάνω τους ασκούνται οι πιο εξοντωτικές πολιτικές και οικονομικές πρακτικές με μεγάλη χρονική προοπτική.

Ανερμάτιστοι και υποταγμένοι , οι περισσότεροι νέοι με τα free press παραμάσχαλα, θιασώτες ¨εναλλακτικών¨ πολιτιστικών δρωμένων σε στέκια πολιτιστικής παρακμής, παραμέρισαν στο δρόμο των κοινωνικών διεκδικήσεων , δίνοντας χώρο σε συνδικαλιστικές μάζες, να παρελάσουν, την αντιδραστική τους κενότητα. Πίσω τους μια αλλαζονική και αυταρχική μηχανή αλλοτρίωσης και εκφοβισμού, σε ρόλο προπαγανδιστικής διαπόμπευσης, αδρανοποίησε εν τη γενέσει του κάθε σπέρμα πραγματικά εναλλακτικής κοινωνικής συμμετοχής. Η κατάληξη, αυτό που μέχρι τώρα ζήσαμε και πιθανόν θα ζήσουμε και αύριο με την γενική απεργία, μια κενού τύπου κινητοποίηση με συνθήματα, μαχητικά ίσως και σημαιούλες με κόκκινες αποχρώσεις, που θα καταλήξει στο Σύνταγμα , έδρα της Ασύντακτης δημοκρατίας μας και υπο το βάρος της κόπωσης των ποδιών και των δακρυγόνων, θα αποσυρθεί ταχέως έχοντας εκπληρώσει το κοινωνικό χρέος της , για να παρακολουθήσει την εσπερινή παράσταση της κας Ολγας Τρέμη ή πιο εναλλακτικά, τον χορευτή-τραγουδιστή που με τα διπλά γεννητικά όργανα, χτυπά κουτάκια της μπύρας σε γνωστό στέκι ¨διαφορετικότητας¨, παράγοντας μουσικές αηδίες, πολυδιαφημιζόμενες από άχρηστες φυλλάδες.

Κάποιοι ελάχιστοι, σε αίθουσα προχείρως τακτοποιημένη, συγκινημένοι, ή μήπως θλιμμένοι θα παρακολουθούν μια θεατρική παράσταση για μεγάλα παιδιά από μια ομάδα ερασιτεχνών στο σανίδι και τη ζωή, για έναν ΓΑΙΔΑΡΟ, τον ΜΕΝΙΟ, τον ΠΑΡΑΧΑΙΔΕΜΕΝΟ, ένα παραδειγματικό παραμύθι για εξουσίες και εξουσιαζόμενους που η αλαζονεία τους συνδέει. Ένα παραμύθι για την χαμένη μας ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ.