Ο Σωτηρας Στρος, η Αγία Σώτη και λοιπά Φωτο-στέφανα

Ο ΣΩΤΗΡΑΣ ΣΤΡΟΣ, Η ΑΓΙΑ ΣΩΤΗ
ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΦΩΤΟ-ΣΤΕΦΑΝΑ.

Πολλοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι δείχνουν τον πραγματικό εαυτό τους, όταν η οικογένειά τους περνά μια κρίση. Στη χαρά όλοι τέλειοι φαίνονται, άντε το πολύ -πολύ λίγο ατομιστές και υπερόπτες. Στα δύσκολα όμως; Ο πατέρας χαοτικός , η μεγάλη αδελφή στρίγγλα και το σπίτι ανάστατο.

Κάπως έτσι μπορεί να ένιωσε κάποιος διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες τις εφημερίδες καθώς ανέλυαν το ελληνικό δράμα. Για τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων ούτε λόγος, αφού πρώτη φορά στην ιστορία της παγκόσμιας πολιτικής οικονομίας και στην σύγχρονη ιστορία των κρατών, το γεγονός ότι ένα κράτος ουσιαστικά κατέρρευσε οικονομικά και προσέφυγε στον σωτήριο μηχανισμό του ΔΝΤ, παρουσιάστηκε σαν πολύ μεγάλη τύχη ή ευκαιρία, ή ακόμη και ως ιστορική συγκυρία. Λαλίστατοι οι εκπρόσωποι τύπου της πράσινης πολιτικής και πολιτισμικής υπο ανάπτυξης, αριστοκρατικοί κύριοι και κυρίες των ΜΕGA άλλων δημοσιογραφικών αναλύσεων και ενημερώσεων, έχαιραν σχεδόν θριαμβολογούντες για τη δυνατότητα που θα δώσουν στην δημοκρατία μας να ξεκαθαρίσει το δημόσιο κορμό της που επιλεγμένα χρόνια έχτισε, στέλνοντας με συνταγματική επιταγή υπο Παγκάλεια υπογραφή, πολύ κόσμο σπίτι τους και πιο μετά ίσως στον δρόμο τους. Και από την άλλη ο ανταγωνιστικός τηλεοπτικός ¨ουρανός¨ ΤV, δια κορασίδων ρεπόρτερ και όψιμων αναλυτών της γενιάς των ¨ούτε καν 700ευρώ¨, να στέκεται τρομαγμένος μπροστά στην απειλή του ΠΑΜΕ και των λιμενεργατών που απέργησαν, ότι θα ανακόψουν το επενδυτικό ρεύμα (ποιο;) στο λιμάνι λόγω του τραμπουκισμού παχύσαρκων συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ και αέργων φοιτητών της ΚΝΕ.

Πως όμως να εξηγήσει κανείς τα λόγια ανθρώπων της πνευματικής μας σύγχρονης διαπαιδαγώγησης, που για καιρό είχαμε συνηθίσει να ανθίζουν με τον πολύ επιτυχημένο και συχνότατο σε βιβλία και άρθρα τους ¨Τριαντάφυλλιο¨ ATHENS λόγο τους , τώρα, κάτω από το βάρος των ¨αριστερών τραμπούκων¨ , να βγάζουν αγκάθια κατά των κινημάτων που κάποτε αποτελούσαν τη μεγάλη δεξαμενή των πελατών τους; Πόση τελικά αξία έχει το προ μηνών κύριο άρθρο της κραταιάς Ελευθεροτυπίας ¨ξέχνα της Ελλάδα που ήξερες¨. Ακόμη κι ο δάσκαλος Βότσης, από πότε μετεξελίχθηκε από θύμα της τρομολαγνείας μητσοτακικής εμπνεύσεως σε τιμητή των ¨παλληκαρόπουλων¨ με τα ακριβά ρολόγια; Ναι, να ξεχάσουμε την Ελλάδα που ξέραμε, πως όμως θα μας ξεχάσει κι εκείνη; Μήπως τελικά τα χρόνια πέρασαν τόσο, ώστε η πρεσβυωπία των άλλοτε ταγών, μεγάλωσε την απόσταση με ό,τι θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σήμερα ¨αντίδραση¨; Η μήπως πρόκειται για μια ενορχηστρωμένη απόπειρα να τρομοκρατηθούν όσοι ιδιαίτερα πληγούν από την οικονομική μας κατάρρευση και να διστάσουν να διαδηλώσουν στους δρόμους υπο την σημαία, την οργάνωση, την συμπαράσταση ή απλά την παρέα ¨τραμπούκων αριστεριστών¨, παλληκαρόπουλων με ακριβά ρολόγια¨ και λοιπών αντιδημοκρατικών και αναρχικών δυνάμεων;;;

Με βεβαιότητα μπορεί και να μην το πιστεύω. Δεν πιστεύω όμως σίγουρα και στη τύχη. Η ανησυχία μου αφορά περισσότερο την επιλεγμένη διατύπωση των φόβων όλων εκείνων που θα πρεπε να μπουν μπροστάρηδες στο ποτάμι που με μαθηματική βεβαιότητα θα ξεχυθεί. Και θα περίμενα να διατυπώσουν αρχικά, πριν δηλαδή καταθέσουν την απέχθεια τους κατά του κοινωνικού ¨τραμπουκισμού¨, τον λόγο τους για όλη αυτή την οικονομική τρομοκρατία που δεν έχει να κάνει με την βιαιότητα των δρόμων που από μόνη της αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο προς συζήτηση, αλλά με τη βία των αριθμών , των δεικτών, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της φτώχειας που ήρθε και είναι πιο επίκαιρη από οτιδήποτε άλλο. Να μιλήσουν για τον σωτήρα Στρος, για την υπερατλαντική πλέον κυβέρνηση της χώρας, για τον ορκωτό λογιστή με ισχυρή λαϊκή εντολή Γεώργιο Παπανδρέου , για την Αργεντινή της χώρας μας, για την επικείμενη μετανάστευση της χώρας μας στην Αργεντινή και για όλα όσα καθημερινά τελώνες και φαρισαίοι διατυπώνουν κουνώντας το δάκτυλό τους εναντίον μας. Από αυτούς τους προστάτες ποιος θα μας προστατέψει όταν οι φυσικοί πνευματικοί μας προστάτες , βιάζονται να προστατεύσουν την δική τους λογική ακεραιότητα και ηθική από τις παράλογες γωνίες ενός πολύ μικρού μέσου όρου; Και μήπως τελικά ο παραλογισμός κάποιων αντιδράσεων οφείλεται στη σιωπή των ανθρώπων αυτών και στην αδυναμία τους να εκπληρώσουν την πνευματική τους αποστολή, απαξιώνοντας μόνοι τους την κοινωνική τους συνεισφορά;

Όπως και να χει, την Ελλάδα που ξέραμε πρέπει να τη ξεχάσουμε. Όχι όλη φυσικά. Να ξεχάσουμε πως στις μεγάλες μας στιγμές οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, οι δημοσιογράφοι της πραγματικής ενημέρωσης και ένας ολόκληρος κόσμος με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, έδωσαν πρώτοι με τα μέσα που διέθεταν την μάχη της αντίστασης και της δημιουργίας, θέτοντας δίχτυ προστασίας στις ομάδες που εξεγείρονταν. Αυτά πάνε, πέρασαν.

Από την άλλη, μια απλή επίσκέψη στην έκθεση εναλλακτικών πηγών ενέργειας, θα μας έπειθε ότι την Ελλάδα που ξέραμε δεν μπορούμε να την ξεχάσουμε. Γιατί εύκολα θα μπορούσε να σε ενημερώσει ο κάθε ειδικός επί φωτοβολταικών και ανεμογεννητριών, ότι πολύ προτού τεθεί σε διαβούλευση ο νέος Νόμος της ¨συντρόφισσας¨ κυρίας Υπουργού, οι μεγάλοι Ελληνες, οι ίδιοι πάντα, έχουν ήδη εξαγοράσει μονοπωλιακά όλες τις άδειες εγκαταστάσεων, δημιουργώντας με κοινωνική και εθνική συνείδηση, τους όρους της ανάπτυξης που απαιτεί ο κύριος Στρος και ανησυχούν οι ρεπόρτερς και λοιποί συγγραφείς μυθιστορηματικών επιτυχιών, μήπως οι ¨τραμπούκοι¨ της αριστεράς και των κινημάτων, ΠΑΝΕ να ανακόψουν.

Ευτυχώς πάντως που υπάρχει και η Ελληνική οικογένεια, που δεν γίνεται να ξεχάσουμε. Και δεν θέλουμε. Ευτυχώς , που μια αγαπημένη ξαδέλφη που με αισιοδοξία ζωγραφίζει τα δικά της όνειρα σε εποχές δύσβατες, βρέθηκε την στιγμή αυτή του ¨εθνικού μας εφιάλτη¨ να μου χαρίζει με χαμόγελο τη μουσική του Χατζηδάκη με τίτλο Ελλάς, η χώρα του ονείρου. Αυτήν τη χώρα, ίσως τελικά και να μην τη ξεχάσουμε ποτέ, ακόμη κι αν σιγήσουν τα εθνικά μας φωτο-στέφανα. Ιδιαίτερα τότε.