ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΙΔΙΩΤΙΚΗ-ΜΑΣΤΙΓΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ
ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΤΟΥΣ)
Παρέες που έγραψαν τη δική τους ιστορία και μαζί την ιστορία αυτού του τόπου. Άνθρωποι, φωτισμένοι όλοι στα πολιτικά και κοινωνικά νιάτα τους που έκαναν τη δίψα τους για ζωή, δίψα για δημιουργία και πρόοδο. Η ιστορία τους αντάμειψε. Στη μεταπολίτευση και κυρίως στα ώριμα ο χρόνια της, ο καθένας από αυτούς πρωταγωνιστής στα πολιτικά , κοινωνικά και δημοσιογραφικά μετερίζια. Κάτω τους μια νέα γενιά, να παίρνει το παράδειγμά τους , να τους διαβάζει, να τους μελετά , να τους ψηφίζει και να το κάνει το δικό της όραμα για δράση και συμμετοχή.
Λίγα χρόνια μετά, οι ίδιες αυτές παρέες, εργολάβοι των ονείρων μιας ολόκληρης κοινωνίας. Σκηνοθέτες του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, μοίρασαν τους ρόλους και τις θέσεις σε δικούς τους χειροκροτητές. Γαντζωμένοι στις εξουσίες που δημιούργησαν , πνίγουν κάθε άλλο νεανικό και φρέσκο σκίρτημα κάτω από το ιδιαίτερο βάρος τους. Οι ίδιοι καθόρισαν και τις απολαβές τους για την παλιά επαναστατική ενίοτε προσφορά τους. Τώρα σε σπίτια πολυτελών και περιττών ανέσεων, υπο την επήρεια της ώριμης πια αλαζονείας τους, χαίρονται τη χλιδή που κάποτε πολέμησαν, ίσως γιατί ανήκε στους ¨άλλους¨. Σήμερα, έχοντας στα χέρια τους τη γλύκα μιας πολυτελούς ζωής πνίγουν και τη τελευταία τους πλήξη ή τύψη σε ακριβών ετικετών μπουκάλια ημίγλυκου κρασιού, χειροκροτώντας ο ένας τον άλλον. Ανάμεσά τους, εργολάβοι πραγματικοί και λοιποί επιχειρηματίες, ομοτράπεζοι όχι μόνο στη δημόσια διαφθορά (γι αυτήν πάντα υπάρχει μια παραγραφή), αλλά σε ροτόντες με ακριβά εδέσματα. Μια νέα δηλαδή μεγάλη παρέα που την ενώνει όχι πια μόνο το επαναστατικό παρελθόν και οι όποιες παραγεγραμμένες πια εχθρότητες, μα ένα χαρούμενο φαγοπότι με πονηρά σεξιστικά ανέκδοτα. Κουβέντα για τη κοινωνία που κάτω από το βάρος των παχουλών κοιλιών τους αναστενάζει, περιμένοντας μάταια την νεκρανάσταση όσων τριάντα χρόνια μετά είχαν πιστέψει με πάθος. Κι όταν το φαγοπότι έρχεται στο τέλος του, ένα σκάφος αναψυχής για ¨κουρασμένα¨ σαββατοκύριακα, να παίρνει τη πλήξη και να τη ταξιδεύει σε ταξίδια αναψυχής. Όλο αυτό το κοσμοπολίτικο πλέον ψηφιδωτό με τα πολλά στράς, είναι η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής. Κρατούν, βλέπεις, υπό καθεστώς εργολαβικής ομηρίας, τη μοίρα μιας ολόκληρης κοινωνίας, για την οποία πάντως πίνουν στην υγειά της. Κι όταν το κέφι έχει μετριάσει , από τα δεσπόζοντα βήματα της καταξίωσής τους πετούν και μια κοινωνική κορώνα , έτσι για να δώσουν το παρόν τους στο συνειδησιακό παιχνίδι τους.
Ίσως όλα αυτά να αποτελούν λαϊκίστικες κραυγές από αυτές που εκφωνούνται σε φτηνά, όπως λένε, πανηγύρια ¨εξωκοινοβουλευτικών¨ μαζώξεων. Σε αυτές τουλάχιστον, τα λόγια που ακούγονται δεν ζητούν ανταλλάγματα. Ισως γιατί βλέποντας τη ξεπεσμένη γενιά των 60 (αργυρίων), δεν θέλουν, η δική τους μεταπολίτευση να τους βρεί να σβήνουν την ιστορία που οι ίδιοι έγραψαν.
Σταύρος Ανύπας
ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΤΟΥΣ)
Παρέες που έγραψαν τη δική τους ιστορία και μαζί την ιστορία αυτού του τόπου. Άνθρωποι, φωτισμένοι όλοι στα πολιτικά και κοινωνικά νιάτα τους που έκαναν τη δίψα τους για ζωή, δίψα για δημιουργία και πρόοδο. Η ιστορία τους αντάμειψε. Στη μεταπολίτευση και κυρίως στα ώριμα ο χρόνια της, ο καθένας από αυτούς πρωταγωνιστής στα πολιτικά , κοινωνικά και δημοσιογραφικά μετερίζια. Κάτω τους μια νέα γενιά, να παίρνει το παράδειγμά τους , να τους διαβάζει, να τους μελετά , να τους ψηφίζει και να το κάνει το δικό της όραμα για δράση και συμμετοχή.
Λίγα χρόνια μετά, οι ίδιες αυτές παρέες, εργολάβοι των ονείρων μιας ολόκληρης κοινωνίας. Σκηνοθέτες του πολιτικού και κοινωνικού σκηνικού, μοίρασαν τους ρόλους και τις θέσεις σε δικούς τους χειροκροτητές. Γαντζωμένοι στις εξουσίες που δημιούργησαν , πνίγουν κάθε άλλο νεανικό και φρέσκο σκίρτημα κάτω από το ιδιαίτερο βάρος τους. Οι ίδιοι καθόρισαν και τις απολαβές τους για την παλιά επαναστατική ενίοτε προσφορά τους. Τώρα σε σπίτια πολυτελών και περιττών ανέσεων, υπο την επήρεια της ώριμης πια αλαζονείας τους, χαίρονται τη χλιδή που κάποτε πολέμησαν, ίσως γιατί ανήκε στους ¨άλλους¨. Σήμερα, έχοντας στα χέρια τους τη γλύκα μιας πολυτελούς ζωής πνίγουν και τη τελευταία τους πλήξη ή τύψη σε ακριβών ετικετών μπουκάλια ημίγλυκου κρασιού, χειροκροτώντας ο ένας τον άλλον. Ανάμεσά τους, εργολάβοι πραγματικοί και λοιποί επιχειρηματίες, ομοτράπεζοι όχι μόνο στη δημόσια διαφθορά (γι αυτήν πάντα υπάρχει μια παραγραφή), αλλά σε ροτόντες με ακριβά εδέσματα. Μια νέα δηλαδή μεγάλη παρέα που την ενώνει όχι πια μόνο το επαναστατικό παρελθόν και οι όποιες παραγεγραμμένες πια εχθρότητες, μα ένα χαρούμενο φαγοπότι με πονηρά σεξιστικά ανέκδοτα. Κουβέντα για τη κοινωνία που κάτω από το βάρος των παχουλών κοιλιών τους αναστενάζει, περιμένοντας μάταια την νεκρανάσταση όσων τριάντα χρόνια μετά είχαν πιστέψει με πάθος. Κι όταν το φαγοπότι έρχεται στο τέλος του, ένα σκάφος αναψυχής για ¨κουρασμένα¨ σαββατοκύριακα, να παίρνει τη πλήξη και να τη ταξιδεύει σε ταξίδια αναψυχής. Όλο αυτό το κοσμοπολίτικο πλέον ψηφιδωτό με τα πολλά στράς, είναι η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής. Κρατούν, βλέπεις, υπό καθεστώς εργολαβικής ομηρίας, τη μοίρα μιας ολόκληρης κοινωνίας, για την οποία πάντως πίνουν στην υγειά της. Κι όταν το κέφι έχει μετριάσει , από τα δεσπόζοντα βήματα της καταξίωσής τους πετούν και μια κοινωνική κορώνα , έτσι για να δώσουν το παρόν τους στο συνειδησιακό παιχνίδι τους.
Ίσως όλα αυτά να αποτελούν λαϊκίστικες κραυγές από αυτές που εκφωνούνται σε φτηνά, όπως λένε, πανηγύρια ¨εξωκοινοβουλευτικών¨ μαζώξεων. Σε αυτές τουλάχιστον, τα λόγια που ακούγονται δεν ζητούν ανταλλάγματα. Ισως γιατί βλέποντας τη ξεπεσμένη γενιά των 60 (αργυρίων), δεν θέλουν, η δική τους μεταπολίτευση να τους βρεί να σβήνουν την ιστορία που οι ίδιοι έγραψαν.
Σταύρος Ανύπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου