ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ

Η μεγάλη επιστροφή στο μελαγχολικό φθινόπωρο, με βρήκε να ανεβαίνω τη Φωκίωνος Νέγρη. Δίπλα, πολίτες όλων των χρωμάτων και των τόπων ξεκούραζαν τα όνειρά τους και τις απογοητεύσεις του, άλλος πίνοντας καφέ , άλλος ζητιανεύοντας για κάποιο πενηντάλεπτο , η πουλώντας σε μικρές υπαίθριες αγορές τη βρώμικη από το καυσαέριο όλων εμάς που επιστρέψαμε από διακοπές, πραμάτεια.

Κοντοστέκομαι σε μια τηλεόραση ανοικτή στα μαγαζιά αυτά που ρίχνουν δροσιές από ακαλαίσθητα κλιματιστικά. Ηταν 8.5 και ο πρωθυπουργός της χώρας με το διάγγελμα του ομολογούσε αυτό που για καιρό το ξέραμε όλοι μα εκείνος αδυνατούσε να εκφράσει. Την οριστική διάλυση της συνοχής όχι απλά της οικονομίας μα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Καμία προσοχή κανενός σε αυτό τον απολογητικό παραλήρημα. Ολοι κοίταζαν τη δουλειά τους ή να ευχαριστηθούν το καφέ τους. 4 ευρώ ήταν αυτά, μη πάνε και χαμένα άκουσα από ένα μπροστινό τραπέζι. Κι όμως αυτός ο τόπος για ένα μήνα θα ζήσει ένα μεγάλο πανηγύρι, που πάντα ακολουθεί μια μεγάλη νηστεία. Και ήταν τόσο μεγάλη η νηστεία αυτή που δεν ξέρω αν θα βρει κάποιος τις δυνάμεις να ξεφύγει από τη κατάντια του αυτή, οσο κι αν δεκτεί να συμμετέχει έστω και τη τελευταία Κυριακή στη γιορτή. Ναι, επιτέλους η αποτυχία όλων μας πέρασε σε εκείνους που δεν τη διαχειρίστηκαν σωστά και που πολύ απλά ο τελευταίος έκλεισε τη πόρτα. Θα την ανοίξει ποιος άραγε; Κι όταν θα δεί πίσω της όλη αυτή τη θλιβερή ακαταστασία μήπως θα πρέπει να τη ξανακλείσει; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο αυτά που βλέπω. Και είδα για μια ακόμη φορά , νεκραναστημένους προστάτες των δικών μας συμφερόντων να σπέυδουν να γράψουν έξω από του κουδούνι της εξουσίας το όνομά τους. Είναι ολοι εκείνοι, ξανα μανά, που με τα σάλια τους να τρέχουν από τη λιγούρα, θέλουν να ξαναμοιράσουν τη πίττα για πάρτυ τους. Να ξανα αναλάβουν τις μεγάλες μπίζνες σε συνεργασία με τα μεγάλα συμφέροντα που τώρα και για ένα μήνα εκμεταλλευόμενοι τη φιλοξενία τους στα μέσα τους , θα καταδικάζουν με πάθος. Ολους εκείνους που στήσανε φανφάρες πριν από το φαγοπότι τους χρεώνοντας μας ακόμη και για αυτές. Ειδα και τους μεγάλους εργολάβους να τρίβουν τα χέρια τους για τη πράσινη ανάπτυξη που έρχεται και αυτή με αφάγωτη τη πίτα της.

Είδα πολλούς σε αυτή τη χθεσινή παρέλαση υποσχέσεων και κάλπικων οραμάτων. Σε μια γωνίτσα έτοιμοι με το δικό τους άρμα καρνάβαλου υποκρισίας , είδα και τους συντρόφους μου που μια εβδομάδα πριν έτρωγαν τις σάρκες του εναλλακτικού ριζοσπαστικού χώρου οπου ανδρώθηκαν κι έστηναν σταλινικές λαιμητόμους σε συντρόφους τους, ενωτικοί να χαμογελούν αισιοδοξώντας πως αφού ξεχάσαμε τις προ ολίγων ημερών γελοιότητές τους , θα κάνουμε αυτό για το οποίο κατηγορούν τους αυλικούς των άλλων αποχρώσεων, να σπεύσουμε δηλαδή συναισθηματικά και να τους ψηφίσουμε. Συσπείρωση, φωνάζουν προς όλες τις κατευθύνσεις των τάσεων τους. Συσπείρωση όμως τίνος και με ποιόν. Με τον αποδιοπομπαίο Κοροβέση και τους φίλους του, με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ, τον Αλέκο, τον Αλέξη, ή μήπως με τον Λεωνίδα Κύρκο που πιστεύει τα τελευταία αυτά χρόνια ότι η μεγάλη αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ τους χωρά όλους; Θλίψη. Συσπειρωμένη κιόλας. Μαζεμένη. Κι όταν η θλίψη γίνεται μεγάλη τότε η οργή παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Ολη αυτή η συσπείρωση τόσων δειλών, μοιραίων και άβουλων συνάμα με έκανε να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ τους δικούς μου Αντιπαξούς. Η σιωπή τους μου είναι τόσο αναγκαία. Και η καθαρότητά τους επίσης. Εκεί και επιστρέφω. Καλό φθινόπωρο.