Αντι-Μάθημα Δημοκρατίας

Αντι-Μάθημα Δημοκρατίας

Στο δημοκρατικό πολίτευμα, αδιέξοδα όπως και αξιώματα μαθηματικής ακρίβειας δεν φαίνονται πειστικά. Είναι ο κυρίαρχος λαός που με τις εκλογικές επιλογές του, σφραγίζει την κοινωνική νομιμοποίηση καθεστώτων, υποψηφίων, αιρετών, συστημάτων, παρατάξεων, ιδεολογιών ακόμη δε και συμφερόντων εξω- ή εσω-πολιτικών. Και συχνά, την επόμενη κιόλας μέρα που σε αρκετές περιπτώσεις έχει απολέσει την ιδιότητα του κυρίαρχου - όχι όμως και του λαού-, στην ίδια πάντα θέση, αναθεματίζει τη κακή στιγμή του Κυριακάτικου περιπάτου του στα εκλογικά κέντρα της χώρας.

Μεσούσης λοιπόν της “δημοκρατικής” περιόδου κι ενώ οι εκλογικές μάχες σε δήμους και περιφέρειες είναι ακόμη σε εξέλιξη, δεν είναι η στιγμή για τελικές εκτιμήσεις ως προς την συμπεριφορά των ψηφοφόρων, εκτός αν αυτές κρίνονται σκόπιμες για τηλεοπτικές ή εκλογικές χρήσεις. Το αντίθετο, ενδείξεις επιλογών κομμάτων, παρατάξεων, συνδυασμών και φυσικά εκλογέων, ανοίγουν ένα μικρό παράθυρο διαλόγου για το παρόν και το μέλλον της τρέχουσας πολιτικής και κοινωνικής συγκυρίας. Πως αλλιώς, άλλωστε, να αφήσεις στην άκρη φαινόμενα όπως το μεγάλο ποσοστό του φασιστικού μορφώματος σε αρκετές περιοχές της χώρας, την βαρυσήμαντη ήττα του Βουδούρη στη Πελοπόννησο, την πανωλεθρία του Πάχτα στις ματωμένες Σκουριές και πιο απλά παραδείγματα και πιο κοντινά όπως η περίεργη αναντιστοιχία εκλογικής δύναμης που κατέλαβε η ΑΝΑΣΑ του Θοδωρή Γαλιατσάτου στην Κεφαλονιά σε σχέση με το μικρό πράγματι αλλά φιλότιμο ποσοστό των ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΩΝ του Δημητράτου.

Κι ενώ όλα τα ανωτέρω παραδείγματα καλό είναι να απασχολήσουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας και κυρίως την αριστερά που στο άρμα της όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για αλλαγή των συσχετισμών παρά τις αμυδρές πολιτικά μέχρι τώρα επιλογές τους στο σύνολο της χώρας, αυτό που αποκτά άμεσο, επιτακτικό , σχεδόν επείγοντα και αναμφισβήτητα κρίσιμο χαρακτήρα, είναι η τελική επιλογή τους στις Ευρω-εκλογές της επόμενης Κυριακής.

Φαντάζει σχεδόν αντιδημοκρατικό, τουλάχιστον επικοινωνιακά, τη στιγμή που οι ευρωπαϊκοί λαοί καλούνται να επιλέξουν το περιορισμένων αρμοδιοτήτων Κοινοβούλιο τους, στην Ελλάδα, να εγείρεται μείζον πολιτικό ζήτημα για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης, τη προοπτική του αντι-μνημονιακού μετώπου, την κυβερνητική φιλοδοξία και ικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ, την διαφαινόμενη και δημοσκοπικά ανυπαρξία του ΠΑΣΟΚ.

Με δεδομένο όμως το παράδειγμα μιας Ευρώπης που παρά τη δημοκρατική και αξιακή της παράδοση, την ύπαρξη και τη λειτουργία θεσμικών οργάνων και την ανάδειξη ευρωβουλευτών αρκετές δεκαετίες τώρα, εγκατέλειψε τη τύχη της σε οικονομικά και νομισματικά συμφέροντα και κολοσσούς που καθιστούν ακόμη και μια δημοκρατική διαδικασία ατελέσφορη για την υποχώρηση των συγκεκριμένων αυτών συμφερόντων, η εσωτερική αξιοποίηση ενός κατ όνομα “ευρωπαϊκού” αποτελέσματος κρίνεται αναμφισβήτητα κυρίαρχο. Κι ας μην ανταποκρίνεται στο θεσμικό του ρόλο που είναι η εκλογή του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Δηλαδή, σε μια συγκυρία που τα συμφέροντα της Ευρώπης έπαιξαν στη πλάτη μας το πιο σκληρό πόκερ, επιβάλλοντας μνημόνια καταστροφής, ανθρωπιστική κρίση και έσπειραν κοινωνική εξαθλίωση, η καταδίκη των εσωτερικών εκφραστών και των επίπλαστων κυβερνητικών πλειοψηφιών αυτών ακριβώς των συμφερόντων, με τη ταυτόχρονη νίκη της Αριστεράς, θα σημάνει όχι μόνο ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, αλλά θα στείλει κι ένα μήνυμα ακόμη πιο σημαντικό από την όποια επιλογή Ευρωβουλευτών, οτι αυτή η άθλια “Ευρώπη” μπορεί να νικηθεί και να σημάνει μια νέα αρχή για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ειδικά στο νότο που τόσο το έχουμε ανάγκη. Σε συνδυασμό βέβαια με επικράτηση της και στις άλλες φτωχές χώρες.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι επιλογές των ψηφοφόρων στο πρώτο γύρω των εκλογών ίσως και να μην είναι αντιπροσωπευτκές της αντιμνημονιακής τάσης της ελληνικής κοινωνίας, το πολιτικό περιεχόμενο που έβαλε πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας και σχεδόν αποδέχτηκε χθες ο Πρωθυπουργός με το “γνωστό” του δίλημμα “μπροστά ή πίσω” θα αναδειχθεί πανηγυρικά την προσεχή Κυριακή και μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που μαστίζονται από τις συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές, θα έχουν μια μοναδική δυνατότητα να επισπεύσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Και σε κάθε περίπτωση και παρά τους όποιους εκφοβισμούς, με παντελώς δημοκρατικό τρόπο. Χωρίς αδιέξοδα, για τη μόνη διέξοδο.