ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ

Δρόμοι που ξεκίνησαν από μονοπάτια και κατέληξαν λεωφόροι για να ξαναγίνουν δρόμοι. Άνθρωποι που συναντήθηκαν σε κοινά οράματα και στόχους, που μπολιάστηκαν από τις διαφορετικές ανάσες της ψυχής τους και που μοιράστηκαν ένα μπουκάλι μπύρα στα βρώμικα-όποτε αυτά έτυχαν- πεζοδρόμια της ζωής τους. Κοινοί καυτοί πόθοι που προκάλεσαν συνειδησιακά εγκαύματα. Αυτή είναι η μοίρα των διαφορετικών ανθρώπων, που στέκονται ξανά ασυνεννόητοι και μόνοι στον στίβο της καθημερινότητας. Άδεια η φαρέτρα τους από επιχειρήματα για τη κατάληξη των οραμάτων τους. Ένα χαμηλό φως να κρύβει, ή μήπως να δείχνει, τις σκιές τους. Και από πίσω τους, χιλιάδες άλλοι που δεν πάλεψαν , δεν μόχθησαν , δεν αγωνίστηκαν για το διαφορετικό, να συνεχίζουν ανέμελοι και ανεύθυνοι το ποτό τους. Δεν έχει τέλος η ιστορία των ανθρώπων. Μόνο αρχή. Και αυτή την αρχή, με νέα προσήλωση , οφείλει το σπουδαίο αυτό γένος των ανθρώπων να υπηρετήσει με πάθος. Για να μη πάει χαμένο ούτε ένα όνειρο, για να μην αδικηθεί το συναίσθημα που κάποτε τους έφερε κοντά, για να μη χαθεί εκείνος ο δρόμος που κάποτε υπήρξε μονοπάτι, κατέληξε λεωφόρος και τώρα πια σκοτεινό σοκάκι. Τόσο μικρό που χωρά μόνο έναν. Ίσως γι’ αυτό, να μου φαντάζει πια και τόσο αληθινό, όποιο κι αν είναι το τίμημά του, όσο δύσκολη κι αν είναι η αρχή του, ιδιαίτερα κάτω από τόσο χαμηλό φως. Αρκεί να μπορέσω να το φτάσω στο τέλος του.