Αρκετές φορές από το βήμα αυτό, όσο και από τις σελίδες του enet.dialogoi.gr, διατυπώθηκαν σκέψεις και κρίσεις σχετικά με την παρουσία στα πολιτικά πράγματα της χώρας και τα κοινωνικά μετερίζια, του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Η κριτική αυτή, σκληρή αρκετές φορές , μα κατά την κρίση μας και δίκαιη , θεμελίωνε το περιεχόμενό της, στην έως τότε παρουσία του και στις εν γένει παρεμβάσεις του.
Άτολμος σε πρώτη φάση να τοποθετηθεί – και δυστυχώς μαζί του και μια ολόκληρη παράταξη- κατά του πολιτικού συστήματος, να συστρατευτεί με την κοινωνία που στενάζει, να κάνει τομές ριζοσπαστικού χαρακτήρα στην πολιτική εκπροσώπηση της, να εξεγερθεί στο πλευρό των θυμάτων της εξαθλίωσης που βιώνει η κοινωνία, περιόρισε με σχεδόν αυτοκαταστροφικό τρόπο, την ίδια την δική του δυναμική, όπως αυτή απέρρεε από την νεανική του ηλικία, το καθαρό πολιτικό του παρελθόν και την πολιτική του προσωπικότητα . Με την εμμονή του στην κοινοβουλευτική και μόνο εκφορά ενός άεργου πολιτικού λόγου, στάθηκε ο ίδιος ηγέτης μιας αριστεράς, που έστω δια της αρνητικής κοινοβουλευτικής ψήφου ή στην καλύτερη της αποχής, συνυπέγραψε ουσιαστικά, με τον τρόπο του, τον οριστικό αποδεκατισμό των μεγάλων λαϊκών και κοινωνικών επιταγών και οραμάτων.
Η παρουσία του , φαίνεται τελευταία να αποκτά ξανά μια δυναμική αυτόφωτη και ανανεωμένη, έστω κι να προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να αποτυπώνεται στα δημοσκοπικά παιχνίδια, επαγγελματιών του είδους. Μια απλή ανάγνωση και μόνο των τελευταίων παρεμβάσεων του, δίδει μια ξεκάθαρη εικόνα για την ποιοτική αυτή μεταστροφή του, σε μια ουσιαστικά επανεμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο. Δριμύς κατά των κυβερνητικών επιλογών, επιθετικός κατά της πρωθυπουργικής αλλαζονείας και υποκρισίας, παρεμβατικός και καταγγέλων, με έναν λόγο συμπαγή και μεστό περιεχομένου και επιχειρημάτων, κερδίζει πόντους στην κοινοβουλευτική έστω εκπροσώπηση των αδιεξόδων μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Η νέα αυτή εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, για να αποκτήσει το πολιτικό περιεχόμενο της ουσιαστικής πολιτικής μεταστροφής και άρα να αρχίσει πλέον να εμπνέει και ευρύτερες της περιχαρακωμένης δικής του, κοινωνικές ομάδες , οφείλει να προσαρμοστεί πέρα από τις πολιτικές και στις κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής. Χρέος του δηλαδή, συνεχίζει να είναι η προσήλωσή του στην κοινωνική νομιμοποίηση, πέραν της κοινοβουλευτικής κι έτσι να συσπειρωθεί με την κοινωνία που ετοιμάζεται για μεγάλες μάχες υποκινούμενη από την εξαθλίωση που καταφθάνει, να συστρατευτεί με τους ανέργους και τα κοινωνικά περιθώρια, και όχι μόνο λεκτικά ή επικοινωνιακά.
Υπο το πρίσμα της δυναμικής αυτής επανεμφάνισής του , μπορεί να πάρει πρωτοβουλία για την έξοδο της κοινωνικής αριστεράς από ένα πολιτικό σύστημα που κάθε άλλο παρά σπίτι της είναι, να εξέλθει θριαμβευτικά από το καταρρέον κοινοβουλευτικό αστικό σύστημα, υποκινώντας με τόλμη νέες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Μα πάνω από όλα, αυτό που τώρα μπορεί να κάνει, άμεσα δηλαδή, να κατέβει στους δρόμους από όπου και ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία, να εργαστεί για το αντιστασιακό και δημιουργικό αντάμωμα όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, να συνεννοηθεί με τις αντιεξουσιαστικές κινήσεις και συσπειρώσεις, να πάρει πρωτοβουλίες για ένα νέο μεγάλο και μαχητικό κοινωνικό μέτωπο , με μεγάλη κοινωνική συμμετοχή. Κυρίως όμως, να προσανατολισθεί ο ίδιος σε έναν ευρύ κοινωνικό χώρο, καλώντας σε ενεργή συστράτευση ανθρώπους νέους, χωρίς κομματικές ή παραταξιακές περγαμηνές, χτίζοντας την αριστερά του μέλλοντος. Δεν νοείται δηλαδή , αν και νέος ο ίδιος, να εμμένει σε παλαιοκομματικά στελέχη πρώτης γραμμής που ανεξάρτητα της πολιτικής τους παρουσίας, φαίνονται κουρασμένοι ή κορεσμένοι στην προσπάθεια για μια νεα πορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς, ή έστω αποτυχημένοι χρόνια τώρα για κάτι το περισσότερο.
Είναι δηλαδή η ώρα, ¨συνομιλώντας¨ με ανθρώπους της ηλικίας του, να προχωρήσει σε μια δυναμική και μαζική ανανέωση του ανθρωπίνου δυναμικού της αριστεράς που ηγείται, να αφήσει στο παρελθόν την εσωστρέφεια των παλαιών στελεχών και να δείξει και αναδείξει στην κοινωνία νέους ανθρώπους με όραμα μια μαχητική , ριζοσπαστική, ανανεωτική και μεγάλη αριστερά, η οποία με όρους ελευθερίας να συνομιλεί και με τις αντιεξουσιαστικές εκείνες δυνάμεις που είναι πρόθυμες-και το αποδεικνύουν- να δώσουν μάχες κινηματικού χαρακτήρα , για την έξοδο της κοινωνίας από το προδιαγεγραμμένο τέλμα.
Για να πετύχει στην επιβεβλημένη από τις συγκυρίες αυτή προσπάθεια, απαιτείται πέραν των ανωτέρω, να αφήσει πίσω του τις όποιες διαφωνίες του με τα διαμελισμένα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, να ξεφύγει από την μοίρα της διασπασμένης αριστεράς και να πάρει πρωτοβουλίες για ένα δυναμικό αντάμωμα όσων επιθυμούν εκ νέου , έστω και μέσα από τους νέους φορείς που στο μεταξύ έχουν σχηματισθεί, να δημιουργήσουν ένα μέτωπο αντίστασης και δημιουργίας. Για να μπορέσει στην κατεύθυνση αυτή να πείσει τα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, είναι ίσως η καταλληλότερη ώρα, να συγκαλέσει ανθρώπους της διανόησης, της επιστήμης και της τεχνολογίας οπου θα προτείνουν έναν ρεαλιστικό και ουσιαστικό τρόπο με προγραμματικές κατευθύνσεις, για να ξεφύγει η κοινωνία από την μέγγενη των ¨δυναστών¨ της και να εμπνεύσουν μια διαφορετική οικονομική και πολιτική πρόταση.
Το στοίχημα αυτό, είναι ίσως δύσκολο και μεγάλο. Με δεδομένη μάλιστα την απραγία του ΚΚΕ που εμμένει σε ¨διαδηλωτικές παρελάσεις¨ με γοργό βήμα μπροστά από την πλατεία Συντάγματος, εκείνος αν θέλει να σταθεί στο ύψος της πολλά υποσχόμενης παρουσίας του και να μείνει συνεπής στο ιδεώδες του χώρου που εκπροσωπεί , οφείλει να ακούσει το κοινωνικό πρόσταγμα και να το υιοθετήσει. Μπορεί να είναι μικρός για μια τέτοια ¨υιοθεσία¨, αλλά είναι αρκετά μεγάλος για να ζητήσει εκ μέρους του χώρου που ηγείται, την προσβολή της πατρότητας από το καταρρέον πολιτικό σύστημα και να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτό. Ας τολμήσει και η κοινωνία , όπως και η ιστορία, θα του το αναγνωρίσει.
Άτολμος σε πρώτη φάση να τοποθετηθεί – και δυστυχώς μαζί του και μια ολόκληρη παράταξη- κατά του πολιτικού συστήματος, να συστρατευτεί με την κοινωνία που στενάζει, να κάνει τομές ριζοσπαστικού χαρακτήρα στην πολιτική εκπροσώπηση της, να εξεγερθεί στο πλευρό των θυμάτων της εξαθλίωσης που βιώνει η κοινωνία, περιόρισε με σχεδόν αυτοκαταστροφικό τρόπο, την ίδια την δική του δυναμική, όπως αυτή απέρρεε από την νεανική του ηλικία, το καθαρό πολιτικό του παρελθόν και την πολιτική του προσωπικότητα . Με την εμμονή του στην κοινοβουλευτική και μόνο εκφορά ενός άεργου πολιτικού λόγου, στάθηκε ο ίδιος ηγέτης μιας αριστεράς, που έστω δια της αρνητικής κοινοβουλευτικής ψήφου ή στην καλύτερη της αποχής, συνυπέγραψε ουσιαστικά, με τον τρόπο του, τον οριστικό αποδεκατισμό των μεγάλων λαϊκών και κοινωνικών επιταγών και οραμάτων.
Η παρουσία του , φαίνεται τελευταία να αποκτά ξανά μια δυναμική αυτόφωτη και ανανεωμένη, έστω κι να προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να αποτυπώνεται στα δημοσκοπικά παιχνίδια, επαγγελματιών του είδους. Μια απλή ανάγνωση και μόνο των τελευταίων παρεμβάσεων του, δίδει μια ξεκάθαρη εικόνα για την ποιοτική αυτή μεταστροφή του, σε μια ουσιαστικά επανεμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο. Δριμύς κατά των κυβερνητικών επιλογών, επιθετικός κατά της πρωθυπουργικής αλλαζονείας και υποκρισίας, παρεμβατικός και καταγγέλων, με έναν λόγο συμπαγή και μεστό περιεχομένου και επιχειρημάτων, κερδίζει πόντους στην κοινοβουλευτική έστω εκπροσώπηση των αδιεξόδων μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Η νέα αυτή εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, για να αποκτήσει το πολιτικό περιεχόμενο της ουσιαστικής πολιτικής μεταστροφής και άρα να αρχίσει πλέον να εμπνέει και ευρύτερες της περιχαρακωμένης δικής του, κοινωνικές ομάδες , οφείλει να προσαρμοστεί πέρα από τις πολιτικές και στις κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής. Χρέος του δηλαδή, συνεχίζει να είναι η προσήλωσή του στην κοινωνική νομιμοποίηση, πέραν της κοινοβουλευτικής κι έτσι να συσπειρωθεί με την κοινωνία που ετοιμάζεται για μεγάλες μάχες υποκινούμενη από την εξαθλίωση που καταφθάνει, να συστρατευτεί με τους ανέργους και τα κοινωνικά περιθώρια, και όχι μόνο λεκτικά ή επικοινωνιακά.
Υπο το πρίσμα της δυναμικής αυτής επανεμφάνισής του , μπορεί να πάρει πρωτοβουλία για την έξοδο της κοινωνικής αριστεράς από ένα πολιτικό σύστημα που κάθε άλλο παρά σπίτι της είναι, να εξέλθει θριαμβευτικά από το καταρρέον κοινοβουλευτικό αστικό σύστημα, υποκινώντας με τόλμη νέες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Μα πάνω από όλα, αυτό που τώρα μπορεί να κάνει, άμεσα δηλαδή, να κατέβει στους δρόμους από όπου και ξεκίνησε την πολιτική του παρουσία, να εργαστεί για το αντιστασιακό και δημιουργικό αντάμωμα όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, να συνεννοηθεί με τις αντιεξουσιαστικές κινήσεις και συσπειρώσεις, να πάρει πρωτοβουλίες για ένα νέο μεγάλο και μαχητικό κοινωνικό μέτωπο , με μεγάλη κοινωνική συμμετοχή. Κυρίως όμως, να προσανατολισθεί ο ίδιος σε έναν ευρύ κοινωνικό χώρο, καλώντας σε ενεργή συστράτευση ανθρώπους νέους, χωρίς κομματικές ή παραταξιακές περγαμηνές, χτίζοντας την αριστερά του μέλλοντος. Δεν νοείται δηλαδή , αν και νέος ο ίδιος, να εμμένει σε παλαιοκομματικά στελέχη πρώτης γραμμής που ανεξάρτητα της πολιτικής τους παρουσίας, φαίνονται κουρασμένοι ή κορεσμένοι στην προσπάθεια για μια νεα πορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς, ή έστω αποτυχημένοι χρόνια τώρα για κάτι το περισσότερο.
Είναι δηλαδή η ώρα, ¨συνομιλώντας¨ με ανθρώπους της ηλικίας του, να προχωρήσει σε μια δυναμική και μαζική ανανέωση του ανθρωπίνου δυναμικού της αριστεράς που ηγείται, να αφήσει στο παρελθόν την εσωστρέφεια των παλαιών στελεχών και να δείξει και αναδείξει στην κοινωνία νέους ανθρώπους με όραμα μια μαχητική , ριζοσπαστική, ανανεωτική και μεγάλη αριστερά, η οποία με όρους ελευθερίας να συνομιλεί και με τις αντιεξουσιαστικές εκείνες δυνάμεις που είναι πρόθυμες-και το αποδεικνύουν- να δώσουν μάχες κινηματικού χαρακτήρα , για την έξοδο της κοινωνίας από το προδιαγεγραμμένο τέλμα.
Για να πετύχει στην επιβεβλημένη από τις συγκυρίες αυτή προσπάθεια, απαιτείται πέραν των ανωτέρω, να αφήσει πίσω του τις όποιες διαφωνίες του με τα διαμελισμένα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, να ξεφύγει από την μοίρα της διασπασμένης αριστεράς και να πάρει πρωτοβουλίες για ένα δυναμικό αντάμωμα όσων επιθυμούν εκ νέου , έστω και μέσα από τους νέους φορείς που στο μεταξύ έχουν σχηματισθεί, να δημιουργήσουν ένα μέτωπο αντίστασης και δημιουργίας. Για να μπορέσει στην κατεύθυνση αυτή να πείσει τα μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, είναι ίσως η καταλληλότερη ώρα, να συγκαλέσει ανθρώπους της διανόησης, της επιστήμης και της τεχνολογίας οπου θα προτείνουν έναν ρεαλιστικό και ουσιαστικό τρόπο με προγραμματικές κατευθύνσεις, για να ξεφύγει η κοινωνία από την μέγγενη των ¨δυναστών¨ της και να εμπνεύσουν μια διαφορετική οικονομική και πολιτική πρόταση.
Το στοίχημα αυτό, είναι ίσως δύσκολο και μεγάλο. Με δεδομένη μάλιστα την απραγία του ΚΚΕ που εμμένει σε ¨διαδηλωτικές παρελάσεις¨ με γοργό βήμα μπροστά από την πλατεία Συντάγματος, εκείνος αν θέλει να σταθεί στο ύψος της πολλά υποσχόμενης παρουσίας του και να μείνει συνεπής στο ιδεώδες του χώρου που εκπροσωπεί , οφείλει να ακούσει το κοινωνικό πρόσταγμα και να το υιοθετήσει. Μπορεί να είναι μικρός για μια τέτοια ¨υιοθεσία¨, αλλά είναι αρκετά μεγάλος για να ζητήσει εκ μέρους του χώρου που ηγείται, την προσβολή της πατρότητας από το καταρρέον πολιτικό σύστημα και να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτό. Ας τολμήσει και η κοινωνία , όπως και η ιστορία, θα του το αναγνωρίσει.
1 σχόλιο:
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ;
Εκτιμώ ότι ο Τσίπρας δεν μεγάλωσε. Τουλάχιστον έτσι όπως το εννοεί το άρθρο. Απλά η κοινωνία επανεκτιμά αυτόν που έσπευσε να αγαπήσει για λάθος λόγους και που στην συνέχεια τον αποκαθήλωσε, πάλι για λάθους λόγους.
Κατόπιν εορτής μπορούμε να ερμηνεύσουμε πολλά.
Η κοινωνία χάρηκε με την εμφάνιση του Τσίπρα γιατί ο Τσίπρας ήταν ένας ωραίος, γλυκός άνθρωπος που χαμογελούσε με ειλικρίνεια. Με αντικομφορμιστικό στιλ. Κάθε μάνα τον ονειρευόταν για γαμπρό της κόρης της. Ήταν το καλό παιδί. Δεν εκτίμησε δηλαδή τον Τσίπρα επειδή ήταν κομμουνιστής, αγαπούσε τους μετανάστες, υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των εργαζομένων, ήταν έμπρακτα οικολόγος κ.λπ. Χέστηκε ο Ελληνάρας για την οικολογία, τους μετανάστες και τα δικαιώματα. Ζούσε στην κοσμάρα του ακόμα και δεν έβλεπε το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει…
Εννοείται πως η υψηλή δημοτικότητα του Τσίπρα, προκάλεσε αναταραχή στο σύστημα. Άρχισαν λοιπόν για 2 σχεδόν χρόνια να τον ξεπατώνουν μέσω από τα ΜΜΕ. Σε κανέναν πολιτικό αρχηγό δεν έχει γίνει τόση συστηματική επίθεση. Ό,τι και να έκανε του το χρέωναν. Γέλαγε; Του τα έχωναν. Σοβάρευε; Του τα έχωναν. Δεν έκανε τίποτα; Του τα έχωναν. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο μόνος πρόεδρος κόμματος που εκλέχτηκε με σταυρό στη Βουλή. Ακόμα δηλαδή κι αυτό αναγκάστηκε να το κατακτήσει.
Τέλος πάντων, επειδή τα ΜΜΕ ελέγχουν απολύτως το θυμικό της ελληνικής κοινωνίας, η κοινωνία άρχισε να του γυρίζει την πλάτη. Υπήρξε όμως και ένας ακόμα σοβαρότερος λόγος.
Ο Τσίπρας δεν χάιδεψε ποτέ τα αυτιά των νοικοκυραίων.
Είναι ο μόνος πρόεδρος κόμματος που έχει δηλώσει δημόσια ότι είναι άθεος.
Είναι ο μόνος που αν και φανατικός βάζελος, έδωσε μάχη κατά των οικονομικών συμφερόντων των Κακλαμάνη, Βωβού, Μπακογιάννη προκειμένου να σώσει το πράσινο του Βοτανικού και να μην χτιστεί το γήπεδο του ΠΑΟ, με κατάπτυστους όρους.
Είναι ο μόνος πρόεδρος πολιτικού κόμματος που αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια τα Δεκεμβριανά, που τα ερμήνευσε και δεν τα αφόρισε. Και πολλά άλλα.
Στους πάρα πάνω λόγους, μπορούμε να προσθέσουμε τα στελέχη του κόμματος του, που αντί να έχουν τον Τσίπρα στην είσοδο των εκλογικών κέντρων και να κόβουν εισιτήρια για 3ο κόμμα, του την έπεφταν. Ονόμασαν την προσωπική ζήλια πολιτική διαφωνία και του έδωσαν να καταλάβει.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες... Το ΔΝΤ
Ο κόσμος ακόμα κάνει ότι του λένε τα δελτία των 8 αλλά από την άλλη έχει και το πορτοφόλι του, που του λέει την αλήθεια.
Ξαφνικά διαπίστωσαν ότι ο λόγος του Τσίπρα δεν είναι ξύλινος.
Ξαφνικά διαπίστωσαν ότι δεν ήταν η κυρία Αλέκα, αλλά ο Τσίπρας που τσαλάκωνε την εικόνα του, χωρίς να φοβάται το πολιτικό κόστος προκειμένου να υποστηρίξει την Κερατέα, το Δεν πληρώνω-Δεν πληρώνω, τους μετανάστες απεργούς, τους φορτηγατζήδες...
Ο Τσίπρας ως φυσιολογικός άνθρωπος που είναι, έχει κι αυτός τα κουσούρια του. Αλλά δεν είναι αυτός που μεγάλωσε. Είναι η κοινωνία που έχει ωριμάσει με την συμφοτά που τη βρήκε. Και τώρα βλέπει ποιος πραγματικά είναι ο φίλος, ποιός ο εχθρός και ποιός ποιεί την νήσσα.
Δημοσίευση σχολίου