ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΙΣΩΣΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ:

ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ) ΣΥΝ = ΡΙΖ.Α
ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ) ΡΙΖ.Α = ΣΥΝ


Η τελευταία εκλογική αναμέτρηση για τις Ευρωεκλογές και ο αντίκτυπος που φαινομενικά έξαφνα προκλήθηκε στο χώρο της αριστεράς, απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι η δυσκολία να διαχειριστεί η ίδια η αριστερά τα πάθη της προκαλώντας νέα ιστορικά λάθη, αποτελεί πρόκριμα για ολόκληρη τη κοινωνία και την απήχηση που μπορεί να έχει στα τμήματα του πληθυσμού που υπο άλλες συνθήκες πολιτικής ωριμότητας θα αποτελούσε το μεγάλο ζωτικό χώρο της.

Και πάλι όμως δεν έπεισε. Κι αν στις 7 του μήνα Ιούνη, για ακόμη μια φορά, το εξουσιαστικό σύμπλεγμα του δικομματισμού και της κοινοβουλευτικής αχρωμίας, καθιερώθηκε ως ¨λυτρωτικό¨ πολιτικό σύστημα και μάλιστα με ισχυρή λαϊκή εντολή, με τις όποιες αισιόδοξες κατά τη γνώμη μου νότες εκλογικής αποχής, αυτή τη φορά φοβάμαι πως η επιστροφή στους άκαρπους παραγοντισμούς, στην εσωστρέφεια και το κατακερματισμό, σημεία ενός παλαιολιθικού αριστερού τρόπου σκέψης, θα είναι δεδομένη καθιστώντας την αριστερά μέρος της πολιτικής κρίσης ενός συστήματος με τραγικά αδιέξοδα και στρεβλώσεις, όταν μάλιστα η ίδια θα έπρεπε να αποτελεί δύναμη εξόδου από τη κρίση και οραματισμού της κοινωνίας και όχι εύκολο αποκούμπι πολιτικών και εκλογικών αδιεξόδων.

Δυστυχώς για την αριστερά, μα ακόμη πιο τραγικά για ολόκληρη τη κοινωνία, η ίδια ιστορία των παθών και των λαθών της αριστεράς και η δραματική τους συνέχεια , διασώζει και νομιμοποιεί σκληρές πολιτικές και αντιλαϊκές νοοτροπίες, συντηρεί την ίδια ατμόσφαιρα, το ίδιο πολιτικό σκηνικό , την ίδια καθεστωτική συμπεριφορά, το ίδιο δικομματικό και πολωτικό φαινόμενο, ενώ φαίνεται και να ηττάται πανηγυρικά από ακροδεξιά φαινόμενα με φιλολαικίστικες αποχρώσεις. Υπεροπτικοί, αλαζονικοί και αδιάλλακτοι, αδιάφοροι για τις κοινωνικές συνέπειες των πολιτικών πράξεων τους, άτολμοι, φοβισμένοι και ανερμάτιστοι , οι φορείς και οι παρατάξεις της αριστεράς , όχι μόνο δεν είναι συσπειρωμένοι και συμπαγείς διαμορφώνοντας έντονο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο , αλλά αντίθετα διαρρέουν αλόγιστα ενισχύοντας τα δημοκρατικά ελλείμματα, τις παθογένειες του συστήματος και τις αντιδραστικές πολιτικές και κυρίως μια σαφή ακροδεξιά στροφή των χαμηλων στρωμάτων της κοινωνίας που υπο συνθήκες μιας ηγετικής αριστερής παρουσίας θα αποτελούσε τη μεγάλη κοινωνική δεξαμενή της.

Μέχρι και τώρα, μιλώντας έστω για τη τελευταία δεκαετία, το άλλοθι της νωθρής αυτής αριστερής ρυμοτομίας, το αναζητούσαμε σε αριστερο – κεντρο – δεξιές συνεργασίες , σε ιδεολογήματα του μεσαίου χώρου, στον επικοινωνιακό αχταρμά που λειτουργεί αυτόκλητα ως διαμεσολαβητής εξουσιών και κοινωνίας, στον εγωκεντρικό παραγοντισμό του ΚΚΕ, στην τότε μετα-παπανδρεική κεντροαριστερά, στην αβάσταχτη ελαφρότητα των ριζοσπαστικών θέσεων του ΣΥΝ, προτού συνενωθεί με τη λοιπή ριζοσπαστική αριστερά ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της. Τώρα;…! Τώρα, ο δημοσκοπικά μέχρι πρότινος βασιλιάς-όσο κι αν δεν του αρέσει ο τίτλος- Αλέξης Τσίπρας, είναι πλέον γυμνός και το κακό δεν είναι ότι είναι τόσο γυμνός ώστε να προκαλεί ακόμη και ¨ανεκδοντολογικούς¨ συνειρμούς αλλά ότι θα πλανηθεί στο πολιτικό ορίζοντα μια άποψη περί ασκεπούς αριστεράς των κινημάτων, της οικολογίας και της κοινωνίας.

Ο λόγος δεν έχει να κάνει τόσο με τη διαρχία στο ΣΥΡΙΖΑ , μοντέλο σίγουρα υπο δοκιμή στα ελληνικά πολιτικά πράγματα και πάντως πολύ πρόωρα για τη τελική κρίση του, αλλά για την ανανέωση στα πολιτικά στελέχη που επιχειρήθηκε. Δεν υπονοείται φυσικά η αναπλήρωση του κενού στα κοινοβουλευτικά έδρανα του Μιχάλη Παπαγιαννάκη όσες αντιρρήσεις κι αν μπορεί κάποιος να διατυπώσει, αφού γι αυτήν αποφάσισαν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές οι ψηφοφόροι του, αλλά για μια συνεχή παρουσία νέων ανθρώπων στις δημόσιες παρουσίες του ΣΥΡΙΖΑ, ανθρώπων χωρίς το ανάλογο βάρος στα μάτια ευρύτερων κοινωνικών ομάδων για να σηκώσουν το βάρος μιας αναλογικής μεγαλύτερης κοινωνικής εκπροσώπησης. Πολλοί από αυτούς, συντασσόμενοι δίκαια με το μεγάλο κοινωνικό μέτωπο του νεολαιίστικου κινήματος του Δεκέμβρη, απουσίασαν παντελώς και κυρίως εμφανώς από τα άλλα κοινωνικά μέτωπα που προυπήρχαν και ενισχύθηκαν με την οικονομική κρίση. Ποια η πολιτική παρουσία τους όλο αυτό το διάστημα που το καζάνι έβραζε; Ποιο το κοινωνικό και επαγγελματικό τους βιογραφικό; Πως προέκυψε η αναρρίχηση τους στη δημόσια εκπροσώπηση ενός χώρου με τόσο ιστορική παρουσία; Με ποια διαδικασία δημοκρατικής νομιμοποίησης; Γιατί φαίνεται να παραγκωνίστηκαν τα δημοφιλή στελέχη; Που είναι η υποσχόμενη από το νέο πρόεδρο συμμετοχή αναγνωρισμένων και άξιων εκπροσώπων κοινωνικών ομάδων και επαγγελματικών τάξεων, στην ανανέωση του ΣΥΡΙΖΑ ;


Σίγουρα δεν είναι η ώρα για κρίσεις , επιμερισμό ευθυνών, ενδοαριστερές συγκρούσεις και μακρόσυρτες συσκέψεις. Η αναγκαιότητα της συσπείρωσης της αριστεράς δεν γεννήθηκε σε τραπέζι συσκέψεως ή αίθουσα παραταξιακών επιτελείων, δεν συζητήθηκε σε επιστημονικό κοινωνιολογικό συνέδριο Μαρξιστών επιστημόνων , δεν αποτέλεσε απότοκο κομματικών γνωματεύσεων, για να εξαντληθεί εύκολα σε πρόχειρες αναλύσεις μιας κατάστασης που έρχεται από πολύ μακρυά και οφείλει να πάει ακόμη πιο μακρυά. Αντίθετα, δημιουργήθηκε στους δρόμους και τις πορείες, στα κινήματα και τους φορείς και όσο και αν κάποιοι αδιαφόρησαν για τη πολιτική των δρόμων και τη δέσμευση των κινημάτων, η πορεία δεν μπορεί να τερματιστεί εδώ και τόσο άδοξα. Η 7η Ιουνίου αποτελεί μια χρήσιμη κι ελπιδοφόρα στη προοπτική της αφετηρία για μια διαφορετική πορεία που δεν σταματά στις κακοδαιμονίες της Αριστεράς και στην αυταρχική της, έναντι στη κοινωνία, εσωστρέφεια. Κι αυτό, ο νεαρός Πρόεδρος οφείλει να το αντιμετωπίσει. Γιατί έχει το ιστορικό χρέος , μαζί με την ανανέωση ηγεσίας που με τη παρουσία του πέτυχε, να συνεχίσει όχι μια άκριτη ανανέωση με μόνο ηλικιακό παρανομαστή των στελεχών που ηγούνται στη δημόσια εικόνα και εκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε μια ποιοτική ανανέωση με μεγαλύτερη αναλογικά κοινωνική απήχηση. Και αυτή μπορεί να τη συναντήσει σε χώρους που αποτελούν το ζωτικό χώρο της αριστεράς. Στην ίδια τη κοινωνία. Όχι αποκλειστικά σε κομματικές οργανώσεις του αριστερού ρεύματος , αλλά σε ολόκληρη τη ριζοσπαστική τάση της κοινωνίας. Και ο ριζοσπαστισμός αυτός δεν αναζητείται με παραταξιακά διαβατήρια και δηλώσεις κομματικής προσήλωσης μόνο στο αριστερό ρεύμα , μα στους χώρους και τα μέτωπα που η ίδια η κοινωνία έχει δημιουργήσει. Άλλωστε περί συνασπισμού δυνάμεων της κοινωνίας πρόκειται, όχι για φοιτητική οργάνωση τριανάχρονων επαγγελματιών της ριζοσπαστικής θεωρίας και μόνο αυτής.

Αν τώρα στην αρχή του εγχειρήματος ξεκίνησαν πολλοί, στη πορεία μπορεί να βρέθηκαν ακόμη περισσότεροι κι αν κάποιοι λίγο μετά λιγοψύχησαν ή κάποιοι άλλοι μέτρησαν τα κουκιά και τους βγήκαν λιγότερα ή αναζήτησαν θέσεις ισχύος και κομματικές περγαμηνές, τίποτα δεν άλλαξε στη κοινωνία που στενάζει, που ονειρεύεται και που αντιστέκεται. Η δυναμική αυτή υπάρχει και δεν κάνει πίσω. Θα συνεχίσει στους δρόμους και τα κινήματα, θα παλεύει και θα αγωνιά στα εργοστάσια και στα καφενεία , στα πανεπιστήμια και στις ουρές της ανεργίας αναζητώντας έναν διαφορετικό ενωτικό ριζοσπαστικό πόλο. Τώρα λοιπόν που θα γυρίσει το κεφάλι για να δει ξανά τα κέντρα εξουσιών που θα διαχειρισθούν την αυριανή πραγματικότητα, θα πρέπει να βρει όλους εκείνους ή έστω τους πιο συνεπείς από εκείνους που συνάντησε στους δρόμους και αργότερα στις κάλπες. Και αυτοί δεν είναι μόνο οι μαθητές ή οι φοιτητές που δίκαια εξεγείρονται, είναι όλοι εκείνοι που πρέπει να νιώθουν ασφαλείς πολιτικά για να εξεγερθούν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη πολιτική σκέπη τους.

Ολοι λοιπόν, , πρόσωπα, φορείς, παρατάξεις, τάσεις, ρεύματα, κινήματα, ας ξαναδώσουν τα χέρια και τη καρδιά τους στο εγχείρημα που αφορά όχι μόνο αυτούς αλλά μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Δεν δικαιούνται από το ιστορικό χρέος τους και μόνο να κρυφτούν πίσω από την εσωστρέφεια των άλλων, να νίψουν τα καθαρά δικά τους χέρια βυθίζοντας τις ελπίδες μας στα βρώμικα νερά της οπισθοδρόμησης. Ας τολμήσουν και εμείς θα τους ακολουθήσουμε. Με τη μικρή εμπειρία της τελευταίας αναμέτρησης αλλά με το μεγάλο πάθος και αυθορμητισμό της αγνής ιδεολογικής τους καταγωγής, με τον ανόθευτο δυναμισμό τους και τις ειλικρινείς πολιτικές προθέσεις τους, ας δράσουν στη κατεύθυνση του κοινού αριστερού μετώπου με τον ελάχιστο μέσο όρο συναίνεσης. Η ευρωεκλογές είναι μια μάχη που μπορεί να χάθηκε αλλά είναι ευτυχώς στη αρχή , γι αυτό είναι και χρήσιμη για τη πορεία. Και τουλάχιστον υπο τις συνθήκες αυτές βγήκε αλώβητη η αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου κινήματος. Αρκεί να καταφέρουν να κερδίσουν το στοίχημα της μέθεξης νέων ανθρώπων στην ιστορική πορεία του ¨αριστερού μετώπου ή πόλου ¨, να αφυπνίσουν ανυποψίαστους πολίτες, διαμορφώνοντας έτσι ένα ορμητικό κοινωνικό ζωντανό ποτάμι που θα παρασύρει τις υπόλοιπες συνισταμένες της αριστεράς και των κινημάτων στην εμπνευσμένη πορεία μιας μετωπικής συνισταμένης , ενός διαφορετικού κοινωνικού αγωνιστικού πόλου.

Στη κατεύθυνση αυτή, πολιτικές νεολαίες, φορείς και ομάδες νέων κομμουνιστών, αριστερών , οικολόγων , αντιεξουσιαστές και μη ενταγμένοι, αλλά και οι συμμετέχοντες στη προσπάθεια που ήδη έχει ξεκινήσει για τον αριστερό πόλο, μπορούν εκ νέου να δώσουν μια δυναμική παρουσία στην πρόκληση της ενωτικής παρουσίας, να ξεκινήσουν τις διεργασίες για τη νέα συνεύρεση τους και να συνεχίσουν να συνδράμουν με όλες τις δυνάμεις τους τη πρωτοβουλία για τον κοινό αριστερό μέτωπο. Ένας ¨ άλλος πόλος είναι εφικτός¨. Δεν είναι αργά. Ας αναλάβουν όλοι τώρα την ευθύνη και τη πρωτοβουλία και αύριο κιόλας όσοι δεν λιγοψύχησαν –κι είναι ακόμη πολλοί- ας ξαναβρεθούν στο γνωστό χώρο για το γνωστό χρέος τους στην νεά πια σκακιέρα. Μια σκακιέρα που χρειάζεται ακόμη τους απλούς στρατιώτες της. Η παρουσία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη κοινωνία , επιβάλλεται από την ίδια τη κοινωνία, τα κινήματα, την ίδια την ιστορία και αν δεν πετύχει θα επιστρέψουμε και είναι κρίμα , στη μηδενική μαθηματική εξίσωση : ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ ) ΣΥΝ = ΡΙΖ.Α ή αν προτιμάτε ΣΥ.ΡΙΖ. Α (ΜΕΙΟΝ) ΡΙΖ.Α = ΣΥΝ