ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΗΣ 4ης ΟΚΤΩΒΡΗ


Στη προεκλογική περίοδο που διανύουμε ακούμε συνεχώς αυτό το οποίο άλλωστε προκάλεσε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Λύσεις και προτάσεις για έξοδο από τη κρίση και λοιπά εκλογικά και μη επιχειρήματα και δικαιολογίες. Αυτόματα και η εμφάνιση αυτόκλητων σωτήρων. Δεν μπαίνω στην συζήτηση αυτή που ούτως ή άλλως έχουν ακουσθεί πολλά, τα περισσότερα ανεδαφικά, για να μη πω ουτοπικά ή πιο καλά απατεωνιές του κοινού ποινικού δικαίου που στόχο έχουν να υφαρπάξουν με τρόπο απατηλό συνειδήσεις και ψήφους. Κουβέντα όμως για το κυριότερο. Τη κατάντια μιας ολόκληρης κοινωνίας. Την ηθική και πνευματική καταρράκωσή της, ποιος σωτήρας θα εξαφανίσει έστω στα λόγια και πάντως δια μαγείας; Κανείς. Ο απόλυτα κανένας ή πιο απλά το απόλυτο τίποτα.

Δίπλα μας, μέσα στα σπίτια και τις γειτονιές μας μια ολόκληρη κοινωνία στενάζει. Όχι, δεν είναι μόνο τα οικονομικά βάρη που βαρύνουν τις πλάτες όλων εμάς και για τα οποία διέξοδος δεν υπάρχει ακόμη και στα πιο τραβηγμένα σενάρια πολιτικής φαντασίας, παρά τις πολλές κούφιες υποσχέσεις. Είναι η καταρράκωση που κάθε σπίτι νιώθει στα σωθικά του και που βαρύνει τις ψυχές τόσων και τόσων συμπολιτών μας. Καμία ελπίδα για τίποτα. Η αρπαχτή ,ακόμη και αυτή, ξεθωριασμένο ιδεώδες των περασμένων δεκαετιών , άφησε σύξυλους τους θιασώτες της , κουφάρια τραγικά, λόγω έλλειψης αντικειμένου. Μια χώρα τραγική που σύρεται στο καναπέ της θλίψης και της ανυποληψίας. Κανένα όραμα για τίποτα. Κανένα όνειρο για οτιδήποτε. Στον μεσαίωνα της εποχής κανένα κεφάλι πάνω από τα υπόλοιπα. Πτώματα της καθημερινότητας, επιβιώνουμε μόνο ενστικτωδώς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα πιο σημαντικό από το ασήμαντο. Δεν ήμαστε άμοιροι ευθυνών, έτσι όπως καταλήξαμε. Το φανταχτερό πλαστικό υπόστρωμα που κάλυπτε τις πραγματικές μας αξίες ως κοινωνία, μας παρέσυρε στην ψευδαίσθηση της μεγάλης ζωής, που ουσιαστικά ήταν ένας άδειος τενεκές συνειδήσεων. Έμποροι ονείρων και χρηματιστές συναισθημάτων μας ξεπούλησαν τη πιο βρώμικη κι εύκολη πραμάτεια τους κι εμείς ανταποκριθήκαμε ηλιθιωδώς. Θύματα αυτής της χωρίς έμπνευση ιλαροτραγωδίας, πρωταγωνιστές της πιο ατάλαντης μεταπολιτευτικής παράστασης, μείναμε κολλημένοι κοιτάζοντας τα τραίνα των μεγάλων αλλαγών που έφυγαν άδεια. Και τώρα τι θα ρωτήσει κανείς; Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι συνάμα θα προσμένουμε όχι κάποιο θαύμα αφού εξέλιπε κάθε τέτοια ταχυδακτυλουργική δυνατότητα, αλλά αυτό για το οποίο προετοιμαστήκαμε καλά τριάντα χρόνια τώρα. Το απόλυτο τίποτα. Καλή ψήφο, λοιπόν.