ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΑ.
ΑΝΑΡΩΤΗΣΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ.




Ζαλισμένος από τη κούραση της καθημερινής ρουτίνας που τελειώνει πάντα τόσο άδοξα και σχεδόν πικρά, έπεσε το μάτι μου χθες στο τηλεοπτικό διαγωνισμό παροχών των ηγετών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας. Δεν ένιωσα καμία έκπληξη με την σχεδόν κουρασμένη πια αθλιότητα των εξαγγελιών τους. Και δεν ένιωσα καμία έκπληξη γιατί στα μάτια τους, πόσο μάλλον στα λεγόμενά τους, είδα όλη αυτή την αθλιότητα που συναντώ κάθε μέρα δίπλα μου. Άνθρωποι με μέτριες επιδόσεις στη ποιότητα του χαρακτήρα τους, χωρίς ψυχικό ανάστημα και παρρησία , χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής και σκέψης βαθιάς, ρίχνονται εύκολα στο παιχνίδι της καχυποψίας και του μίσους για το διπλανό τους. Χωρίς δυνατά προσωπικά οράματα αφού όλα τα άλλα μας τελείωσαν εδώ και χρόνια, χωρίς προσωπικές ποιοτικές επιλογές , με ιδανικά εύκολα και βατά που εξασφαλίζουν στη καλύτερη μια ζωή ανεκτή, στοιχήστηκαν πίσω από μια ανευ προηγουμένου μαλθακότητα. Όχι, δεν μιλώ για τους πολιτικούς αρχηγούς. Για εμάς μιλάω. Που σερνόμαστε υποβασταζόμενοι από τα χειρότερα ελαττώματα της φυλής μας. Που βουλιάξαμε σαν τους φελλούς στη κοινωνία που όλοι μας φτιάξαμε. Κι αφού τη φτιάξαμε, έπρεπε και να κυβερνηθεί. Γι αυτό επιλέξαμε ανθρώπους σαν εμάς, να στέκονται μπροστά μας , στα μέτρα μας, για να μπορούμε να τους ακολουθούμε. Η έστω στη καλύτερη για να μπορούμε να τους βρίζουμε. Αλλωστε κι αυτό είναι ένα ακόμη στοιχείο της φυλής μας, πάντα χρειαζόμασταν ένα άλλοθι. Κι εκείνοι μας το προσφέρουν πανηγυρικά.