ΤΑ ΙΔΡΩΜΕΝΑ ΕΥΡΩ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ

Καθημερινά, όλο αυτό το διάστημα της αγωνίας τόσων και τόσων αλλοδαπών για τη νομιμοποίηση των ελπίδων τους για ζωή και προκοπή γίναμε με τη σειρά μας ολοένα και πιο ψυχροί θεατές αποκρουστικών φαινομένων εκμετάλλευσης αλλοδαπών καραβανιών που εισήλθαν στο Δυτικό κόσμο μέσω της ελληνικής εκδοχής του, συναντώντας πρώτα από όλα την ακριβοπληρωμένη Δυτική αλαζονεία της ευδαιμονίας και της εξουσίας. Αρκετοί συμπονέσαμε , συμπαρασταθήκαμε από το καναπέ μας κι αν μάλιστα φτάσαμε να σηκωθούμε κιόλας από αυτόν το πολύ-πολύ να σπεύσαμε να χαρίσουμε στα καραβάνια τις δυστυχίας αυτά που αποτελούν το μεστό περιεχόμενο της φιλοξενίας μας: Τα παλιά μας παπούτσια! Έστω κι έτσι όμως μας δόθηκε για λίγο η δυνατότητα να ξαναφέρουμε στη μνήμη μας ως άλλοτε ταλαίπωρο γένος τα παλιά γερμανικά ή αμερικάνικα παπούτσια που δοκιμάσαμε για δεκαετίες όχι μόνο στα πρησμένα μας πόδια αλλά και στα αδύναμα τότε οπίσθια μας.


Πολλοί από εμάς τα χρόνια εκείνα όπου υπήρχαν και ελληνικά καραβάνια αθλιότητας, με τα χρήματα που οι δικοί μας έβγαλαν ξεπλένοντας τα περιττά λίπη του τότε Δυτικού κόσμου, καταφέραμε να ανελιχθούμε και να κατακτήσουμε σταδιακά μια καλύτερη θέση στους δείκτες των παγκόσμιων καταλόγων των βιοτικών επιπέδων. Σήμερα, επιφανείς πια επαγγελματίες και επιστήμονες καλούμαστε καθημερινά να διατηρήσουμε και να επαυξήσουμε τα κοινωνικά και βιοτικά μας κεκτημένα πατώντας δυστυχώς σε κυριολεκτικά ξένες πλάτες που ξέρουμε πολύ καλά πόσο πολύ υποφέρουν. Κι όμως, το κάνουμε στη καλύτερη των περιπτώσεων με κάποιες λίγες τύψεις που γρήγορα προσπερνάμε καταγγέλλοντας σε βραδινές κοινωνικές εκδηλώσεις ρατσιστές και ξενόφοβους.

Όλοι αυτοί οι ταλαιπωρημένοι από τη πατρίδα τους κιόλας άνθρωποι , αντιμετωπίζοντας στη συνέχεια τους εμπόρους της ελπίδας ή πιο σωστά της μεταφοράς στην ελπίδα πέρασαν από ένα διαφορετικό , ιδιόμορφο, εξ ίσου σκληρό εμπόριο μέσα στην Ελλάδα που φορείς του δεν είναι πια άθλια υποκείμενα του υποκόσμου αλλά αναγνωρισμένοι επαγγελματίες με πτυχία και άλλα κοινωνικά ένσημα που εξαντλούν τα όνειρά τους για ένα πλούσιο εξοχικό ή γιοτ στα εξαντλημένα όνειρα για νομιμοποίηση σ΄ έναν καλύτερο κόσμο. Κι όσο περισσότερα γινόντουσαν αυτά τα όνειρα καθημερινά τόσο το επαγγελματικό αυτό κύκλωμα εδραιώθηκε σαν ένα ακόμη απεχθές καθεστώς στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Επειδή λοιπόν η εκσυγχρονισμένη ελληνική ταυτότητα και συνείδηση απαιτεί λογιστικές μεθόδους και τακτικές, λογιστική και καθαρά οικονομική ήταν από την αρχή και είναι δηλαδή η σύνδεση αλλοδαποί- μεσάζοντες-νομιμοποίηση. Οι πραγματικά χιλιάδες που συνωστίζονταν καθημερινά στα γραφεία νομιμοποίησης της ελπίδας για να την εξασφαλίσουν μήνες μετά χάνοντας μεροκάματα , λίτρα ιδρώτα και αξιοπρέπειας , μαθαίνοντας τα σύγχρονα ελληνικά σε άπταιστα.. .γαλλικά από τα όργανα της τάξης , αναγκάστηκαν να καταλήξουν στα γραφεία εκμετάλλευσης ελπίδας που δεν είναι καν γραφεία αλλά πρόχειρα και φτηνά ¨παραπήγματα¨ έξω ή κοντά στις καθ΄ ύλην αρμόδιες υπηρεσίες που αποτελούνταν από το πόδι ενός δικηγόρου ή δικαστικού επιμελητή αγνώστων λοιπών στοιχείων ή κάποιων εξ ίσου αγνώστων επαγγελματιών του είδους που άγνωστο πως , είχαν νομιμοποιηθεί μέσα από άγνωστα κυκλώματα , ένα στυλό , ένα έντυπο αίτησης και ένα κεφάλι- αφού κυριολεκτικά σε κεφάλια τους μετρούσαν με αρκετά , μα αρκετά ιδρωμένα ευρώ. Κι όταν μετά από λίγες ημέρες το ιδιόμορφο αυτό εξπρές του μεσονυκτίου έφτανε στο τελικό προορισμό του, η στιγμιαία ανακούφιση στα μάτια του αλλοδαπού με ημερομηνία λήξης ενός χρόνου συναντούσε πια τη κρατική επίδειξη δύναμης και αυθαιρεσίας που θα ταλαιπωρούσε δεκάδες φορές τους ήδη ταλαιπωρημένους σε όλη τους τη ζωή και τώρα επιτέλους ¨νόμιμους¨ ανθρώπους σε ελέγχους ρουτίνας (!), σε προσαγωγές και κρατήσεις άνευ λόγου , αιτίας και νόμιμου ερείσματος, με συνήθη κατάληξη την διαδικασία απέλασης . Μια διαδικασία που και αυτή με τη σειρά της υπακούει σε δικούς της δικονομικούς κανόνες έξω από Κώδικες και δεοντολογίες, μακριά από διακηρύξεις και συνθήκες και πολύ κοντά σε τριτοκοσμικές συνοπτικές διαδικασίες, για την ¨εξομάλυνση¨ των οποίων απαιτείται οπωσδήποτε δικηγορική αμοιβή τριπλάσια της παράστασης ακόμη και στον Αρειο Πάγο(!!).

Τα βάσανα όμως δεν σταμάτησαν εδώ. Η νεοελληνική νοοτροπία για τη κρατική εξουσία και τη δημόσια λειτουργία και για να συνεννοηθούμε καλύτερα η αλαζονεία, η έλλειψη προγραμματισμού, η προχειρότητα και η ασυνεννοησία - για να μη μιλήσουμε για ρατσιστικές συμπεριφορές και μπλεχτούμε σε άλλα μονοπάτια- κατέστησαν τη καθημερινότητα της ντροπής δημοκρατικό, κοινωνικό και συνειδησιακό καρκίνωμα και της απέδωσαν ένα τελείως αποκρουστικό χαρακτήρα και πρόσωπο. Σε σημείο μάλιστα υπουργοί και υφυπουργοί να αποστέλλουν εγκυκλίους κατά βούληση και να τις ανακαλούν εν μία νυκτί. Να τάσσουν προθεσμίες, να τις καταργούν, να τις επαναφέρουν σιωπηλά δοκιμάζοντας τις ανοχές της δημοκρατίας και της κοινωνίας στο ¨κεφάλι του κασίδη¨ αλλοδαπού.

Οι συλλήψεις πια πάνε κι έρχονται το τελευταίο καιρό με ιδιαίτερη ένταση και συχνότητα από πάνοπλους μαχητές της νομιμότητας-μετανάστες και αυτοί αλλά του εσωτερικού- αλλά οι συλληφθέντες γνωρίζουν τα δικαιώματά τους όταν πια θα βρίσκονται στη πατρίδα τους ή στη καλύτερη περίπτωση αν καταφέρουν (!) τελικά και πέσουν σε κάποιο δικηγόρο αγνώστων λοιπών στοιχείων που πάλι ,άγνωστο πως, κατοικοεδρεύει μεταξύ αστυνομίας και του προθάλαμου του Διοικητικού Πρωτοδικείου , τότε έναντι μιας διόλου ευκαταφρόνητης αμοιβής θα τους δοθεί το ευεργέτημα να τακτοποιήσουν μόνοι τους μέσα σε ένα μήνα τη βαλίτσα τους για τη μεγάλη επιστροφή.

Όλα αυτά βέβαια , θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, αποτελούν μια συνηθισμένη εικόνα και για τους Έλληνες πολίτες στη σκληρή καθημερινή πραγματικότητα του νεοελληνικού χάους. Αναμφισβήτητα ναι! Αν όμως αναφέρουμε όλα αυτά τα… μεμονωμένα περιστατικά που φτάνουν καθημερινά στα αυτιά μας και που περιγράφουν τους ¨τρόπους αντιμετώπισης αλλοδαπών¨, τότε θα έχουμε βυθιστεί όλοι τόσο βαθιά στο χάος ώστε η μόνη ελπίδα μας να είναι η θλίψη και μόνο αυτή. Κι επειδή η δημοκρατία στις ημέρες μας δεν είναι πια μόνο μελαγχολική αλλά και ¨παράνομη ¨ ας τη νομιμοποιήσουμε στη πράξη ξεκινώντας από τους φιλοξενούμενους της. Χωρίς πια παράβολα και προθεσμίες, αλλά με μια απλή κατανόηση που τόσο την χρειαζόμαστε σε καιρούς ακατανόητους.